იას ვეტრფოდი, იასამნების ვერ შევადარე ზღვას, წვიმას აპირებს, ნეტავ რა უნდა, ნეტავ რა უნდა ცას. ალბათ ის უნდა, გითხრას ერთი ხარ, ვისაც მივაწვდენ ხმას, ვისაც ამ ქვეყნად სულ დავუჩოქებ და შემოვავლებ თავს. მზე ალუბლების კაბას ჩაიცვამს , ჭკუას აურევს ქარს, ის რომ ქალღმერთად ზეცამ გაკურთხა, ალბათ ის უნდა თქვას. მისი მონაც კი მეფე ვქინები, ვისაც მივუძღვნი თავს. ქარის წისქვილებს გადავეყარე, ვეძებდი რაღაც სხვას, თეთრი ფიფქების კორიანტელი ზოგჯერ სიგიჟეს გავს. მისი სათქმელი რამდენჯერ ჩუმად ჩავუჩურჩულე ზღვას, მაგრამ ვერ ვგრძნობდი უსასრულობას, ვნების და თრთოლვის ზღვარს. მაისის თვეში მოვა აპრილი , ჭკუას აურევს ქარს. მინდა ღრუბლებად, ზღვად დაგეფინო, ვისაც რა უნდა თქვას. შენი სურნელი ვერ შევადარე იასამნების ზღვას, როცა საღამო მზეს ეტირება, აღარ დავეძებ სხვას. მე ერთი მინდა მარტო იცოდე, შენთან შეხვედრის მწამს. ის ერთადერთი, თრთოლვით, კანკალით, მკერდზე დამადებს თავს, და როგორ ვუთხრა რომ მისი სუნთქვა, თან მაცოცხლებს , თან მკლავს. იას ვეტრფოდი, იასამნების ვერ შევადარე ზღვას, წვიმას აპირებს, ნეტავ რა უნდა, ნეტავ რა უნდა ცას.
