როცა ჩემს თავს ვაანალიზებ და ჩემს ცხოვრებას იმდენ დაშვებულ შეცდომას ვაწყდები ხოლმე ჩემი მშობლების მხრიდან რომ უკვე ვიცი ჩემს ყველა პრობლემას ძირი სად აქვს. მაგრამ აქ მშობლებზე გაბარაზებას აზრი არ აქვს , რადგან ისინი შეიძლება გაცილებით უარეს მდგომარეობაშ იყვნენ ბავშობაში, მითუმეტეს საბჭოთა ბავშობაში, როცა არ იყო მიღებული ემოციების გამოხატვა, შვილის მიმართ ღიად სიყვარულის გამოხატვა. და ამ დროს ხვდები რომ ისინიც ოდესღაც იყვნენ ბავშვები და ახლა გაძლევენ იმას რაც აქვთ თავად , რაც არ აქვთ ვერ მოგცემენ, ვერც ხვდებიან რომ არ აქვთ , რაღაცეები ნორმა გონიათ , მე რომ პატარა ვიყავი მაშინ არც ფსიქოლოგები არ იყოს ასე მასიურად არც ინტერნეტი და ყველა თავის შვილზე სწავლობდა. მაგრამ საბედნიეროდ შეიძლება გაცნობიერებით ახალი ქცევის დასწავლა , მე ჯერ შვილი არ მყავს , მაგრამ უკვე იმდენი რამ ვიცი თორიაში , რაღაცას ხომ მიანც გამოვიყენებ ? მოკლედ ძალიან რთულია ბავშის აღზრდა , უფრო იმიტომ რომ საკუთარი თავის აღზრდასთან არის მჭიდრო კავშირში და ამის ყველას გვეშინია ....
ძალიან დიდ პატივს ვცემ ქალბატონ მარინას და ბევრ იმ მეცნიერს, რომელიც მსგავს საკითხებზე მუშაობდა და მუშაობს. მაგრამ მაინც ვფიქრობ რომ ყველაფერზე ცალსახა დასკვნები არ მუშაობს. მაგალითად, ბავშვობაში ჩემს ოჯახში იშვიათად სვამდნენ სასმელს და მაშინაც იყო სიმღერის, პოეზიის საღამოები. ასევე არასოდეს ბავშვობაში არ მქონია მთვრალ ადამიანთან არანაირ შემთხვევა, მაგრამ შინაგანად დღემდე მაქვს მათი შიში. ხოლო, მიუხედავად იმისა რომ 6 წლის ასაკში მდინარეში ვიხრჩვებოდი, მაინც არ შემშინებია წყლის და დღემდე უზომოდ მიყვარს წყალში ცურვა. და კიდევ, ბევრ რამეს სჭირდება ფიქრი და დაკვირვება.
ბაღში არსებული და სკოლაში არსებული ბულინგის შედეგია ,როცა ადამიანი ვერ არის შემდგარი როგორც პროფესიონალი,ამაზე პავშვობიდან არის აუცილებელი სკოლამ მშობლებთან ერთად იმუშაოს.უნდა მოხდეს მშობლების განათლება ამ საკითხში აუცილებლად.
გეტყვით აგერ რა გავლენაც აქვს. როდესაც ჩემი ოჯახი გადავიდა იმ სახლიდან სადაც ჩვილობისას ვცხოვრობდით და იდეალური ხალხის გარემოცვაში ვიყავი მთელი ერთი წელი ღამე მეღვიძებოდა და ვტიროდი წითელ ს 1:48 ახლში მინდა თქო. დღემდე ვერ ველევი წითელ ფარდებს რის გამოც იმ სახლს წითელს ვეძახდი. იმდენ ლექსებს და ზღაპრებს მიკითხავდნენ სამი წლის ასაკში წერა დავიწყე თუმცა ბებიაც და მამაც წერდნენ.მერე იმდენი სისხლი და ომი და უბედურება იყო მასის შიში დამეწყო, რასაც წინ დედის ავადმყოფობა უძღოდა. მთელი ცხოვრება მდევს ეგრეთ წოდებული სცენის ანუ მასის შიში. სადილსაც კი რომ ვაკეთებ და ვინმე მიყურებს გაკეტების მაგივრად ვაფუჭებ.
იმდენ შეცდომას უშვებენ მასე მშობლები, გამოსდით ერთი დედას ბუშტი და დანარჩენი გერი. გადახედეთ საზოგადოებას და ორ ან მეტშვილიან ოჯახებს.მერე ის ერთი ტუტუცდებაბდა თვიტონ იწყებს დედმამიშვილების ჩაგვრას
ფსიქოთერაპევტი კარგია, მაგრამ გვყავს სანდო ფსიქოთერაპევტები? ეს ის საკითხია, სადაც ძალიან, ძალიან დიდი სიფრთხილეა დასაცავი იმისთვის, რომ უარესი შედეგები არ მივიღოთ. ბევრი არაპროფესიონალი ბედავს ამ დიდი პასუხისმგებლობის თავის თავზე აღებას.
