พุทธธรรม [๑๘].. โสดาบัน (Full) ❋ : เป้าหมาย-ข้อปฏิบัติถูกต้อง ควรไปให้ถึง หรือใกล้ที่สุดในชาตินี้ 

😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊

ขอบคุณมากคะ

อนุโมทนาสาธุ

🙏🙏🙏

ฟัังๅอยู่​ ไม่ใช่คำในพระไตรปิฏกพยายามจับหัวข้อธรรมก็ไม่ได้ พูดไปเรื่อยๆเหมือนพระเทศนา แต่ไม่ทราบพูดเพื่ออะไร?

..มโน ปุพภํ คมา ธมฺมา มโน เศธฺทา มโน มญา mtfk

อนุโมทนาสาธุ

มีธรรม เป็นเครื่องดำเนิน จิต มีศิลถือไว้ เป็น ศรีการดำเนินชีวิต สาธุ

@@user-et5kj5gk5s สาธุ สาธุ สาธุ ธรรมนั้นแล เป็นกัลยาณมิตร แท้ แห่งชีวิต🙏🙏🙏

บตบฃมื รมว . ขๆ

แนะนำให้เรียนปริยัติธรรมที่เป็นปรมัตถ์ธรรมก่อน_เรียรพระอภิธรรมฟรีที่วัดสามพระยา_วัดมหาธาตุ

คิดเองเออเองหรือจินตนาการเอาครับ

@@user-hf3tt9te4j อันนี้ผมก็บังคับให้เชื่อไม่ได้อยู่แล้ว แต่ผมยืนยันได้ว่าตั้งแต่ได้ภาวนามา ได้พยายามเฝ้าดูจิตใจตัวเองก็ได้เห็นว่าความคิดที่คิดโคตรชั่วก็มีคิดโคตรดีก็มีชีวิตนี้มีสุขน้อยเหมือนงูแลบลิ้นแต่มีทุกข์มากกว่า

แนะนำให้เรียนพระอภิธรรมฟรีที่อภิธรรมโชติกวิทยาลัย วัดมหาธาตุ_หรือวัดสามพระยาหรือวัดราชา_จะเข้าใจแก่นธรรมด้วยความถูกต้อง

@@ptpra7975 เราคืออะเสขบุคคลคือผู้ที่ไม่ต้องศึกษาอีก พระไตรปิฎกไม่เคยอ่านค่ะปัญญาเกิดจากการฟังแล้วล้วนล้วน ขอบคุนในความดีที่ ท่านหยิบยื่นให้ ขอให้มีสุขภาพดีมีความสุขนะคะ

@@user-bd8zg2fp8hขออนุโมทนาสาธุด้วยค่ะ🙏🙏🙏

คนที่ไม่แตกในธรรม มักจะมีมติในด้านเดียว การอธิบายธรรม มีหลายนัยยะ ในแง่ปรมัตถ์ เพื่อไม่ต้องเป็นอะไร ในแง่สมมุติบัญญัติเพื่อให้ชาวโลกเข้าใจ หรือคนมาใหม่ได้เป็นบันไดจับในขั้นแรก หรือเข้าถึงได้ง่า่ย ถ้าแยกตรงนี้ไม่ออก ก็จะเที่ยวปรามาสไปทั่วว่า แบบนั้นผิด แบบนี้ถูก ทั้งที่มันคือการอธิบายธรรมในแต่ละระดับ ถ้าคุณบอกว่าผิด นั้นพระพุทธเจ้าก็สอนผิดหรือ? อย่างทรงสอนในเรื่อง อนุปุพพิกถา ให้เห็นถึงผลที่จะได้คือสรรค์ แล้วค่อยละสวรรค์อีกที หรือหลายแห่งตรัสที่ผลที่จะได้รับ ทั้งเป็นสวรรค์ หรือนิพพาน การปฏิบัติธรรมถ้าไม่รู้ว่า จุดหมายที่จะไปคือตรงไหน จะไปถูกได้อย่างไร จะตั้งเป้าและเดินตรงได้อย่างไร .. ถ้าสิ่งที่คุณบอกถูก ถ้าอย่างนั้นอริยสัจสี่ ทำไมจึงมี นิโรธ มาก่อน มรรค นั่นเพราะว่า ทรงชี้ให้เห็นก่อนว่า ปฏิบัติไปเพื่อให้ถึงเป้านี้ ซึ่งก็คือการเป็นพระอรหันต์ หรือให้ถึงนิพพาน ซึ่งโสดาบันคือนิพพานขั้นต้น ให้รู้ก่อนว่าจุดหมายคืออะไร และพยายามไปให้ถึงให้ได้ การไปให้ถึง คือให้รู้ว่า ต้องรักษาศีลอย่างไร ให้เป็นอริยกันตศีล ต้องมีปัญญาแบบไหน ต้องละสังโยชน์อะไรบ้าง การไปให้บรรลุ คือการปฏิบัติตัวอย่างไรให้ตรงทาง มีอะไรต้องละ มีอะไรต้องเข้าถึง นี่คือความหมายในแง่ให้ตั้งเป้าเพื่อไปให้ถึง .. ขนาดน้องชายท่านไปแต่งงาน ท่านยังเนรมิตให้เห็นนางฟ้า จิตหวังนางฟ้าจึงตามไปบวช บวชด้วยกิเลสอยากได้อยากมี แต่ปฏิบัติตามหลักนี้แล้ว ก็หมดกิเลส เห็นจริงทีหลัง จนไม่อยากได้ใครอีกแล้ว นี่คือกุศโลบาย หรือขั้นตอนของผู้มาใหม่ ไม่ใช่สักแต่เอาหลักขั้นสูงสุดมาใช้ก่อนเลย ซึ่งนั่นก็ถูก แต่มันควรเอาไว้คุยในหมู่คนที่เหมาะสม หรือศึกษา หรือคุยในเชิงแก่นแท้จริง ในพระไตรปิฎก มีการอุปมา อุปไมย และระดับขั้นสอนคนไว้ต่างกันมากมาย ไม่ใช่สักแต่จะไม่ยึดติดถือมั่นอะไรทั้งปวง . คนมาใหม่ ต้องมีบันไดให้เกาะ อย่างน้อยละจากกิเลสพื้นฐาน มีหลักสำคัญเช่นการบรรลุเบื้องต้น ซึ่งประกันอบายได้ เป็นหลักไว้ก่อน ถ้าไม่หวังเพื่อบรรลุให้ได้อย่างน้อยละสังโยชน์ได้ก่อน ถามว่าจะมีสักกี่คนที่อดทนสู้กรรมเก่าจนเพียรปฏิบัติเข้มข้นจริงได้ นั่นต้องมีปัญญาระดับสูง และมีฐานบารมีมาพร้อมแล้วครับ การคุยธรรมจึงต้องรู้ว่า ระดับไหน หรือคำอธิบายใดเหมาะสมกับใคร หรือเป็นคำเพื่อคนในวงกว้าง หรือเพื่อนักวิชาการที่เน้นใจความสำคัญจริง ๆ . สิ่งที่คุณเขียน สื่อถึงคนที่มีกิเลสอยากจะทำเพื่อเป็น แต่ในความหมายของหนังสือนี้ คือสื่อถึงเป้าหมายที่ต้องไปให้ถึง ที่เป็นจุดหมายหลักที่พระพุทธเจ้าสอน เหมือนจะไปไหนก็ต้องรู้ปลายทาง ไม่ใช่ล่องลอยไปเรื่อย และจะไปถึงได้ ต้องใช้พาหนะอะไร เดินทางเส้นไหนบ้าง เป็นการบอกว่า เป้าหมายที่แท้จริงคืออะไร แล้วตรงไหนผิดทาง ตรงไหนถูกทาง แม้ตอนแรกจะทำเพื่อหวังว่าจะเป็นอะไร แต่ถ้าปฏิบัติถูกต้องจริง จะค่อย ๆ เห็นตามจริงว่า ปฏิบัติไปเพื่อไม่ได้เป็นอะไร นี่เป็นขั้นปรมัตถ์ครับ คนแตกฉานจริง เขาจะแยกออก เหมือนที่เราสอนนิทานอิสป หรือชาดกในพระไตรปิฎก คนดีๆ ที่รู้จริง ไม่มีใครมาบอกว่า นี่เป็นเรื่องโกหก สัตว์จะพูดได้ยังไง ท่านพุทธทาสเน้นหลักปรมัตถ์ ท่านยังชื่นชมว่า ชาดกเป็นสิ่งที่ทำให้เข้าใจแก่นธรรมได้ง่ายขึ้น ควรศึกษา และสอนกันนะครับ

ควรแยกแยะด้วยว่า ควรไปให้ถึง หรือให้บรรลุให้ได้ ในที่นี้คือ การแสดงคุณสมบัติและเส้นทาง การปฏิบัติตนให้อยู่ในอริยมรรคอย่างแท้จริง ไม่ได้ปฏิบัติด้วยความอยากจะเป็นด้วยกิเลส แต่ปฏิบัติด้วยฉันทะ คนจำนวนมาก แยกฉันทะในธรรมไม่ออกว่า มันคือบันไดขั้นหนึ่งที่ต้องมี เหมือนเรือที่ต้องใช้พายไปขึ้นฝั่ง ที่ถึงฝั่งแล้ว ไม่ต้องยกเรือขึ้นไปด้วยนะครับ ผมกล้ามั่นใจว่า ถ้าปฏิบัติตามหนังสือหรือคำสอนของสมเด็จ ในแนวทางนี้ บางทีอาจจะบรรลุได้ดีได้เร็ว กว่าพวกติดตำรา หรือยึดมั่นแต่ในหลักที่เป็นการอธิบายธรรมแง่เดียวซะอีก .. ถ้าแตกฉานจริง ต้องรู้ว่า พระพุทธเจ้าทรงอธิบาธรรมแบบ วิภัชชวาทะ คือแยกตอบ ไม่ได้ตอบนัยยะเดียว แต่สงเคราะห์อธิบายธรรม แตกต่างยักเยื้องให้เหมาะสมในแต่ละบุคคล คนจำนวนมากพูดไม่ผิด แต่ว่ามันก็ไม่ถูกไปทั้งหมด ต้องดูว่าพูดกันในด้านไหน ขนาดปฏิจจสมุปบาท ยังมีสองนัยยะเลยนะครับ มีแบบในแง่พระสูตร และในแง่อภิธรรม คนรู้จริง เขาจะไม่เอามาปะปนกัน และจะพูดถึงในแง่ต่าง ๆ ตรงกับบริบทนั้น จึงจะเป็นผู้รู้อย่างแท้จริง .. อีกอย่างคือ ส่วนใหญ่ก็ไม่เคยฟังให้จบทั้งหมดก่อน รีบวิจารณ์ก่อนเลย ถ้าไม่รู้จริงว่า คุณสมบัติของพระโสดาบันเป็นอย่างไร แล้วไม่ทำให้ตรงทาง ที่ใกล้เคียงกับท่าน หรือให้บรรลุได้อย่างทัน จะประกันได้อย่างไรว่า จะได้บรรลุหรือพ้นทุกข์จริง ความอยากพ้นทุกข์ และจะพ้นทุกข์ได้อย่างไร ถ้าไม่บรรลุ ไม่ใช่กิเลส แต่เป็นฉันทะ คนที่เขาศึกษาธรรมจริง เขาไม่ได้อยากเป็นอะไรหรอกครับ แต่เขารู้ว่า ถ้าไม่ทำอะไร มันก็ไม่พ้นทุกข์ เขาเห็นว่าโลกนี้เป็นทุกข์ ก็ต้องอยากพ้นทุกข์เป็นธรรมดา ฉันทะในด้านนี้ ถ้าไม่มีก็ไม่มีทางจะพ้นทุกข์ได้ แล้วจะมาบอกว่า แค่ปฏิบัติเพื่ออยากบรรลุเป็นอะไร ก็ผิดแล้ว นั่นแสดงว่าคุณแยกไม่ออกระหว่าง ฉันทะ อันเป็นอิทธิบาท องค์ธรรมข้อสำคัญที่ต้องมี กับตัญหาความอยากเป็นนั่นเป็นนี่ ขอให้เจริญในธรรม รู้ธรรมถูกทาง ถูกนัยในการสนทนาต่อไปนะครับ

พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ได้รับคำยกย่องว่า ท่านคือพระบรมครู ของมนุษย์โลกและเทวโลก เหตุด้วยท่านสร้างบารมีมาเป็นอสงไขย ลองผิดลองถูกมานับไม่ถ้วน......ค้นคว้าวิชาพ้นทุกข์ แบบชนิดเอาชีวิตเป็นเดิมพัน กว่าจะทรงพบหนทางหนีออกจากคุก การเวียนว่ายตายเกิดได้ ก็เพราะท่านมีเป้าหมาย สูงสุดเพื่อหลุดพ้น คะ ทางธรรม ถ้าไม่มี มิจฉาทิฏฐิ เกิดขึ้น เสีย ท้ายสุดก็ส่งให้ บรรลุธรรมขั้นสูงจนหลุดพ้นจากการเวียนว่าย ไม่ใช่หรือคะ ดิฉันว่า การนำเสนอไม่มีผิดตรงไหนเลย

การปราถนา การความอยาก มันต่างกันนะครับ ในส่วนนี้ควรศึกษาให้รอบคอบ. ความอยากนั้น ประกอบไปด้วยกิเลส เมื่อมีขึ้น จิตก็มีกิเลส แน่นอนว่าไม่อาจบรรลุธรรมได้. แต่ความปราถนานั้น ไม่จำเป็นว่าต้องคลุกเคล้ากับกิเลส เช่น พระอรหันต์ตื่นจากการจำวัด เมื่อทำกิจอื่นๆแล้ว ปราถนาจะไปบิณฑบาตที่หมู่บ้านนั้น นั่นไม่ได้แปลว่าท่านมีความอยากหรือกิเลสนะครับ เป็นแต่เพียงความต้องการประกอบกิจต่างๆตามเหตุปัจจัยเท่านั้น. อนึ่ง แม้การปฏิบัติธรรม เราก็สามารถใช้ความอยากที่ประกอบไปด้วยกิเลสเพื่อประหารกิเลสได้เช่นกัน เช่น มีความต้องการประกอบด้วยความโลภความยึดมั่นเพื่อสำเร็จพระนิพพาน จึงประกอบความเพียรในการศึกษาปริยัติ ประกอบความเพียรในการปฏิบัติละกิเลส เมื่อเวลาผ่านไป จิตพัฒนาขึ้น สมบูรณ์ด้วยศีล มีอินทรีย์สังวร มีสมาธิจิต มีปัญญาชำแรกกิเลส ก็สามารถบรรลุพระนิพพานได้เช่นกัน กล่าวคือใช้กิเลสเป็นปัจจัยในเบื้องแรก และกำจัดกิเลสนั้นได้ในภายหลัง. เราจึงควรศึกษาธรรมให้ลึกซึ้งเพียงพอก่อนที่จะติติงหรือกล่าวว่าสิ่งใดถูกสิ่งใดผิด ซึ่งหากกระทำไปโดยประมาทแล้วอาจเป็นบาปธรรมแก่ตนเนื่องจากทำสัตว์ให้หลงลู่หลงทางห่างจากทางพระนิพพานไป.

ตามที่เราประพฤติมา ก็ตั้งธงไว้คือจุดสูงสุดเช่นกันแต่ เราอย่าหวังให้มากเพราะถึงก็ช่างไม่ถึงก็ช่าง เพราะจะทำให้เราปฏิบัติแบบทุกข์กายทุกใจ แต่เมื่อเราไปถึงจุดหนึ่งที่ว่าติดสุขในพรมโลกเราจะภาวนาแบบเอาเป็นเอาตายนั่งอาทิตย์สองอาทิตย์โดยไม่ยอมลุกไปใหนในที่สุดก็ได้ยินเสียงพระอาจารย์แว่วแว่วมาจากเสียงวิทยุที่เปิดทิ้งไว้ ว่าการภาวนาขั้นสูงสุดคือความพอดีพอดี นั้นแหละปัญญาเกิดทันทีหยุดนั่งสมาธิลุกหากินข้าวทำโน่นทำนี่ เท่านั้นแหละดีดผึงเข้าสู่พระนิพพาน ไม่ได้โม้แต่อยากให้ปุถุชนเข้าใจว่าการตั้งใจในสิ่งที่ทำโดยมีธงตั้งไว้ย่อมสำเร็จโดยง่ายดาย สาธุในธรรมค่ะ