დღეს სოფლებზე მოდა გადავარდა.საქართველოში ოსური კი არა ქართული სოფლებიც დაიცალა, სოფელში ცხოვრება არავის უნდა, არ ვიცი როდემდე გასტანს " მენეჯერებისა და იურისტების დრო", მაგრამ დასასრული ყველაფერს აქვს, ალბათ მაშინ გაიგებს ხალხი, რომ სოფლის გარეშე სახელმწიფო ვერ იარსებებს და გლეხის შრომა ყველაზე საჭიროა და კეთილშობილური.
ვინღა არის მანდ ჩამსვლელი, თუ ძმა ხარ?! ახალგაზრდობა - გამორიცხულია და გუჯარეთის ხეობაში დაბადებული უფროსი თაობის ნახევარი(თუ მეტი არა) უკვე მარილზეა გასული. ვინც ცოცხალია, ისინი ასაკით 60-70 წელს უკაკუნებენ და რომც მოინდომონ დაბრუნება, რა შავ ქვად უნდა საქართველოს გადაყრუებული პენსიონერები? ან სად უნდა იცხოვრონ, რით უნდა იცხოვრონ? ეგ ქალი რო ლოცულობს: "ღმერთო, შენ დააბრუნე მიუსაფარნი წინაპრების კერიაზეო", მთლად მასე არ არის საქმე. წინაპრების კერიაზე უნდა დაბრუნდნენ იმ ხალხის შთამომავლები, რომელმაც ჯვარი ამოკვეთა სალოცავის ქვაზე. (თუ დააკვირდით შესასვლელში). ოსები მანდ ცხოვრობდნენ დროებით და, 20-30 წელიწადში, აღარც არავის გაახსენდება გუჯარეთი და ღინტური. სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ...
