Տերը օրթնի, պահպանի և երկար տարիների կյանք ու քաջ առողջություն պարքեվի ձեզ։ Այո, աշխարհի բոլոր գրադարաները իրար հետ վերցրած, հավիտենական կյանք և ճշմարտություն չունեն։
Գերմանացի մեծ բանաստեղծ և մտածող Գյոթեին (1749-1832) պետք է դասել Սուրբ Գրքի մեծագույն պատվողներից մեկը: Դեռևս մանուկ հասակում նրա մեջ ծնվում է Սուրբ Գրքին հիմնովին ծանոթանալու բուռն ցանկությունը: Հետագայում նա ուսումնասիրում է Աստվածաշունչը բնագրով: Նա գրում է. «Անչափ սիրել և գնահատել եմ Աստվածաշունչը, որովհետև իմ բարոյական դատիարակության գրեթե ողջ երախտիքը միայն նրան է պատկանում: Իսկ գրքում շարադրված փաստերը, վարդապետությունները, առակներն ու խորհրդանիշներն անջնջելի տպավորություն էին թողնում և այս կամ այն կերպ ներգործում ինձ վրա… Աստվածաշունչը երկրագնդի բազում ժողովուրդների և սերունդների կողմից իրեն մատուցվող մեծ հարգանքի համար պարտական է իր իսկ ներքին արժանիքին: Այն ոչ թե պարզապես ժողովրդական գիրք է, այլ` ժողովուրդների գիրք, որովհետև մեկ ժողովրդի ճակատագիրը դարձնում է մյուս բոլորի խորհրդանիշը, այդ ժողովրդի պատմության շարադրանքը սկսում աշխարհի ծագումից և նյութական ու հոգևոր զարգացման մի շարք աստիճաններով, անհրաժեշտ ու պատահական իրադարձությունների միջոցով հասցնում մինչև հավիտենականության ամենահեռավոր ոլորտները: Որքան խորն ես հասկանում Սուրբ Գիրքը, այնքան հիասքանչ է այն դառնում»:
Ալեքսանդր I Բլագոսլովեննի կայսրը (1777-1825) պատկառում էր Աստվածաշնչից, որի բարերար ազդեցությունը հոգու վրա զգացել էր սեփական փորձով, և 1812 թվականից մինչև մահ պարտադիր ամեն օր առավոտյան և երեկոյան ընթերցում էր Սուրբ Գիրքը: Կայսեր` Սուրբ Գրքի հանդեպ նման վերաբերմունքը հետևյալ հիմքն ուներ: Մոսկվայի կործանումը 1812 թվականին մինչև հոգու խորքը ցնցում է նրան: Ոչ մի տեղ մխիթարություն չգտնելով` նա իր երիտասարդության ընկերոջը` իշխան Գոլիցինին խոստովանում է, թե ոչինչ ի զորու չէ փարատել իր մռայլ մտքերը: Գոլիցինը, ով պալատականներից ամենաթեթևամիտն ու աչքի ընկնողն էր, մինչ այդ լրջացել էր և սկսել նորադարձի եռանդով ընթերցել Աստվածաշունչը, նրան առաջարկում է ընթերցել Աստվածաշունչը և այնտեղ սփոփանք գտնել: Որոշ ժամանակ անց կայսրը սկսում է կարդալ Սուրբ Գիրքը և զգում, որ մտել է իր համար նոր հասկացությունների աշխարհ: Նա մատիտով ընդգծում է բոլոր հատվածները, որոնք կարող էր համեմատել իր իսկ վիճակի հետ: Դրանք վերընթերցելիս նրան թվում է, թե ինչ-որ բարեկամական ձայն զորացնում է նրան և փարատում մոլորությունները, սիրտը համակում մինչ այդ անծանոթ հավատի ջերմությամբ: «Ես վայելում էի Սուրբ Գիրքը` զգալով, որ նրա խոսքերը սրտիս մեջ ներարկում են նոր, մինչ այդ անծանոթ մի աշխարհ և հագեցնում հոգուս ծարավը: Աստված Իր ողորմածությամբ շնորհեց ինձ Սուրբ Հոգով հասկանալ այն, ինչ կարդում էի, և այդ լուսավորմանն եմ ես պարտական այն բոլոր հոգևոր բարիքների համար, որոնք ստացա Աստծո խոսքն ընթերցելիս»: Նապոլեոնի հետ վերջին պատերազմի (1815թ.) նախապատրաստության ընթացքում կայսրն իր կասկածների փարատումը փնտրում էր Սուրբ Գրքում: Հունիսի 7-ին նա կարդում է 37-րդ սաղմոսը և երեկոյան ասում, թե այդ սաղմոսը ցրել է պատերազմի վերաբերյալ իր հոգում մնացած տագնապները, ինքը համոզված է, որ գործել է Աստծո կամքի համաձայն:
ԱՄՆ նախագահ Իոհան Ադամսը (1735-1826) խորին հարգանք էր տածում Սուրբ Գրքի հանդեպ, որը վերընթերցում էր մշտապես: Որդուն ուղղված նամակում նա գրում է. «Վաղուց է, ինչ սովորություն ունեմ տարին մեկ անգամ կարդալ Աստվածաշունչը: Ամեն առավոտ անկողնուց ելնելուն պես սովորության համաձայն ընթերցում եմ 4-5 գլոււխ: Դա ինձանից պահանջում է գրեթե մեկ ժամ, և ինձ թվում է, թե օրն այդպես սկսելուց առավել նպատակահարմար ոչինչ չկա»:
Սուրբ Հեղինե կղզում իր բանտարկության ընթացքում Նապոլեոն Բոնապարտը (1768-1821) շատ հաճախ էր Աստվածաշունչ կարդում: Նապոլեոնի մասին իր հուշերում կոմս դե-Լաս-Կեզասը գրում է, որ կայսրը սիրում էր Նոր Կտակարանից կարդալ Լեռան քարոզը սկզբից մինչև վերջ: Այս ընթերցանությունը նրան համակում էր մեծագույն զարմանքով այդ քարոզի բարոյական սկզբունքների մաքրության, վսեմության և գրավչության հանդեպ: Այդ ռազմական հանճարը, որի մասին ոչ ոք չի կարող ասել, թե զգացմունքային մարդ է եղել, մի անգամ Աստծո խոսքի մասին հետևյալ մտքերն է արտահայտել. «Ավետարանն ունի խորհրդավոր ուժ, զարմանահրաշ զորություն ու ջերմություն, որը ներգործում է մտքի վրա և դյութում սիրտը: Նրա մասին խորհրդածելիս համոզվում ես, որ խոսքը երկնքի մասին է: Ավետարանը գիրք չէ, այլ մարդկային էակ, գործունեություն է ու զորություն: Երբ սեղանի վրա է այս արտոնյալ գիրքը, ես չեմ հոգնում այն կարդալուց և ընթեցում եմ միշտ նույն հաճույքով: Անհնար է որևէ այլ տեղում գտնել նման գեղեցիկ մտքեր, նման բարոյական կանոններ, որոնք երկնային մեծ զորքի նման ետ են մղում բոլոր հարձակումները: Մեր միտքը ոչ միայն կլանվում է այդ գրքի ընթերցանությամբ, այլև նրա միջոցով դառնում տիրական, իսկ հոգին այս գրքով ձերբազատվում է մոլորվելու վտանգից»:
Վալտեր Սկոտի (1771-1832) մասին պատմում են, թե մահվան մահճում նա խնդրում է իր փեսային հատվածներ ընթերցել գրքից: Երբ վերջինս հարցնում է` ո՞ր գրքից, մեծ գրողը, ով այնքան հրաշալի գրքերի հեղինակ էր, պատասխանում է. «Այժմ ինձ համար միայն մի գիրք գոյություն ունի. դա թանկագին Աստվածաշունչն է: Ինչ ասես, որ չի տալիս այն մարդուն, ով զգալով իր աղքատությունը, գրքի անսպառ գանձերն է որոնում: Այն մարդուն շնորհում է երբեք չհնացող ճշմարտություն, հավիտենական հարստություն, անհագ ուրախություն, երբեք չթոշնող պսակ, վշտի ու վախի փարատում և հավիտենական կյանքի երանելի հույս: Սա Աստծո պարգևն է Իր խոսքը սիրող և պատվող մարդկանց»:
