ฝึกปฏิบัติกายคตาสติ แก้เครียด แก้ตาย เอาจิตอยู่กับกาย มารจะไม่ได้ช่อง , กี่ปี..ได้มรรคผลแน่นอน 

🙏🙏🙏

เราต้องยึดมั่นในคำสอนของสัมมาสัมพุทธเจ้า หรือ พุทธวจน หรือ พุทธพจน์ เป็นหนึ่งเดียว ขอให้ได้มรรคผลนิพพานครับ สาธุ

คุณคือผู้มีปัญญา และสติดีในระดับหนึ่งแล้ว🙏👍 ยินดีด้วยครับ เพราะเคยคิดว่า ในยูทูป คงไม่มีสิ่งดีๆแบบนี้แน่ แต่แล้วก็เจอ ส่วนตัวผมเอง ไม่กล้าบอกว่าตัวเองมีสติปัญญาดีแล้วได้ เพราะยังควบคุมจิตได้ไม่ดี ยังแพ้ให้กับกิเลส (ความอยากมี อยากได้ อยากเป็น )😌

สาธุครับ

@สุภัทรา ลาดก่าน เพลย์ลิสต์ ru-vid.com/group/PL33hAXfmze172t8PN6_IeQU37BQQm89eY วิธีเดินจงกรม นั่งสมาธิ ru-vid.com/video/%D0%B2%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BE-KtGANlSCExE.html จิตตั้งมั่นแล้ว ทำอะไรต่อ กายคตาสติ ru-vid.com/video/%D0%B2%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BE-GkFV_WT1yDE.html อนุโมทนาที่รับชมนะ สาธุ

@Anirat Prapavipas ลองดูอันนี้นะ อาจจะช่วยได้บ้าง สุขที่ควรกลัว กับสุขที่ไม่ควรกลัว ru-vid.com/video/%D0%B2%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BE-GDfgS6Z9WHE.html แอดขอตอบเท่าที่จำได้นะ ผิดถูกขออภัย 1.ละความเพลินในอานาปาฯ ได้ไหม > ไม่ได้ (ละอานาปาฯ เดี๋ยวมันไปที่อื่น) 2.อานาปาฯ เป็นความเพลินได้ไหม > ได้ (แต่ต้อง + สติตามระลึก เข้าไป) 3.ต้องมีความเพียรกำกับอานาปาฯ ใช่ไหม > ใช่ (แต่ต้อง + ไม่ฟุ้งซ่าน + อุเบกขา เข้าไป) //*สั่งสมกำลังเพื่อเห็นการเกิดดับ// ------------------------------ มีพระสูตร 1 แอดมินไปเจอมาพอดี #สรุป สมาธิ อย่างเดียว #จะทำให้ขี้เกียจได้ เพียร อย่างเดียว #จะทำให้ฟุ้งซ่านได้ อุเบกขา อย่างเดียว #จิตไม่ตั้งมั่นเพื่อสิ้นอาสวะ ------------------------------ สมุคคสูตร [๕๔๒] ดูกรภิกษุทั้งหลาย #ภิกษุผู้ประกอบอธิจิต พึงกำหนดไว้ในใจซึ่งนิมิต ๓ ตลอดกาลตามกาล คือ 1-พึงกำหนดไว้ในใจซึ่งสมาธินิมิต ๑ 2-พึงกำหนดไว้ในใจซึ่งปัคคาหนิมิต ๑ (//เพียร//) 3-พึงกำหนดไว้ในใจซึ่งอุเบกขานิมิต ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าภิกษุผู้ประกอบอธิจิต พึงกำหนดไว้ในใจเฉพาะแต่สมาธินิมิตโดยส่วนเดียวเท่านั้น พึงเป็นเหตุเครื่องให้จิตเป็นไปเพื่อ #ความเกียจคร้าน ถ้าภิกษุผู้ประกอบอธิจิต พึงกำหนดไว้ในใจเฉพาะแต่ปัคคาหนิมิตโดยส่วนเดียวเท่านั้น พึงเป็นเหตุเครื่องให้จิตเป็นไปเพื่อ #ความฟุ้งซ่าน ถ้าภิกษุผู้ประกอบอธิจิต พึงกำหนดไว้ในใจเฉพาะแต่อุเบกขานิมิตโดยส่วนเดียว พึงเป็นเหตุเครื่องให้ #จิตไม่ตั้งมั่นเพื่อความสิ้นอาสวะ โดยชอบ ดูกรภิกษุทั้งหลาย เมื่อใด ภิกษุผู้ประกอบอธิจิต กำหนดไว้ในใจซึ่งสมาธินิมิตตลอดกาลตามกาล กำหนดไว้ในใจซึ่งปัคคาหนิมิตตลอดกาลตามกาล กำหนดไว้ในใจซึ่งอุเบกขานิมิตตลอดกาลตามกาล เมื่อนั้น จิตนั้นย่อมอ่อน ควรแก่การงาน ผุดผ่อง และไม่เสียหาย แน่วแน่เป็นอย่างดี เพื่อความสิ้นอาสวะ... -- พระไตรปิฎก ฉบับหลวง (ภาษาไทย) เล่มที่ ๒๐ สุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย เอก-ทุก-ติกนิบาต หน้าที่ ๒๔๒-๒๔๓ ข้อที่ ๕๔๒ มีแถมต่ออีก vvv

#แถม ว่าด้วยหน้าที่ของอินทรีย์ ๕ [๘๖๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย อินทรีย์ ๕ ประการนี้ ๕ ประการเป็นไฉน? คือ สัทธินทรีย์ ฯลฯ ปัญญินทรีย์. [๘๖๕] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็สัทธินทรีย์เป็นไฉน? ดูกรภิกษุทั้งหลาย อริยสาวกในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้มีศรัทธา เชื่อพระปัญญาตรัสรู้ของพระตถาคตว่า แม้เพราะเหตุนี้ๆ พระผู้มีพระภาคพระองค์นั้น เป็นพระอรหันต์ ... เป็นผู้จำแนกธรรม นี้เรียกว่า สัทธินทรีย์. [๘๖๖] ก็วิริยินทรีย์เป็นไฉน? ดูกรภิกษุทั้งหลาย อริยสาวกในธรรมวินัยนี้ ปรารภความเพียร เพื่อละอกุศลธรรม เพื่อความถึงพร้อมแห่งกุศลธรรม มีกำลัง มีความบากบั่น มั่นคง ไม่ทอดธุระในกุศลธรรมทั้งหลาย อริยสาวกนั้น ยังฉันทะให้เกิด พยายาม ปรารภความเพียร ประคองจิตไว้ ตั้งจิตไว้มั่น เพื่อความไม่บังเกิดขึ้นแห่งอกุศลธรรมอันลามกที่ยังไม่บังเกิดขึ้น เพื่อละอกุศลธรรมอันลามกที่บังเกิดขึ้นแล้ว เพื่อความบังเกิดขึ้นแห่งกุศลธรรมที่ยังไม่บังเกิดขึ้น เพื่อความถึงพร้อม เพื่อความไม่หลงลืม เพื่อเจริญยิ่งขึ้น เพื่อความไพบูลย์ เพื่อความเจริญ เพื่อความบริบูรณ์แห่งกุศลธรรมที่บังเกิดขึ้นแล้ว นี้เรียกว่า วิริยินทรีย์. [๘๖๗] ก็สตินทรีย์เป็นไฉน? ดูกรภิกษุทั้งหลาย อริยสาวกในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้มีสติ ประกอบด้วยสติเครื่องรักษาตัวอย่างยิ่ง ระลึกได้ ตามระลึกได้ ซึ่งกิจที่กระทำและคำพูดแม้นานได้ อริยสาวกนั้นย่อมพิจารณาเห็นกายในกายอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสีย ย่อมพิจารณาเห็นเวทนาในเวทนาอยู่ ... ย่อมพิจารณาเห็นจิตในจิตอยู่ ... ย่อมพิจารณาเห็นธรรมในธรรมอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสีย นี้เรียกว่า สตินทรีย์. [๘๖๘] ก็สมาธินทรีย์เป็นไฉน? ดูกรภิกษุทั้งหลาย อริยสาวกในธรรมวินัยนี้ กระทำนิพพานให้เป็นอารมณ์แล้วได้สมาธิ ได้เอกัคคตาจิต อริยสาวกนั้น สงัดจากกาม สงัดจากอกุศลธรรม บรรลุปฐมฌาน มีวิตก วิจาร มีปีติและสุข เกิดแต่วิเวกอยู่ บรรลุทุติยฌาน มีความผ่องใสแห่งจิตในภายใน เป็นธรรมเอก ผุดขึ้น ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร เพราะวิตกวิจารสงบไป มีปีติและสุขเกิดแต่สมาธิอยู่ เธอมีอุเบกขา มีสติสัมปชัญญะ เสวยสุขด้วยนามกาย เพราะปีติสิ้นไป บรรลุตติยฌาน ที่พระอริยเจ้าทั้งหลายสรรเสริญว่า ผู้ได้ฌานนี้เป็นผู้มีอุเบกขา มีสติอยู่เป็นสุข เธอบรรลุจตุตถฌาน ไม่มีทุกข์ ไม่มีสุข เพราะละสุขและทุกข์ และดับโทมนัสโสมนัสก่อนๆ ได้ มีอุเบกขาเป็นเหตุให้สติบริสุทธิ์อยู่ นี้เรียกว่า สมาธินทรีย์. [๘๖๙] ก็ปัญญินทรีย์เป็นไฉน? ดูกรภิกษุทั้งหลาย อริยสาวกในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้มีปัญญา ประกอบด้วยปัญญาเครื่องกำหนดความเกิดความดับ อันประเสริฐ ชำแรกกิเลส ให้ถึงความสิ้นทุกข์โดยชอบ อริยสาวกนั้นย่อมรู้ตามความเป็นจริงว่า นี้ทุกข์ นี้ทุกขสมุทัย นี้ทุกขนิโรธ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา นี้เรียกว่า ปัญญินทรีย์ ดูกรภิกษุทั้งหลาย อินทรีย์ ๕ ประการนี้แล. จบ สูตรที่ ๑๐ -- พระไตรปิฎก ฉบับหลวง (ภาษาไทย) เล่มที่ ๑๙ สุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค หน้าที่ ๒๑๕-๒๑๖ ข้อที่๘๖๐ - ๘๖๙