ყველაზე დიდებული წინადადება აბსურდის უფსკრულში: ზეცა ცარიელია. ამ სიტყვების შინაარსი გულისხმობს თავისუფლების პირადპირ, ცხოველურ გაგებას, როცა შეგიძლია გააკეთო ის რაც გინდა, (სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით) მოკლა ადამიანი, იქურდო, დააყაჩაღო, თუმცა ამის გამო არავინ გკიცხავდეს, არც ციხეში ყოფნით გემუქრებოდნენ და თვით ღმერთიც კი არ გადანაშაულებდეთ ამაში! კითხვა კი ასეთია: მიუხედავად ასეთი თავისუფლებისა თქვენ მოკლავდით? იქურდებდით? დააყაჩაღებდით? აი ეს არის საკითხავი, რომელიც არა ნაკლებ მნიშვნელოვანია ერთი გრანდიოზული, ბრიტანელი მწერლის მიერ თქმულ აფორიზმითან შედარებით. კამიუს "უცხო", რომელიც აღიარებულია მე-20 საუკუნის უდიდეს წიგნად, ავითარებს არა აბსურდის ფილოსოფიურ ტენდენციას, არამედ სისტემის წინაშე ადამიანის უძლურებას. სისტემაში ვგულისხმობ მასათა მორალურ აზროვნებას, მათ წესებს და ტრადიციებს, რომლებიც დამანგრევლად მოქმედებს პროტაგონისტზე, თუმცა ის აბსურდშია, ამიტომ ვერ წერს კამიუ პირადპირ ენოციებს ბატონო მერსოსთვის. ეს არახალია, რადგან კამიუმ იცის, რომ ეს წიგნი აბსურდია, მისი ნობელის პრემია აბსურდია ( ამის დასტურია მისი სიტყვები: "ამას უფრო კაზანძაკისი იმსახურებდაო" ) ეს სამყარო აბსურდია, ცხოვრება, მიზნები, ბედნიერება, უბედურება, ტანჯვა, სიხარული, სევდა, სიკვდილი, ეს ყველაფერი სრული ალეგორიულობითაა გადმოცემული კამიუს აბსურდულ წიგნებში.
