Beschaving wordt bepaald door hoe we omgaan met de meest kwetsbaren in de maatschappij. Juist als je helemaal op je gat ligt, is het fijn dat je er niet alleen voor staat.
Hartelijk dank! Heel belangrijk dit! Volgens mij maakt niemand echt keuzes zoals we denken dat we maken. Ook mensen die niet verslaafd zijn. Maar omdat het dan goed lijkt en we er "trots" op zijn, zeggen we ; "ik heb dit gekozen" terwijl er veeeel meer {misschien niet helemaal alles?} bepaald wordt van wat we doen door de omstandigheden ipv onze "eigen wil"......
Juist de zin "Je Hebt een Keuze" in de afscheidsbriefvan mijn counselor aan het eind van mijn 4de opname, heeft mij doen inzien dat ik alles zelf in de hand heb. Deze counselor was ook een z.g. "ervaringsdeskundige", die heel goed aanvoelde wat ik nodig had om uit mijn zelfgecreeerde gevangenis te komen.
@@mabrifravdv Dat is heel kostbaar! Maar was het niet ook zo dat er iets in omstandigheden veranderde? Ik zeg niet dat dat zo is hoor, maar ik heb vaak het gevoel dat we onszelf veel wijs maken over onze "keuzes". Terwijl we eigenlijk helemaal niet weten wat het nou precies was wat ons hielp of tegenhield? Vreemd dat zo'n opmerking {die vast al wel vaker gemaakt was} ineens aansloeg? Ik hoop dat het goed met u gaat!
@@Jannette-mw7fg nee, in mijn omstandigheden is niets veranderd. Mijn perceptie is veranderd. Door anders naar de wereld te kijken, wordt de wereld anders. Ik heb wel veel gehad aan het 12- stappen-programma. Dat leert je ook anders te kijken naar alles, naar jezelf vooral. Ik leef nu veel bewuster
@@mabrifravdv Mag ik vragen waarom dat toen dan wel hielp en eerder niet? Ik bedoel dit als oprechte vraag, niet als commentaar. Het is raar, maar ik kan dit dus eigenlijk niet geloven, en ik weet dat dat gemeen overkomt maar zo bedoel ik het echt niet! Ik hoor mensen dat zo vaak zo zeggen, terwijl ik het niet kan geloven of begrijpen. Als dit te persoonlijk is dan begrijp ik dat hoor!
Prachtig gesprek. Persoonlijk vind ik de zorg een enorme vesting met zeer hoge muren. Er is een absoluut taboe om jezelf te mogen zijn. Zorgprofessionals zitten gevangen in intellectuele projecties. Zelf probeer ik al 25 jaar om in de zorg te mogen werken en daarvoor een opleiding te volgen. Door mijn verleden en motivatie onbenoemd te laten lukte het mij eindelijk om uiteindelijk toegelaten te worden. Wat in mijn beleving ontbreekt is dat ze niet echt de verbinding kunnen maken. Inmiddels snap en begrijp ik ook wel de docenten dat ze je een “loser” (was ik 9 jaar oud) of “mislukt” (was ik 48 jaar oud) noemen. Het constant afgewezen worden en van alles moeten verzwijgen om iets van een toegang te kunnen krijgen om in de zorg werkzaam te kunnen en mogen zijn. Die afwijzing heeft ervoor gezorgd dat ik een enorme bewijsdrang naar de professionals heb. Heel veel moeite om daar verbinding mee te krijgen. Terwijl met cliënten dat veel makkelijker is. Daar voel ik mij verbonden mee en zij met mij. Vorig jaar heb ik dan uiteindelijk na 25 jaar een diploma weten te behalen. Werk vinden is het probleem niet, wel om werk te krijgen. Merel , vind het prachtig om te horen over de verbinding die je uitspreekt. In mijn beleving gaat het om gevoel van eigenwaarde daar begint de verbinding mee, eerst met jezelf en dan met die ander of het omgekeerd. Zowel bij de psychiatrie als de verslaving is men dat gevoel van eigenwaarde kwijt. De positieve gezondheidstest is voor hen ongeschikt. Maar bevatten in mijn optiek wel haakjes om te werken aan het gevoel van eigenwaarde. Wat ik ook heel mooi vond is het spirituelen kant van de verslaving. Het zelf en maatschappelijk stigma is killing voor het individu. Terwijl er zoveel wetenschappen zijn waar we zoveel uit kunnen leren dat ik het beschamend vind hoe weinig we met die kennis doen.
Jelle, wat het volgens mij zo ontroerend maakt, is dat je met mensen aan tafel zat, die vanuit hun ondervinding spraken, of zoals je wilt, getuigenis deden vanuit het hart. Nimmer te ervaren met mensen, die vanuit denken spreken. Verticaliteit versus horizontaliteit. Dit is voor mij de ware nieuwe wereld, Veel waardering voor deze prachtige uitingen van humaniteit. Vrede zij u allen.
De "yes we can clinics" ( niet echt voor verslaafden )voor jongeren van 13 tot 27 jaar ook heel veel ervaringsdeskundigen. Mooi gesprek. Wijze mensen. Respect voor Merel.
Bijzonder gesprek en idd ontroerend. Herkenbaar wat betreft de constatering dat onder verslaafden vaak inspirerende, boeiende mensen zitten die niet in onze samenleving lijken te passen. Zijn daar misschien antwoorden te vinden op wezenlijke vragen waar we momenteel mee zitten?
24:00 is wat mij betreft de kern van de discussie over verslaving; vóór de verslaving is er langdurig gewenning aan dis-ease, en dat valt de persoon al lang niet meer op, maar zodra je tegen de 'drug of choice' aanloopt (in de meeste gevallen alcohol wat terecht bekend staat als verdovend) gaan ineens de gordijnen open, en ervaar je voor het eerst even hoe het leven/lichaam ook kan zijn, ease...
Mooi gesprek. Ik denk idd dat het grootste probleem is het niet weten hoe op een normale en gezonde manier te verbinden en goed met (sociale) situaties om te gaan en hierin gezonde keuzes te maken. Dat is overigens bij adhd sowieso al het probleem zonder verslaving en verklaart mi ook de verslavingsgevoeligheid.
In feite is in de zorg werken ook geen baan als de doorsnee baan. Dat is toch een roeping. Je gaat met mensen om in een kwetsbare situatie. Dan heb je daar ook het meeste gevoel voor, wat onontbeerlijk is voor goede zorg bij direct contact. De luxe is er niet om daarop te selecteren. Dat geldt ook voor leerkrachten en politie. Een redelijk salaris hoort daarbij en tevens gezond verstand management. Met het adagium van Fortuyn: Laat de politie, politie zijn, de leraar de leraar zijn en de dokter de dokter zijn etc. Een goede leiding let op kwaliteit en daar hoort ook je licht opsteken hoogst persoonlijk onder doelgroep, personeel en waar nodig ouders of mantelzorgers. Altijd die kwaliteitonderzorken achteraf zijn laden opvullers en geven de realiteit niet weer. Klachten zouden per sector buiten de organisatie regionaal moeten en niet intern. Wiens brood men eet wiens woord men spreekt, oftewel slagers die eigen vlees keuren.
Interessante meeting, er wordt gesproken over een eerdere uitzending waar oxycodon ter sprake kwam. Ik zou dat gesprek graag luisteren, wat is het nummer van die uitzending?
Zeker weten. En ze hebben het nog niet eens over de verslavende/ontremmende werking van Antidepressiva die ze tegenwoordig voorschrijven voor een lekke band en windkracht 6.
Wat een prachtig gesprek. Het raakt me wanneer Merel over haar gezin van herkomst vertelt . Ik ben zelf ook onveilig gehecht want opgegroeid bij twee emotioneel onbeschikbare ouders, hoewel mijn jeugd ogenschijnlijk heel normaal was. Maar tot op de dag van vandaag (ben nu 47) blijft het een uitdaging, want mijn eigen gevoelens voelen en serieus nemen heb ik vroeger niet geleerd. Mooi dat zij met haar ervaring nu zelf wel de verbinding tot stand kan brengen met deze mensen.
Prachtig. De Nieuwe Wereld op z'n best. Overigens is het zo dat sommige verslavingsinstanties online zelfhulp en lotgenotencontact bieden. Bijvoorbeeld Tactus verslavingszorg. Dank voor dit gesprek!
Helaas die organisatie niet-online bij iemand meegemaakt. Degene die de intake deed was veel belovend, maar deed niet de therapie. Hoe dat ging had elke betrokken en verstandig mens in de straat kunnen doen. Uurtje factuurtje. Aldus meerdere instanties meegemaakt. De etalage is mooi. Eenmaal in de winkel zijn de schappen vrij leeg.
Topgesprek mensen! Allen met veel empathie en wijsheid; succes met jullie missie! Hoop dat de gemeente Amsterdam meekijkt en de waarde gaat inzien. Ik zou zeggen gooi er een communicatiedeskundoloog uit en zet er nog zo’n Merel bij ..
De gemeente Amsterdam heeft heel andere zaken aan haar hoofd dan betere zorg voor verslaafde mensen. Er is weinig om te “hopen” wat dat betreft. En al wordt er een extra deskundige aangenomen, dan is dat niks meer dan een druppel op een gloeiende plaat. Wordt wakker zou ik zeggen.
Dat die stigmatisering heel diep zit, blijkt wel uit de opmerking van Merel over "gezonde" mensen die zich wel stand kunnen houden om deze wereld. Ook dat ziektevoncept is achterhaald. Ook ik heb lang gedacht dat ik een ongeneeslijke progressieve hersenziekte had😂. Dat hadden ze mij uitgelegd. Dat was wel fijn want toen had ik een excuus. Toen ik voor het eerst bij AA/ NA meetings hoorde dat terugvallen horen bij herstel, had ik snel weer een goede reden om toch weer te gaan gebruiken; ik was immers slachtoffet van een ongeneeslijke ziekte wasr ik ook niet om gevraagd had. Gelukkig weet ik nu beter. Ik heb die ruim 40 jaren van gebruik en afzien en lijden nodig gehad om de verbinding met mezelf te herstellen. De genade Gods (of hoe je het ook noemt) deed de rest wel nu leef ik vrij en blij in deze gekke maatschappij. En ik zie het ook eerder anderdom: mensen die zich in deze maatschappij niet prettig voelen, vind ik een stuk gezonder dan de mensen die zichzelf vervormen tot ze in het gewenste of voorgeschreven hokje passen! 💙🦋🐬
Labels zijn altijd lastig: wellicht dat ‘niet verslaafd’ inderdaad passender is dan ‘gezond’; aan de andere kant bekt ‘niet verslaafd’ niet zo lekker; misschien is het ook de kunst om je als ‘gelabelde’ niet te snel gestigmatiseerd te voelen ..
Ik denk dat dit zichzelf vervormen om te voldoen aan de meanstream, de zaken des te meer bergafwaarts doen gaan. Des te sneller als de sociaal economische omstandigheden niet gunstig zijn en dan al gauw schulden een mens verder de dieperik in doen gaan. Aanleg en omstandigheden kunnen per situatie een groot verschil maken, hoewel geen garantie biedt voor herstel en duurzasm dat volhouden, omdat hersenstructuur is wat die is. Uitstel wellicht. Het is intriest dat het zo schort aan tijdige en adequate zorg. Dat dit voor ouders, partners etc. ook veel stress en verdriet oplevert. Deze eeuw tevergeefs bij alle relevante partijen gepleit voor een landelijk non profit sociaal incasso bureau met 3 poten. Vrijwillig budgetbeheer, verplicht budgetbeheer en 1 voor sociale leningen. Daarin kunnen familie en vrijwilligers ook een rol spelen.
Goed dat er weer aandacht is voor de ggz en verslavingszorg in jullie serie. Als halve ervaringsdeskundige, regiebehandelaar in de ggz en nu reaguurder een herkenbaar verhaal. Maar ik heb ook mijn kanttekeningen. Het lijkt nu weer een beetje alsof het zo bar en boos is gesteld met de Nederlandse gezondheidszorg. Ik trek mij dat natuurlijk aan. Laat ik voor mijn team en mezelf spreken, binnen een grote instelling dat deze visie en blik wordt gedeeld. Het is wat dat betreft geen nieuw evangelie wat hier op tafel komt. Contact met de mens is er ook binnen de grote organisaties. Wij werken ook met hart en ziel. En ook met ervaringsdeskundigen. Wat meer het contact uitholt is de druk. En de loshangende maatschappij. Het blijft een tsunami van aanmeldingen in de praktijk. Overal wachtlijsten. Je probeert met je team wat je kunt. 40 mensen in je caseload is regelmatig normaal als er weer eens iemand uit je team opstapt. De realiteit is dat er week in week uit van de 250 mensen die je draagt met zo’n team wel iemand op het dak staat. In zijn ontlasting ligt. De strijd met het team aangaat. In herhaling van trauma (ipv toevoeging) kijkt hoever hij/zij kan gaan. Met alle hertraumatisering tot gevolg. Was het maar direct contact maken, hechtingsproblemen gaan gepaard met veel dynamiek. Ze vragen enorm veel aandacht en begrip. Dat begrijpen wij allemaal. Maar in die druk komt ook registratie. Productie draaien. Overleggen. Je team gezond houden als helende basis (hoe vaak de dynamiek niet overdraagt). Communicatie over afdelingen heen. Samenwerkingen die stroef lopen. Klinieken of ziekenhuizen die mensen hup op straat zetten (zij hebben daar vast weer commentaar op ons). Politie idem. Daar dealt de zorgprofessional ook allemaal mee. Geen huilie verhaal, ik wil niet anders en kies ervoor. Maar wij worden ook verantwoordelijk gehouden. Waarom is deze man nog niet opgenomen? Waarom deze overlast? Wie grijpt er in? De hete kool wordt vaak meerdere keren over gegooid. Bij ervaringsdeskundigen schuilt daarnaast m.i. ook het gevaar dat de eigen ervaring leidend wordt en in die zin dragen zij ook minder verantwoordelijkheid. Interessant is dan ook te kijken naar de maatschappelijke inbedding. Waarom zijn wij zo uit verbinding? Welk symptoom is dit. We hebben elkaar echt nodig. Ik kon mij vinden in wat Jim van Os zei: vergeet scholing maar gebruik ervaring uit klinische werk. Net zoals we nu meer ervaringsdeskundigheid inzetten. De volgende vraag is hoe wij überhaupt meer kunnen gaan verbinden in de preventie fase. Maar dat is gelukkig vaak al het thema. Fijn weekend!
Het symptomatisch dichtplakken van geestelijke wonden binnen een systeem van collectieve geldverslaving, doet ethiek en waardering in wederkerige interesse van mensen onderling verdampen op de achtergrond.
Echt wederom een prachtig gesprek. Alles wat Merel zei herken ik. Ik heb jaren lang geblowd... als muzikant heb ik de corona periode en vooral de lockdown als een enorme zware en zwarte tijd ervaren. Man alleen, en van de ene op de andere dag, geen optredens geen leerlingen geen inkomsten geen leven meer dat ik kende. Ik ben meer en meer gaan blowen zeg maar 24/7 om door die tijd te komen. Ik stond er mee op bij de eerste koffie, en nog een paar trekjes voor het slapen gaan. Toen het weer allemaal een soort van normaal werd in NL en iedereen weer zijn weg vervolgde zat ik thuis met niks, schulden en totaal verward. Afgelopen december (eerste week) heb ik de stap genomen om te stoppen met blowen, dus nu een maand vrij van drugs (hasj polm). Afgelopen week een enorme terugslag op mijn fysiek en 3 x tandarts wortelkanaal behandelingen gekmakende pijn richting waanzinnig smeekte om verlossing. Dit alles is goed gekomen en ben nu pijnvrij en drugs vrij... ja het speelt nog in mijn achterhoofd en tegelijkertijd weet ik dat dit allemaal moest gebeuren om het leven opnieuw aan te vangen, een nieuwe weg te vinden. Merel is een engel.... 😇❤
Wat een mooi en inderdaad ontroerend gesprek! Diep respect voor Merel 💝! Interessant hoe zij het verband legt tussen hechting en verslaving! Dank jullie wel!
Mooi en leerzaam gesprek! Ik wil nog aanvullen dat een eetstoornis ook een vorm van verslaving/ziekte is. Het is extreem zelfdestructief en iets waar je steeds verder in wegzakt. Ook is het onbegrijpelijk voor iemand die geen eetstoornis heeft gehad. Je wilt geen eetstoornis hebben maar je kan niet anders, het is dus geen keus net zoals Merel dat zo mooi benoemd in haar definitie van een verslaving.
Wie is niet verslaafd? In de huidige tijd is iemand die economisch niets toevoegt of anderszins ‘belast’ een probleem. Iemand die gediagnostiseerd is met een -isme, is ook geproblematiseerd. Erkenning dat mentaal ‘anders zijn’ van het gemiddelde per definitie een probleem is, geeft vanzelf dat degene die anders is zich niet ‘gezien’ voelt.
Ik zou mijn milde "verslavingen" niet willen vergelijken met het enorme leed dat echte verslaafden lijden, maar het 'gewone' leven is gewoon niet bevredigend genoeg om niet van alles te proberen om je een beetje beter te voelen. Leven is kut, dus zoek je iets om het vol te houden...
Jee, wat een mooi gesprek en wat biedt het me hoop dat mensen als Anne en Merel het nog volhouden in de zorg. Zelf heb ik zeven jaar geleden de reguliere 'zorg' gedag gezegd. Ik werkte als ZZP'er in zowel verslavingszorg en psychiatrie, maar ik kon niet meer. Ik kon niet tegen de arrogantie van veel artsen en verpleegkundigen die zich boven de 'cliënten' of 'patiënten' voelden staan. Ik geloof zelf ik gelijkwaardigheid. Niemand op deze wereld is zonder trauma of copingsmechanisme of wat dan ook. Zelf deelde ik ook gewoon mijn eigen levensverhalen. Niet om de mensen met wie ik werkte ermee op te zadelen, maar om aan te geven dat we 'gelijk' zijn. Iedereen heeft shit meegemaakt in zijn leven. Zonder uitzondering. De een wat meer dan de ander, maar we hebben allemaal innerlijk werk te doen. Ik heb het geluk gehad dat mijn copingsmechanisme op mijn eigen hechtingsproblematiek was, dat ik als reisleider ging werken, maar het had ook zo maar een verslaving kunnen zijn. En omdat ik de reguliere gezondheidszorg zo goed kende, heb ik ondersteuning in mijn eigen proces in het 'alternatieve' circuit gezocht en me ook daar geschoold als EMDR-therapeut o.a. Daar was het heel normaal om aan je eigen problemen te werken om 'zo schoon mogelijk' met cliënten aan de slag te gaan. In de reguliere zorg wat dat zeven jaar geleden nog een groot taboe. De hulpverleners zouden zogenaamd de 'gezonde' mensen zijn. Yeh right. Ze hebben wrslk wat handigere keuzes gemaakt in het leven, maar ik durf te beweren dat het gros van de hulpverleners, hulpverlener is om aan hun eigen behoeften te voldoen (maar dat is weer een ander gesprek). Anyway, ik hoop dat mensen als Anne en Merel het nog héél lang volhouden in het systeem en zo een verschil kunnen maken, want ik weet hoe stug, log, autoritair de systemen kunnen zijn en het is niet makkelijk om het anders of menselijk te doen (ik ben regelmatig op mijn vingers getikt iig en in sommige instellingen kon ik ook echt niet werken).
Heel mooi om dit te horen en zien! Eindelijk meer erkenning voor de ervaringsdeskundige!! Dankje Merel! Prachtig dat je zo ver gekomen bent!! En fantastische te zien hoe bescheiden Anne is in het verschil tussen ervaring en kennis. Het verschil ligt in het embodiment van de ervaring, die wij letterlijk ervaren en voelen in ons lichaam- wij zijn en blijven sociale/emotionele wezens, die via zintuigen en gevoelens direct ervaren, en dus diep, intuitief en viscerally, waaneer een ander ons echt begrijpt. Alleen met die voelen wij dan veilig: completely held, where we belong. En alleen in deze refuge kunnen wij de eerste echte stappen maken naar helen en meer heel woorden. De substances, of addictions of activities such as work and sport, wekken juist hormonen op en cell receptoren woorden door herhaalde hormoon uptake meer inclined naar specifieke hormonen, hence the addiction naar meer. Onze emoties weken ook hormonen, dus crucial is emotional literacy, development and specific hormonal/emotional/social activity and bonding to new and healthier; more balanced, hormonal constitutions. Enige waar ik het niet eens mee ben is dat het een ziekte is. Het is een dis-ease zoals Anne zegt, en als ease weer is, is de dis-ease er niet. Tuurlijk kunnen wij makkelijk terugvallen omdat dat onze eerste home was, maar als wij eenmaal onze home in ons zelf langer hebben kunnen ervaren dan in de verslaving, dan zijn wij weer heel, en zelfs een vollere zelf dan ooit, omdat wij de demon in ons zelf hebben gezien, uit geleeft en zelfs omarmt en deel van zelf gemaakt.
Of het een ziekte is of beperking is afhankelijk van hoe iemand zelf dit ervaart. Hier gaat weer op: aanleg en omstandigheden. ADHD wordt op het einde genoemd door de arts. ADD is altijd ondergesneeuwd. Zonder dat uiterlijk te merken Hyper valt die groep niet op. In mijn aangetrouwde familie is beiden aanwezig en mengvorm, zelfs onder wie geëmigreerd zijn. Een modeziekte beslist niet. In dit tijdsgewricht met andere eisen komt het meer in zicht. Voorheen werden die mensen in de vaart der volkeren meegenomen. Mensen kwamen in het algemeen niet tot hun optimale kwaliteiten. Er gold als je voor een dubbeltje geboren bent word je nooit een kwartje. In een ideale context is ADHD, ADD of mengvorm geen beperking. Hun anders zijn dan doorsnee biedt juist waarde extra, bij de juiste onderwijsvorm en type werk.
Heel mooi gesprek! Dank jullie wel! Als je erg lijdt dan merk je wat er werkelijk toe doet en wat niet, en verbinding is dan in der daad heel belangrijk. Dat mensen niet in de maatschappij passen komt ook door een verkeerd opgebouwde samenleving. De neoliberale maatschappij legt altijd graag de verantwoordelijkheid bij personen, terwijl er ook een groot probleem bij de structuren zit. Vooral Merel erg veel dank!
Wat een mooie reactie! Het lijden als gevolg van verslaving heeft mij naar binnen doen keren om te gaan onderzoeken wat er "werkelijk" toe doet, sterker nog wat uberhaupt "werkelijk" is. Zo is het nu juist de verslaving geweest die de spirituele verbinding heeft doen herstellen, wat soms lastig is omdat hoe meer je in verbinding komt met je "ware Zelf" hoe meer je gaat ziet vanuit welke verkeerde aannames/overtuigingen de mensheid handelt of denkt te handelen. Dat naar binnen keren heeft geresulteerd in het ontdekken wat ik werkelijk ben (exact zoals beschreven in bijvoorbeeld Advaita Vedanta/nondualiteit) Dat verantwoordelijkheid bij personen neerleggen veronderstelt dat vrije wil bestaat en nu juist verslaving heeft mij laten zien dat dit niet zo is/of bestaat, De biologie van de mens heeft hij niet gekozen, de genetische code waarmee de persoon hier komt evenmin. Geen keuze in welk huishouden hij opgroeid en wat hem van daaruit als ervaring(en) wordt aangeboden. Deze ervaringen scheppen een persoonlijkheid waar je totaal geen invloed op hebt, wat je vaak gaat merken als je probeert die ervaringen te veranderen. Met een beetje geluk ontdek je wat je werkelijk bent en kun je meer gaan observeren als de waarnemer (ook al bestempeld de maatschappij dat nu juist als dissociatie) Het niet beschikken over een vrije wil is alleen bedreigend voor ons ego en dus ook voor een maatschappij welk erg vanuit ego bewustzijn opereert. Vanuit mijn eigen spirituele ervaring besef ik dat vrije wil een illussie is, het ego laat je hier aan twijfelen maar gelukkig kan je dan terugvallen op spirituele tradities met name de mystieke, zelfs in de Bijbel lees ik de vingerwijzingen die hiernaar verwijzen. Maar dan ben je of een zweefteef of vermoed men dat je in een psychose zit, de manier waarop de samenleving hier dan op reageerd is juist weer brandstof voor de verslaving, gelukkig zijn er steeds meer wetenschappers die nu ook aantonen dat vrije wil een illusie is (ook al is hier nog geen consensus over) Net een prachtig interview bekeken met professor of hoogleraar Robert Sapolsky van Stanford University over vrije wil, moraal, Self-Awareness en de maatschappelijke structuren (zoals het juridisch systeem) hier een link mocht het je interesseren ru-vid.com/video/%D0%B2%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BE-z0IqA1hYKY8.html
@@innocenzz Dank voor je antwoord! Ik zou niet durven beweren dat "vrije wil" helemaal niet bestaat, maar ik durf wel te beweren dat wij veel minder invloed hebben dan we ons zelf wijs maken. Ik denk wel ook dat het {voor veel mensen} nodig is om in vrije wil te geloven om goede "keuzes" te kunnen maken. Dit is zo'n complex probleem, dat ik er niet uit kom.....Mooi dat de verslaving ook iets goeds heeft opgeleverd, naast het slechts dat het waarschijnlijk ook heeft gebracht....?
@@Jannette-mw7fgIk herken je zoektocht. Wat mooi verwoord zeg, proficiat ! Te blijven geloven in de vrije wil, heeft mij enorm geholpen in het proces van vrij komen van het verslavende duiveltje. Hoewel inderdaad echte vrijheid misschien alleen in de geest of ziel bestaat. Veel gebeurtenissen hebben we ogenschijnlijk geen vat op. Het overkomt ons.......of..........kiezen we er voor ? Is dat wat de karma - gelovigen ons proberen te verklaren?
Beste Jelle, Anne zei ‘het ‘ is illusoir , niet ‘een klont ‘ zoals Merel het benoemde (en beleefd.).Als je daar op doorgaat wordt het interessant. Volgens mij heeft Anne veel meer te vertellen .
Jelle,wat een prachtig gesprek met Anne&Merel.Wat een mooi diepgaand gesprek ,en ook zo herkenbaar.Inderdaad zijn mensen met een verslaving,of verslavingsgevoelig de mooiste gevoelige mensen,in een steeds meer verharde maatschappij. En ze zijn vooral empathisch,invoelend en anders….Merel ik vind jou een prachtige Godin,en juist door jouw ervaringsdeskundigheid,de beste therapeut 🙏🙏🙏🙏🙏
Al ben ik het met u eens, vergeet alstublieft niet dat de verslaving {en in zekere zin dus ook de verslaafde} ook veel pijn en verdriet brengt bij zijn omgeving! Om dan te proberen te blijven zien dat het "de ziekte" is die de ellende brengt en niet de persoon, is voor de mensen die de last daarvan dragen {en dat is zeker niet alleen de verslaafde!} bij tijden echt heeeel erg moeilijk! Vooral als de verslaafde keer op keer voor de verslaving "kiest" {waarvan ik dus niet geloof dat dat een keuze is} ipv voor de mensen die proberen te helpen. En als er dan anderen zo erg geschaad worden dat zij echt kapot gaan, moet er soms gekozen worden voor die mensen ten koste van de verslaafde.....
@@Jannette-mw7fgdat heb ik ook benadrukt in reacties. Er zijn een aantal niet geplaatst. Het kan aan partners, ouders etc. zoveel vergen dat die het niet meer trekken en zelf mee de dieperik in worden getrokken bij alle frustraties over een falende overheid en alles eerst extreem moet ontsporen en dan nog er geen hulp is door overmacht.
Interessant gesprek. Ik ben zelf verslaafd geweest. De aanloop was mijn moeder die stierf toen ik een jaar of 12 was, waarna mijn vader alcoholist (werd of altijd al was..). Ik was te jong om echt te begrijpen wat er met mij gebeurde, je roeit met de riemen die je hebt, maar wat mij betreft is een groot onderdeel van verslaving het ontvluchten van een situatie die je niet kan ontvluchten of denkt dat je niet kan ontvluchten. Ik was liever niet thuis, mijn familie was de grootste oorzaak van mijn ellende, ik had wel een dak boven m'n hoofd nodig en eten, dus ik verdoofde mijzelf eerst door te blowen en na heel veel zoeken naar het perfecte middel kwam ik uit bij opiaat achtige middelen. Die tijd die ik doorleefde op die opiaat achtige middelen is gek genoeg de meest trieste tijd, maar ook de beste tijd. De eerste jaren voelde ik mij >95% van de tijd top, fit, vol energie, geen pijn. Langzaamaan kwamen er meer bijwerkingen en minder positieve effecten, dit heeft echter jaren geduurd. Overigens denk ik dat de buitenwereld er weinig van gemerkt heeft bij mij, althans niet in de zin van het door hebben van een verslaving. Behalve dan dat ik asociaal werd, ik had geen oog voor de ander, misschien omdat ik geen oog voor mezelf had. Ik heb ik mijn opleiding afgemaakt, een huis kunnen kopen, een baan waarvan iedereen onder de indruk was. Echter was dit niet houdbaar, ik betaal nu de rekening van >15 jaar lang mijn gevoelens te dempen. Ik heb vele vriendschappen verwaarloosd, gek genoeg zijn vele vriendschappen pas echt doodgebloed nadat ik gestopt ben met mijn verdovende middelen. Ik vermoed dat een vader figuur met wat wijze lessen een hoop had kunnen voorkomen. Ik deed altijd alles alleen vanaf 12 jaar.
Verslaafden verdienen onze aandacht? Rare titel. Het woord "verslaafde" vind ik zo categoriserend. Ontmenselijking noemen ze dat in de sociale psychologie. Ik heb kleine 5 jaar in de ambulante verslavingszorg gewerkt en het leken net mensen. Sterker nog, het waren mensen. Ik heb veel van ze mogen leren omtrent mijn eigen gedrag als het gaat om ontsnapping en afleiding. Kijk vooral naar jezelf, dat verdient ook aandacht, met je social media, je Netflix, je junkfood, je shoppen, je stoute plaatjes, je behoeftigheid, fantasieën etc. etc om ervan weg te gaan.
Wat dit gesprek zo mooi maakt is dat er echt met nieuwsgierigheid en zonder (teveel voor-) oordeel geluisterd wordt. Jelle stelt zich echt open op. Anne heeft voelbaar respect voor Merel en stelt zich bijna bescheiden op. Merel is gewoon zichzelf zonder pretenties maar juist daardoor zo wijs en humaan.
Fijn gesprek met mooie mensen...die de problematiek heel goed begrijpen. Denk dat er in de toekomst alleen maar meer verslaafden komen op allerlei gebieden..
Ik verwacht berg op klauteren, weer terug glijden en met doorzettingsvermogen herpakken met hopelijk een helpende hand, bovenaan komen. Net als met aanleg voor dik worden, dit ook een valkuil blijft om bewust van te blijven en niet verslappen meer het liefst.
Dit komt wat dichter bij mij,ik werk zelf ergens waar we verslavingsgroepen van thee koffie en een schone ruimte om samen te komen voorzien en soms ook een luisterend oor😊 Het klopt wat ze zegt ik snap de echte stuggle van een verslaving niet want ik ben der zelf niet echt vatbaar voor maar ik kan nog steeds luisteren en aanmoedigen en misschien zelfs tips geven Heb begrip en liefde voor elkaar ook al blijven sommige de fout ingaan,ben absoluut geen deurmat en voed hun verslaving niet maar geef wel liefde en begrip
Mooi en leerzaam gesprek! Ik wil nog aanvullen dat een eetstoornis ook een vorm van verslaving is. Niemand kiest voor een eetstoornis, het is iets waar je steeds verder in wegzakt en is ook enorm zelfdestructief. En je kan een eetstoornis alleen begrijpen als je het zelf hebt want net als andere verslavingen onbegrijpelijk voor gezonde mensen.
Geld zal de oplossing niet zijn, helaas zal het van de individuele mens zelf moeten komen… krijgen we weer mensen die het vanuit hun eigen perspectief willen oplossen (Jang wereld)
Dank Merel en Anne voor jullie verhaal. 'Mooie', leerzame inkijk in de verslavingswereld. En ja, graag vervolg gesprek met beiden juist ook om die praktische kant uit te diepenet als doel daar hopelijk meer begrip te krijgen voor de noodzaak van o.a. ervaringsdeskundigen.
Goed gesprek, herkenbaar, ben zelf werkzaam als ‘bemoeizorger’ (lelijk woord) in Leerdam e.o. met accent op verslavingsproblemen. Het gaat om de ontmoeting met de ander, het oprecht luisteren. Ben vooral geïnteresseerd in een vervolggesprek over de periode van abstinentie. Wat Merel zei; “dan begint het.” Wat ik nog heel graag wil bevestigen. Ik heb het mooiste vak ter wereld omdat ik met de mooiste mensen mag werken!
Verslaafden zijn verschrikkelijk. Ick heb er geen geduld voor. Bei mij eindigt elke vriendschap met hen met ruzie. Ick zou ze gewoon allemaal verplicht laaten afkicken. Al die acceptatie leidt tot niets. Het heet niet voor niets verslavingszorg: wij zorgen dat u verslaafd blijft.
Goeie uitzending weer. Ooit mijn collega, de schrijver van dit boek: Heroïne, het dorpje 'Stigma'. Op z'n eigen manier vertelt hij hoe hij om is gegaan met verslavingen. Mss herkenbaar voor degenen die ermee worstelen en op zoek zijn, hoe ze eraf kunnen komen.
Geweldige kwaliteit dit gesprek, geen interview, maar luisteren naar elkaars ervaringen. Wat ik nog mis is de aandacht voor de naasten, die in sommige gevallen slechts toeschouwer kunnen zijn, omdat de verslaafde zelf weigert zijn toestand in te zien en dus hulp te zoeken. Hoe ga je om als iemand zichzelf vernietigt en je staat erbij en je kunt er slechts naar kijken...
Dat is verschrikkelijk. Daarbij in geval van volwassenheid, je als naaste door wat er is aan hulpverlening, hoe slecht die ook presteert, genegeerd kan worden, omdat het een relatie is tussen een hulpontvanger en hulpverlener en iemand totaal in de kreukels, dan toch autonoom blijft, hoe beroerd het zelfbesef ook is, of dat opzij plaatst. Men daar als naaste, de dynamiek van de toeslagenaffaire ook meemaken kan, namelijk zichzelf beschermende systemen. Dat zijn vrees ik meer situaties dan van de toeslagenaffaire, maar die anoniem blijven.
Super! Bedankt voor het helder uitzetten over verslaving en wat het is. Hopelijk eindelijk steeds meer respect voor verslaving en minder vernedering die verslaafden voelen, door mensen die het niet begrijpen en kan het helpen om verslaafden iig minder lang verslaafd te laten zijn. Heel belangrijk dat hierover steeds meer openlijk op deze manier wordt gesproken. Verslaafden blijven mijns inziens, vooral ook zo lang onnodig verslaafd, omdat het, oa. door onbegrip en vernedering, steeds moeilijker wordt om nog 'terug te komen', naar iets van een normaal leven. Dat normale leven gaat iemand met een verslaving, ook nog eens steeds meer tegenstaan door idd. alle trauma wat er is bijgekomen door de verslaving; door het trauma zelf; door hoe omstanders (veroordelend) reagereren/ reageerden en ook: hoe langer 'uit' het leven, hoe moeilijker het wordt, om nog terug te komen.
Allereerst hartelijk dank allen voor dit mooie gesprek over een enorm belangrijk onderwerp dat fundamenteel niet goed wordt begrepen door velen. Soms wat botsende gedachtegangen (die ook regelmatig met de mijne botsten), maar dat maakt het voor mij juist interessant en verrijkend. Kwa zienswijze herken ik veel van mijn ervaringen met een psychologe die voor mij heel belangrijk is geweest. Helaas ook iemand wiens behandelingen buiten het reguliere pakket van zorgverzekeraars vallen. Wat illustratief is voor de lange weg die de toegangkelijkheid voor effectieve zorg nog te gaan heeft, ook gezien ervaringen van vrienden en kennissen. Iets wat me opviel (maar verder niets dan lof voor het werk wat ze doet!): Ik kreeg het gevoel dat Merel de Vries af en toe wat vast zat in haar eigen denken, door bijv. heel stellig ergens tegenin te gaan. Terwijl het dan vaak op mij meer overkwam als een verschil in perspectief en referentiekader dan een fundamenteel meningsverschil. Een voorbeeld hiervan is het gelijkstellen van verslaafd zijn aan liefde aan obsessief bezig zijn met iemand bezig zijn, terwijl daar vaak ook veel andere factoren een rol kunnen spelen. Een van de kernaspecten is hier bijv. denk ik het niet in staat zijn tot zelfliefde waardoor een afhankelijkheid is ontstaan aan het gevoel (of de illusie ervan) om die liefde van een ander te ontvangen. Jan Geurtz heeft hier een en ander over geschreven (o.a. in "Verslaafd aan liefde"), maar ook benoemd in ander meer algemeen werk zoals De Verslaving Voorbij. Vooral laatstgenoemde vond ik zeer waardevol om te lezen (en in veel opzichten ook goed aansluiten op wat er in deze aflevering gezegd werd) door het proberen bloot te leggen van wat verslavingen en de illusies en zelfsabotage die daar bij hoort in de kern eigenlijk voor processen zijn en wat hun onstaansgeschiedenis is. Al zal niet iedereen er een "klik" mee hebben, dat lukte mij zelf ook niet met sommige van zijn boeken die een wat minder concrete / meer "zweverige" insteek hadden).
Ik denk dat echte inleving na de ander iets kan veranderen! Maar weet dat dat deze mensen, de mooiste mensen zijn! Ik moet door de bezuinigen anders werken . De GGZ doelgroep steeds weer keuzes moet maken die mijn doelgroep niet te goede komen.😢
Als mensen zo willen denken oke maar om te zeggen eens een verslaafde altijd een verslaafde is een gevaarlijke mindset. Als je dat denk zet je je lijf energetisch op voor mislukking,de instelling is beter van oke ik heb een verslaving maar eens zal dat geen deel meer van mij zijn,of dat is geen deel meer van mij. Zo zeg je je lijf het hoeft zo niet te zijn het kan ook uit ons weggaan
Het is dacht ik wetenschappelijk al aangetoond via de hersenen dat de een gevoeliger is voor verslavingen dan de ander. Dan verschillen mensen ook nog in andere aanleg hoe daar mee om te gaan, alsmede omstandigheden. Hetzelfde voor aanleg dik worden.
Verslaving bestaat natuurlijk ook in andere vormen die de persoon minder problemen opleveren, maar de omgeving wel. Seksverslaving, werkverslaving, verslaving aan macht (politici)
Afhankelijk van inkomen hoe snel, vormen schulden in veel gevallen een down hill aanjager en tijdige hulp er vaak niet is, of niet tijdig ingeroepen als het er wel mocht zijn.
Chech ook Johann Hari / Jan Geurtz / Peter Cohen / Gabor Mate ...... Opposite Adiction is NOT sobriety but Connection.. / Bonding, see Bruce K Alexander Rat Park.
dank!, ! wat een mooie mensen ! ❤Ik zou graag de werkverslaafde verder uitgediept zien. of juist de overeenkomst tussen wat verslaving is en de diverse uitingen die dit kan heben.
‘Have you ever seen the rain’ van Creedence Clearwater Revival is erg passend bij hetgeen Merel uitlegt over verbinding maken met verslaafden als ervaringsdeskundige.
Hallo, heel goed gesprek, nu eens niet polariserend en oordelend. Ook ik was +-20 j. geleden verslaafd. Ik heb altijd flinke psychische problemen gehad. 18 jaar geleden kwam ik tot inkeer!!! Het lukte en ik ben 18 jaar clean en sober!!!!!! 🎉🌼 Helaas heeft mijn omgeving en buren (die mij niet echt kennen) een vertekend beeld van mij. Zij hebben na 18 JAAR nog niet door dat ik clean en sober en een goede burger ben voor zo'n lange tijd! Ik vind 18 jaar knap lang, hoor!!!! Deze mensen (de buren vooral) zijn nu nog dagelijks bezig me te pesten, uitschelden, mijn spullen vernielen. En nog erger: afgelopen jaren is er bij me 15-20 keer ingebroken!!! Dat is angstig. Dat is 100procent waar, over die stigma!! Ik word ook elke week wel bijna door een auto aangereden bij oversteken. Drie jaar geleden werd ik ook aangereden met voetbreuken tot gevolg. Het is niet oké dat er al 20 jaar ik door de omgeving word gediscrimineerd en ingebroken bij me thuis keer op keer op keer op keer..... Ik ben al zo lang sober en clean dus ik heb me bewezen!!!!!!! Bedankt voor een goede video!
Ik heb een week geleden van mijn kleine inkomsten een beveiliging met alarm en cameras laten installeren. Geen inbraken meer! Of de inbrekers proberen het en worden opgepakt!!
Overigens ben ik een 60+ vrouw en ik zie er gewoontjes uit. En dan word ik voor een hoer of idioot uitgescholden, dagelijks!! Door mensen die mij niet kennen. En gigantische vooroordelen hebben!!! Deze mensen lijken wel 20 jaar lang obsessie voor me hebben. Als dat niet zielig is dan weet ik niet wat zielig is! En ik maar met mijn PTSS en depressies en spectrum ploeteren en mijn uiterste best doen, en zij doen hun best om mij suïcide laten plegen.
De verslaving is niet eens de grootste probleem. Het ergste probleem zijn de buitenstaanders met hun pesterijen en oordeelzucht en arrogantie. Ik maak dus dagelijks mee dat soort narigheid en ik ben een goede, clean burger al 18 JAAR. Nu zouden ze wel moeten doorhebben dat ik me bewezen heb. Maar nee, niet dus.
Wat een prachtig, menselijk en ontroerend gesprek over mensen aan de onderkant van de samenleving. Hoewel er niet veel 'samen' is tussen dat deel en de rest, zo lijkt het.
48:25 💯 Ik wist dat mijn verslaving en mijn ongezonde levensstijl funest waren en mij gingen opbreken, maar mijn gebrek aan zelfliefde, de leegte die ik ervoer en het ontbreken van een toekomstvisie aangaande mijzelf zorgden er allemaal voor dat het mij niet boeide dat ik mijn eigen lichaam op deze manier aanviel. De tijdelijke verlichting en ontsnapping die de verslaving mij bracht was belangrijker dan mijn eigen gezondheid, mijn toekomst en mijn sociale contacten.
Heel goed verwoordt. Ik had moeite met het begrip zelfhaat, al zou dat de ultieme uitkomst zijn. Eigenwaarde en zelfrespect verlies en daar zal de omgeving niet altijd constructief mee omgaan.
Heel integere podcast, fijn! Met het hart op tafel. Zou de verslaving kunnen eindigen als de trauma is geheeld, dus dat je weer heel bent? Jan Geurtz gelooft erin, ik ook. Tijn Touber vindt aansluiting via meditatie. Ook een mooie benadering. Jan en Tijn zijn ook ervaringsdeskundigen..❤
