น้ำตาลูกผู้ชาย "ประธานฮ่าง" 13 ปี ชีวิตในเรือนจำ 

ผมติดเนื้อๆ16ปีจบสายอาชีพช่างไฟฟ้าที่บางขวางย้ายมาชลเรียนคอมพิวเตอร์ต่อได้ลดโทษออกมาปี53

@@หนึ่งคนเมืองฉะ พี่รุ้จักอาจาน เข้ไม

ยินดีด้วยครับ ที่ออกมาแล้วเป็นคนดี

วันที่ผมได้รับการปล่อยตัวผมเดินออกจากเรือนจำคลองเปรม มันเกือบมืดแล้ว มีรถคันหนึ่งถามผมว่า จะผมว่าจะไปไหน ผมตอบว่าผมเพิ่งพ้นโทษ.คนในรถคันนั้นส่งเงินให้ผม 200 บาท ผมพยายามจดจำหน้าเขาแต่มันก็มืด ผมจำหน้าเขาไม่ได้แต่ผมยังจำน้ำใจที่เขามอบให้เพื่อนมนุษย์

และผมสาบานกับตัวเองว่าผมจะตอบแทนน้ำใจกับเพื่อนมนุษย์ทุกคน ให้สมกับว่าครั้งหนึ่ง เพื่อนร่วมโลกและสังคมนี้ได้หยิบยื่นโอกาสให้ผม..ทุกวันนี้ผมใช้ชีวิตไม่ต่างกับนักบวช.

ฟังแร้วน้ำตาไหลเลย

ผมน้ำตาซึมเลยแต่ผมรู้ว่าประธานแกจะร้องให้แต่เก็บความรู้สึกใว้ในใจบีบหัวใจสุดๆเพราะผมก็เคยผ่านช่วงนั้นมาแล้วแม่ไปเยี่ยมผมทุกครั้งแกร้องให้ทุกครั้งแต่ผมก็ฝืนยิ้มบอกไปว่าไม่เป็นไรแม่ผมอยู่ได้สบายมากไม่ต้องเป็นห่วงขอแค่ให้แม่ดูแลตัวเองให้ดีก็พอ ไม่มีใครหวังดีและรักเราเท่าพ่อแม่เราอย่างที่เค้าบอกแม่ด่าเป็น100คำก็ยังดีกว่าคนที่บอกว่ารักเราเป็น100ครั้งผลสุดท้ายก็ไม่จริง

@@tanapoomcst8355 ใช่ค่ะ.ไม่มีใคร รักเราอย่างจริงใจเท่าแม่อีกแล้ว

จริงแม่รักเราที่สุดค่ะ

ใช่ครับ

นำ้ตาไหลเลยพี่

ผมเป็นคนที่ทำความผิดพลาดคนนึง...ที่ไม่สามารถแม้แต่ให้อภัยตัวเองได้..... แล้วก็ไม่กล้าที่จะขอโอกาศจากใครเลย.. ผมละอายใจกับตัวเองมาก # ตอนที่ผมยังเป็นวัยรุ่นยังคิดไม่ได้ผมไม่เคยแม้แต่หันหน้าให้ครอบครัว..คนเราที่เกิดมาได้ก็ต้องมาจากพ่อแม่กันทุกคนใช่ไหม แต่สำหรับผมก็อาจจะต่างจากบางคนอยู่บาง ซึงตอนผมเกิดได้ 2เดื่อนพ่อและแม่ผมต้องรับโทษในเรื่อนจำ..ซึงตัวผมเองก็พยามจะเข้าใจต้องนี้ไม่ยกเป็นข้ออ้างมาโทษใคร แต่ผมก็ยังมีความโชคดีในความโชคร้ายอยู่อย่างนึง ถึงพ่อแม่ผมจะไม่ได้อยู่เลี้ยงผมมาเลยตั้งแต่ผมเกิดได้ 2เดื่อน จนตอนนี้ผม อายุย่างเข้า 25 แล้ว ซึงผมได้มีคุณปู่กับคุณย่าที่รักผมมากที่สุดเลี้ยงผมมาจนถึงผมมีวันนี้ แต่ผมเคยทำผิดพลาดจนเกินจะให้อภัยได้ ตอนที่ผมยังเป็นเด็กน้อยย่างเข้าวัยรุ่นและผมยังคิดไม่ได้ ผมไม่เคยหันหน้าให้ครอบครัวเอาแต่คนอื่นแม้แต่โอกาศที่จะได้ทานข้าวพร้อมหน้าครอบครัวพร้อมพ่อแม่ก็ยังไม่เคยมีซึ่งผมเองไม่เคยคิดที่จะโทษใคร ซึ่งตอนนั้นผมเอาแต่มองหาเพื่อนเป็นที่พึงมองแต่คนอื่นรักเพื่อนรักคนอื่นมากกว่าคนที่มีพระคุณต่อผมด้วยซ้ำ ไม่เคยมอบความรักหรือเวลาให้คนที่มีพระคุณต่อผมเลย ซึ่งตอนนี้ผมรับรู้ถึงผลกรรมที่ได้พลาดกระทำมาอยู่ตลอดบาปกรรมที่ผมได้ทำลงไปบางอย่างมันไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว มันสายเกินไปเพราะคนที่มีพระคุณเขาไม่สามารถรับรู้หรือรู้สึกถึงความรู้สึกต่อความผิดในตัวผมที่มีได้อีกแล้ว แม้แต่คำขอโทษผ่านรูปภาพมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย มันคงต้องเป็นตาบาปที่ติดตัวผมไปจนวินาทีสุดท้ายของชีวิตคนที่ไม่ดีแบบผม ผมยังคงให้อภัยตัวเองไม่ได้และไม่มีวัน ละวันที่ผมต้องสูญเสียคนที่รักผมมากและมีพระคุณมากที่สุดไป มันเป็นความรู้สึกที่อย่างจะทำใจมาก ความรู้สึกที่ว่าคือมันเป็นความรู้สึกชาตินี้ไม่มีทางหาคนที่รักในตัวเราได้มากเท่านี้อีกแล้ว แล้วผมต้องทนรับวิบากกรรมที่ผมไม่ได้ตั้งใจทำลงไป เพียงเพราะตอนวัยรุ่นเรายังคิดไม่ได้ มันทุกข์แสนเจ็บปวดแต่เราก็ต้องทนอยู่กับมัน แม้แต่เพื่อนที่กินเที่ยวกันมาเมือต่างคนต่างโตขึ้นก็ต้องเปลี่ยนละมิตรภาพก็ยิ่งจางลงไปแทบไม่รู้สึกถึงมิตรภาพอยู่เลย ไม่มีกำลังใจไม่มีแม้แต่ที่พึงทางใจ พ่อก็อยู่ในเรื่อนจำแม่ก็ยังจำหน้าไม่ได้เลย แม้แต่ญิาติพี่น้องแท้ๆก็มองเราไม่ดีก็เป็นเพราะเราไม่ดีเราเลือกของเราเอง ผมไม่เคยคิดที่จะโทษใครเลยนอกจากตัวเอง ตอนนี้วิบากกรรมที่ผมได้ก่อมันกำลังทำงานทำให้ชีวิตผมกำลังจมลงนรกแล้ว ชีวิตที่ตกงาน ไม่มีทางออก หรือทางให้เลือกเดินมากหนักต้องไปหาพึงใช้ยาเสพติดเพื่อที่จะกลบเกลื่อนความผิดในใจตัวเอง พูดระบายกับใครไม่ได้กลัวคนเค้าจะซ้ำเติมเอา ซึ่งผมไม่ได้ต้องการอยากให้เป็นแบบนี้เลย **ผมเคยคิดนะว่าผมเก่งเอาตัวรอดได้โดยที่ไม่ต้องพึงพาใครหรือขอคำปรึกษาจากใครแต่เอาจริงๆแล้ววันนี้ผมมันก็แค่คนโง้คนนึงเองที่ขาดสติในการใช้ชีวิตเป็นแค่ คนนึงที่คิดได้แต่ทำไม่ได้อยากที่คิด ผมคงต้องรับสภาพกับผลกรรมที่ได้มาแบบนี้ทุกข์ทั้งเป็นต่อไปจนวันสุดท้าย @@สำหรับคนที่ยังมีโอกาศปรับเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้นยังพอมีโอกาศได้ทำหน้าที่ตอบแทนบุณคุณผู้มีพระคุณและยังมีความอบอุ่นและกำลังใจจากครอบครัวถือว่าคุณโชคดีกว่าบางคน*ถึงผมจะยังไม่เคยต้องโทษในเรื่อนจำแต่ชีวิตที่เหลืออยู่ก็หาความสุขได้ยากต้องอยู่กับตราบาปที่ติดอยู่ในใจ ***""""" (คนเรามักจะเห็นค่าสิ่งที่มีอยู่ก็ต่อเมือต้องสูญเสียมันไป) (ความหวังแต่ให้มันจะเหลือแค่1%มันก็คือความหวังอยู่ดี ถึงหลอกตัวเองก็ชั่ง) (ชีวิตคนเราไม่มีอะไรที่แน่นอนเสอมไป มีแต่ความดีที่แม้จะตัวตายก็ยังติดตัวไป)

​@@ruzedubaiboys604 ชีวิตคนเราไม่มีสมบูรณ์แบบทุกคน มีผิดพลาด มีขึ้น มีลง ทุกคน แล้วแต่วิบากกรรม และช่วงเวลาของใครของมัน ถ้าเราท้อแท้ สิ้นหวัง หมดกำลังใจ ให้นึกถึงคนที่ด้อยกว่าเรา คนพิการ เขายังมีกำลังใจที่จะอยู่ดูโลก หมั่นทำบุญตักบาตร สวดมนต์ นะคะ ผลบุญที่เราทำ จะอู้มชู และคุ้มครองเราค่ะ สู้ๆไปด้วยกันค่ะ..

ต้องวงเล็บตัว. บางคน

สู้ๆๆบ่ไผดีคือแม่เฮาดอกจ้า👍👍👍👍❤❤❤❤

+1

อิ่มใจ ครับ

ผมเป็นคนที่ทำความผิดพลาดคนนึง...ที่ไม่สามารถแม้แต่ให้อภัยตัวเองได้..... แล้วก็ไม่กล้าที่จะขอโอกาศจากใครเลย.. ผมละอายใจกับตัวเองมาก # ตอนที่ผมยังเป็นวัยรุ่นยังคิดไม่ได้ผมไม่เคยแม้แต่หันหน้าให้ครอบครัว..คนเราที่เกิดมาได้ก็ต้องมาจากพ่อแม่กันทุกคนใช่ไหม แต่สำหรับผมก็อาจจะต่างจากบางคนอยู่บาง ซึงตอนผมเกิดได้ 2เดื่อนพ่อและแม่ผมต้องรับโทษในเรื่อนจำ..ซึงตัวผมเองก็พยามจะเข้าใจต้องนี้ไม่ยกเป็นข้ออ้างมาโทษใคร แต่ผมก็ยังมีความโชคดีในความโชคร้ายอยู่อย่างนึง ถึงพ่อแม่ผมจะไม่ได้อยู่เลี้ยงผมมาเลยตั้งแต่ผมเกิดได้ 2เดื่อน จนตอนนี้ผม อายุย่างเข้า 25 แล้ว ซึงผมได้มีคุณปู่กับคุณย่าที่รักผมมากที่สุดเลี้ยงผมมาจนถึงผมมีวันนี้ แต่ผมเคยทำผิดพลาดจนเกินจะให้อภัยได้ ตอนที่ผมยังเป็นเด็กน้อยย่างเข้าวัยรุ่นและผมยังคิดไม่ได้ ผมไม่เคยหันหน้าให้ครอบครัวเอาแต่คนอื่นแม้แต่โอกาศที่จะได้ทานข้าวพร้อมหน้าครอบครัวพร้อมพ่อแม่ก็ยังไม่เคยมีซึ่งผมเองไม่เคยคิดที่จะโทษใคร ซึ่งตอนนั้นผมเอาแต่มองหาเพื่อนเป็นที่พึงมองแต่คนอื่นรักเพื่อนรักคนอื่นมากกว่าคนที่มีพระคุณต่อผมด้วยซ้ำ ไม่เคยมอบความรักหรือเวลาให้คนที่มีพระคุณต่อผมเลย ซึ่งตอนนี้ผมรับรู้ถึงผลกรรมที่ได้พลาดกระทำมาอยู่ตลอดบาปกรรมที่ผมได้ทำลงไปบางอย่างมันไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว มันสายเกินไปเพราะคนที่มีพระคุณเขาไม่สามารถรับรู้หรือรู้สึกถึงความรู้สึกต่อความผิดในตัวผมที่มีได้อีกแล้ว แม้แต่คำขอโทษผ่านรูปภาพมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย มันคงต้องเป็นตาบาปที่ติดตัวผมไปจนวินาทีสุดท้ายของชีวิตคนที่ไม่ดีแบบผม ผมยังคงให้อภัยตัวเองไม่ได้และไม่มีวัน ละวันที่ผมต้องสูญเสียคนที่รักผมมากและมีพระคุณมากที่สุดไป มันเป็นความรู้สึกที่อย่างจะทำใจมาก ความรู้สึกที่ว่าคือมันเป็นความรู้สึกชาตินี้ไม่มีทางหาคนที่รักในตัวเราได้มากเท่านี้อีกแล้ว แล้วผมต้องทนรับวิบากกรรมที่ผมไม่ได้ตั้งใจทำลงไป เพียงเพราะตอนวัยรุ่นเรายังคิดไม่ได้ มันทุกข์แสนเจ็บปวดแต่เราก็ต้องทนอยู่กับมัน แม้แต่เพื่อนที่กินเที่ยวกันมาเมือต่างคนต่างโตขึ้นก็ต้องเปลี่ยนละมิตรภาพก็ยิ่งจางลงไปแทบไม่รู้สึกถึงมิตรภาพอยู่เลย ไม่มีกำลังใจไม่มีแม้แต่ที่พึงทางใจ พ่อก็อยู่ในเรื่อนจำแม่ก็ยังจำหน้าไม่ได้เลย แม้แต่ญิาติพี่น้องแท้ๆก็มองเราไม่ดีก็เป็นเพราะเราไม่ดีเราเลือกของเราเอง ผมไม่เคยคิดที่จะโทษใครเลยนอกจากตัวเอง ตอนนี้วิบากกรรมที่ผมได้ก่อมันกำลังทำงานทำให้ชีวิตผมกำลังจมลงนรกแล้ว ชีวิตที่ตกงาน ไม่มีทางออก หรือทางให้เลือกเดินมากหนักต้องไปหาพึงใช้ยาเสพติดเพื่อที่จะกลบเกลื่อนความผิดในใจตัวเอง พูดระบายกับใครไม่ได้กลัวคนเค้าจะซ้ำเติมเอา ซึ่งผมไม่ได้ต้องการอยากให้เป็นแบบนี้เลย **ผมเคยคิดนะว่าผมเก่งเอาตัวรอดได้โดยที่ไม่ต้องพึงพาใครหรือขอคำปรึกษาจากใครแต่เอาจริงๆแล้ววันนี้ผมมันก็แค่คนโง้คนนึงเองที่ขาดสติในการใช้ชีวิตเป็นแค่ คนนึงที่คิดได้แต่ทำไม่ได้อยากที่คิด ผมคงต้องรับสภาพกับผลกรรมที่ได้มาแบบนี้ทุกข์ทั้งเป็นต่อไปจนวันสุดท้าย @@สำหรับคนที่ยังมีโอกาศปรับเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้นยังพอมีโอกาศได้ทำหน้าที่ตอบแทนบุณคุณผู้มีพระคุณและยังมีความอบอุ่นและกำลังใจจากครอบครัวถือว่าคุณโชคดีกว่าบางคน*ถึงผมจะยังไม่เคยต้องโทษในเรื่อนจำแต่ชีวิตที่เหลืออยู่ก็หาความสุขได้ยากต้องอยู่กับตราบาปที่ติดอยู่ในใจ ***""""" (คนเรามักจะเห็นค่าสิ่งที่มีอยู่ก็ต่อเมือต้องสูญเสียมันไป) (ความหวังแต่ให้มันจะเหลือแค่1%มันก็คือความหวังอยู่ดี ถึงหลอกตัวเองก็ชั่ง) (ชีวิตคนเราไม่มีอะไรที่แน่นอนเสอมไป มีแต่ความดีที่แม้จะตัวตายก็ยังติดตัวไป)