รวมกลอนเต้ยนางเอกประถมบันเทิงศิลป์ [เปิดวงเกาะกลางบ้านผือ 2566]  

น้อนบิว 😊

ดูล่าสุด แดนซ์เต้นดีมากเลยนะะ คลิปนี้ก็ตั้งแต่เปิดวงแล้ว

น้ำตาหยาดข้างพระธาตุนาดูน - จินตหรา พูนลาภ สองเราเที่ยวงานด้วยกัน หนึ่งวันพระธาตุนาดูนจำบ่ นัดแล้วอย่าลืมกันนะ พ่อคนแก่งคร้อ อย่าตั๋วน้องห่อ ห่อผ้าถุงแล่นนำ อ้ายกะลูกมีพ่อ น้องกะลูกมีแม่ ให้มาแลมาลำ อย่าคิดนำสาวใด พระธาตุอำเภอนาดูน อ้ายซูนแก้มน้องคืนนั้นตกใจ ปลาอีฮือเฮาซื้อกินกันเรื่อยไป ให้อ้ายกินหนวดน้องกินตัวมัน ซื้อลูกชิ้นสี่ไม้ ให้พี่ชายหนึ่งอัน สามไม้นั้นน้องกิน น้ำตาไหลซึมเต็มซิ่น น้ำตาไหลซึมเต็มซิ่น อีพ่องูดินกินตื้นกินลึก ฟ้าวตรองตรึกอย่าหาเรื่อยๆ ผู้หญิงช้ำครึ่งแสน คันหญิงแค้นไผรับรองกัน หันมาเด้ออย่าหาไผซ้อน คิดถึงตอนอยู่ที่งานพระธาตุ นาดูนเด้อพี่ เสี่ยงเซียมซีกับหนูมื้อนั่น หันยิ้มส่งตา น้ำตาหยาดพระธาตุนาดูน ย้อนพ่อคุณหมั้นกับสาวยาคูลท์ นั่งโศกยืนครวญ มันแสนรัญจวนอกหนู ย้อนสาวยาคูลท์ เขามาเบียดแซงตกคลอง นาดูนสัญญากับน้อง นาดูนสัญญากับน้อง เที่ยวงานเฮาสองคืนนั้นใจโล่ง ซื้อลูกโป่งให้หนูฝากน้อง จำได้บ่ลืม แสนปลาบปลื้มได้แว่นกับหวี พี่ชวนนางหย่างดูรองเท้า เลือกกับเจ้า ส้นหย่องเจ็ดคู่ ให้หนูคู่เดียวโอ๊ยหกคู่นั่น ให้แฟนอ้ายใส่เบิ๊ด ซิ่นสะเกิ๊ดที่เขานุ่งมาเย้ย ฮักเฮาเฮยไปเบิ๊ดแล้วบ่ พี่จ๋านางรอซางลืมได้ ซางลืมได้ เออ เอย

แฟน ผู้ข้า นี่บ้าไก่ตี เกิดเป็นวันเดือนปี เอาดี แต่ตีไก่ บ้าไก่ทะลุฟ้า บ้าไก่ทะลุดิน บ่ได้กินก็บ่กิน ให้เพิ้นได้ ตีไก่ อันไก่นั้นอุ้มได้โจมดี แต่หน้าที่สามี บ่เอาใจใส่ พอเจอะหน้าเมีย เฮียละฟ้าวหลบมุม บ่เบิ่งหลอกเบิ่งรุม ก็มัวแต่คุ้มอุ้มไก่ .นั่น ข้อยว่าแล้ว ไป สระแก้ว เพิ้นก็ไปเรื่องไก่ นั่นตูว่าแล้วตัว ไปหนองบัวลำพู ชัยภูมิก็เรื่องไก่ ที่ดักคอไว้ ละก็ใช่ทั้งนั้น ไปพบผู้ว่าผู้การ ก็เจอท่านเรื่องไก่ เรื่องก่อร่างสร้างตัว ไม่อยู่ในหัวผู้ชาย ได้ข่าว ว่าไก่เก่งอยู่ไหน แฟนผู้ข้าตามไป จนสุดแผ่นดิน ไก่หม่องไก่หม่อน ตลอดจนไก่พันธุ์ไทย ไก่ท่าพริกท่าทราย ไก่แปดริ้วเมืองมีน อยุธยาก็มีแล้ว ถึงสระแก้ว ปราจีน เลี้ยงไว้หลายอีหลี ข่อยเหม็นขี้มันจนวิน ขนาดถูกลักต้มกิน ยังเหลือบ่น้อยร้อยตัว. .ลัก ข่าพัว แล้วเฮาตัวว่าเป็นห่า ลัก ไก่ฆ่า เลี้ยงซุ่มสาวหางเครื่อง พอตาเพิ้นฮู้เรื่อง เพิ้นละฮ้ายเฟงๆ เตะหั้วใส่หมา แฟนผู้ข้า บ้าไก่เบิ๊ดปี ได้ไก่ตีมานอนเฟีย ซ่ำเมีย อย่ามา ใกล้ .รกต่อยมวยไม่สน ตีคนไม่เอา หายใจออก ใจเข้า เอาดี แต่ตีไก่ ไปพบ หลวงพี่ บ่มีดอกเรื่อง ธรรมะ ไปกราบหลวงปู่หลวงตา ขากลับยังได้ไก่ แฟนข่อยนี้หนา บ่ฟังฟ้า บ่ฟังไฟ ไม่แยแสแม้นเรื่อง คอขาดบาดตาย ไผ๋อยากใจขาด ก็เชิญ ขาดใจไป ขอให้เพิ้นได้ตีไก่ก็แล้วกัน เสียงเชียร์ไก่ ดังไกลหลายบ้าน เชียร์อยู่บ่อนหนองหาน เสียงดังฮอดบ้านหนองใส อีตอน สั่งงาน ปานเพิ้นจ่ม คาถา บัดเชียร์ไก่ นั่นหนา เสียงจั๊กมาจากไส มักไก่หลายเด้ ทุ่มเทเบิ๊ดใจ เจ้ามักไก่นิรันดร์กาล จนหน้าเพิ้นบานปานไก่ คืนนี้ ถ้าพี่บ่ถิ่มนิสัย สิให้หอบสาดหมอน ไปนอนกอดไก่ .เสาร์ อาทิตย์ ติดงานอยู่ไสชั่งมัน เพิ้นตีรถกลับบ้าน เตรียมการ เข้าบ่อนไก่ เรื่องลูกเรื่องเมีย แล้วแต่จะเคลียร์กันเอง เรื่องร้องรำทำเพลง แล้วแต่บักแพรบักไหม เรื่องอื่นเพิ้นเฉย ก้มๆมเงยๆแต่นำไก่ คงต้องเปลี่ยนชื่อแซ่ แน่ละเด้อแม่ใหญ่ เปลี่ยนจากนกเป็นไก่ คงสะใจเจ้าภูเพิ้น .แฟน เพิ้นนั้น เอางานการภูสูธา แฟน ชาวบ้าน เอางานการภูสูธา แต่ว่าแฟนผู้ข้า ผู้ข้า ละมัวบ้าแต่ไก่ตี เบิ่งเอาติ ไก่เพิ้นต้าวนำเพิง จิ้มตอนสั่นงัว ของในครอบครัวสำหรับเมีย แม่นซุปบักเขีย กับมาม่า

บัดนี้... ขอจงฟังเอาถ่อน ฟังกลอนน้องสิว่า ฮักกันมาว่าสิได้เลยนอนไห้ใส่แต่หมอน ออนซอนเด้ตัวข่อย คนคอยบ่มีคู่ คอยหาชู้ต่างบ้าน ปานนี้อ้ายอยู่ไส อ้ายอยู่ไส โอ โฮะ โอ่ โฮะ โอ โฮะ โอ่ โฮะ โอ้... คิดขึ้นมายิ่งพาใจเศร้า อุกอั่งเอ้า แค้นอั่งในใจ บ่มีไผซ่อยซูเอาน้อง หวังปองอ้ายหวังใจตั้งต่อ อ้ายมาหลอกล่อ พอให้ว่าคิดนำ บุญน้องนี้บ่ค้ำก้ำฝ่ายทางนาง เลยมาจางปล่อยวางลืมจ้อย จั่งว่าสอยวอยหน้า สายตาอ้ายบ่ล่ำ แสนสิป้ำไม้ยู้โอ้ยซูขึ้น กะบ่เถิง กะบ่เถิง โอ โฮะ โอ่ โฮะ โอ โฮะ โอ่ โฮะ โอ้... ลมพัดต้องใบตองดังย่าว คิดฮอดบ่าวล่ะผู้อยู่ทางไกล หนาวจิตใจมันยั้งบ่อยู่ คิดฮอดชู้นอนไห้ใส่หมอน แสนอาวรณ์คิดถึงคราวกี้ คราวมีอ้ายเว้านัวหัวม่วน ซวนให้น้องใจส่อยชื่นบาน คิดถึงวันล่ะที่เฮาเคยได้ เหมือนกระต่ายล่ะที่ได้หมายจันทร์ มันกระสันนั่นยั้งบ่อยู่ นอนหนาวอยู่อ้างว้าง อยู่ผู้เดียว อยู่ผู้เดียว โอ โฮะ โอ่ โฮะ โอ โฮะ โอ่ โฮะ โอ้... ยามเดือนหงายสายลมพัดเป่า มันฟ้าวตื่นล่ะกระต่ายหนาวเย็น มันเหลียวเห็นต้นตาลใหญ่ หมากตูมไข่กำลังสุกเหลือง เหลียวเบิ่งเฟืองในนาก็แห้ง ยามเดือนแล้งแสงจันทร์ใสส่อง เหมือนอ้ายน้องคอยได้เปี่ยวพลอย บุญน้องน้อยจั่งค่อยอดสา วาสนาส่ำพอเพียงนี้ บ่มีได้สมใจดั่งว่า ฮักกันมาว่าสิได้ ไกลแล้วว่าห่างกัน จั่งว่ะว่าถ่อนั้น ลาก่อนเด้อแฟน เสียงลำแคนลาลงเพียงนี้ สุขขีหมั่นพันปีอย่าได้หล่า สาวดอกอ้อ ลาเด้อพี่น้อง โอ้ย ลุง ป้า ผู้ซู่คน ผู้ซู่คน โอ โฮะ โอ่ โฮะ โอ โฮะ โอ่ โฮะ โอ้...

เพลง: หน้าฮ้านประจานฮัก ศิลปิน: ศิริพร อำไพพงษ์ อกหักเทื่อนี้ หัวใจบ่มีทางออก เจ็บแล้ว บ่ กล้าบอก ว่าถูกคนฮักนอกใจ ขอยึดหน้าฮ้านหมอลำ เต้นแบบไม่เกรงใจใคร งานบุญคืนนี้จองหน้าเวทีก่อนไผ เอาบุญให้คุ้มเกินใคร ให้มันสาใจผู้ลางคน เป็นกุลสตรีมานาน ฮักเดียวคงมั่น บ่ วกวน ซื่อสัตย์ต่อฮักจริงใจ เขาทำเราได้ บ่ หลูโตน เจ็บ บ่ กล้าฮ้องตะโกน ขอเต้นใส่คนให้เขา ซึ้งในความอาย เขาทำได้ บ่ ย่านเฮาอายไทบ้านจักหน่อย เขาทำได้ บ่ ย่านเฮาอายไทบ้านจักหน่อย เบิ่งเพิ่นหลอยไปมีใหม่ ซ้อนให้คนย้อนเบิ่งเฮา ว่า บ่ เฝ้าเขาเลยลักแฟนไป มันแสนอายยามได้ฟังคำคนว่าเฮามันโง่ ใจโมโหแต่บอกเขา บ่ ได้ จึงมาระบายให้คนได้มองผ่าน ขอยึดเอาหน้าฮ้านประจานเจ้าผู้แบ่งสอง ไผเห็นกะมองเต้นกันไงหง่องอยู่หน้าเวที เป็กหน่อยให้หน้ามันตึง ลุกเฮตึ้งๆ ใส่เสียงดนตรี เต้นมอบแด่แฟนผู้ บ่ ฮักดี เต้นแข่งหมอลำที่ฟ้อนอยู่บนเวที โสสุดแล้วมื้อนี้ ไผว่า บ่ ดี กะแล้วแต่เพิ่นสิอาย แนวคนพ่ายหาบ่อนระบายความเอ้าความอั่ง แนวคนพ่ายหาบ่อนระบายความเอ้าความอั่ง เว้าไผฟังเขากะมีแต่เย้ยว่าเฮานั่นอ่อนแอ หน้าฮ้านประจานรักซ้อน ลางเทื่อกะฟ้อนใส่กลอนลำเพลิน เต้นประจานให้บ้านเพิ่นตื่น ให้คนเว้าพื้น ว่าใครหมางเมิน หัวใจมันช้ำเหลือเกิน จึงขอสะเวิน เย้ยสายตาคนมอง ทนหมองล่ะทนอายไทบ้าน ทนหมองล่ะทนอายไทบ้าน ถืกเขาหยันว่าซึมเซ่อจนโง่ ขอเต้นโชว์ให้คนงงทั่วบ้าน ไผค้านสิ บ่ สน เจ็บมาดนเกินทนรับได้ ฟ้องคนหลายใจให้รู้ตัวเสียบ้าง รอเสียงกลองดัง บ่ ฟังฟ้า บ่ สนสายตาผู้ใด๋ ป้อย

ล่ะในสายตาของอ้าย น้องมีค่าในหัวใจ ซำปลายก้อยบ่น้อพี่ ล่ะคำถามจากคนหวังดี ผู้มีใจคิดต่อตั้ง แต่ทางอ้ายอยู่ซูยาม เห็นมาหามีน้ำตากับความช้ำ มาฝากซอยดูแลใจ บัดความเหงาเหมารสกลาย กะเปลี่ยนไปทางเขาจ้อย หัวใจลอยคอยรอ กี่ พ.ศ. เฝ้ารอคอยข่าว นานปีบ่มีแม้เงา ได้แต่เหงาเศร้าใจไม่น้อย ข่าวว่าอ้ายอยู่กับเขา เป็นเหมือนเงาเฝ้าตามทุกฮอย บ่เห็นใจน้องคนคอย อยู่อย่างเลื่อนลอยน้อยใจคือกัน ความสำคัญ บ่หลายอ้ายคิดบ่พ้อ จั่งหลายน้อ คนรอเหี่ยวใจทุกวัน เขามีค่าอยู่ในสายตาอ้ายนั้น เวลานาทีที่ผ่าน ได้แต่ฝันเห็นอ้ายเรื่อยมา รอคอยถ่า บ่เห็นมาจักเทือ รอคอยถ่า บ่เห็นมาจักเทือ ใจเหลือ เหลือ บ่โยนมาบ้าง ทางน้องผู้คอย มิดซ้อยม้อยคอยอยู่กับฝัน คิดถึงวันอยู่เฮียงเคียงอ้าย สัญญาใจพี่ชายเคยเว้า ยามตอนเพิ่นเหงาเว้าหวานคักแน ว่ามีตั้งแต่น้อง บ่เคยข้องเกี่ยวไผ โทรหายามใด๋ กะได้คำตอบคือเก่า ว่าอ้ายอยู่กับเขา เว้ากับน้องบ่ได้ ซำนี้ก่อนเด้อ เพิ่นว่าย้านเขาสงสัย บ่ได้เว้าหยังหลาย แล้วฟ้าววางสายทันที มีหน้าที่คอยรอ ยามเหงาซั้นบ่ น้องจั่งสิพ้อหน้าพี่ ยามเจ็บจากเขา กะหอบความเหงามาฝากทุกที เมื่อใจหายดี ก็หาวิธีจากไป เต็มทีได้แค่เบิ่งใจยามเมื่อย เต็มทีได้แค่เบิ่งใจยามเมื่อย ยามใจเปื่อยจั่งแวะมาหาน้อง มาเกี่ยวข้องชั่วคราว ยามที่อ้ายใจเหงา จั่งหลบหน้าเขา มาเว้าม่วนกับน้อง ตอนที่มีน้ำตา อ้ายจั่งมาทำท่าเว้าย้อง มาอ่อยให้พอใจห่าวด่อง ด่อง แล้วไปป๋าน้องให้จมกองน้ำตา มีค่าเวลาเหงาน้ออ้าย มีค่าแต่ยามเหงาน้ออ้าย ยามเจ็บแป๋ตาย น้องจั่งได้เคียงคู่ มีสิทธิ์อยู่นำอ้ายแค่นั้น เกินหั่นแม่นบ่มี ความหวังดีที่น้องมี ให้บ่อยู่ในห้องความคิดฮอด มีสิทธิ์กอดยามอ้ายเหงาทอนั้น มีความสำคัญแค่เพียงนี้