ทำอย่างไรถึงจะเห็นว่า กายใจ ไม่ใช่เรา 

ได้ครับ บางครั้งเรานั่งนานๆ แล้วเกิดความเพลิน หรือสมาธิสูงเกินไปล้ำไป ทำให้สติเราบาง ความรู้สึกตัวอ่อนไป ร่างกายก็โคลงเคลงบ้าง หงายบ้าง ให้รู้ทันกลับมาที่ฐานกายก่อน แล้วก็ปรับร่างกายให้เป็นปกติ พอมีสติแล้ว ร่างกายก็จะเป็นปกติครับ อาจจะเผลออีก ก็รู้อีก แล้วก็ปรับอีก ทำให้มากให้บ่อย จนสติมันตื่น แล้วต่อไปเราจะรู้ตัวได้ชัดเจนขึ้นเมื่อจิตตื่นตั้งมั่นแล้วครับ อนุโมทนากับคำถามครับ

อนุโมทนาบุญในการให้ธรรมะเป็นทานนะคะ สาธุสาธุสาธุ

นั่งไปนานๆแล้วรู้สึกว่าขนหัวลุกขนแขนลุกหัวใจเต้นแรงน้ำตาไหลเขาเรียกว่าปิติไหมคะ

จัดท่านั่งให้ดีครับ

ใช่ครับ ให้มีสติรู้ทันแล้วหมั่นตามรู้สบายๆครับ

ขอบคุนครับ

สาธุขอนุโมทนาครับ

ใช่ครับ จิตผู้รู้ก็คือ จิตที่ประกอบด้วยกองของสมาธิในองค์มรรคครับ ก็คือสัมมาวายามะ สัมมาสติ สัมมาสมาธิ เมื่อเพียรฝึกสติปัฏฐาน จนจิตข้ามนิวรณ์ได้ จิตเลยตื่นตั้งมั่นเป็นผู้รู้ ก็นำจิตผู้รู้มารู้กายรู้ใจตามความเป็นจริง ทำวิปัสสนาจนจิตแจ่มแจ้งเข้าใจ และปล่อยวางกายใจได้ ขั้นต่อไปจิตถึงไปเห็นจิตอย่างแจ่มแจ้ง เมื่อตัวจิตเองก็เป็นทุกข์บังคับไม่ได้ เป็นไตรลักษณ์ จนปัญญาแก่กล้า ต่อไปจิตก็วางจิตด้วยปัญญา แล้วที่สุดแห่งกองทุกข์ก็เกิดขึ้น ณ ขณะนั้นครับ อนุโมทนากับคำถามครับ

ถูกต้องแล้วครับ เมื่อจิตถึงฐานตั้งมั่นแล้ว ดูกายไปเรื่อยๆเพื่อให้ทันใจที่คิดถึงปรุงแต่ง ความคิดจะทำงานของมันไปเรื่อยๆ แต่จิตนั้นจะเห็นความคิดเกิดขึ้นแล้วก็ดับไป แล้วก็จะมีความคิดอีกอันเกิดขึ้นมาอีก บางทีอาจจะมาซ้อนกันก็ได้ ก็ตั้งมั่นโยนิโสมนสิการดูไตรลักษณ์ไป บางครั้งก็ทัน บางครั้งก็ไม่ทัน แต่จะมีสติช่วยตามรู้ตามดู แล้วกลับมาที่วิหารธรรม หากสติดีก็ดูไปเรื่อยๆ จนจิตมันยอมรับความจริง แล้วต่อไปจิตจะเป็นกลางกับอารมณ์ แต่จะมีเหตุผลในการอยู่กับโลกนะครับ ขอให้เจริญในธรรมแล้วก็ทำต่อเนื่องไปเรื่อยๆแล้วก็หมั่นทำรูปแบบ และมีสติในชีวิตประจำวัน ไปในทุกๆวันด้วยนะครับ

อนุโมทนาสาธุครับ การตามรู้กายรู้ใจ ก็ดูได้ทั้งวันนะครับ ถ้าเราฝึกให้รู้บ่อยๅ สติที่เรารู้บ่อยๆ บางครั้งหลงออกไป แล้วก็กลับมารู้ลม ก็ทำให้สติที่เกิดบ่อย เป็นต้นทุนของสมาธิได้เหมือนกัน หากทั้งวันหลงทั้งวัน ก็ทำให้จิตมีแต่การหลง ไม่หมั่นรู้กลับมาที่ลมบ้างเลย ต้นทุนของสมาธิก็เกิดยาก คนส่วนมากก็ถึงทำสมาธิไม่ได้ เพราะฉะนั้นเราหายใจตลอดเวลา เราก็สามารถดูลมได้ตลอดเวลา แต่ขณะขณะที่เราเคลื่อนไหวร่างกายเนี่ย ใช้ชีวิตประจำวันเนี่ย เราจะดูลมยาก เพราะว่าไหนจะร่างกายเคลื่อนไหวอีก ไหนดูลมหายใจอีก เปรียบเสมือนบ้านมันหลายหลัง แต่ถ้าเราเอากายเคลื่อนไหว ขณะที่เราเดินนั่งนอนพูดคุยทำดื่ม การดูกายดูอิริยาบถมันจะง่ายกว่า เมื่อเราเห็นกายได้ชัดขึ้น ต่อไปเราจะจะเห็นความคิดได้ง่ายขึ้น แต่ถ้าเราดูลมเนี่ย บางครั้งมันทำให้เราไปโฟกัสมากเกินไป ถ้าเรานั่งกรรมฐานเนี่ย เราดูลมเป็นฐาน เอากายที่นั่งหายใจเข้าหายใจออกเป็นฐานแล้วก็เอากายที่หายใจเข้าออก เพื่อเป็นฐานรองรับจิตในการแยกลูกแยกนาม มันก็จะง่ายนะครับ ถ้าเราจะเอาลม อยากให้เอาดูกายที่หายใจแทน แต่ถ้าเราเคลื่อนไหวระหว่างวัน อยากจะให้ใช้อิริยาบถที่เคลื่อนไหวเป็นฐาน และเวลาที่เราเคลื่อนไหวรู้ทันการเคลื่อนไหว เวลาที่หลงไปฟุ้งไป แล้วกลับมารู้ทันการเคลื่อนไหว จะทำให้เรามีสติกลับมาที่ฐานได้ง่ายขึ้น ลองปฏิบัติดูนะครับ ถ้าเอากายเป็นฐานแล้ว สามารถปฏิบัติได้ทุกเวลาเช่นกันครับ อนุโมทนาสาธุครับ เจริญธรรมนะครับ

พยายามหาคำสอน ต่าง ๆ ให้แกฟังเยอะ ๆ น่าจะช่วยได้อยู่นะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ 8:00

😂😂😂😂😂😂😂😂

กราบ​สาธุ​สาธุ​ค่ะ

จิตไม่ใช่ของแท้ ลองเอาจิตออกแล้วแยกเป็น ขันธ์ 5 แทนครับ ชีวิตเราไม่มีอะไรนอกเหนือจากขันธ์ 5 ไม่งั้นจะเข้าใจคำว่าจิตผิด หรือเปลี่ยนจากจิต เป็นการรู้ก็ได้ครับ รู้กาย รู้เวทนา รู้ความจำ รู้ความคิดความอยากความโกรธความหลง รู้ว่ามีการรับรู้ตามความเป็นจริง

สิ่งที่สำคัญคือต้องทำความเข้าใจก่อน ว่าเราไม่ได้ปฏิบัติเพื่อให้ไม่ฟุ้ง ไม่ได้ปฏิบัติเพื่อให้ดี ไม่ได้ปฏิบัติเพื่อให้สงบ หรือให้ได้อย่างที่เราต้องการ ✅แต่เราต้องการปฏิบัติเพื่อให้มีจิตที่มีกำลัง มีคุณภาพ คือ 📌1. ให้จิตมีสติรู้ทันอารมณ์ และก็สามารถวางอารมณ์ แล้วหมั่นกลับมาอยู่ที่ปัจจุบันได้ 📌2. เราฝึกให้จิตนั้นมีสมาธิแบบตั้งมั่น เป็นผู้ดูผู้รู้ สามารถแยกออกจากอารมณ์ แล้วเห็นเหตุปัจจัยของการเกิดขึ้นของรูปและนาม และของอารมณ์ทั้งหลาย 📌3. เราปฏิบัติเพื่อจะได้เกิดปัญญารู้เท่าทันอารมณ์ เห็นความจริงของอารมณ์ แล้วสามารถถอดถอนความยึดมั่นถือมั่น แล้วมีความสงบสุขท่ามกลางปัจจุบัน เมื่อจิตมีปัญญาแล้วจิตจะวางอารมณ์เอง แล้วความสงบ ความสุข สันติจะเกิดขึ้นกับจิตเองครับ ⭐️👉เพราะฉะนั้นถ้าเราเข้าใจหลักแล้ว เราจะเริ่มจากการฝึกสติปัฏฐานสี่ก่อนครับ หากรรมฐานขึ้นมากองหนึ่ง เรียกว่าวิหารธรรม กรรมฐาน ฐาน หรือ บ้าน ก็ได้ แล้วก็สวดมนต์ นั่งกรรมฐาน เดินจงกรม หลักคือหมั่นสังเกตจิต 👉หากจิตหลงสุดโต่งไปสองทาง คือ 1. หลงออกไปที่วัตถุกามข้างนอก แล้วก็จมความคิด หรือ 2.หลงไปเพ่งจนควบคุมจนเครียด หรือเข้าไปในองค์ฌานตืดในสมาธิ ก็ให้มีสติรู้ทัน แล้วก็กลับมาที่ฐานหรือวิหารธรรมที่เราเอาไว้เป็นกุศโลบาย หรือเครื่องอยู่ ฝึกด้วยความเพียร แต่ขณะที่ฝึกนั้น จิตจะหลงก็ได้ จะฟุ้งซ่านก็ได้ จะเบื่อก็ได้ ขี้เกียจก็ได้ เจริญก็ได้ เสื่อมก็ได้ แต่ที่สำคัญให้สังเกตจิตที่หลงไปฟุ้ง หลงออกไป แล้วก็หมั่นกลับมาที่วิหารธรรม แล้วทำให้มากให้บ่อยด้วยความเพียร จิตจะหลง 100 ครั้ง เพ่ง 1,000,000 ครั้ง ก็ให้มันรู้ทัน หมั่นเพียรเอา แล้วก็หมั่นกลับมาที่วิหารธรรม ทำให้มากขึ้นสติก็เกิดบ่อยขึ้น ไม่เลือกอารมณ์ ด้วยความเพียรก็เป็นเหตุทำให้จิตนั้นจำอารมณ์ จำฐานได้มากขึ้น พอเพียรบ่อยขึ้นเลยทำให้สติเกิดอัตโนมัติ เกิดโดยเป็นผลจากความเพียร และทำให้จิตจำกรรมฐานหรือจำฐานได้ จิตเลยตื่นตั้งมั่น แยกและรู้ทันอารมณ์จากที่ฐาน จิตข้ามนิวรณ์ได้ ไม่หลงไม่เพ่ง จิตเลยตื่นเป็นผู้รู้ คราวนี้จิตเลยสงบ เบา ควร ว่องไวคล่องแคล่วต่อการงาน และเป็นผู้ตื่นรู้ เบิกบาน และสามารถนำไปใช้เดินปัญญาได้ครับ อันนี้คือฝึกให้มีสติก่อนท่ามกลางจิตที่หลงที่ฟุ้ง แล้วก็กลับมาที่ฐาน แล้วต่อไปจิตจะมีกำลังและจะสามารถวางอารมณ์และสงบเองนะครับ ลองฝึกดูแล้วได้ประสบการณ์ด้วยตัวเองนะครับ เจริญธรรมครับ

ฐานก็หมายถึงกรรมฐานที่เราใช้ในการปฎิบัติธรรม ควรเป็นหนึ่งในสี่ของสติปัฏฐานสี่ อาจจะเป็นร่างกาย เวทนา จิต หรือธรรม อย่างสมมุติถ้าเราดูกาย ตอนเดินจงกรม ก็เอาร่างกายที่เคลื่อนไหวเป็นอิริยาบถ เป็นเครื่องอยู่หรือฐานก็ได้ หากเรานั่งกรรมฐานแล้วเราดูลมหายใจ ก็เปลี่ยนเป็นร่างกายที่หายใจเข้าร่างกายที่หายใจออก เป็นฐานก็ได้ เมื่อไหร่ที่สวดมนต์ หรือเดินจงกรม หรือนั่งกรรมฐาน แล้วสังเกตุเห็นจิตเคลื่อนออกไปจากฐาน ก็ให้รู้ทันแล้วก็หมั่นกลับมาที่ฐานให้บ่อยๆๆ ด้วยความเพียรจะทำให้จิตจำอารมณ์และจำฐานได้ ต่อไปจิตก็จะตื่นตั้งมั่นได้เองครับ อนุโมทนากับคำถามครับ

​@@TrisikkhaMeditationCenter ขอบคุณมากๆค่ะ อธิบายได้ชัดเจน และกระจ่างมากเลยค่ะ ทำให้เข้าใจได้อย่างง่ายเลย🙏

ช่องนี้เป็นช่องรวมธรรมะของศูนย์ไตรสิกขา ซึ่งบรรยายธรรม โดย อ. วิลลี่ (ถวิล พุฒซ้อน)