აი, ეს ეს არი ჩვენი დალოცვილი,ქართული ენა!!! ისწავლეთ, ასწავლეთ თქვენ შვილებს (და შვილიშვილებს). ელაპარაკეთ ბევრი!!! თუ რამე სიტყვა არ იცით, შეეკითხეთ მეგობრებს, მეზობლებს!!! ნუ ხმარობთ რუსულ, ინგლისურ სიტყვებს!!! ცოდო არ არის, რომ ესეთი ლამაზი ენა გაქრეს????
ძალიან მაგარია, ლექსების სწავლაში დებილი ვიყავი სკოლაში თუმცა მათემატიკოსი ვარ. ერთადერთია რაც თავიდან ბოლომდე ზეპირად ვიცი. გაიხარე ილო ძია ამ მაგარი ხალხური სიტყვებისთვის. შენი ლამაზი სიმღერა ჩაკრულო დიდი ხანია გასცდა მზის სისტემას და უკიდეგანო კოსმოსშია
ტექსტი, რომელსაც მღერის ილია ზაქაიძე: მოყმემან პირშიშველამან შიბნ გაიარა კლდისანი, მოინადირნა, დალახნა ბილიკნი ჭიუხისანი. შამახვდის კლდისა თავზედა ხორონი ჯიხვებისანი, ჯიხვსა თოფ დაჲკრის ბერხენსა, ჭალაჲ ჯახ იქნეჲ რქისანი. შამააღამდა მოყმესა დრონ იყვნენ შუაღმისანი წარაუკუნოდ იარა, გზა ვერ გაიგო კლდისანი, მეორე მხრიდან მოესმა ხმაური რაღაცისანი ხან ბორგვა ესმის, ხან-ქშენა, ხან კივის, როგორც ციცარი. შიში არა აქვს მოყმესა მოყვრისა, არცა-მტრისანი, იქით წავიდა, საითაც ხმაური ესმის ღვთისანი, წინ ვეფხვი შამაეფეთა, თვალნი არისხნა ღვთისანი, თვალი თვალში გაუყარა, ვით გატყორცნილი ისარი წუთით გაზომეს ურთერთი, ფერი დაედვათ მგლისანი, შაიბნენ ვეფხვი-მოყმეჲ, მაშინ დაიძრის მიწანი, კლდეები ჩამოანგრივნეს, შტონ დაილეწეს ტყისანი, ფარსა უფარებს, ვერ ფარავს, ვეფხი ჩქარია კლდისანი, კლანჭით გაართვა კალთანი ჯაჭვისა ჯავშანისანი. გათენებამდენ იბრძოლეს, აჩნდა ბილიკი მთისანი, წინ ვეფხვი, უკან უფსკრული არსით მაშველი ყმისანი, მოყმემ კვლავ ხელში იყარნა ვადანი თავის ხმლისანი, მაშინ გაუჭრა მისჟამად, დრონ იყვნეს წაქცევისანი, ვეფხვი კლდით გადმოეკიდა, ჩამოაწითლნა ქვიშანი. თავად კლდის თავზედ შემოწვა მოყმე სულამამდინარი, ქვიშას მაჲღებავს წითლადა სისხლი ზე ჩამამდინარი. დედამ შეიტყო სიკვდილი, ტიროდა თვალცრემლიანი: ჩემ შვილ გზად ვეფხვი შეჲყრია გაჯავრებული ტიალი, ჩემ შვილს ხმლით იმას კლანჭითა დღე დაუღამდათ მზიანი, მათ დაუხოცამთ ერთურთი, არ დარჩნენ სირცხვილიანი. ტირილით წყლულებს უბანდა დაჭრილსა ვეფხის კლანჭითა: შვილო, არ მაჰკვდი, შენ გძინავ, დაქანცული ხარ ჯაფითა, ეგ შენი ჩოხის პერანგი ტიალმა როგორ დაფლითა, შენც იმის საფერ ყოფლხარ, ხმალიც ქნევაში გაგიცვდა; აღარც შენ მიეც მეტი დრო, აღარც მან დაგაცალია, ვეღარც შენ დაიფარიე შენ ხელთ ნაჭერი ფარია, ვეღარცა ვეფხვმა -კლანჭები, ხმალმა დაკუწა ძვალია. მშვიდობით, ჯვარი გეწეროს, ეგეც სამარის კარია, ერთი შვილ მაინც გაგზარდე ვეფხვებთან მეომარია. ხან - ვეფხვი, ხან თავის შვილი ელანდებოდა მძინარსა, ხან კიდენ იმისი შვილი ვეფხვს გადაავლის ყირასა. აი, ამ სიზმრებს ხედავდის, გამეეღვიძის მტირალსა, ხან იფიქრებდა: უდედოდ გაზრდა ვინა თქვა შვილისა, იქნება ვეფხის დედაჲ ჩემზედ მწარედა სტირისა, წავიდე, მეც იქ მივიდე, სამძიმარ უთხრა ჭირისა, ისიც მიამბობს ამბებსა, მეც უთხრა ჩემი შვილისა, იმასაც ბრალი ექნების უწყალოდ ხმლით დაჭრილისა.
ტექსტი, რომელსაც მღერის ილია ზაქაიძე: მოყმემან პირშიშველამან შიბნ გაიარა კლდისანი, მოინადირნა, დალახნა ბილიკნი ჭიუხისანი. შამახვდის კლდისა თავზედა ხორონი ჯიხვებისანი, ჯიხვსა თოფ დაჲკრის ბერხენსა, ჭალაჲ ჯახ იქნეჲ რქისანი. შამააღამდა მოყმესა დრონ იყვნენ შუაღმისანი წარაუკუნოდ იარა, გზა ვერ გაიგო კლდისანი, მეორე მხრიდან მოესმა ხმაური რაღაცისანი ხან ბორგვა ესმის, ხან-ქშენა, ხან კივის, როგორც ციცარი. შიში არა აქვს მოყმესა მოყვრისა, არცა-მტრისანი, იქით წავიდა, საითაც ხმაური ესმის ღვთისანი, წინ ვეფხვი შამაეფეთა, თვალნი არისხნა ღვთისანი, თვალი თვალში გაუყარა, ვით გატყორცნილი ისარი წუთით გაზომეს ურთერთი, ფერი დაედვათ მგლისანი, შაიბნენ ვეფხვი-მოყმეჲ, მაშინ დაიძრის მიწანი, კლდეები ჩამოანგრივნეს, შტონ დაილეწეს ტყისანი, ფარსა უფარებს, ვერ ფარავს, ვეფხი ჩქარია კლდისანი, კლანჭით გაართვა კალთანი ჯაჭვისა ჯავშანისანი. გათენებამდენ იბრძოლეს, აჩნდა ბილიკი მთისანი, წინ ვეფხვი, უკან უფსკრული არსით მაშველი ყმისანი, მოყმემ კვლავ ხელში იყარნა ვადანი თავის ხმლისანი, მაშინ გაუჭრა მისჟამად, დრონ იყვნეს წაქცევისანი, ვეფხვი კლდით გადმოეკიდა, ჩამოაწითლნა ქვიშანი. თავად კლდის თავზედ შემოწვა მოყმე სულამამდინარი, ქვიშას მაჲღებავს წითლადა სისხლი ზე ჩამამდინარი. დედამ შეიტყო სიკვდილი, ტიროდა თვალცრემლიანი: ჩემ შვილ გზად ვეფხვი შეჲყრია გაჯავრებული ტიალი, ჩემ შვილს ხმლით იმას კლანჭითა დღე დაუღამდათ მზიანი, მათ დაუხოცამთ ერთურთი, არ დარჩნენ სირცხვილიანი. ტირილით წყლულებს უბანდა დაჭრილსა ვეფხის კლანჭითა: შვილო, არ მაჰკვდი, შენ გძინავ, დაქანცული ხარ ჯაფითა, ეგ შენი ჩოხის პერანგი ტიალმა როგორ დაფლითა, შენც იმის საფერ ყოფლხარ, ხმალიც ქნევაში გაგიცვდა; აღარც შენ მიეც მეტი დრო, აღარც მან დაგაცალია, ვეღარც შენ დაიფარიე შენ ხელთ ნაჭერი ფარია, ვეღარცა ვეფხვმა -კლანჭები, ხმალმა დაკუწა ძვალია. მშვიდობით, ჯვარი გეწეროს, ეგეც სამარის კარია, ერთი შვილ მაინც გაგზარდე ვეფხვებთან მეომარია. ხან - ვეფხვი, ხან თავის შვილი ელანდებოდა მძინარსა, ხან კიდენ იმისი შვილი ვეფხვს გადაავლის ყირასა. აი, ამ სიზმრებს ხედავდის, გამეეღვიძის მტირალსა, ხან იფიქრებდა: უდედოდ გაზრდა ვინა თქვა შვილისა, იქნება ვეფხის დედაჲ ჩემზედ მწარედა სტირისა, წავიდე, მეც იქ მივიდე, სამძიმარ უთხრა ჭირისა, ისიც მიამბობს ამბებსა, მეც უთხრა ჩემი შვილისა, იმასაც ბრალი ექნების უწყალოდ ხმლით დაჭრილისა.
