სულში შემოდის ზეცა კრიალა და სიმღერები შენზე მიტაცებს, ასე მგონია მთებში კი არა დავდივარ ვაჟას გულის ფიცარზე. ძმურად, წარსულზე ნურაფერს მკითხავ, ნუ მკითხავ რა მწვამს და რა მაწვალებს, სვეტიცხოველში ვიდექი დიდხანს, მერე კრწანისში თასი დავცალე. მე შენ გინთებდი ჩემხელა სანთელს ლამის საკუთარ სხეულს მოვცილდი. შენს სალოცავად დავყავდი მნათეს და ხატის ნაცვლად მიწას ვკოცნიდი. შენს სალოცავად დავყავდი მნათეს და ხატის ნაცვლად მიწას ვკოცნიდი... გაბრუებული შენი სურნელით, შენი მშვენებით სავსე ყელამდე. არ უწერია გადაშენება - შენს ზვრებს, შენს ველებს, მთებს და ვენახებს! ვეფერებოდი მე შენს ჩინარებს, მათრობდა ეშხი ლამაზ ყვავილთა და შენი მთების ხმები მძვინვარე შეერთებული თერგის მღავილთან, ეს დაჭმუჭნული კავკასიონი შემოდის ჩვენში მთათა კუზებით, შენს სადღეგრძელოს გავიმეორებ და კარიბჭესთან აგეტუზები... შენი ზაფხული, შენი ზამთარი, ხეთა სიმწვანე, ხეთა სითეთრე ეს შენ გეკუთვნის ჩემში რაც არის ყველა კარგი და ყველა სიკეთე. ეს შენ გეკუთვნის ჩემში რაც არის ყველა კარგი და ყველა სიკეთე.
