จิตปล่อยวาง ดูลมหายใจ เห็นจิต พิจารณากายในกาย เสียงธรรม โดยหลวงปู่เปลี่ยน ปัญญาปทีโป 

คำว่า นิพพาน เป็นคำที่ใช้กันในปรัชญาหลายระบบในอินเดีย โดยใช้ในความหมายของการหลุดพ้น แต่การอธิบายเกี่ยวกับสภาวะของนิพพานนั้นแตกต่างกันออกไป ในปรัชญาอุปนิษัทเชื่อว่านิพพานหรือโมกษะ คือการที่อาตมันย่อยหรือชีวาตมันเข้ารวมเป็นเอกภาพกับพรหมัน แต่ในพระพุทธศาสนาอธิบายว่า นิพพานคือการหลุดพ้นจากอวิชชา ตัณหา ซึ่งแสดงออกในรูปของโลภะ โทสะ และโมหะ มิได้หมายความว่าเป็นการหลุดพ้นของอัตตาหรือตัวตนในโลกนี้ ไปสู่สภาวะของนิพพานอย่างคำสอนอุปนิษัท
แต่หมายถึงความดับสนิทแห่งความเร่าร้อนและเครื่องผูกพันร้อยรัดทั้งปวง ซึ่งเรียกว่าเป็นความทุกข์ พระพุทธศาสนาถ้าปราศจากนิพพานแล้วก็ไม่เกิดเป็นศาสนา เพราะในตอนเช้ามืดของวันพุธ ขึ้น ๑๖ ค่ำ เดือน ๖ ปีระกา ก่อนพุทธศักราช ๔๕ ปี เจ้าชายสิทธัตถะเมื่อพระชนมายุได้ ๓๕ พรรษา
พระองค์ก็ทรงตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า ณ ใต้ร่มไม้ศรีมหาโพธิ์ ฝั่งแม่น้ำเนรัญชรา ตำบลอุรุเวลาเสนานิคม โดยทรงเจริญสมาธิภาวนาจนจิตเป็นสมาธิได้ฌานที่ ๔ แล้วบำเพ็ญภาวนาต่อไปจนได้ญาณ ๓ คือ ยามต้น
: ทรงบรรลุ "ปุพเพนิวาสานุติญาณ" คือ ทรงระลึกชาติในอดีตทั้งของตนเองและผู้อื่นได้ ยามสอง
: ทรงบรรลุ "จุตูปปาตญาณ" คือ การรู้แจ้งการเกิดและดับของสรรพสัตว์ทั้งหลาย ด้วยการมีตาทิพย์สามารถเห็นการจุติและอุบัติของวิญญาณทั้งหลาย ยามสาม หรือยามสุดท้าย
: ทรงบรรลุ "อาสวักขญาณ" คือ รู้วิธีกำจัดกิเลสด้วย อริยสัจ ๔ (ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค) ได้ตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ยามสุดท้ายที่พระองค์ทรงบรรลุนี่แหละ คือนิพพาน ซึ่งเป็นชื่อเดียวกันกับ "อาสวักขญาณ"
ที่มาข้อมูล หนังสือ มิลินทปัญหา /เว็ปไซต์ บรรลุนิพพาน
“ตัวกู-ของกู” คำสอนพุทธทาส
คำว่า “ตัวกู-ของกู” เป็นคำสอนของพุทธทาสภิกขุ หรือพระธรรมโกศาจารย์ มาจากหนังสือชื่อเดียวกันนี้ ตัวกู-ของกู ทั้งฉบับย่อ และฉบับสมบูรณ์ที่มีการจัดเนื้อหาแตกต่างกันไป ในที่นี้จะอ่าน ตัวกู-ของกูจากฉบับสมบูรณ์ที่ตีพิมพ์โดยสำนักพิมพ์สุขภาพใจ ปี 2547 เป็นหลัก
พระพุทธทาส กับ ศาสนาพุทธที่ทันสมัย และการตีความ
“ย่อมจำเป็นจะต้องดัดแปลงการใช้ถ้อยคำ…ให้เป็นคำธรรมดาสามัญที่อาจจะเข้าใจได้ทันทีสำหรับคนทั่วไป แต่ความหมายหรือเนื้อความนั้น ยังเป็นเช่นเดียวกับที่มีอยู่ในพระคัมภีร์อันไพเราะ และมีโวหารอันลึกซึ้ง และที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้นอีก ก็คือ ให้สามารถใช้เป็นหลักปฏิบัติได้ทันที่โดยไม่ต้องมีการศึกษานั่นนี่ให้ยุ่งยาก”
สิ่งที่พุทธทาสเชื่อมั่นก็คือ ตัวกู-ของกูนี่เองที่จะเปลี่ยนแปลงโลกได้ และเชื่อว่าคนจะบรรลุความเป็นอริยะได้ด้วยการลด ละ เลิก ตัวกู-ของกูเป็นสิ่งที่ไม่ใช่เรื่องข้ามภพ ข้ามชาติอะไร ตัวกู-ของกูดูจะเป็นคู่มือสำคัญของชาวพุทธหากจะทำความเข้าใจพุทธศาสนาและเส้นทางการบรรลุธรรมที่ไม่ยากเย็นนัก
ตัวกู-ของกู นับเป็น ‘อุปทาน’ หรือความยึดมั่นถือมั่นร่างกายและจิตใจว่าเป็น ‘ตัวกู’ และยึดมั่นสิ่งที่จะเกี่ยวข้องด้วยว่า ‘ของกู’ และการบรรลุธรรมขั้นสูงสุดอย่าง ‘พระอรหันต์’ ก็คือการไม่ยึดมั่นสิ่งดังกล่าวอีกต่อไป และสิ่งที่ทำให้เกิดตัวกู-ของกูก็คือ ‘อวิชชา’ คือ ความไม่รู้ที่จะดับทุกข์ได้ พอไม่รู้แล้ว ในชีวิตประจำวันที่สัมผัสกับสิ่งต่างๆ ที่เข้ามาผ่านเครื่องรับ ซึ่งแบ่งเป็น ‘อายตนะภายใน’ อย่าง ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ กับ ‘อายตนะภายนอก’ อย่าง รูป เสียง กลิ่น รส การสัมผัสทางผิวหนัง และความรู้สึกนึกคิดทางจิตใจ ซึ่งทั้งภายในและภายนอกจะจับคู่กันตามลำดับ เมื่อเครื่องรับทำงาน ก็จะส่งผลต่อจิตใจว่าพอใจหรือไม่พอใจ สิ่งนี้เกิดในชีวิตประจำวันทั้งกลางวันและกลางคืน หากมีอวิชชาก็จะนำไปสู่การก่อตัวตน ‘ตัวกู’ ขึ้นมาทันที อวิชชาเป็นต้นเหตุก่อรูปตัวตนเราขึ้นมา ซึ่งกระบวนการเกิดสิ่งเหล่านั้นนำไปสู่ทุกข์ในบั้นปลาย
ที่มา เว็ปไซต์ the101.world