იზა ორჯონიკიძე 

მან საოცრად ქალური სემანტიკა შემატა ქართულ სევდიან პოეზიას. ნაუცბათევი, ორიგინალური შედარებებით არაერთი დაუვიწყარი პოეტური სახე შექმნა. სინამდვილიდან, ყოფითი ტკივილებიდან ვარსკვლავებამდე აზიდა რეალიზმის ჭაობში ჩაძირული ქართული სიტყვა და ქართული ლექსი ქალური მშვენიერების სრულყოფილებას აზიარა:
„საცაა მტკვართან მივა არაგვი...
ვდგავარ ცხოველი სვეტების ჩრდილში,
ვდგავარ ნატრული და დღეს არავინ,
რომ მოგეფერო, არავინ მიშლის..."
...
„მე მინდა უცებ გამოვხსნა კარი
და შემოვუშვა ბოლო ფანტელი...
და შემოვუშვა შინ ცოცხალმკვდარი
იმედი, ვარდი და ჟრუანტელი..."
დაუსრულებლად შეიძლება იზა ორჯონიკიძის პოეზიიდან იმ მარგალიტების ამოკრეფა, რომლებიც მან ასე უხვად მიმოაბნია თავის მოსხივცისკარე პოეზიის სევდიან სტრიქონებში.