"წასვლა გამიგია, მაგრამ - პოეტურად! არის მიტოვებაც, მაგრამ - გალანტური!" გ.ს მე როცა მინდა დავიძნებ. შენ როცა გინდა გამეღვიძოს. ყველა კარგად ყოფნა ჩამეძირა სისხლში, ქაღალდის ნავებივით. წლები გაიწელნენ წამებივით. ხეები ფოთლებივით ჩამოცვივდნენ მიწიდან, როდესაც ჰორიზონტზე ზამთრის ქარებივით წამოვწექით და წვიმას მღეროდა მორისონი და შენ ჩურჩულებდი: "წამოწვიმა" და შენ ჩურჩულებდი დავიწყებას მზემ რომ ალიონი ამოჭიმა, მერე თითქოს თოკი გაუწყდა და ცა მზის ნაფლეთებით დაიფარა, ფერგახუნებული ნაფლეთებით, შენ სულზე თვალები აიფარე ქალური ძრწოლითა და დაფეთებით. მე მივხვდი, რომ გულში არ მეტევი და ძვლებში და სისხლში გამოჟონე. ჩიტები, ღმერთის აგენტები მოფრინდნენ. აგკენკეს და განმეშორნენ. ყველას ჰყავს, ერთი მაინც, ანნა ბელი და ყველა, ერთხელ მაინც, ედგარია, ოოხხ, რა ნაადრევად დამაბერე! (შემსვი ასი გრამი რეგალივით). ფრთხილად! მაგ ბილიკზე ეკალია. ფართო გირჩევნია გასავალი, სადაც მრავლად ყრია ფეკალია, რა გვაქვს ერთმანეთთან დასამალი, რა გვაქვს ერთმანეთთან სათვალთმაქცო, არ ღირს ერთმანეთზე ქილიკობა, მე თუ უფულობამ გადამქანცა, შენ ცვლი საქმროებს და სილიკონებს. გზაზე დავწვები და ნუ იცინი. მოვა სიკვდილი და გამაციებს. მე ვერ მომერევა სუიციდი. სიკვდილიც ჩემი ძმაკაცია. ტოტებმა ხეები ჩაიბრუნეს, ისეთი ყინვაა და ყიამეთი, ყველა ტაძრის კარი დაიხურა ჩემთვის. მთელი საქრისტიანეთი. ესენი არასოდეს ლოცულობენ, მათზე, ვინც სხვანირად ლოცულობდა, დგანან იესოსგან მოცილებით, რადგან უკვირთ მისი მოცულობა. ბევრი საქმისაგან - მოცლილები. ბევრი სავსებისგან - დაცლილები. დაუოკებელი მორჩილები. ოქროს მიტრიანი მაცილები. ყველა ერთნაირი ნაგავია ღმერთის წინაშე და ზურგს უკანაც! მკერდი დაბომბილი სანგარივით მეწვის. ეს თვითმკვლელთა მუსიკაა. ვინც ვერ შეიყვარა გადარჩენამ, ვინც ცხვრის ფარსავით გადარეკა ქარმა. თუ ღმერთი გწამს გამაჩერე, სანამ ერთნაირად გადალეკავს, ჩემი კარგად ყოფნის ილუზია, სისხლი - დაძველებულ სასმელივით, ჩვენი საუკუნის კოლიზიუმეს ანუ ქუჩასა და მასმედიას. გადალეკავსა და გადალოკავს. ბრბო კი ჩელჩაქნეულ "ღმერთო ჩემო"-ს სამადლო ლუკმასავით გადმომიგდებს, ზედვე დააყოლებს ერთ-ორ რჩევას, რამე ისე რომ არ გამოვიდეს, თითქოს ყველაფერი სულერთია. რადგან მათ ვერაფრით დაიჯერეს, ხიდიდან გადამხტარი სულელივით სიკვდილი ჩვენ კი არ დავიჩემეთ, სიკვდილმა თვითონ დაგვიჩემა სიკვდილმა თვითონ დაგვიჩემა ჭკუა გაქსუებული პოეტები. ათასი ღამის ღალატით და ათასი დილის მიტოვებით თუნდაც უაღრესად გალანტურად, არისტოკრატული ნაბიჯებით. ღმერთსაც ვერაფერში გავამტყუვნებთ, თვითონაც მივხვდით და დავიჯერეთ, რომ კარგად ვიცოდით რას ვიქმოდით, როცა შვილებს ფრთები დავამტვრიეთ, როცა მამებს ყელი გამოვჭერით, ყველას ყველაფერი ვაპატიეთ პირში და ზურგიდან გამოვჭამეთ. მე ახლა უნდა დავძინო. შენ როცა მოხვალ გამაღვიძე. შუბლზე მაკოცე და გაიცინე ცისარტყელასავით. გამაცინე მეც. იქამდე არაფერი მეტკინება, როგორც იტყვიან და მეტყველებენ ძვლებჩაქვავებული ქვითკირები არადა რამხელა სეტყვა მოდის. არადა რამხელა სეტყვა მოდის. არადა რამხელა სეტყვა მოდის.
სრული ტექსტი წასვლა გამიგია მაგრამ პოეტურად არის მიტოვებაც მაგრამ გალანტური-გიო საჯაია მე როცა მინდა დავიძნებ. შენ როცა გინდა გამეღვიძოს. ყველა კარგად ყოფნა ჩამეძირა სისხლში, ქაღალდის ნავებივით. წლები გაიწელნენ წამებივით. ხეები ფოთლებივით ჩამოცვივდნენ მიწიდან,როდესაც ჰორიზონტზე ზამთრის ქარებივით წამოვწექით და წვიმას მღეროდა მორისონი და შენ ჩურჩულებდი: "წამოწვიმა" და შენ ჩურჩულებდი დავიწყებას მზემ რომ ალიონი ამოჭიმა, მერე თითქოს თოკი გაუწყდა და ცა მზის ნაფლეთებით დაიფარა, ფერგახუნებული ნაფლეთებით, შენ სულზე თვალები აიფარე ქალური ძრწოლითა და დაფეთებით. მე მივხვდი, რომ გულში არ მეტევი და ძვლებში და სისხლში გამოჟონე. ჩიტები, ღმერთის აგენტები მოფრინდნენ. აგკენკეს და განმეშორნენ. ყველას ჰყავს, ერთი მაინც, ანნა ბელი და ყველა, ერთხელ მაინც, ედგარია, ოოხხ, რა ნაადრევად დამაბერე! (შემსვი ასი გრამი რეგალივით) . ფრთხილად! მაგ ბილიკზე ეკალია. ფართო გირჩევნია გასავალი, სადაც მრავლად ყრია ფეკალია, რა გვაქვს ერთმანეთთან დასამალი, რა გვაქვს ერთმანეთთან სათვალთმაქცო, არ ღირს ერთმანეთზე ქილიკობა, მე თუ უფულობამ გადამქანცა, შენ ცვლი საქმროებს და სილიკონებს. გზაზე დავწვები და ნუ იცინი. მოვა სიკვდილი და გამაციებს. მე ვერ მომერევა სუიციდი. სიკვდილიც ჩემი ძმაკაცია. ტოტებმა ხეები ჩაიბრუნეს, ისეთი ყინვაა და ყიამეთი, ყველა ტაძრის კარი დაიხურა ჩემთვის. მთელი საქრისტიანეთი. ესენი არასოდეს ლოცულობენ, მათზე, ვინც სხვანირად ლოცულობდა, დგანან იესოსგან მოცილებით, რადგან უკვირთ მისი მოცულობა. ბევრი საქმისაგან - მოცლილები. ბევრი სავსებისგან - დაცლილები. დაუოკებელი მორჩილები. ოქროს მიტრიანი მაცილები. ყველა ერთნაირი ნაგავია ღმერთის წინაშე და ზურგს უკანაც! მკერდი დაბომბილი სანგარივით მეწვის. ეს თვითმკვლელთა მუსიკაა. ვინც ვერ შეიყვარა გადარჩენამ, ვინც ცხვრის ფარსავით გადარეკა ქარმა. თუ ღმერთი გწამს გამაჩერე, სანამ ერთნაირად გადალეკავს, ჩემი კარგად ყოფნის ილუზია, სისხლი - დაძველებულ სასმელივით, ჩვენი საუკუნის კოლიზიუმს ანუ ქუჩასა და მასმედიას. გადალეკავსა და გადალოკავს. ბრბო კი ხლჩაქნეულ "ღმერთო ჩემო"-ს სამადლო ლუკმასავით გადმომიგდებს, ზედვე დააყოლებს ერთ-ორ რჩევას, რამე ისე რომ არ გამოვიდეს, თითქოს ყველაფერი სულერთია . რადგან მათ ვერაფრით დაიჯერეს, ხიდიდან გადამხტარი სულელივით სიკვდილი ჩვენ კი არ დავიჩემეთ, სიკვდილმა თვითონ დაგვიჩემა სიკვდილმა თვითონ დაგვიჩემა ჭკუა გაქსუებული პოეტები. ათასი ღამის ღალატით და ათასი დილის მიტოვებით თუნდაც უაღრესად გალანტურად, არისტოკრატული ნაბიჯებით. ღმერთსაც ვერაფერში გავამტყუვნებთ, თვითონაც მივხვდით და დავიჯერეთ, რომ კარგად ვიცოდით რას ვიქმოდით როცა შვილებს ფრთები დავამტვრიეთ, როცა მამებს ყელი გამოვჭერით, ყველას ყველაფერი ვაპატიეთ პირში და ზურგიდან გამოვჭამეთ. მე ახლა უნდა დავძინო. შენ როცა გინდა გამეღვიძოს. შუბლზე მაკოცე და გაიცინე ცისარტყელასავით. გამაცინე მეც. იქამდე არაფერი მეტკინება, როგორც იტყვიან და მეტყველებენ ძვლებჩაბეტონებული ქვითკირები არადა რამხელა სეტყვა მოდის. არადა რამხელა სეტყვა მოდის. არადა რამხელა სეტყვა მოდის. ქალაქი თბილისი ისანი ქეთევან წამებულის გამზირი კორპუსი მეათე სადარბაზო მესამე კედელზე მინაწერი “ჩვენ ვეკუთვნით იმ თაობას ვინ გადაჰყვა ყვინთაობას” გამეცინებოდა მეასედ რომ არ ვკითხულობდე ნისლია და წვრილად ცრის მხატვრის ხელებივით ითხუპნება შავთეთრი გუაშებით მიწის სიმკაცრე ცრის მანდარინის სურნელია გზებზე გაბნეული ქაარავნებად ცრის ნისლია და სისველეა ფოთლები ყვითელი ფარვანები ასფალტს აფთრებივით ესევიან გდია ბორდიულზე ესენინი ყდამოხეული და ნაწიხლარი დენის მავთულები სისინებენ ხეებს ქარვისფერი საწვიმარი მხრებზე ტოტებივით მოუსხიათ , მოკლეკაბიან, მონუსხული , გოგოს ვაკვირდები, ჩიხებია, ძველი ფაცხები და კაფეები ხეები წელში იხრებიან, ეფერებიან ქვაფენილებს, ცრის და კვლავ კედელზე მინაწერი “ჩვენ ვეკუთვნით იმ თაობას ვინც გადაჰყვა ყვინთაობას” ჩვენ მამების ნერვოზებს გადავყევით, კომუნისტ პედაგოგებს გადავყევით, ათეისტ ლექტორებს გადაყვევით, ქუჩას და ძველბიჭობას გადავყევით, ბრმადმადიდებლობას გადავყევით, აზრგამცვდარ ადათებს გადავყევით, პოლიტრა აცეტონს გადავყევით, ტოტალიზატორებს გადავყევით, მარიხუანას გადავყევით, სომნორს და ანდანტეს გადავყევით, წამალს და უწამლობას გადავყევით, ასჯვრიან დეკანოზებს გადავყევით, გულში რომ გრამი რწმენა არ უყრიათ, მოხუცი მამები გადავყარეთ- კათარზისებში და წავუყრუეთ, წელში შვიდასჯერ გადაკეცილ დედის თვალებიდან გამოპარულ ამოგმინვებსა და ამოკვნესებს, შვილებს გველები შევაჩეჩეთ პურის მაგივრად და ცა მოვპარეთ, ხელის გულებიდან ავათალეთ, მდოგვის მარცვლისხელა თვალებიდან ხოდა რაღა გვიჭირს ცავატანემ, თხემით ტერფამდე ვართ ქართველები, ანდა ღიპამდე და ულვაშამდე, ცხრალარნახევრიან სანთლებამდე, პრადოს დაბრონილ შუშებამდე, “უთუოდ უნდა გავმთლიანდეთ, უნდა გვიყვარდეს ერთმანეთი”- ვამბობთ და ფიალებს ვატრიალრბთ რწმენაგამოლეულ ღმერთთან ერთად. სოლომონივით გავსულელდით სიბრძნის ევერესტზე ასულები, ცხრამზისფერთმიანი ასულები პურის ლუკმასავით სასულეში გადაგვცდნენ ცრის ! და გაიცრიცა დეკემბერი, თითში შერჭობილი ხიჭვებივით ჩვენ ამ საუკუნის ჰეკლბერები- ქაღალდის თვითმფრინავის ბიჭები ვართ ჩვენ, ბავშვურ ოცნებაში გაფრენილი ქაღალდის თვითმფრინავის ბიჭები ვართ....
dedamiwis garshemo "წასვლა გამიგია, მაგრამ - პოეტურად! არის მიტოვებაც, მაგრამ - გალანტური!" გ.ს მე როცა მინდა დავიძნებ. შენ როცა გინდა გამეღვიძოს. ყველა კარგად ყოფნა ჩამეძირა სისხლში, ქაღალდის ნავებივით. წლები გაიწელნენ წამებივით. ხეები ფოთლებივით ჩამოცვივდნენ მიწიდან, როდესაც ჰორიზონტზე ზამთრის ქარებივით წამოვწექით და წვიმას მღეროდა მორისონი და შენ ჩურჩულებდი: "წამოწვიმა" და შენ ჩურჩულებდი დავიწყებას მზემ რომ ალიონი ამოჭიმა, მერე თითქოს თოკი გაუწყდა და ცა მზის ნაფლეთებით დაიფარა, ფერგახუნებული ნაფლეთებით, შენ სულზე თვალები აიფარე ქალური ძრწოლითა და დაფეთებით. მე მივხვდი, რომ გულში არ მეტევი და ძვლებში და სისხლში გამოჟონე. ჩიტები, ღმერთის აგენტები მოფრინდნენ. აგკენკეს და განმეშორნენ. ყველას ჰყავს, ერთი მაინც, ანნა ბელი და ყველა, ერთხელ მაინც, ედგარია, ოოხხ, რა ნაადრევად დამაბერე! (შემსვი ასი გრამი რეგალივით). ფრთხილად! მაგ ბილიკზე ეკალია. ფართო გირჩევნია გასავალი, სადაც მრავლად ყრია ფეკალია, რა გვაქვს ერთმანეთთან დასამალი, რა გვაქვს ერთმანეთთან სათვალთმაქცო, არ ღირს ერთმანეთზე ქილიკობა, მე თუ უფულობამ გადამქანცა, შენ ცვლი საქმროებს და სილიკონებს. გზაზე დავწვები და ნუ იცინი. მოვა სიკვდილი და გამაციებს. მე ვერ მომერევა სუიციდი. სიკვდილიც ჩემი ძმაკაცია. ტოტებმა ხეები ჩაიბრუნეს, ისეთი ყინვაა და ყიამეთი, ყველა ტაძრის კარი დაიხურა ჩემთვის. მთელი საქრისტიანეთი. ესენი არასოდეს ლოცულობენ, მათზე, ვინც სხვანირად ლოცულობდა, დგანან იესოსგან მოცილებით, რადგან უკვირთ მისი მოცულობა. ბევრი საქმისაგან - მოცლილები. ბევრი სავსებისგან - დაცლილები. დაუოკებელი მორჩილები. ოქროს მიტრიანი მაცილები. ყველა ერთნაირი ნაგავია ღმერთის წინაშე და ზურგს უკანაც! მკერდი დაბომბილი სანგარივით მეწვის. ეს თვითმკვლელთა მუსიკაა. ვინც ვერ შეიყვარა გადარჩენამ, ვინც ცხვრის ფარსავით გადარეკა ქარმა. თუ ღმერთი გწამს გამაჩერე, სანამ ერთნაირად გადალეკავს, ჩემი კარგად ყოფნის ილუზია, სისხლი - დაძველებულ სასმელივით, ჩვენი საუკუნის კოლიზიუმეს ანუ ქუჩასა და მასმედიას. გადალეკავსა და გადალოკავს. ბრბო კი ჩელჩაქნეულ "ღმერთო ჩემო"-ს სამადლო ლუკმასავით გადმომიგდებს, ზედვე დააყოლებს ერთ-ორ რჩევას, რამე ისე რომ არ გამოვიდეს, თითქოს ყველაფერი სულერთია. რადგან მათ ვერაფრით დაიჯერეს, ხიდიდან გადამხტარი სულელივით სიკვდილი ჩვენ კი არ დავიჩემეთ, სიკვდილმა თვითონ დაგვიჩემა სიკვდილმა თვითონ დაგვიჩემა ჭკუა გაქსუებული პოეტები. ათასი ღამის ღალატით და ათასი დილის მიტოვებით თუნდაც უაღრესად გალანტურად, არისტოკრატული ნაბიჯებით. ღმერთსაც ვერაფერში გავამტყუვნებთ, თვითონაც მივხვდით და დავიჯერეთ, რომ კარგად ვიცოდით რას ვიქმოდით, როცა შვილებს ფრთები დავამტვრიეთ, როცა მამებს ყელი გამოვჭერით, ყველას ყველაფერი ვაპატიეთ პირში და ზურგიდან გამოვჭამეთ. მე ახლა უნდა დავძინო. შენ როცა მოხვალ გამაღვიძე. შუბლზე მაკოცე და გაიცინე ცისარტყელასავით. გამაცინე მეც. იქამდე არაფერი მეტკინება, როგორც იტყვიან და მეტყველებენ ძვლებჩაქვავებული ქვითკირები არადა რამხელა სეტყვა მოდის. არადა რამხელა სეტყვა მოდის. არადა რამხელა სეტყვა მოდის.
Hipster დავით თარხან მოურავი ფოთათო "წასვლა გამიგია, მაგრამ - პოეტურად! არის მიტოვებაც, მაგრამ - გალანტური!" გ.ს მე როცა მინდა დავიძნებ. შენ როცა გინდა გამეღვიძოს. ყველა კარგად ყოფნა ჩამეძირა სისხლში, ქაღალდის ნავებივით. წლები გაიწელნენ წამებივით. ხეები ფოთლებივით ჩამოცვივდნენ მიწიდან, როდესაც ჰორიზონტზე ზამთრის ქარებივით წამოვწექით და წვიმას მღეროდა მორისონი და შენ ჩურჩულებდი: "წამოწვიმა" და შენ ჩურჩულებდი დავიწყებას მზემ რომ ალიონი ამოჭიმა, მერე თითქოს თოკი გაუწყდა და ცა მზის ნაფლეთებით დაიფარა, ფერგახუნებული ნაფლეთებით, შენ სულზე თვალები აიფარე ქალური ძრწოლითა და დაფეთებით. მე მივხვდი, რომ გულში არ მეტევი და ძვლებში და სისხლში გამოჟონე. ჩიტები, ღმერთის აგენტები მოფრინდნენ. აგკენკეს და განმეშორნენ. ყველას ჰყავს, ერთი მაინც, ანნა ბელი და ყველა, ერთხელ მაინც, ედგარია, ოოხხ, რა ნაადრევად დამაბერე! (შემსვი ასი გრამი რეგალივით). ფრთხილად! მაგ ბილიკზე ეკალია. ფართო გირჩევნია გასავალი, სადაც მრავლად ყრია ფეკალია, რა გვაქვს ერთმანეთთან დასამალი, რა გვაქვს ერთმანეთთან სათვალთმაქცო, არ ღირს ერთმანეთზე ქილიკობა, მე თუ უფულობამ გადამქანცა, შენ ცვლი საქმროებს და სილიკონებს. გზაზე დავწვები და ნუ იცინი. მოვა სიკვდილი და გამაციებს. მე ვერ მომერევა სუიციდი. სიკვდილიც ჩემი ძმაკაცია. ტოტებმა ხეები ჩაიბრუნეს, ისეთი ყინვაა და ყიამეთი, ყველა ტაძრის კარი დაიხურა ჩემთვის. მთელი საქრისტიანეთი. ესენი არასოდეს ლოცულობენ, მათზე, ვინც სხვანირად ლოცულობდა, დგანან იესოსგან მოცილებით, რადგან უკვირთ მისი მოცულობა. ბევრი საქმისაგან - მოცლილები. ბევრი სავსებისგან - დაცლილები. დაუოკებელი მორჩილები. ოქროს მიტრიანი მაცილები. ყველა ერთნაირი ნაგავია ღმერთის წინაშე და ზურგს უკანაც! მკერდი დაბომბილი სანგარივით მეწვის. ეს თვითმკვლელთა მუსიკაა. ვინც ვერ შეიყვარა გადარჩენამ, ვინც ცხვრის ფარსავით გადარეკა ქარმა. თუ ღმერთი გწამს გამაჩერე, სანამ ერთნაირად გადალეკავს, ჩემი კარგად ყოფნის ილუზია, სისხლი - დაძველებულ სასმელივით, ჩვენი საუკუნის კოლიზიუმეს ანუ ქუჩასა და მასმედიას. გადალეკავსა და გადალოკავს. ბრბო კი ჩელჩაქნეულ "ღმერთო ჩემო"-ს სამადლო ლუკმასავით გადმომიგდებს, ზედვე დააყოლებს ერთ-ორ რჩევას, რამე ისე რომ არ გამოვიდეს, თითქოს ყველაფერი სულერთია. რადგან მათ ვერაფრით დაიჯერეს, ხიდიდან გადამხტარი სულელივით სიკვდილი ჩვენ კი არ დავიჩემეთ, სიკვდილმა თვითონ დაგვიჩემა სიკვდილმა თვითონ დაგვიჩემა ჭკუა გაქსუებული პოეტები. ათასი ღამის ღალატით და ათასი დილის მიტოვებით თუნდაც უაღრესად გალანტურად, არისტოკრატული ნაბიჯებით. ღმერთსაც ვერაფერში გავამტყუვნებთ, თვითონაც მივხვდით და დავიჯერეთ, რომ კარგად ვიცოდით რას ვიქმოდით, როცა შვილებს ფრთები დავამტვრიეთ, როცა მამებს ყელი გამოვჭერით, ყველას ყველაფერი ვაპატიეთ პირში და ზურგიდან გამოვჭამეთ. მე ახლა უნდა დავძინო. შენ როცა მოხვალ გამაღვიძე. შუბლზე მაკოცე და გაიცინე ცისარტყელასავით. გამაცინე მეც. იქამდე არაფერი მეტკინება, როგორც იტყვიან და მეტყველებენ ძვლებჩაქვავებული ქვითკირები არადა რამხელა სეტყვა მოდის. არადა რამხელა სეტყვა მოდის. არადა რამხელა სეტყვა მოდის.
Roma Abuladze "წასვლა გამიგია, მაგრამ - პოეტურად! არის მიტოვებაც, მაგრამ - გალანტური!" გ.ს მე როცა მინდა დავიძნებ. შენ როცა გინდა გამეღვიძოს. ყველა კარგად ყოფნა ჩამეძირა სისხლში, ქაღალდის ნავებივით. წლები გაიწელნენ წამებივით. ხეები ფოთლებივით ჩამოცვივდნენ მიწიდან, როდესაც ჰორიზონტზე ზამთრის ქარებივით წამოვწექით და წვიმას მღეროდა მორისონი და შენ ჩურჩულებდი: "წამოწვიმა" და შენ ჩურჩულებდი დავიწყებას მზემ რომ ალიონი ამოჭიმა, მერე თითქოს თოკი გაუწყდა და ცა მზის ნაფლეთებით დაიფარა, ფერგახუნებული ნაფლეთებით, შენ სულზე თვალები აიფარე ქალური ძრწოლითა და დაფეთებით. მე მივხვდი, რომ გულში არ მეტევი და ძვლებში და სისხლში გამოჟონე. ჩიტები, ღმერთის აგენტები მოფრინდნენ. აგკენკეს და განმეშორნენ. ყველას ჰყავს, ერთი მაინც, ანნა ბელი და ყველა, ერთხელ მაინც, ედგარია, ოოხხ, რა ნაადრევად დამაბერე! (შემსვი ასი გრამი რეგალივით). ფრთხილად! მაგ ბილიკზე ეკალია. ფართო გირჩევნია გასავალი, სადაც მრავლად ყრია ფეკალია, რა გვაქვს ერთმანეთთან დასამალი, რა გვაქვს ერთმანეთთან სათვალთმაქცო, არ ღირს ერთმანეთზე ქილიკობა, მე თუ უფულობამ გადამქანცა, შენ ცვლი საქმროებს და სილიკონებს. გზაზე დავწვები და ნუ იცინი. მოვა სიკვდილი და გამაციებს. მე ვერ მომერევა სუიციდი. სიკვდილიც ჩემი ძმაკაცია. ტოტებმა ხეები ჩაიბრუნეს, ისეთი ყინვაა და ყიამეთი, ყველა ტაძრის კარი დაიხურა ჩემთვის. მთელი საქრისტიანეთი. ესენი არასოდეს ლოცულობენ, მათზე, ვინც სხვანირად ლოცულობდა, დგანან იესოსგან მოცილებით, რადგან უკვირთ მისი მოცულობა. ბევრი საქმისაგან - მოცლილები. ბევრი სავსებისგან - დაცლილები. დაუოკებელი მორჩილები. ოქროს მიტრიანი მაცილები. ყველა ერთნაირი ნაგავია ღმერთის წინაშე და ზურგს უკანაც! მკერდი დაბომბილი სანგარივით მეწვის. ეს თვითმკვლელთა მუსიკაა. ვინც ვერ შეიყვარა გადარჩენამ, ვინც ცხვრის ფარსავით გადარეკა ქარმა. თუ ღმერთი გწამს გამაჩერე, სანამ ერთნაირად გადალეკავს, ჩემი კარგად ყოფნის ილუზია, სისხლი - დაძველებულ სასმელივით, ჩვენი საუკუნის კოლიზიუმეს ანუ ქუჩასა და მასმედიას. გადალეკავსა და გადალოკავს. ბრბო კი ჩელჩაქნეულ "ღმერთო ჩემო"-ს სამადლო ლუკმასავით გადმომიგდებს, ზედვე დააყოლებს ერთ-ორ რჩევას, რამე ისე რომ არ გამოვიდეს, თითქოს ყველაფერი სულერთია. რადგან მათ ვერაფრით დაიჯერეს, ხიდიდან გადამხტარი სულელივით სიკვდილი ჩვენ კი არ დავიჩემეთ, სიკვდილმა თვითონ დაგვიჩემა სიკვდილმა თვითონ დაგვიჩემა ჭკუა გაქსუებული პოეტები. ათასი ღამის ღალატით და ათასი დილის მიტოვებით თუნდაც უაღრესად გალანტურად, არისტოკრატული ნაბიჯებით. ღმერთსაც ვერაფერში გავამტყუვნებთ, თვითონაც მივხვდით და დავიჯერეთ, რომ კარგად ვიცოდით რას ვიქმოდით, როცა შვილებს ფრთები დავამტვრიეთ, როცა მამებს ყელი გამოვჭერით, ყველას ყველაფერი ვაპატიეთ პირში და ზურგიდან გამოვჭამეთ. მე ახლა უნდა დავძინო. შენ როცა მოხვალ გამაღვიძე. შუბლზე მაკოცე და გაიცინე ცისარტყელასავით. გამაცინე მეც. იქამდე არაფერი მეტკინება, როგორც იტყვიან და მეტყველებენ ძვლებჩაქვავებული ქვითკირები არადა რამხელა სეტყვა მოდის. არადა რამხელა სეტყვა მოდის. არადა რამხელა სეტყვა მოდის.
