ภาวนาด้วยตัณหาหรือฉันทะ :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 22 มิ.ย. 2567 

เวลาภาวนา
เราจะพบความแตกต่างของคน 2 จำพวก
พวกหนึ่งภาวนาด้วยตัณหา
พวกนี้จะคิดอย่างเดียวว่าเมื่อไรจะจบ
เมื่อไรจะสำเร็จ เมื่อไรจะได้มรรคผลสักที
พอทำไปนานๆ แล้วไม่ได้
มันจะได้ได้อย่างไร เพราะเราทำเหตุของทุกข์
มันจะไปพ้นทุกข์ได้อย่างไร
อยากพ้นทุกข์ก็ต้องทำเหตุของความพ้นทุกข์
คือการเจริญอริยมรรคมีองค์ 8
ก็ต้องทำเหตุให้ถูก ผลก็จะถูก
พอเราเริ่มด้วยอยากๆ
อยากบรรลุเร็วๆ อยากเห็นผลเร็วๆ
สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือความดิ้นรนของจิต
พยายามจะทำอย่างนั้น พยายามจะทำอย่างนี้
สิ่งที่ได้คืออะไร ได้ทุกข์ ยิ่งพยายามมากยิ่งทุกข์มาก
หลวงพ่อเคยพูดเรื่อยๆ
บางคนนึกว่าหลวงพ่อพูดเล่น หลวงพ่อบอก
“ความพยายามอยู่ที่ไหน ความล้มเหลวอยู่ที่นั่น”
เพราะว่าความพยายามตัวนี้
มันเป็นความพยายามที่เจือด้วยตัณหา เจือด้วยโลภะ
มันมีความพยายามอีกอย่าง ความอยาก
ความอยากมันมี 2 อย่าง
อันหนึ่งอยากได้มา อยากรักษาไว้
อยากให้เป็นอย่างนั้น อยากให้เป็นอย่างนี้
อันนี้คือตัณหา
อีกอันหนึ่งคือฉันทะ
ถ้าเราภาวนาด้วยตัณหา เราอยากได้ผล
ถ้าเรามีฉันทะ เรามีความพึงพอใจที่จะทำเหตุ
ถ้าเรามีฉันทะ เราพอใจที่จะทำเหตุ ไม่ใช่แสวงหาผล
ถ้าอยากได้ผล เป็นตัณหา
ถ้าอยากทำเหตุที่ดีที่ถูกต้อง อันนี้เรียกว่าฉันทะ
หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
22 มิถุนายน 2567