W drodze z Egiptu do ziemi obiecanej naród wybrany prowadzony przez Mojżesza musiał przechodzić najpierw przez Morze Czerwone, a następnie przez pustynię, gdzie wody jest bardzo mało albo w ogóle jej nie ma. Bóg zatroszczył się i kazał Mojżeszowi wyprowadzić wodę ze skały. Mojżesz „podniósł rękę i dwa razy uderzył laską w skałę. I popłynęła woda obficie. Napili się wszyscy ludzie i bydło”.
Kiedy pokończyły im się zapasy jedzenia i zaczynali cierpieć głód Bóg przysłał im mannę z nieba, która pojawiała się z rana i mogli zbierać na polu wystarczające ilości, każdy dla całej dla całej swojej rodziny. O zmierzchu natomiast przylatywały przepiórki i siadały na obozowisku.
W biblijnej Księdze Wyjścia, w rozdziale 16, czytamy opis, jak „wszyscy zaczęli spoglądać w stronę pustyni, gdzie nagle zobaczyli chwałę Jahwe w obłoku. A Jahwe powiedział do Mojżesza: Słyszałem szemranie Izraelitów. Powiedz im tak: Wieczorem otrzymacie do jedzenia mięso, rano - chleb do sytości, żebyście mogli się przekonać, że Ja, Jahwe, jestem waszym Bogiem. Wieczorem nadleciały przepiórki i obsiadły całe obozowisko, nazajutrz rano natomiast gruba warstwa jakby szronu leżała wokół obozu. Kiedy rosa uniosła się ku górze, na pustyni dokoła leżały piękne, jakby przypominające szron ziarna. Zobaczywszy to, pytali Izraelici jedni drugich: Co to jest? Rzeczywiście bowiem nie wiedzieli, co to było. Wtedy powiedział do nich Mojżesz: To jest chleb, który Jahwe daje wam do jedzenia. Jahwe rozkazuje, żeby każdy wziął go sobie tyle, ile potrzebuje do jedzenia, przeciętnie jeden omer na głowę. Można więc zebrać go tyle omerów, ile osób znajduje się w namiocie. Tak zrobili Izraelici i zabrali ze sobą jedni więcej, drudzy mniej pożywienia. Gdy potem przeliczyli wszystkie omery, okazało się, że ani ci, co wzięli więcej, nie mieli za dużo, ani ci, co zebrali mniej, nie mieli za mało. Każdy miał akurat tyle, ile potrzeba było do życia”.
Nazwa „manna”, to forma zapytania: „Co to jest?” Mojżesz wytłumaczył, że jest to chleb, który Bóg daje do jedzenia. Były to białe, słodkie, drobne ziarenka niby szron, podobne do kolendry. Zbierana z ziemi. Można ją było mleć w młynkach i tłuc w moździerzu. Na słońcu się topiła i szybko ulegała zepsuciu, bo już na drugi dzień nie nadawała się do jedzenia.
W taki sposób Bóg karmił umiłowany Naród Wybrany, codziennie, przez czterdzieści lat błądzenia po pustyni, aż do momentu dojścia Izraelitów do Ziemi Obiecanej.
15 окт 2020
