ดราม่านักแสดงซีรีส์ดังเคยแกล้งเพื่อน เจ้าตัวชี้แจงเป็นคนซน? แฟนคลับออกมาปกป้อง 

นี่เป็นสาววาย อยู่ทุกด้อม แต่โอมเนี่ยเราตงิดใจตั้งแต่รายการนึงที่โอมพูดแบบมีอารมณ์นิดนึงว่าDMไปหาน้องเลิฟแต่น้องไม่ได้ตอบกลับทั้งๆที่ตอนนั้นน้องเลิฟเองก็มีแฟนแล้ว มาเลิกตามจริงๆจังๆตอนที่นางทะเลาะกับนนนต่อหน้าแฟนคลับเยอะๆอะ เห็นความอารมณ์ร้อนของนางผ่านตามาตลอด แต่มาไม่ชอบจริงๆตอนนั้นแหละ แต่ไม่เคยไปด่าเขานะ แค่ไม่ตามต่อ นนนคือใจเย็นมากตอนนั้น

ไม่ใช่เด็กที่ซนแล้วล่ะค่ะ จากพฤติกรรมเบื้องต้นคือเด็กที่มีปัญหา มีปัญหาด้านไหน พิจารณาจากพฤติกรรมเอานะคะ

ควรไปขอโทษต่อหน้านะไม่ใช่แค่โพสขอโทษแบบลอยๆแบบนี้ คนที่บูลลี่คนอื่นจำไม่ได้หรอกว่าทำอะไรใครไปบ้าง แต่คนที่ถูกบูลลี่ไม่มีวันลืมนะ ขอค่ายหรือสปอนเซอร์ใดๆที่คิดจะจ้างช่วยคิดดูดีๆอีกทีนะ

คนที่โดนกลั่นแกล้งบูลลี่ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปียังไงมันก็จำไม่ลืมหรอก อยากลืมแทบตายก็ลืมไม่ได้พอนึกย้อนกลับไปคิดทีไร ก็อยากจะร้องไห้ทุกที นี่เคยโดนมากับตัวเองเลย ตอน ป.6 เพื่อนผู้หญิงไม่พอใจที่น้องเรามันกล้าแสดงออก กล้าพูดกล้าทำ แล้วหน้าตาดีพอสมควร มีผู้หญิงคนนึงในกลุ่มมันไปบอกพวกกลุ่มผู้หญิงที่มันอยู่ว่าน้องเราด่าพวกมัน ซึ่งตอนนั้นพวกมันก็พากันมารุมล้อมเราถามเอาความจริง แล้วเราจะไปรู้ได้ยังไงอ่ะ ตอนนั้นเป็นช่วงพักกลางวัน เรากินข้าวซื้อขนมอะไรเสร็จแล้วก็ขึ้นมาบนห้องว่าจะรอเข้าเรียนชั่วโมงต่อไป พวกมันก็มากันแล้วเราก็ตอบงงๆ ว่ามีเรื่องอะไร แล้วไอ้คนที่บอกว่าน้องเราด่าเพื่อนกลุ่มมัน ก็เดินมาบอก ตอนนั้นมั่นใจหรือว่าไอ้เหี้ยนี่มันแต่งเรื่องแน่ๆ น้องเราเพิ่งป. 4 เองนะ มันเพิ่งเข้ามาเรียนเอง จะไปรู้จักด่าใครมั่วได้ไง มันยังไม่รู้จักไอ้พวกนี้เลยด้วยซ้ำ พอเราแก้ตัวให้น้องเรา ก็มาหาว่าเข้าข้างกันอีก (เออ..กูเข้าข้างน้องกูไง พวกมึงเป็นใครอ่ะ ครอบครัวกูก็ไม่ใช่กูจำเป็นต้องเข้าข้างหรอ อันนี้ความในใจปัจจุบัน) ตั้งแต่ตอนนั้นพวกมันก็เริ่มรุมแกล้งเรา เพราะเกิดมามีผมที่หยิกฟูกว่าคนอื่น เลยด่าว่าหัวสิงโตบ้างล่ะ หัวเหมือนที่ล้างจานสมัยนั้นที่มันเป็นสแตนเลสบ้างล่ะ แล้วตาของเรามันเอียงจนมองเห็นได้ชัดเลยโดนล้อเรื่องนี้ด้วย คนด่าอ่ะมันก็สนุกปากไปดิ แต่คนฟังตอนนั้นร้องไห้เลยนะ ร้องในห้องเรียนแบบไม่อายใครเลย ต้องเราร้องไห้นั่นแหละพวกมันถึงหยุด แล้วมันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ จนมีอยู่วันนึง เพื่อนที่เป็นสาวประเภทสองมันจับหัวเรานอนลงแล้วเอาเท้าเหยียบคอเราเลยอ่ะ ไม่ให้เราลุกขึ้นมาสู้ ตอนนั้นเป็นเวลาเกือบเลิกเรียนแล้ว เพื่อนที่เห็นก็ไม่มีใครเข้ามาช่วยเลยสักคน บางคนนะบอกว่าทำดีมาก บางคนก็ขำแล้วเดินออกไปเลย ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิงอ่ะ ก็เข้าใจแหละ ใครอยากจะมีปัญหาและโดนแกล้งไปด้วยล่ะ ถามว่าทำไมขนาดนี้แล้วก็ยังไม่บอกผู้ปกครองน่ะหรอ? เด็กคนนึงที่มันมีปมโดนล้อมาตลอดเรื่องผมที่มันหยิกฟู ตาที่เอียงไปข้างซ้ายเยอะกว่าข้างขวา มันกลัวไง กลัวที่จะบอก ที่บ้านก็มีปัญหาเรื่องหนี้สินค่าเช่าบ้านค่ากินค่าไปเรียนของพวกเรามันเยอะไปหมด กลัวว่าถ้าบอกพ่อแม่ไปแล้วจะมีเรื่องอีกเยอะ จะพาย้ายโรงเรียนไหมทั้งที่ก็ไม่มีเงิน ไม่อยากจะลำบากพ่อแม่เลยเก็บเอาไว้คนเดียว พอคิดย้อนกลับไปปัจจุบันที่โตขึ้นรู้สึกว่าตอนนั้นตัวเองแม่งโคตรนางเอก การบอกครูก็ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีเพราะครูก็แค่ตักเตือน พอบอกไปครั้งนึงแล้วมันก็หนักขึ้นสุดท้ายเลยเลือกที่จะไม่บอก ถึงก่อนเรียนจบมีเพื่อนคนนึงที่เห็นการแกล้งทุกอย่างเข้ามาขอโทษที่ไม่เคยช่วย เราก็ให้อภัยนะ เขาก็ดีอยู่ ถึงจะไม่มาช่วยตอนลำบาก แต่ก็ไม่ใช่คนที่ลงมือแกล้งหรือพวกหัวเราะเยาะ ให้อภัยน่ะได้ แต่ก็ขอให้พวกนั้นได้เข้าใจถึงฝ่ายที่ถูกแกล้งบ้างก็แล้วกัน ถ้าพวกนั้นเข้าใจและตระหนักได้จริงๆ นั่นแหละคือวันที่เราให้อภัย ส่วนตัวเป็นคนขี้ใจอ่อนมากๆ ถ้าพวกนั้นขอโทษสักหน่อย เราก็พร้อมจะให้อภัยอยู่นะ แต่ไม่ใช่ชาตินี้นะ แล้วเรื่องทั้งหมดที่เล่ามาเป็นเหตุผลที่เรากลัวการไปโรงเรียน ไม่อยากไปเจอเหตุการณ์แบบนั้นอีก กลายเป็นคนเก็บตัวไม่อยากออกไปไหนอยากจะอยู่คนเดียวในโลกของตัวเอง อย่างน้อยที่นั่นก็สามารถเป็นตัวของตัวเองได้ดีกว่าข้างนอก ถึงจะผ่านมาหลายปีแล้วก็ตาม... ปล.แล้วเพื่อนสาวประเภทสองคนนั้น ปัจจุบันก็เรียนอยู่ที่เดียวกัน ดีที่อยู่คนละห้อง แต่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องในชีวิตของกันอีก ทุกอย่างจบแค่นั้น ที่เล่ามาทั้งหมดก็ไม่อะไรหรอก แค่จะให้คิดสักนิดก่อนที่จะแกล้งคนอื่น จะแกล้งน้อยหรือมากด้วยเหตุผลอะไร มันก็เป็นสิ่งที่ไม่ควร ในกรณีของเรามันยังน้อยกว่าของคนอื่นด้วยซ้ำ เพราะครอบครัวของเราเลี้ยงก็แบบให้คิดในแง่ดี อยู่กับอุปสรรค มีสติ แต่ถ้าคนอื่นเขาไม่ไหวจริงๆแล้วฆ่าตัวตายขึ้นมา พวกคุณจะมีตราบาปไปยันตายเลยล่ะ เพราะงั้นแค่ความสนุกเพียงชั่วครู่ อย่าใช้มันเพื่อทรมานคนอื่นเลย (พวกคุณอาจไม่อยากรู้เรื่องราวของเราก็ได้ เราไม่สนอยู่แล้ว แต่ที่เล่าเรื่องทั้งหมดเพราะเคยอยู่ในจุดนี้มาก่อน ไม่อยากให้ใครต้องเจอแบบเดียวกัน)

สมัยเรียนปวช.มีเพื่อน 2 คน คนนึงมีอาการสมาธิสั้น กับอีกคนเป็นออทิสติก ทั้ง 2 คนนิสัยดีมาก และน่ารักมาก ยิ้มแย้มตลอดเวลา คนนึงผมได้มีโอกาสเจอกับแม่เค้า แม่เค้าก็ฝากฝังเราให้ช่วยเป็นเพื่อนกับมันหน่อย เราเองก็ไม่ติดอะไรเลยเพราะมันนิสัยดี แต่สุดท้ายมันก็อยู่ในวิทลัยได้ไม่นานก็ต้องย้ายออก ยังไม่ทันได้รู้สาเหตุเลย ติดต่อก็ไม่ได้ สุดท้ายก็เหลืออีกคนนึง คนนี้เราไม่ได้สนิทกับมันเท่าไหร่ แต่ก็คุยได้ไม่มีปัญหาอะไร มันจะโดนเพื่อนรังแกบ่อยมาก โดนตบหัว โดนแกล้งเบาบ้างแรงบ้าง เรารู้สึกผิดที่ตอนนั้นเราไม่ได้ปกป้องมันเท่าที่ควรจะทำ เราไม่เคยรังแกมันก็จริง แต่เราก็ไม่เคยห้ามเพื่อนไม่ให้รังแกมันเช่นกัน จนผ่านมาเกือบ 10 ปี เราทุกคนก็ยังเป็นเพื่อนกัน ยังคุยกันปกติ เพื่อนออทิสติกคนนั้นมันก็ยังคงเที่ยวและมีความสุขดีในแบบของมัน แต่เชื่อว่าลึกๆแล้วมันก็คงมีแผลใจสมัยเรียนไม่น้อย.. 😞

ขนาดผมเองเเม้เเต่คำขอโทษก็ยังไม่เคยได้รับเเถมคนพวกนั้นไปเป็นครูอีก ก็คิดดูเอาเถอะครับประเทศนี้มันมีคนเเบบนี้อยู่มากขนาดไหน ก็หวังว่าสิ่งที่เขาทำจะสนองเขาสักวันไม่ตัวเขาก็ลูกเขา เอาผมไปพูดเสียๆหายๆหาว่าเหลี่ยมโกงในงานๆนึงผมจึงตัดด้วยการไม่รับเงินในงานงานนั้นไปเลยรู้สึกโดนหยามเกียรติมากครับเเต่ ต่อให้ผมพยามปล่อยวางอย่างไร มันก็ไม่เลืมครับมีเเต่เป็นเครื่องเตือนใจว่าอย่าดีกับใครอย่าเเคร์ใครมากเกินไป เอาเเค่คนที่เเคร์เราก็พอ อย่างน้อยตอนนี้ผมก็รู้เเล้วว่าผมนั้นเหลือสิ่งใดเอาไวที่ผ่านมามันเสียความรู้สึกจริงๆครับอยู่รู้จักทำงานมาเป็นปีพึ้งเคยเห็นธาตุเเท้ก็วันนี้

ผมคนนึง ที่โตมากับกาบูลี่ แกล้ง หรือ รังแก มาตังแต่เด็ก ผมเชื่ออย่างนึง คนที่ดูแปลก ผิดจากเด็กปกติทั่วไป จะโดนแกล้งทุกคน แย่มาก ผมเป็นคนนึง ที่ปกติแต่ ผมเป็น ตาเอก คือตาไม่เท่ากัน อย่าว่าแต่นักเรียนเลย แม้แต่อาจารย์ก็พอกัน จำได้ทุกตัวที่ทำไว้ไม่เคยลืม แต่ไม่เคยคิดจะไปแก้แค้นหรือ ทำให้มันเจ็บหรอกนะ แต่ตอนเด็กก็เคยคิดอยู่นะ ว่าพวกมัน ควรจะตายยังไงดีให้สมกับที่ทำ (ก็แค่คิดเล่นๆ ยังมีความเป็นคนอยู่ เด็กด้วย) ขอบคุณตัวเองที่อดทนผ่านมาได้ แต่มันทำสร้างเราให้โตมากับ ความไม่มั่นใจเลยเวลาทำอะไรมีผลมาก การโดนล้อทำให้โตมา แบบมองโลกแง่ร้ายมาก แล้วมันร้ายจริง ไม่มีโลกสวย

คนที่บลูลี่คน จะไม่มีวันเข้าใจว่าคนที่โดนจะรู้สึกเจ็บขนาดไหน เรื่องนี้ดีที่ยังมีพยาน แต่มีบลูลี่แบบตามหาตัวจับยาก ในที่ลับๆแบบร่วมหัวกันอีกเยอะ เช่นในที่ทำงาน, หรือในโซเซี่ยลเช่น youtube, facebook, Twitter โดยเฉพาะกับพวกที่ทำชอ่งด้วยกัน มันเกี่ยวข้องไปหมด ตั้งแต่ความรู้สึก, Business, เงิน. อยู่ที่ไหน สำคัญมากๆกับสภาพแวดล้อม ตราบใดที่ไม่เกิดกับลูกหรือคนในครอบครัวมันก็สนุก แต่พอเกิดกับครอบครัวตัวเองมันถึงจะรู้ เบื้องหลังที่มองไม่เห็นบางทีสกปรกมากจนไม่มีใครกล้าคิด.

งงกับความคิดของชาวเน็ต ที่บอกว่า เกิดเป็นคนธรรมดายังไม่ได้เลย ที่พวกเขามีความคิดที่ไม่เหมือนมนุษย์ละ ไม่หัดดูตัวเอง โทษแต่เหยื่อ อยากรู้จริงๆ ถูกเลี้ยงมาแบบไหน

ผมเคยทำงานด้านสุขภาพจิตและการฟื้นฟูพฤติกรรมนะ ผมว่าการบูลลี่หรือเรื่องวุ่นๆต่างๆในสังคม มันมีอาการป่วยอยู่เบื้องหลังทั้งนั้นแหละ จริงๆคนบูลลี่กับคนโดนบูลลี่ควรได้รับการบำบัดฟื้นฟูพฤติกรรมกันทั้งคู่ แต่อย่างว่าอะไรที่เกิดในรั้วโรงเรียนถ้าไม่โคม่าร้ายแรงมากๆ ก็ไม่ได้เล็ดลอดออกมาจากโรงเรียนหรอก ผมเองก็เข้าใจและเห็นใจนักเรียนและครูพอสมควร ส่วนการมาเชคบิลคนบูลลี่ในภายหลัง ก็เอาแค่เขารู้จักความผิดที่เขาทำ และขอโทษออกมาจากใจจริง พฤติกรรมแย่ๆหยุดลงอย่างถาวร ก็เพียงพอแล้ว ไม่ควรถึงขั้นแบนถาวรอะไรแบบนั้น มันไม่ใช่เป้าหมายในการฟื้นฟูพฤติกรรม การลงโทษที่รุนแรงจนเกินไปก็จะก่อให้เกิดเรื่องวุ่นๆลักษณะอื่นตามมาอีก

ตอนที่ตามเรื่องแรกๆไม่รู้เลยว่าใคร รู้เพราะฟค.นางล้วนๆ 🫠 เห็นตรรกะบางทวิตแล้วเหนื่อยมากจริงค่ะ คนโดนบางคนต่อให้5ปี10ปี ถ้ามันฝังใจอยู่ก็ลืมไม่ได้หรอก จิตใจคนเรามันรับแรงกระแทกได้ไม่เท่ากัน เคยโดนบูลลี่ตอนสมัยม.ต้นแต่ไม่หนักมาก มันทำให้รู้สึกไม่ชอบเข้าสังคม อยู่กับแค่เพื่อนที่ไว้ใจ สบายใจเวลาอยู่คนเดียวมากกว่า พอช่วงม.ปลายเจอสังคมใหม่ที่ดี มันดีขึ้นแต่ยังรู้สึกฝังใจอยู่ จนช่วงมหาลัยเริ่มออกมาได้เพราะในหัวบอกแต่ช่างแม่มๆ ทุกวันนี้เลิกให้ค่าคนประเภทนี้ ไม่ได้ดูเท่ดูเฟียส แต่รู้สึกไม่อยากเข้าใกล้ ปัจจุบันก็ยังไม่เคยได้คำขอโทษสักคำ แต่ไม่ได้อยากได้คำขอโทษนะ คิดว่าก็คงไม่มีประโยชน์อะไรถ้าคนทำไม่ได้สำนึก คหสต.ถ้าคนมีแสงสำนึกกันจริงๆเค้าก็คงพยายามทำอะไรสักอย่าง ไม่รอให้เดือดร้อนจนเสียงาน เสียชื่อเสียง พอเรื่องแดงแล้วมาบอกสำนึกอ่ะ ไม่ได้ตระหนักถึงการบูลลี่ แต่บอกสำนึกและเลือกปล่อยเบลอ จ้ะ 🫠

บูลลี่เพื่อนถึงขั้นโดนเชิญผู้ปกครอง แสดงว่าแรงเอาเรื่องอยู่นะ สมัยเรียนเคยเห็นกลุ่มที่ชอบแกล้งเพื่อน มันแกล้งแรงเลยละ สำหรับตะวคนแกล้งจะรู้สึกสนุกมองว่าไม่ได้รุนแรง แต่ในมุมของคนที่โดนและคนที่เห็น เห็นคนที่โดนร้องให้ทุกวัน จิตตกจนไม่อยากมาเรียนเพราะกลัวโดน แบบนี้บอกว่าเรื่องปกติหรือไม่รุนแรงไม่ได้หรอก

ต้นที่ผมอยู่ ม.ต้น ผมเคยถูกเพื่อนๆในห้องกลุ่มนึงแกล้ง เพราะ ผมเข้าหาเด็กพิเศษ เพราะ ผมเห็นว่าพวกเขาไม่มีเพื่อนเลย ผมเลยถูกมองว่าเป็นเด็กพิเศษไปด้วย ตอนแรกก็จากกลุ่มหนึ่ง จากนั้นเพื่อนทั้งรุ่นก็เริ่มตีตัวออกห่างจากผม แม้กระทั่งเพื่อนที่เคยอยู่ด้วยกันตอนประถมยังตีตัวออกห่าง แต่ผมโชคดีที่พอจะมีเพื่อนบางคนยังเข้ามาทำความรู้จักบ้าง แต่ส่วนที่เหลือก็โดนบูลลี่ประจำเพื่อนรอบตัวก็ไม่ช่วย ตอนนั้นผมรู้สึกเหมือนตกนรกทั้งเป็น ผมไม่มีเพื่อนมารับเข้าทำงานกลุ่มด้วยซ้ำ แต่ในตอน ม.ปลาย ผมเริ่มมีเพื่อนมากขึ้น ผมดีขึ้นมีความสุขมากขึ้น แต่ ก็ไม่วาย เพื่อนตอน ม.ต้น บางคนก็ยังมีภาพจำเดิมๆ เย็นชาเหมือนเดิม ผมก็ได้แต่คิดว่าซักวันพวกมันคงจะสำนึกได้ หวังว่านะ 😒

ทุกวันนี้ฉันยังแค้นคนที่เคยบลูลี่ฉันตอนประถมและบนเฟสบุ๊ค ฉันเลยระบายความแค้นด้วยการจินตนาการว่า พวกเขาเหล่านั้นโดนชิริวแห่งสายฝนเชือดจนตาย สะใจดี จินตนาการก่อนนอน หลับสบาย ตื่นมาสดชื่นดีทุกเช้า

ผมเป็นคนพิการทางสมอง เคยโดนกลั่นแกล้งหลายแบบมาก ทั้งล้อเลียนด้วยท่าทาง คำพูด รวมไปถึงการทำร้ายร่างกาย เคยโดนผลักเกือบตกบันได ขว้างก้อนหินใส่ตาเกือบบอดเลย จิตตกและฝันร้ายซ้ำไปซ้ำมาอยู่นานเลย และอาจารย์ที่ควรจะปกป้องลูกศิษย์ก็เมินเฉยไม่เข้าไปช่วย ไม่เข้าไปห้าม แถมยังเคยตบหน้าเราเพราะใส่หมวกลูกเสือผิดด้าน และมีอาจารย์คนหนึ่งนิสัยเดี่ยวดีเดี่ยวร้าย แกชอบใช้วาจาดูหมิ่น เหยียดนักเรียน ชอบเปรียบเทียบนักเรียนแต่ละห้องอีก รวมถึงโมโหนักเรียนและเลือกที่จะไม่ปล่อยนักเรียนไปทานอาหารช่วงพักเที่ยงเพราะนักเรียนตอบคำถามไม่ได้ ตอนนั่นหิวและโกรธอาจารย์ท่านนี้มากๆ เราโคตรโมโหกับคอมเมนต์ที่ว่าเด็กออทิสติกควรไปเรียนโรงเรียนคนพิการสิ หรือเด็กออทิสติกสมควรถูกกลั่นแกล้ง เราผิดอะไรล่ะที่เกิดมาเป็นแบบนี้ ครอบครัวเราสู้ชีวิต อดทน อดออม ทำงานหาเช้ากินค่ำ ที่เขาไม่ส่งเราไปโรงเรียนคนพิการเพราะมันไกลจากบ้านมากๆและค่าใช้จ่ายที่แพงมากๆ ซึ่งเราก็เข้าใจและอดทนเท่าที่จะทำได้ แต่บางครั้งเราก็เคยตอบโต้กลับเพราะมันสุดทนจริงๆ และผมจะไม่มีวันอภัยกับทุกคนที่มันเคยแกล้งผม รวมถึงครูที่เคยเมินเฉยที่จะช่วยเหลือผมอีกด้วย

ก็อยากรู้นะสาววายบางคนเขาโตมายังไงถึงได้มีความคิดบ้งได้ขนาดนี้ ขนาดกรณี นสด ซีรี่ย์วายฆ่า ผญ ตาย ยังบอกให้ผู้ชายสู้ๆ อยากรู้จริงๆว่าเขาโตมายังไงถึงได้เป็นแบบนี้

เราไม่เคยบูลลี่คนจำพวกนี้เลยนะ เรามีทั้งเพื่อนและรุ่นน้องที่เป็นคนจำพวกนี้ เราอาจจะมีสายตาแปลกๆแต่ก็เป็นช่วงแรกๆเท่านั้น พอได้พูดคุยหรือคลุกคลีด้วยกันมาสักพักก็พบว่าพวกเขาก็ไม่ได้แย่หรือคุยกันไม่รู้เรื่อง พวกเขาก็เป็นคนๆหนึ่ง แถมนิสัยดีกว่าคนปกติหลายๆคนซะอีก คนอ่อนแอไม่ได้ผิดหรอกนะ คนเราไม่เหมือนกันจะมาเปรียบเทียบได้ไง มีปมอะไรทำไมไปลงที่คนอื่น ตัวเองอ่อนแอเองเลยไปลงที่คนอ่อนแอกว่าตัวเองว่านั้น มันน่าเกลียดและน่ารังเกียจ เราไม่ใช่คนโลกสวย ไม่ใช่คนที่อยู่เหนือใคร แต่เราเป็นคนเห็นแก่ตัวที่นึกถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับตัวเองและคนในครอบครัว คนจำพวกนี้เขายังมีจิตสำนึกยังรู้จักกตัญญูต่อครอบครัวมากกว่าคนปกติหลายคนด้วยอีก เคยไปเห็นการใช้ชีวิตของพวกเขาบ้างยัง คนปกติไม่มีวันเข้าใจหรอกว่าพวกเขาเป็นยังไง อย่าสักแต่ด่าสักแต่ว่า ให้จำกัดความพวกเขาสมควรโดนบูลลี่โดนแกล้ง พวกเขาเลือกเกิดไม่ได้ บางคนครอบครัวก็ไม่ได้ดีอะไรขัดสนหาเช้ากินค่ำตัวเองก็ต้องช่วยครอบครัว เราไม่รู้ว่าโรงเรียนสำหรับคนพิเศษมีค่าใช้จ่ายมากกว่าโรงเรียนรัฐมั้ย คนที่ไปว่าไปด่าพวกเขาไม่ได้จ่ายเงินให้พวกเขาอย่าเสนอหน้าไปด่าไปว่าพวกเขา เพื่อนเราต่อให้เกเรขนาดไหนเค้าไม่เคยเห็นเพื่อนคนนั้นไปบูลลี่คนจำพวกนี้เลยนิ ตอนนั้นอยู่ป.5-ป.6ด้วยซ้ำ ซนหรอซนแบบไม่รู้ขอบเขตน่าขำ คนที่เกเรในรุ่นเรายังแกล้งกันไม่ขนาดนั้นเลยทั้งที่มันเป็นหัวโจ๊กของกลุ่มในห้อง ไม่รู้เรื่องได้ไง เราไม่มีใครมาสอนยังรู้เรื่อง ไม่ใช่ข้ออ้าง!

เด็กซนกับเด็กเหี้ยมีเส้นบางๆกั้นอยู่นะครับอยากบอกให้รู้เพราะเคยเจอเเบบนี้

จากใจคนที่โดนบูลลี่นะ มันฝังใจแบบมากๆเลยนะ แล้วตอนนั้นโดนทุกวันโดนเป็นปี โดนจนถึงขั้นอยากฆ่าตัวตายเลยด้วยซ้ำ อย่ามาบอกเลยค่ะว่าแค่คึกคะนอง แบบนี้ไม่เรียกซนแล้วล่ะค่ะ ในสายตาคนโดนกระทำ คนประเภทนี้คือมันไม่ใช่คน คนโดนมันจำจนตายนะ เข้าใจหัวอกแฟนคลับเพราะเราก็ไปเป็นแฟนคลับคนอื่นเขาเหมือนกัน ถ้าถามว่าถ้าเขาคือเมนคุณ คุณจะทำยังไง คำตอบสำหรับเรานะคะ ไม่ซ้ำเติม ไม่ปลอบไม่โอ๋ และจะไม่ติดตามต่อ เพราะนั่นก็คือปมของเรา เราเข้าใจหัวอกคนโดนกระทำดีว่ามันเจ็บปวดมากแค่ไหน และนี่คืออีก 1 เหตุผล ที่อยากเรียนจิตวิทยาคลินิก เพื่อมาช่วยคนที่เคยโดนบูลลี่แล้วมันเจ็บปวดมาแบบเรา

เขาโชคดีที่เกิดเป็นคนไทย ถ้าเป็นจีนหรือเกาหลี คงถูกแบนตลอดชีวิต แถมล่าสุดทำงานปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น🤦‍♀️

ส่วนมากพวกที่ชอบบูลลี่ชอบแกล้งคนอื่น จะทำเฉพาะตอนที่มีคนอยู่ด้วยกันหรือง่ายๆก็คือหมาหมู่ แต่พอเจอกันตัวๆไม่มีเพื่อนเจียมเจี้ยม ผมก็เคยโดน

แฟนคลับก็สุดไม่แพ้กัน

เพื่อนเราชื่อ บัดดี้ บัดดี้เป็นLDที่เก่งเลขมาก วิชาอื่นหมาไม่แดก บัดดี้เหมือนคนปกติแทบทุกอย่าง ยกเว้นอาการคุมสติตัวเองไม่ได้แล้วระบายออกด้วยความรุนแรงแบบขาดสติ บัดดี้จะเป็นแบบนี้เฉพาะเวลาโดนรังแก ซึ่ง เราก็ตัวเล็กปกป้องนางมากไม่ได้ อย่างมากก็แค่ด่าคนที่มาแกล้งเพื่อปกป้องนาง เราชอบแย่งบัดดี้กินขนมมาก555 อันนี้นิสัยเหี้ยของเราเอง บัดดี้เป็นคนไม่ปกติเพราะป่วยLDแต่กำเนิด แต่นิสัยนางเป็นคนน่ารักมากๆ มากๆๆๆๆๆๆๆๆ มากจนขึ้น ม.ปลาย ไม่มีใครแกล้งบัดดี้อีกเลย และบัดดี้ก็เรียนจบ ม.ปลาย ได้แบบเราและนักเรียนคนอื่นๆ เพราะฉะนั้น อย่าด้อยค่าคนที่เกิดมาขาดๆเกิดๆ ไม่ว่าจะอาการป่วยหรือรูปร่างหน้าตา เพราะเขาเลือกเกิดไม่ได้

น่าปวดใจนะคับที่แฟนคับแยกแยะถูกผิดไม่ได้คลั่งไคล้จนบังตา ขอบคุณที่่ขอโทษ? ให้อภัยแล้ว? คุณเป็นเหยื่อหรอคับนี่แหล่ะคับรูปแบบเวรกรรมไม่ได้มีอภินิหารอะไรหรอกมันก็เป็นผลพวงของการกระทำที่ตามมาตั้งสติแล้วคิดดีๆ คนเราเปลี่ยนได้แต่สิ่งที่ทำไปแล้วมันเปลี่ยนไม่ได้ก็ต้องรับในสิ่งที่ทำไป

มันควรจะมีเคสตัวอย่างได้แล้ว สังคมจะได้รู้และเป็นบทเรียน การกระทำในอดีมันจะส่งผลถึงอนาคต

ความจริง​เป็น​สิ่ง​ที่​ไม่​ตา​ยถ้า​ยอมรับ​ผิด​แฟนคลับ​ให้​อภัย​พูดไม่จริง​ขอให้​กรรม​ติด​จรวด​สาธุ

สรุป คนที่เข้าข้างคนที่กระทำคนอื่น เพราะว่าคนเหล่านั้นไม่เคยมีประสบการณ์ที่โดนบลูลี่หรือกลั่นแกล้ง แล้วใช้ความรู้สึกของตัวเองตัดสิน

จริง ๆ แล้วเราทุกคนในช่วงวัยรุ่น วุฒิภาวะยังไม่มากพอ ก็อาจทำผิดได้ แต่ถ้าทำผิดแล้วรู้จักยืดอกรับผิดอย่างจริงใจ ไม่ใช่ออกมาอ้อมๆแอ้ม ๆ คิดว่าทุกคนน่าจะให้อภัยได้

สมัยอนุบาลเราเป็นเด็กคนนึงที่หน้าตาแปลกมากๆ เราเป็นปากแหว่งเหดานโหว่ เขาชอบบอกเราว่าเหมือนแก้วหน้าม้า ตอนนั้นเราได้รับเลือกเป็นเชียร์ลีดเดอร์ตอนอนุบาลแบบเด็กๆ เราตั้งใจแต่งตัวสวยๆเพื่อมาเต้นวันจริงสุดท้าย พอถึงเวลานั้นมีรุ่นพี่ในรรประมาณป.1ป.2 เขายืนดูในกลุ่มเพื่อนๆ เขาตะโกนออกมาว่า แก้วหน้าม้าเต้นๆ แก้วหน้าม้า ฟันเหยินนนน 😂😂 เราร้องไห้เลย เรากลับบ้านเลยอนนั้น แต่ตอนนั้นเราเต้นจบแล้ว ถึงเวลาพักเที่ยงแม่พาเรากลับ จากนั้นก็จำฝั่งใจ ตอนป.1ยันป.3 ก็โดนมาตลอดแต่เราก็บอกครูตลอด ทำให้คนที่บูลี่เราโดนตักเตือน เขาโกดมากๆจนเกลียดเราเลย แต่มาตอนโควิคที่มีแมสเราก็ไม่โดนเลย 😅😅😅 ตอนนี้ก็ไม่กล้าเปิดแมสกลัวไม่มีใครคบกลัวเหมือนตอนเด็กมันฝั่งใจจริงๆ

เอาจริงๆ ถ้าเป็นส่วนตัวของนี่ ไม่กล้าใช้คำว่า แสบซน นะคะ ในฐานะที่เป็นทั้งสองรูปแบบ ไม่สิ สาม เป็นออทีสติกด้วยเหมือนกัน ในฐานะคนทำ ถึงจะเป็นช่วงประถมที่หลายคนก็บอกว่าเห้ย ประถมมันเพิ่งขึ้นเลขสองหลักเอง คืออีนี่(หมายถึงตัวเอง)ในตอนนั้นมันก็ไม่ได้ไปนั่งตระหนักอะไรขนาดเท่าปัจจุบันนี้ ถึงตอนนั้นกับตอนนี้มันจะควรรู้เรื่องมากๆก็ตาม จนตอนนี้ก็ไม่แน่ใจเลยว่า เพื่อนบางคนที่ได้ขอโทษขอโพยไปแล้วมันจะยอมคลายลงให้สักนิดนึงมั้ย แต่ก็นะ มันจะหวังเยอะแบบนั้นไม่ได้อยู่แล้ว ในหลักตรรกะ ไม่ใช่ศาสนา ส่วนบางคนก็ไม่มีช่องทางติดต่อเลย ตอนนี้ก็ยังอยากบอกขอโทษมันอยู่ดี ส่วนในฐานะคนโดน ก็ไม่ได้แค้นแบบสุดใจขนาดนั้น แต่ก็ยังจำได้ว่าเคยโดนมันล้อ เลยยังเคืองๆอยู่ยันทุกวันนี้ เพราะก็พยายามปล่อยสำหรับตัวเพื่อนว่า เห้ย ตอนนั้นมันเพิ่งอายุหลักเดียว เอาง่ายๆคือปล่อยให้สำหรับเพื่อนที่มาแกล้ง แต่ของตัวเองก็ยังไม่ยอมปล่อย ซึ่งก็ว่าคิดถูกแล้วแหละที่เลือกไม่ปล่อย ในฐานะคนทำ ต่อให้ขอโทษกันไปแล้วก็เถอะค่ะ สาเหตุทั้งหมดในการเป็นคนถูกทำคือ อีนี่มันดื้ออยู่แล้ว ไหลตามพวกเพื่อนมัน,ทำไปโดยจำเหตุผลไม่ได้แต่จำผลลัพธ์ได้, ความโกรธ,ปากหมา ในช่วงนั้นเกิดขึ้นระหว่างประถมต้นยันประถมปลายช่วงประมาณปอสี่ปอห้า ก็เทียบได้กับคุณโอมนั่นล่ะ มีมอต้นอีกหนนึง อันนี้จำได้ว่าไปล้อเพื่อนมันว่าหัวปลาทอง เป็นแชทที่ปากหมามาก หลังจากนั้นก็รู้เรื่องมากขึ้น ต่างกันหน่อยก็ช่วงอายุกับช่วงเวลาแค่เล็กน้อยเท่านั้น

ผมนะเป็นอีกคนที่เป็นโรคออทิสติกและสมาธีสั้นด้วย ผมเข้าใจดีเลยละว่าการโดนแกล้งแล้วรู้สึกอย่างไร แล้วไม่ต้องพูดนะว่าให้ลูกตัวเองเรียนโรงเรียนพิเศษ ขนาดผมยังเรียนโรงเรียนธรรมดาเลย ไม่ค่อยโดนแกล้ง มันอยู่ที่การปรับตัวของตนเองและความเข้าใจของผู้อื่นครับ ถ้าคนอื่นเข้าใจว่าเราเป็นอย่างไรนะ เขาจะทำกับเราดีมากๆ แต่ก็ใช้เวลาอยู่เหมือนกันนะครับ กว่าจะเข้ากับคนปกติได้ ตอนนี้ผมอยู่ ม.5 แล้ว ก็ใช้ชีวิตแบบปกติเลย ทุกคนก็เขาใจผม ผมก็ปกติเหมือนกับคนทั่วไป

เราเชื่อว่าทุกคนเคยทำผิด เคยเป็นคนไม่ดีสำหรับใครคนนึง เราเองก็เคยบูลลี่คนอื่น แต่มันเด็กๆมากๆประมาณ ป.2 ป.3 มีเพื่อนคนนึงที่ไม่ค่อยเหมือนใคร เป็นคนเงียบๆ ชอบแต่งนิยายในสมุดโรงเรียน เดินไปไหนจะถือสมุดเล่มนั้นไปด้วยตลอด เวลาอยู่ในห้องเรียนชอบเอาปากกามาเล่นเป็นพ่อแม่ลูก เราเคยล้อเค้าหนึ่งครั้งว่า อีเหาๆ จนเขาร้องไห้ ตอนนั้นเรารู้สึกแค่ว่ามันสนุกที่เห็นเขาร้องไห้ เหมือนเราเหนือกว่า พอโตขึ้นเราก็รู้สึกแย่ว่า เออไม่น่าทำกับเขาแบบนั้นเลย แต่หลังจากวันนั้น เขาก็โกรษๆ ไม่ค่อยอยากเล่นกับเราเท่าไหร่ แต่สุดท้ายก็กลับมาสนิทกัน ไปซื้อขนม รอกลับบ้านด้วยกัน พอขึ้นม. 1 เขาก็ย้ายไปอยู่อีก รร. เราก็มีโอกาสเจอกันบ้างตามงาน ที่รวมกันของ จังหวัด (พวกงานวันวิทยาศาสตร์ ที่จัดนอกสถานที่) ตอนนั้นเรายังคิดอะไรไม่ได้หรอก มันแค่สนุก พอโตขึ้นเราโดนเองหรือเรามีวุฒิภาวะมากขึ้น เราก็รู้สึกแย่เอามากๆ

เคยถูกเชิญผู้ปกครอง​แล้ว​ ขอโทษแล้ว​ ผ่านมาหลายปีแล้ว​ อยู่ที่ดุลพินิจ​ของแฟนคลับแล้วล่ะว่าควรติดตามไหมเชื่อใจได้มากน้อยแค่ไหนว่าความแสนดีที่คิดว่าเขาทำเขาเป็นมาจากใจหรือไม่

เรื่องการโดนบูลลี่ และ โดนกลั่นแกล้งในโรงเรียน ทางนี้ก็เคยโดนแล้วก็จำฝังใจจนมาถึงทุกวันนี้ อยากจะลืมมันลืมไม่ลง ฝันได้ฝันดี กับเหตุการณ์ที่โดนแกล้งจนจะเป็นโรคประสาทตายอยู่แล้ว เรียนจบ ก็จบมาแล้วนะ คือแบบโคตรเกลียดตัวเองชอบฝันถึงเหตุการณ์โดนแกล้งโดนบูลลี่ ก็แบบที่พิมพ์นั่นแหละจนปัจจุบันนี้เหมือนตัวเองจะเป็นโรคประสาท คนทำไม่คิดแต่คนโดนมันไม่สนุก แล้วก็ไม่ตลกด้วย (ถึงยายเราจะไปพูดไปขู่หรือเอาเงินไปฟาดแล้วก็ตามแล้วจิตใจเราล่ะ) คือแบบยายไปพูดไปขู่หรือเอาเงินฟาดคนที่มันบูลลี่หรือมันแกล้งเรามันก็หยุดแล้วก็เงียบแล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเราก็ไม่ได้โดนแกล้งโดนบูลลี่แต่จิตใจเรานี่สิก็แบบที่พิมพ์นั่นแหละยังไงก็ลืมไม่ลง

เด็กซนไม่ใช่พฤติกรรม แต่เป็นสันดาน เพราะฉะนั้นอยู่ที่การอบรมสั่งสอนมากกว่า ไม่อยากดึงผู้ปกครองมาเกี่ยวข้องแต่มันอยู่ที่การอบรมจริงๆ มันควรจะหมดไปได้แล้วกับการ "Bully" ไม่ว่าจะตั้งใจหรือเจตนาก็ตาม ทุกคนก็อยากมีชีวิต ใช้ชีวิตแบบคนปกติ ไม่ได้อยากใช้ชีวิตแบบคนมีปัญหาทางสังคม ดูทางเกาหลีสิเขาออกมากันแล้ว ไทยเราก็ควรจะเลิกที่ปกป้อง ศลป ที่มีประวัติเสียได้แล้ว ยุคสมัยไหนแล้วยังมีความสุขกับการปกป้องคนกระทำความผิดต่อให้เขาออกมายอมรับและขอโทษก็ตาม อย่าลืมนึกถึงผู้ถูกกระทำด้วยว่า "เขาสมควรโดยกระทำแบบนี้ไหม?" ไม่ใช่ออกมาปกป้องแล้วบอกว่า "ก็เขาขอโทษแล้ว เขาสำนึกผิดแล้ว จะเอาอะไรอีก?"

เหนือสิ่งอื่นใดแฟนคลับน่ากลัวมาก

เด็กเล่นซน เด็กเล่นกัน คือ ต้องสนุกด้วยกันทั้งสองฝ่าย ถ้ามีฝ่ายนึงสนุก แต่อีกฝ่ายทุกข์ ไม่สนุก นั่นคือ การแกล้ง การบูลลี่กัน

แฟนคลับที่ไปโทษเหยื่อ ไม่ได้ช่วยเมนคุณเลยนะ เป็นการทำร้ายเขาต่างหาก ถ้าพูดแล้วไม่ดีก็อย่าพูด เมนคุณจะได้ไม่ซวย

แฟนคลับรับไหวมากค่ะ แถมโทษเหยื่ออีกต่างหาก เด็กออทิสติกอยู่กับคนปรกติได้นะคะอย่าโทษ

เจอมากับตัวเองค่ะ โดนบลูลี่ตอนเรียน ป.โท สรุปคนนำบลูลี่เรียนไม่จบค่ะ ส่วนพวกของมันที่เรียนจบ เราเอาช่อเงินไปเป็นของขวัญให้รุ่นพี่เราซึ่งรับปริญญา พร้อมมัน (สมน้ำหน้าค่ะ วันรับปริญญามัน ดิ้นเลย สันดานไม่ดี ไม่มีใครร่วมยินดี สะใจค่ะ) แต่ตอนโดนบลูลี่เรา ignore นะ เพราะเราคิดว่า เรามีเงินและมีสมองไม่จำเป็นต้องไปจับกลุ่มกับคนไม่ดี เพื่อไปคบพวกที่ทำผิด เราเรียนโทได้ 4 ทุกวิชา โดนไม่ต้องพึ่งแก้งค์ บลูลั่

ขอให้คนที่โทษเหยื่อนะ เกิดกับลูก พ่อแม่ ญาติพี่น้องของพวกคุณ ขอให้เรื่องแบบนี้เกิดกับคุณและครอบครัว

7:20 ใช้คำลดทอนความรุนแรงหรือคำอ้างแบบนี้ มันทำให้ดูไม่จริงใจจริงๆแหละ 😅 และทุกครั้งที่ทำให้ดูไม่จริงใจขึ้นมา ก็มักจะโดนกลับมาทิ่มแทงซ้ำอีกเสมอ น่าแปลกใจที่เวลามีประเด็นอะไรคนก็ชอบที่จะทำแบบนี้ซ้ำๆกันไปอยู่คลอด เหมือนไม่เกิดการเรียนรู้ ว่าการออกมาขอโทษและยอมรับผิดด้วยความจริงใจอย่างแท้จริง จะเยียวยาหรืออะไรก็ว่าไป ทำให้สุด ยอดรับให้สุด การกระทำที่ดีๆและซื่อตรงแบบนี้กลับไม่เลือกมาทำกัน จะหวังใช้สื่อเพื่อลดกระแสลง มันก็ได้ เพราะคนอื่นๆก็ทำกัน แต่ถ้าชาวเน็ทไม่จบเมื่อไหร่และกระแสไม่เข้าข้างตัวเองเมื่อนั้นผลจะรุนแรงกว่าเดิมมาก ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมเลือกที่จะเสี่ยงแบบนี้กันแทนที่จะยอมรับให้ดีแต่แรก ทำให้ สิ้นสงสัย ยืดอกยอมรับมันคงจะยากจริงๆในปัจจุบันนี้ 😩

ผมก็เคยโดนเรื่องไม่มีพ่อแม่ แต่ผมกลับโดนไล่ออกจาก รร เพราะผมกระทืบไอคนบูลลี่ หามส่ง รพ ขอโทษครับ🙏

ผมนี้ต้องสอนลูกตลอดว่าอย่าแกล้งใคร และอย่าให้ใครแกล้ง ถ้าเห็นใครแกล้งให้ช่วยไม่ก็มาบอกพ่อ

เราเป็นเข้าใจคนที่ bully นะทั้งๆที่เราเป็นคนโดน bully เอง เพราะบางคนเป็นสมาธิสั้นเค้าไม่รู้ตัวจริงๆ ว่าตัวเองทำตัวหน้ารำคาญบางทีกลับไปย้อยดูตัวเอง รู้สึก cringe จริงๆ จนกระทั่งรู้ตัวแล้วตอนนี้(rule of 30 เราเป็น 30 ที่ไม่ต้องกินยาแล้วค่ะ) การเป็นสมาธิสั้นความรู้เหมือนคุณจะมีอะไรบางอย่างอยู่ในตัวที่รอการ trigger แล้วเมื่อถูก trigger แล้วอารมณ์คุณจะลอยตัวเลย ความรู้มันจะแบบหัวใจเต้นแรงพร้อมที่จะ over enjoy มันจนจากสนุกๆ เป็นเกินคำว่าสนุกแล้วก็รำคาญ

8 ปีที่แล้ว สมัยมัธยมต้น ผมโดนเพื่อนทำร้าย มันเป็นแผลใจ และผมฝันร้ายถึงเขามาตลอด จนผมตัดสินใจทักไปคุยกับเค้า เหมือนเวลาผ่านไปเค้าก็เปลี่ยนไปแล้ว คงเป็นคนที่ดีคนนึง แต่ผมไม่สามารถปล่อยวางแผลในใจผมได้เลย ☹️

โชคดีชิบหาย ที่มีความมั้นใจในตัวเองสูงมาก โดนด่าโดนแกล้งสารพัดสุดท้ายโตมา ก็ไม่ได้เก็บมาใส่ในหัวสมองเลย

คือไม่น่าไปแกล้งหรือบูลลี่เพื่อนไม่ว่าเพื่อนจะปกติหรือเพื่อนเป็นออทิสติส ขึ้นชื่อว่าเพื่อนก็ต้องค่อยช่วยเหลือกันไม่ใช่กลั่นแกล้งแบบไม่ลืมหูลืมตา ทำเป็นเรื่องตลก หนูก็โดนบูลลี่จากเพื่อนๆทั้งที่ตัวเองไม่เคยจะทำอะไรใครก่อน และ ก็ไม่เคยโต้ตอบเพื่อนเพราะคิดว่าเดี๋ยวก็จบแยกย้ายกันไป เก็บไว้ในใจค่อยๆลืมเรื่องต่างๆไปจนตอนนี้เจอแต่เพื่อนที่ดี ตอนนี้ยิ่งเห็นนสด.คนนี้ตอนแรกก็ไม่ได้ชอบอยู่แล้ว ยิ่งรู้เรืีองนี้รู้สึกไม่ชอบมากๆไม่ให้อภัยอย่างมาก เป็นสาววายที่แยกแยะ ถ้านสด.แย่ๆก็ไม่คิดจะติดตาม

ติ่งบางคนแยกแยะระหว่างงานแสดงกับความเป็นจริงไม่ออกเหรอ?ทําไมต้องโทษเหยืออีกแล้ว?

สังเกตกันไหม คนที่โดนบูลลี่ในเม้นส่วนใหญ่จะอยู่ในช่วงประถมกับมัธยมต้น เพราะอะไร? เราไม่ใช่ทั้งคนบูลลี่และคนโดนบูลลี่ อาจจะมีนิดหน่อยแต่ไม่ซีเรียส เราก็เป็นคนอื่นอะนะ ถ้าอดีตเป็นเด็กเปรต โตมายังเป็นไอ้เปรตอยู่ อันนี้ก็ให้อภัยไม่ได้ แต่ถ้าอดีตเป็นเด็กเปรต โตมาเปลี่ยนเป็นดีขึ้นแล้วให้อภัยได้

คนโดนแกล้งไม่เคยลืม เราโดนแกล้งตั้งแต่อนุบาล ด้วยบุคคลิกดูยอมคน เราจำไม่เคยลืม แต่คนทำมันลืมหมดไม่ได้รับผลกรรมที่กระทำเลย โลกมันแย่แบบนี้แหละ😭

คนพวกนี้ จิตสำนึก มันน้อง มาก เพราะการกระทำที่ทำอยู่มันถูกผ่านมาทางสมองและหัวใจมาแล้วว่าจะสิ่งนี้ คนด้วยกันถ้ามันเหยียบได้ขนาดนี้ คิดว่าเค้าเป็นคนยังไงแล้วสมควรจะสนับหรือเปล่า คิดดีๆนะ เพราะคนที่ชอบแกล้งคนอื่น ส่วนมากจะเกิดโดยสันดานที่สิ่งแวดล้อมที่ถูกเลี้ยงมา การอบรมสั่งสอน อะ แค่นี้และ

เราเคยโดนบลูลี่เรื่องหน้าตาตอนป.6โดนเหยียดทุกวัน แต่ละวันกับการไปโรงเรียนมันท้อมาก คือพวกผช.ทำท่าทางรังเกลียดเราแล้วก็ขำกัน ผ่านมา8ปีเรายังไม่ลืมและฝังใจมาตลอด ทำให้ทุกวันนี้ก็ยังไม่มีความมั่นใจในตัวเองอยู่ แต่ในขณะเดียวกันคนพวกนั้นคงลืมเรื่องนี้ไปแล้ว...คนโดนกระทำนี่มันเศร้านะ🥲

ถ้าขอโทษแล้วจบ. มันก็ง่ายไป. ครั้งหน้าทำอีก ก็ขอโทษอีก ง่ายๆ

ทำไมยังมองการโดนแกล้งเป็นเรื่องปกติ ต่อให้อดีตก็เถอะ ถ้าตอนนี้เราจริงจังกับเรื่องนี้มาก ผลที่ได้คือในอนาคตจะไม่มีการโดนการแกล้งอีกเพราะคนจะกลัวว่าถ้าทำผิดจะโดนขุดอดีตแน่ๆ แต่นี้อะไรบอกให้ปล่อยผ่านอดีตคืออดีต คนรุ่นต่อๆไปถึงยังกล้าทำไง เพราะคิดว่ายังไงทุกคนจะคิดว่ามันแค่อดีตตอนนั้นยังเด็ก แล้วปล่อยผ่านวนลูปอยุ่แบบนี้ อดีตทำผิด > โดนแฉ > ขอโทษ ให้อภัยเพราะเด็ก แล้วคนโดนกระทำตอนนั้นไม่ใช่เด็กเหมือนกันหรือไง??

ไอ้พวกที่โทษเหยื่อผมสงสัยว่าพ่อแม่เขาใช้ถุงยางยี่ห้ออะไรครับนั่น ทำไมขาดง่ายจัง

เบื่อคำพูดที่บอกว่าเพื่อเป็นบทเรียนของชีวิตมากๆ ไม่มีใครอยากไปเป็นบทเรียนชีวิตของใครหรอกค่ะ อีกอย่างเรื่องบูลี่มันไม่ใช่เรื่องที่คนที่มีสามัญสำนึกคิดได้แต่แรกแล้วคือคนดีๆที่ไหนจะอยากรังแกทำร้ายคนอื่น เราเองก็เป็นคนนึงที่โดนบูลี่มาพอสมควรค่ะ จนเราเคยมีปัญหาสุขภาพทางจิตเราทรมานมากจนไม่อยากจะมีชีวิตถึงเราจะผ่านช่วงนั้นมาได้และผ่านไป10ปีเราก็คงไม่มีทางลืมสายตาคำพูดการกระทำที่น่ารังเกียจที่คนพวกนั้นทำใส่เราไม่ได้หรอกค่ะ ทุกวันนี้เราได้แค่ภาวนาให้พวกมันชิบหายเพราะเราขี้ขลาดและไม่กล้าพอที่จะพูดเพราะฉะนั้นเรานับถือคนที่กล้าออกมาพูดจริงๆค่ะพวกคุณเก่งมากๆ อีกเรื่องจริงอยู่ทีการทำผิดบางเรื่องเราว่ายังพอให้อภัยได้แต่การบูลี่อย่างที่เราบอกไปถ้าคนมีความเป็นมนุษย์มากพอไม่มีทางมีความคิดเลวทรามแบบนั้นได้หรอกค่ะ และสุดท้ายติ่งบางคนก็ช่วยเพิ่มความเป็นคนขึ้นมาบ้างนะคะ

ม.ต้นเคยโดนอาจาร์ยให้ช่วยเป็นเพื่อนเด็กออทิสติกคนนึงค่ะ ตอนนั้นก็เคยพูดคำโหดร้ายใส่เขาไปบ้างเหมือนกัน แต่พอคิดได้แล้วก็รู้สึกผิดมาจนถึงตอนนี้ มีโอกาสก็อยากกลับไปขอโทษค่ะ

ผิดจริงก็ออกมาขอโทษอย่างจริงใจ คนเราผิดพลาดกันได้ คนเราควรได้รับโอกาศ1 ครั้งเสมอ

เข้าใจเด็กๆนะ คึกคะนอง ใครที่ผ่านมาได้คือคนเก่ง เข้มแข็ง /เด็กที่ถูกกระทำจะรู้วิธีแก้ปัญหา ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง มันไม่แย่นักหรอก ตัวอย่างมีให้เห็นในหนังฝรั่ง(Hollywood ) ขอให้เด็กๆกล้าคิด กล้าทำในสิ่งที่ถูกต้อง เรียนรู้และแก้ไขในสิ่งที่ผิดพลาด

ขอพูดประเด็นเรื่องที่มีคนโทษเด็กออทิสติกนะ คือส่วนตัวมีเพื่อนสมัยประถมเป็นเด็กออทิสติก ชื่อ พีพี เป็นเด็กนิสัยดีมาก ไม่เคยแกล้งใคร เห็นใครแกล้งเพื่อนก็คอยห้าม และยิ่งถ้าเทียบกับเด็กปกติในห้องของผมสมัยนั้น คือ ทั้งเกเร แกล้งเพื่อน ต่างๆนานา ซึ่งพีพีเค้าก็เลือกเกิดมาเป็นคนปกติไม่ได้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาอยากเป็นออทิสติก พีพี เป็นเด็กที่มีความพยายามกว่าหลายๆคนในห้องอีก เช่น เวลาเลิกเรียนคาบคณิต ช่วงพักเที่ยง พีพีก็จะขอลอกงานเพื่อนที่ทำงานเสร็จ และเอาไปส่งครู เพราะงั้น ใครที่โทษเด็กออทิสติก สมาธิสั้น หรืออื่นๆ ผมบอกเลยว่าให้คิดใหม่ คืดว่าเขาอยากเป็นแบบนั้นหรอ? ถ้าผมพิมพ์อะไรผิด พิมพ์ให้ใครไม่พอใจหรือพิมพ์งงๆ ก็ขอโทษด้วยละกัน

จากที่ฟังข่าวมา มันคิดได้หลายแบบนะ แบบถ้าไม่มีข่าวคงไม่ออกมาขอโทษคือเขาไม่ได้สำนึกหรอก ที่ออกมาขอโทษให้ดราม่ามันจบเฉยๆ คนที่เคยบลูลี่คนอื่นอ่ะมี 2 ประเภทสำนึกได้กับไม่ได้ คนที่สำนึกได้เขาคงพยายามออกตัวมาขอโทษแสดงความเสียใจต่อเหยื่อไปตั้งนานแล้วไม่รอให้เป็นดราม่าหรอก ขออนุญาตยกตัวอย่างบิวตี้บล็อกเกอร์ท่านหนึ่งที่ออกมาทำคลิปแสดงความเสียใจสารภาพผิดที่ตัวเองเคยบลูลี่คนอื่นในอดีต เขาดูเสียใจและสำนึกได้จริงๆ โดยออกมาบอกเองโดยไม่มีดราม่ามาบังคับ

เรียนอยู่ห้องกิฟ มีคนไม่เต็ม 2 คนไม่มีใครในห้องแกล้ง คุยกันเหมือนนักเรียนปกติ ของแบบนี้มันอยุ่กับสันดานคนมากกว่า

ผมว่าเมื่อก่อนผมก็ไม่ได้กลัวกิ้งก่านะ แต่แล้วเหตุการณ์ที่ผมไม่อยากเจอก็เกิดขึ้น โดยปกติก็ถูกแกล้งเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว พอเห็นเพื่อนหยิบกิ้งก่ามาแกล้งเพื่อนผู้หญิง ผมก็ไม่มีความกล้าพอที่จะช่วย เพราะกลัวจะถูกแกล้งไปด้วย พอเขาแกล้งเพื่อนผู้หญิงพอใจแล้วเขาก็หันมาแกล้งผมโดยการโยนกิ้งก่าประมาณ2ตัวใส่ผมและก็นั้นแหละครับ กิ้งก่าอ่ะ มันก็ไต่ไปทั่วตัวเลย ผมยังจำความรู้สึกได้เลยว่าขยะแขยงขนาดไหน หลังจากวันนั้นผมก็ผว่ากลัวสิ่งมีชีวิตประเภทนี้ไปเลย กิ้งก่า แหย้ อีกัวน่า ตุ๊กแก คาเมเลี่ยน จิ้งเหลน กลัวไปหมด

สมัยป.5-6 โดนเพื่อนผช.ในห้องบูลลี่หนักมาก จะบูลลี่ในเชิงลามก พวกมันจะทำท่าเหมือนเวลามีเซ็กส์ใส่เรา ทำท่าโยกเอวใส่ แต่ไม่ได้โดนตัวเรานะ มาล้อมๆแล้วทำใส่เรา ทั้งๆที่เพื่อนก็อยู่เต็มห้องไปหมด ตอนนั้นเราเด็กมาก รู้ว่ามันคืออะไรแต่ไม่ได้คิดว่ามันร้ายแรงขนาดนั้น แต่ก็ร้องไห้นะเพราะว่าโดนผช.เกือบทั้งห้องล้อเป็นกลุ่มใหญ่ เคยไปเข้าห้องน้ำคนเดียวแล้วเพื่อนพวกนี้เห็นเราแล้วเปิดกางเกงโชว์ของลับใส่ แต่ตอนนั้นเรามีน้องชายและอาบน้ำด้วยกันตลอดเลยเฉยๆ ตอนป.2 นั่งโต๊ะเป็นกลุ่มใหญ่กลุ่มละ 8 คนแล้วอีผช.ที่นั่งข้างเรามันชอบเปิดกางเกงใส่เรา เอามือไปล้วงของลับของมันแล้วเอามือมากดใส่หน้าเรา แต่เราไม่เคยฟ้องพ่อแม่หรือครูเลย สำหรับเราโชคดีที่เพื่อนๆผญ.ก็ดีกับเรา เราก็เรียนและคบกับเพื่อนผญ.ของเราไป วาดรูป เม้ามอย เล่นหมากเก็บ โดนยาง เล่นการ์ด เล่นบอล เรียนๆมีความสุข แต่รำคาญคนส่วนน้อยพวกนั้นที่เราก็จำไม่ได้แล้วว่าโดนถี่ขนาดไหนแต่ก็บ่อย พอขึ้นม.ต้น คนพวกนั้นก็แยกย้ายกันไปหลายๆรร.ไอ้ตัวแสบสุดมันก็ย้ายไปคนละรร.กับเรา พวกที่เหลือหลุดมารร.กันบ้างแต่ก็อยู่คนละห้อง บางคนก็ยังมาบ้อเราเหมือนตอนประถม เราจำได้ว่าครั้งสุดท้ายมันทำที่ทางเดินหน้าห้องเรียนแล้วัราก็ตัโกนชื่อพ่อชื่อแม่ใส่หน้ามัน แล้วมันก็อึ้งไป หลังจากนั้นเวลาเจอเราก็เมิน มันก็ไม่กล้าทักเราอีก ถือว่าหลุดวงโคจรกันไป เราเคยเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนสนิทสมัยประถมฟังว่าเราโดนแบบนี้ตอนเด็กๆด้วย เราเลยไม่เคยไปงานเลี้ยงรุ่นของชั้นประถมเลย แต่เหมือนเพื่อนบอกว่าไม่เห็นเคยรู้เลย แล้วบอกเราว่าปล่อยวางเถอะ ตอนนี้ก็แต่งงานมีลูกมีเมียกันหมดแล้ว นานๆทีก็จะมีคนมาเล่าว่าคนนัันคนนี้สมัยประถมเป็นงั้นนี้นะ เป็นเดือนคณะบ้าง เรียนคณะที่ดีบ้าง ประสบความสำเร็จบ้าง แต่สำหรับเราเข้าใจว่าตอนนั้นมันเด็กมาก แต่ก็ไม่ขอยุ่งเกี่ยวไปตลอดชีวิตค่ะ

จากใจคนเคยโดนบูลลี่ คุณมองว่าแค่เล่นแต่สำหรับคนโดนคือเหมือนตายทั้งเป็น แล้วก้การทำดีตอนนี้มันไม่ได้เปลี่ยนความจิงที่ว่าคุณเหี้ยในอดีตและอาจจะทำชีวิตใครพัง

ขออนุญาตแชร์ประสบการณ์ครับ อจจะเหมือนละครหน่อยนะ ตอนเด็กผมก็เคยโดนบูลลี่ กลั่นแกล้งครับ ในใจผมสามารถสู้กับมันได้สบายครับ แต่ที่ต้องยอมเพราะไม่อยากเข้าห้องปกครอง ด้วยความเป็นเด็กคือคิดว่าถ้าเข้าห้องนี้อาจทำให้เสียประวัติ พ่อแม่จะเดือดร้อน แบบในหนังที่ต้องมาร้องไห้ไหวครู ผมเลยยอมๆ มันไป แต่วันนึงมันดันล้ำเส้นว่าแม่ผมเป็นกะ.... ผมฟองขาด ใช้ปากกาแทงไปที่แขนและขามัน ราวๆ7-8 ทีได้ ตอนนั้นผมไม่สนอะไรทั้งนั้น จนครูมาพบ สุดท้ายก๋เข้าห้องแต่ดีว่าเพื่อนในห้องเป็นพยานว่าอีกฝ่ายทำผมก่อน เลยไม่โดนอะไร อาจจะเหมือนละครไปหน่อยครับ สุดท้ายนี้อยากฝากถึงคนที่กำลังโดนบูลลี่หรือโดนกลั่นแกล้งอยู่นะครับ ให้ลูกขึ้นสู้มันครับ ไม่ต้องสู้ซึ่งหน้า ใช้ทุกวิธีครับ จะอาวุธจะลอบกัด จะอะไรก็ใช้ไปครับ ลืมความคิดเรื่องฟ้องครูไปครับ ไอ่พวกนี้มันไม่รู้สึกครับ ต้องเอาให้มันรู้ครับว่าอย่ามายุ่งกับเรา *** อุปกรณ์การเรียนง่ายสุดครับ ปากกา ไม้บรรทัดคมๆ

ผช.แบบนี้ ผญ.ชอบเยอะซะด้วย พ่อพันธ์ชั้นดีเลย

มีอีกแน่นอนแต่อยู่ที่ว่าเค้าจะออกมาแฉมั้ยบอกเลย แซ่บกว่าเรื่องนี้เยอะ ปล่อยให้คนแบบนี้โตมาโดยโดนสปอยรอบข้างโดยให้พลิวิลเลจเพราะหน้าตาดี มันอันตรายมาก

วิธีการทําให้โดนบูลลี่น้อยที่สัด คือการ มีอํานาจบางอย่างที่เหนือกว่าคนอื่น เพราะสังคม ไม่สนใจว่าจะเปนคนดีหรือคนชั่ว เเต่มันอยู่ที่ว่าคุณเเข็งเเรงมากเเค่ไหน ต่อให้คุณ เปนบุคคลที่มีสถานะทางสังคมสูง คนก็ต้องมีคนเกลียดคุณอยู่ดี(เเต่น้อย) ขนาดคนชั่ว ก็ยังโดนบูลลี่เลย เดราะธรรมชาติมันไม่สนศีลธรรมอะ

ขออนุญาตินะครับ 9:10 ผมขอพูดในฐานะเด็กออทิสติดคนนึง มันอาจจะดูน่าตบไปสักนิด แต่ยังไงผมขอถ่านทอดความหวังดีของคนอื่นมาในมุมมองของผมหน่อยละกันนะครับ ที่ผมจะบอกเล่าต่อไปนี้เป็นแค่ความคิดของผม โดยอิงจากสิ่งที่ผมเจอมา เพราะงั้นมันจะไม่ถูกต้องก็ใด้ เขียนมาจากประสบการณ์ล้วนๆ และผมไม่ใช่พวกโลกสวย จึงขอใช้คำตรงๆแบบไม่อ้อมค้อม เพราะงั้นหากมันไปแทงใจใครใครก็ต้องขออภัยด้วยละกันนะครับ . ผมใด้แบ่งเด็กออทิสติกแบบคร่าวๆออกเป็น 3 ประเภท ทุกประเภทมีปัญหาเรื่องการเข้าสังคมเหมือนกันแต่จะต่างกันที่สติปัญญา (สติปัญญา=ความสามารถในการคิดวิเคราะห์เมื่อใด้รับการศึกษาในระดับเดียวกันและเทียบกับอายุ(หรือที่เรียกว่าไอคิวนั่นแหละ)) จะเน้นไปที่ช่วงเด็ก-วัยรุ่นเป็นหลัก ถ้าโตแล้วส่วนใหญ่อาการจะดีขึ้น) . แบบฉลาดโครต หรือที่เรียกว่าอัจฉริยะ มีความคิดเป็นของตัวเองอย่างสมบูรณ์ แค่อาจจะไม่บรงกับบรรทัดฐานหรือสามัญสำนึกของคนทั่วไปสักเท่าไหร่(ประสบการณ์ตัวเอง เพราะไม่ค่อยเดี่ยวข้องกับสังคม ระบบและแนวความคิดเลยค่อนข้างเป็นเอกลักษณ์) พวกนี้ถ้าเริ่มโตขึ้นมาหน่อยจะไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องเข้าสังคมมาก แต่ส่วนใหญ่จะไม่ค่อยอยากมีเพื่อสนิทเท่าไหร่ เพราะไม่ค่อยจะชอบอะไรที่คนปกติเค้าชอบกัน อย่างเช่นชอบเรียน(เป็นความอยากรู้อยากเห็น) พอมีโอกาสอยู่กับเพื่อนมันเลยไม่ค่อยมีโอกาสใด้สร้างปฏิสัมพันธ์กัน (อย่างเช่นไม่มีอะไรมาคุยกัน เพราะเด็กปกติไม่ค่อยจะชอบเรียนเท่าไหร่) ถ้าเป็นไปใด้ผมว่าทำโฮมสคูลไปเลยก็ดี เพราะอย่างที่รู้ๆว่าเด็กออทิสติกมีพรสวรรค์แฝงอยู่แล้ว กลุ่มนี้ถ้าใด้ใช้เวลากับตัวเองมากๆ ใด้เรียนในสภาพแวดล้อมที่ดีหน่อย คงหาเจอและพัฒนาใด้ไม่ยาก (ผมก็ทำ) แบบนี้ถ้าโตหน่อยสักมัธยมส่วนใหญ่ก็ดูแลตัวเองอะไรใด้หมดแล้ว . แบบสติปัญญาปานกลาง เรียนรู้เรื่องปกติแต่แค่ไม่ถูกกับสังคม คิดเองใด้ พวกนี้จะให้เรียนในโรงเรียนปกติก็ใด้ไม่ใด้มีปัญหาอะไรมาก แต่แค่ต้องเลือกสังคมหน่อย วิธีจัดกลุ่มสังคมผมแบ่งเอาตามค่าเทอม เพราะมันเป็นตัวแปรนึงที่คอยคัดคุณภาพเด็กแบบอ้อมๆ ถ้าค่าเทอมสูงส่วนใหญ่เด็กจะเข้าใจเรื่องสิทธิและความแตกต่างของมนุษย์ เลยไม่ค่อยทำอะไรล้ำเส้นคนอื่น อาจจะลดปัญหาเรื่องบุลลี่ไปใด้บ้าง ถ้าค่าเทอมต่ำหรืออย่างโรงเรียนรัฐอันนี้ถ้าเด็กถึงพันยังไงก็เจอ แต่จะมีครูสักคนแหละที่เข้าใจเด็กแล้วก็เป็นคนดูแล แต่ย้ำนะว่า"คนเดียว"(ครูที่เข้าใจปัญหาจริงๆหายาก) หรือจะทำโฮมสคูลก็ใด้ แต่พ่อแม่ยังต้องคิยแนะนำอยู่บ้าง . แบบปัญญาอ่อน หรือถึงขั้นเอ๋อไปเลย (ระดับที่เรียนหรือพูดไม่รู้เรื่องคิดเองไม่เป็น) พวกนี้ส่งไปโรงเรียนเฉพาะทางเถอะครับ อย่าลืมว่าสุดท้ายเด็กพวกนี้ก็ต้องเข้าสู่สังคมอยู่ดี อย่างน้อยเด็กต้องมีความรู้พื้นฐานอย่างเช่นการพูด หรือการคิดบ้าง ถ้าคุณส่งเด็กพวกนี้เข้าโรงเรียนปกติ อย่างที่บอกไปก่อนหน้านี้ว่าครูที่เข้าใจปัญหาจริงๆหายาก ซึ่งรวมถึงครูที่ทีความสามารถพอที่จะฝึกสอนและพัฒนาเด็กออทิสติกด้วย ซึ่งครูแบบนี้หายากยิ่งกว่า และถึงจะมีก็ขาดประสบการณ์ เพราะเด็กออทิสติกเองก็ไม่ใช่จะมีโอกาสเจอกันง่ายๆ การจับเด็กโยนเข้ามาในสังคมมันเป็นภาระกับทุกฝ่าย ทั้งผู้ปกครอง เพื่อน โรงเรียน(ที่ต้องมีเคลียร์เวลาเกิดเรื่อง) และเป็นผลเสียกับเด็กเองด้วย ดังนั้นผมว่าถ้าส่งไปในโรงเรียนเฉพาะทางที่มีครูที่มีความสามารถมากพอน่าจะดีกว่านะครับ . และสุดท้ายที่อยากบอกคือ เรื่องพรสวรรค์ของเด็กออทิสติกอันนี้ผมเชื่อว่ามีกันทุกคนและครับ ไม่ว่าจะเก่งหรือไม่เก่ง แต่แค่โอกาสหาเจออาจจะต่างกันไป ถ้าเด็กสติปัญญาสูงอยู่แล้วก็ง่ายหน่อย แต่ถ้าเด็กโง่คิดเองไม่เป็นคนใกล้ตัวก็ลองสังเกตเอาละกันนะครับ

พวก fc ทรชน พวกนี้ คงสันดานเดียวกัน ที่สนับสนุนคนสันดานเเบบนี้. คนที่ถูกบูลลี่ ชีวิตเขาต้องสูญเสียความทรงจำดีๆความสุขในวัยเด็ก ความเจ็บปวดเเบบนี้ ให้ย้อนไปก็ไม่มีใครลืมได้ลงหรอก คนบูลลี่ คนอื่น เสือกมีชีวิตได้ดิบได้ดี เเต่ทิ้งความหลังที่ไม่ดีให้กับคนอื่นๆ มันคืออะไร. มันสมควรรึไม่ที่คนที่ทำลายคนอิ่นเเบบนี้ จะได้รับการน่าชื่นชมยกย่อง.

จากคนที่โดนบูลลี่มาตั้งแต่เด็ก พอโตขึ้นมารู้เลยว่ามันมีผลมากๆกับการใช้ชีวิตมากๆเลยนะครับ การเข้าสังคมก็ติดลบไปเลยรู้สึกไม่ไว้ใจใคร ไม่อยากสร้างสัมพันธ์ด้วย ถึงเพื่อนใหม่จะดีมากๆก็ตาม ทุกคนก็รู้ เรื่อง relationship สำคัญมาก บางคนถ้าถูกกระทำแล้วออกมาเองไม่ได้ ส่งผลต่อทั้งชีวิตของเขาเลยนะครับ เหมือนฟันเฟืองที่มันติดขัดเป็นปมในชีวิต ส่วนอื่นๆที่ตามมาก็ใช้งานไม่ได้ ชีวิตมันหมุนต่อไปไม่ได้ ส่วนคนที่แกล้งเราบูลลี่เรา ทุกวันนี้ใช้ชีวิตดีมีความสุข มั่นใจในการทำสิ่งต่างๆ ไม่มีปมในชีวิต ต้องเรียน ต้องศึกษาเรื่องจิตใจ ธรรมะมากพอสมควร ถึงจะปล่อยวางปมพวกนี้ไปได้ ถึงจะเข้าใจและให้อภัยได้ ไม่งั้นก็จะ โกรธ เครียด แค้น เศร้า เจ็บใจ อารมณ์เสีย อยู่ทุกครั้งที่นึกถึง ซึ่งมันเป็นผลเสียต้องตัวเอง เป็นกำลังใจให้คนที่เคยโดนบูลลี่คนที่มีปมในชีวิตนะครับ ❤ พอโตขึ้นมาแล้วเราจะมองภาพได้กว้างขึ้นเข้าใจชีวิตได้มากขึ้น ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดีนะครับ และอยากบอกกับพวกที่บูลลี่หรือแกล้งคนอื่นนะครับว่าให้เปิดอกขอโทษกับคนที่เราเคยแกล้ง เราจะได้ไม่ติดกรรมต่อกัน ไม่เป็นปมแค้นต่อกัน หรืออาจจะสร้างสัมพันธ์ที่ดีในอนาคตด้วยกันก็ได้นะครับ ใครจะไปรู้ว่าอนาคตเพื่อนที่เราไปขอโทษด้วยใจจริง จะมาช่วยเราในบางเรื่องก็ได้นะครับ

แย่กว่าคนทำผิดคือคนที่รู้ว่าเขาทำผิดแบบไม่น่าให้อภัยแต่หลับหูหลับตาปกป้องถือว่าเราโชคดีที่เป็นคนที่มองภายนอกดูค่อนข้างไม่น่าเข้าหาเลยไม่เคยมีใครมาแกล้ง ตอนเด็กๆเคยมีบ้างแต่ก็ไม่เคยยอม โดนตีโดนแกล้งก็ตีคืนจนร้องไห้ตลอด

คนขอโอกาส กับ คนไห้ โอกาส ความสูงมันห่างกันราวกับฟ้ากับดิน

คนโดนบูลลี่ไม่ได้ป่วย คนที่บูลลี่ต่างหากที่ป่วย

แฟนคลับบางคนที่ไม่มีหัวคิดก็หนักเกิน เอาใจไอดอลจนไม่มีความคิดของมนุษย?เหลืออยู่เลย

อันนี้เรื่องใหญ่นะคะ มันทำให้เด็กไม่อยากไปโรงเรียนมันไม่มีความสุข และอาจทำให้เรารุนแรงมากว่าเพื่อป้องกันตัวเอง ทำให้เข้าสังคมยากไม่เปิดใจให้คนอื่น100%

อ่านความเห็นของแฟนคลับละขมวดคิ้วทุกอัน มาบอกเรื่องมันนานมาแล้ว ให้อภัยกันเถอะ ว๊อททท !!! บทลงโทษในวงการบันเทิงนี้อ่อนพอๆกับกฏหมายไทยอะ ไม่โดนลงโทษอะไรเลย คนที่เค้าโดนรังแกกี่ปีก็จำตลอด

แค่หล่อยังไงก็รอด จะทำตัวเห้เท่าไหร่ก็ได้ แฟนๆพร้อมปกป้องเสมอ ก็เหมือนกับ บ.อ. อ่ะ ถ้ารู้สึกผิดจริง ทำไมต้องรอให้โป๊ะก่อน ถึงค่อยออกมาขอโทษ ยอมสารภาพ

ได้ยินคำว่า แค่เกิดให้ปกติยังทำไม่ได้ ยังจะมาเรียกอะไรอีก โคตรเจ็บ เหมือนไปโทษว่า ก็มึงปกติ ก็สมควรโดนแกล้งแล้วงี้หรอ ความคิดโคตรพัง

ทำไมคนที่ชอบบูลลี่คนอื่นมันได้ดิบได้ดีกันเยอะจัง 😤😵

ชอบแกล้งเพื่อนๆคือขาดความอบอุ่นครับหรือครอบครัวมีปัญหา ความผิดพ่อแม่เลี้ยงลูกไม่เป็น

ไอคนที่ไม่เคยโดนใครบูลลี่มันไม่รู้สึกหรอกค่ะ ว่าการที่โดนแบบนั้นมันรู้สึกยังไง แต่เท่าที่ดูมา คนบูลลี่ไม่ได้รู้สึกผิดเลยนะ รู้สึกผิดควรขอโทษตั้งนานแล้ว ทำเหมือนว่าไม่มีวันที่จะโดนขุดสินะ ไม่สงสารค่ะกรณีแบบนี้สมน้ำหน้า

เรามีน้องเป็นคนสมาธิสั้น เรียนรู้ช้า เคยมีคนมาแกล้งน้องเรา คือเราทนไม่ได้นะมีคนมาทำน้องเราแบบนี้ เราเลยพลั้งมือตบหน้าคนที่มาแกล้งน้องเราไป เราก็รุ้สึกผิดเพราะเราไปตบคนที่เด็กกว่าเรา3ปีอะ เป็นเรื่องเลย แต่มือมันไปจริงๆได้แค่ก้มหน้ายอมรับ และขอโทษ แต่จะขอโทษก้ต่อเมื่อ มันมาขอโทาน้องเราก่อนเท่านั้น

อยากเห็นหน้าไอ้คนที่บอกว่าเด็กพิเศษเกิดมาเพื่อถูกแกล้งอยู่แล้ว ขนาดเกิดมาเป็นคนธรรมดายังทำไม่ได้ คือต้องโตมากับการเลี้ยงดูสภาพแวดล้อมยังไงถึงคิดแบบนี้ได้ ตัวเองน่ะความคิดป่วยกว่าน้องๆเด็กพิเศษอีกนะ

ไม่ใช่เด็กซนค่ะ เด็กเปรตก็คือเด็กเปรต อย่าใช้คำอื่นทำให้มันซอฟลงเลยค่ะ เคยทำอะไรไว้ก็ต้องรอรับผลกรรมของตัวเองค่ะ อย่าใช้คำว่ารู้เท่าไม่ถึงการณ์ เยาวชน หรือยังเด็ก คิดเองไม่ได้ (ฉันก็เคยเป็นเด็ก ฉันรู้ว่าคนอื่นๆพูดอะไรกัน รอบข้างเกิดอะไรขึ้น รับรู้และคิดเองได้) แผลใจถึงจะขอโทษไปแล้วใช่ว่าบาดแผลของคนที่ถูกกระทำจะหายไป (ถึงมันจะจางลงตามเวลาก็เถอะ) จงอยู่อย่างทรมานต่อไปเถอะค่ะ

เคยโดนบูลลี่เพราะเป็นเด็กใหม่ แบบว่าไม่ให้ใครมายุ่งกับเราไม่ให้เรามีเพื่อนถ้าใครมายุ่งกับเราจะบูลลี่คนนั้นไปด้วย และจะหาทางกีดกันเราทุกทางจากสังคมตั้งแต่ป2-ป6 ไม่เคยมีความสุขสักวัน คิดแต่ว่าวันนี้ไปโรงเรียนจะเจออะไรอีก🥲 คนแกล้งจำไม่ได้คนโดนเจ็บจนวันตาย โคตรฝังใจ

ยิ่งคนที่สองพูดแบบไม่รู้สึกผิดเลย แถมขำไม่สำนึก คือฟังแล้วแบบยี๋ๆๆๆมากกก หล่ออย่างเดียวแค่นั้นจริง

ตั้งแต่ดูคนสรุปเรื่องนี้มาช่องนี้สรุปครบสุด ช่องอื่นแทบไม่มีใครพูดเลยว่าเหยื่อเรียกร้องมาตั้งแต่ปี2016แล้วไม่ใช่เพิ่งพูดตอนดังแล้วก็เรื่องเหยื่อรอหลังเรื่องแดงให้เจ้าตัวมาขอโทษก็เงียบจนต้องตั้งแท๊กเรียกร้องทั้งเรื่องเหยื่อยังโดนคุกคามจากแฟนคลับดาราอีกด้วย

เมนเกาหลีเราก็เคยโดนแหกแบบนี้ ค่ายสั่งระงับกิจกรรมทั้งหมดเลยนะ ทั้งๆ ที่ยังไม่เช็คมูล แค่มีคนออกมาพูดเท่านั้น หายไปหลายเดือนเลย พอสืบว่าไม่ใช่ก็ค่อยให้น้องกลับมาทำกิจกรรมใหม่ ลงดาบแล้วค่อยสืบ แต่ที่ไทยค่ายเงียบกริบ คงกะว่าถ้าไม่มีกระแสกดดันก็คงตีมึนให้เรื่องเงียบ

เราเคยโดนคนในห้องหมั่นไส้ เขาผลักโต๊ะเรียนเรา(นับว่าเป็นการบูลลี่มั้ย?) ไม่รู้ว่าเขาโมโห หรือ อิจฉาเราอะไรไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคือเราเห็นกับตาอะ ถึงมันจะไม่รุนแรงถึงขั้นเจ็บเนื้อเจ็บตัว ซึ่งตอนนั้นเราเสียใจมากเพราะไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้เขาจริงๆ หรือเคมีมันอาจจะไม่ตรงกันตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้าก็ได้มั้ง ถึงแม้ทุกวันนี้เขาจะรู้จักกับเพื่อนของเรา เราก็ยังไม่อยากที่จะรู้จักกับเขา เจอหน้ากันทีไรเรามองแรงใส่เขาทุกครั้งแหละ ถึงตอนนี้เขาจะเป็นคนดี เฟรนด์ลี่หรืออะไรก็ช่าง เราไม่ลืมอิเด็กเวร นิสัยเสีย ของเขาในตอนนั้นได้หรอก ขอโทษซักคำยังไม่มีเลย อย่าว่าเราเจ้าคิดเจ้าแค้นอะไรงี้เลยนะ คนโดน มันลืมไม่ได้จริงๆ

ยังไง คำว่าเด็ก เยาวชน หรือ ขาดวุฒิภาวะ มันก็ยังใช้ได้เสมอ เพราะมันก็เป็นเรื่องจริง ที่การกระทำอะไรบางอย่าง เกิดจากความไม่ยั้งคิด ทำเพราะความคึกคะนอง สังคมถึงมีกฎ มีการลงโทษ มีการสั่งสอน เพื่อให้เกิดการปรับปรุงแก้ไข อย่างกรณี ตัวดาราที่เป็นข่าว ถ้าได้รับการลงโทษในโรงเรียนแล้ว และหลังจากนั้นไม่มีพฤติกรรมซ้ำ อีก มันก็ควรจบหรือเปล่า เพราะเกิดการปรับปรุงตัว แก้ไขแล้ว หลังจากได้รับการลงโทษ แต่อย่างในเกาหลี หรือ ในซีรีย์ หนัง ละคร ก็คือ คนทำไม่ได้รับการลงโทษ อย่างนี่ตอนเด็กเคยเอา งูปลอม แกล้งเพื่อนทั้งๆที่รู้ว่า เขากลัวงู และเราก็โดนตี และก็ไม่ทำอีก แบบนี้เป็นเคสเดียวกับดาราคนนี้ไหม

เคยโดนพวกท็อปห้องลูกรักครูบูลลี่ตั้งแต่ตอนอยู่ประถม ป.4-6 จนถึงทุกวันนี้มันยังได้ดิบได้ดี แทบไม่เดือดร้อนอะไรเลย แล้วก็ของม.1-3 ก็คือเราโดนหนักมาก แทบทั้งห้องรุมแกล้งและพูดแซะเราตลอด (สาเหตุมาจากพวกสก๊อยในห้อง กลุ่มใหญ่ที่ไม่ชอบหน้าเรา) แล้วมันก็หนักขึ้นเรื่อยๆ จนม. 2 เราตัดสินใจจะฆ่าตัวตาย(ตอนนั้นเป็นช่วงซึมเศร้าที่อาการหนักสุดแล้ว) เพราะเราเคยบอกย่าแล้วย่าไม่เชื่อ มันยิ่งตอกย้ำเราเข้าไปอีก พ่อแม่ในตอนนั้นเขาก็ยังไม่มีเวลาพอ แต่ด้วยความที่คานไม้ที่เราเอาเชือกไปผูกมันผุ แล้วพอเราห้อยตัวเองคานมันก็พังลงมา เลยมีชีวิตอยู่ยันทุกวันนี้ ต้องขอบคุณคานไม้นั่นจริงๆ ที่ทำให้เรารอดมาได้แล้วสำนึกกับตัวเอง พอขึ้นม.ปลายมา เราก็เปลี่ยนกลายเป็นคนใหม่ไปเลย เชิดใส่พวกสก๊อยพวกนั้นที่วันๆเอาแต่แต่งสวยและหาผู้ชาย ถึงเราจะไม่ลืมที่พวกมันแกล้งเรา เราก็อยากจะแก้แค้นที่ทำให้เรากลายเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเอง เป็นคนขี้ระแวง etc. แต่ไม่ทำเพราะเสียเวลาชีวิต ทุกวันนี้เราแค่ยิ้มแล้วนึกถึงมันตอนที่โดนเรา/่า อ่านมาคงจะงงๆ ไม่แปลกค่ะ เที่ยงคืนแล้วเรากำลังเบลอๆ 55555

เชื่อไหมถ้าไม่ใช่คนดังหรือดาราไรอะ ไม่มีใครยกโทษให้หรอกด่าซ้ำสะมากกว่า นี้หล่อ คนดังไง สังคมไทยก็แบบนี้แหละ

พวกที่โทษคนที่ถูกรังเเกกูอยากให้มึงเจอสถาการณ์ที่มึงเลือกอะไรไม่ได้โดนกดขี่จากคนที่เหนือกว่าเเล้วข่มคนอื่นบ้างนะ บอกเลย ผมเป็นคนหนึ่งที่โดนบูลลี่ตอนเด็กจนส่งผลกระทบถึงตอนโตขึ้น กว่าจะรักษากับจิตเเพทย์เเละทำใจให้อภัยพวกมันได้ต้องใช้เวลานานมากๆครับ ผมเคยคิดจะทิ้งชีวิตตามไปเผาบ้านหรือเอาชีวิตครอบครัวคนที่เคยบูลลี่ผมด้วยซ้ำ

พอดีผมเป็นพวกหัวรุนแรงอะดิ ตอนมัธยมต้นใครมาแกล้งตบหัวล้อชื่อพ่อแม่ผมซัดได้ซัดเอาเลย สุดท้ายก็กูที่ผิด ครูบอกว่าแค่ล้อชื่อพ่อแม่เองเพื่อนแค่แกล้งเล่นๆ

ถ้าคุณหน้าตาดีโลกจะใจดีกับคุณ

คำว่า "ดำ" / "ดาร์กี้" / "ไอ้ขี้กลาก" / "เสนียด" 4 คำนี้ เจอมาตลอด ตอนประถม ฝังใจในการเข้าหาเพื่อนฝูงไปพักใหญ่ กว่าจะแก้ได้ ปาไป มหาลัย แล้ว

ผมว่าการประจานดารา มันก็วนแต่ทำให้เพื่อนเขารู้สึกแย่กว่าเดิมน่ะ จากที่จะลืมความทรงจำแย่ๆ ไปแล้วดันเป็นประเด็นให้ต้องมานึกถึงอีก แถมเผลอๆ ฟ้องกลับได้ถ้าเกิดดาราเสียหายหนักเช่น ตกงาน, โดนแบน... ทางบริบทสังคมอาจมองว่าดาราผิด แต่ผมมีความรู้สึกว่า ทางบริบทกฎหมายแล้วคนประจาน หน้าจะผิดมากกว่า