Niet denken maar doen, ook al ligt de kamer vol met glas en is de gloed van vuur zichtbaar door het raam. Hester Beekveld (75) kan zich de explosie bij Shell Pernis nog feilloos herinneren, ook al is het vijftig jaar geleden. Ze wist een ding zeker: ik moet met mijn man zo snel mogelijk naar het ziekenhuis.RTV Rijnmond blikt deze week in een serie met getuigen en deskundigen terug op de explosie bij Shell Pernis van 20 januari 1968, een van de grootste ongelukken in de Rotterdamse haven. Vandaag het verhaal van Hester Beekveld, destijds een 25-jarige moeder van twee kinderen.Bebloed"Ik werd wakker van de knal", vertelt ze over de vroege ochtend van 20 januari 1968. "De gordijnen zaten tegen het plafond. Maar mijn man reageerde niet. Die heb ik toen geprobeerd om wakker te maken. Toen zag ik dat zijn oog helemaal onder het bloed zat."Beekveld belde de dokter die het advies gaf om zo snel mogelijk naar het Oogziekenhuis in Rotterdam te gaan. Maar hoe kwam ze daar? Een auto had ze niet, ambulances stonden allemaal bij Shell en ook taxi's reden niet.Gelukkig bood één van de buren uitkomst. Die had iemand met een auto te logeren. "In een kwestie van een paar minuten was het: kinderen aankleden, spullen pakken en wegwezen richting het ziekenhuis", vertelt Beekveld. "Hoe het huis eruit zag heb ik niet eens gezien."RavagePas toen de kinderen waren ondergebracht bij opa en haar man in het ziekenhuis lag, kon Beekveld weer terug. Daar trof ze, net als bij veel andere huizen in Pernis en Hoogvliet, een enorme ravage aan."Toen kreeg ik ook door wat voor klap het geweest is", zegt ze. Alle ramen lagen eruit. "De glassplinters zaten rechtop in het bed. Zelfs in de muren zaten glassplinters."Net als veel andere mensen ging Beekveld naar het hobbycentrum of de volkshuisvesting om houten platen te halen, waarmee de ramen konden worden dichtgetimmerd.ImpactHoe groot de impact van de ramp was bleek pas in de periode erna. De echtgenoot van Beekveld verloor zijn oog. Dat maakte zijn werk als kraanwerker onmogelijk, want hij kon geen diepte meer zien.Shell bood naast de schadevergoeding van 25.000 gulden haar man een baan aan, maar hij liet zich bij zijn toenmalige werkgever omscholen."De angst zat er goed in", vertelt Beekveld verder. "Mijn man zei in het ziekenhuis al dat hij wilde verhuizen. Dat wilde ik toen niet, omdat we in zo'n fijne flat woonden, met zulke fijne buren.Maar toen mijn man terugkwam werd ik heel bang. Als het nog een keer zou gebeuren en het zou zijn andere oog zijn, dan zou hij helemaal blind zijn."Met hulp van de huisarts en Shell vinden Beekveld, haar man en haar twee kinderen vrij snel een andere woning.Maar het andere huis zorgde er niet voor dat de angst verdween. "Vooral in het begin deed herrie je nog wel eens wat. Dan trok ik wit weg", legt Beekveld uit. "Ik heb een keer hardboardplaten gehaald en voor de bedden van de kinderen gezet, toen er weer iets aan de hand leek te zijn. Zo erg was het."Inmiddels vijftig jaar later is de angst grotendeels weg. "Nu ik de angst kwijt ben zou ik daar wel weer durven gaan wonen. Dat wel ja."Zaterdag verschijnt het laatste deel in de serie over de explosie bij Shell Pernis van 20 januari 1968. Lees ookhet verhaal van Reg Verbaas(63) als 13-jarige jongen die op een steenworp afstand van Shell woonde in Hoogvliet. Bij het Historisch Genootschap Hoogvliet wordt op 27 januari een expositie geopend over de Plof van Pernis van 1968. De expositie aan de Overwolde 48 is verder onder meer geopend op 10 en 24 februari en 10 en 24 maart.
16 окт 2024
