7 Błędów wychowawczych prosto z POLSKICH DOMÓW 

Z którym się spotkałeś? 💀💀

Jak byłam dzieciakiem, zawsze słyszałam: "wszystko, co bierzesz do ręki, zaraz się psuje, więc lepiej nie dotykaj" :) Do dziś mam to w głowie i utrudnia mi to dorosłe życie. "Może lepiej nie zaczynać i tak się wszystko posypie". Może to głupie, ale nie umiem tego wymazać z pamięci od 20 lat.

Problem rodziców jest taki, iż uważają, że dzieci nie mają problemów, "gdyż problemy są tylko w życiu dorosłym".

Spodziewałem się, że nie tylko ja miałem ch*jowego ojca, ale nie spodziewałem się, że aż tyle osób to spotkało. Opiszę wam kilka sytuacji, które mrożą krew w żyłach. Jedną z takich sytuacji była ta, gdy mnie nazwał niedorobionym. Miałem wtedy 15 lat. Poszedłem z nim do garażu coś robić przy aucie. Jak nigdy, dał mi w końcu jakieś zajęcie - wyczyścić tarcze hamulcowe szczotką drucianą. Gdy tylko zacząłem to robić, a robiłem to pierwszy raz w życiu, zaczął się na mnie wydzierać - "Kur*a, nie tak! Ja pier**lę, jak ty to robisz!", a wisienką na torcie było "Ja to cię chyba po ciemku robiłem, bo taki niedorobiony jesteś!". Żeby powiedział mi to w cztery oczy, ale on to zrobił w tak teatralny sposób, żeby wszyscy dookoła go słyszeli. Do tej pory pamiętam jak z garażu obok wyszedł wujek i powiedział do ojca "Zbyszek, jak tak możesz do niego mówić! To twoje dziecko!", na co ojciec "Bo mnie wkur*ia debil j€bany!!!". Spojrzałem na niego, powiedziałem "Skoro jestem debilem j€banym, to stąd idę, wypi€rdalaj i sam sobie to kur*a czyść" i poszedłem do domu. Tego zdziwienia na twarzy nie zapomnę do końca życia. Niecałą godzinę później zadzwonił do mnie. W słuchawce słyszałem "Syneczku, bo byś przyszedł staremu ojcu pomóc", na co ja "Przecież jestem debilem j€banym i nic nie umiem, sam sobie kur*a rób" i się rozłączyłem. Od tamtej pory gdy tylko zaczynał trenować zajoba (a on tak ma jak mu coś nie wychodzi), zabierałem się w pi*du do domu. Podziałało. Druga sytuacja jest związana z zamkniętymi drzwiami od domu. Wracałem z drugiej zmiany z pracy. Gdy przechodziłem obok parkingu, zagadali mnie znajomi. Wypiliśmy po dwa piwa, pogadaliśmy i o 1:00 w nocy poszliśmy do domu. Gdy wróciłem i włożyłem klucz w drzwi, nie mogłem ich otworzyć. Okazało się, że ojciec z drugiej strony włożył cały klucz w zamek. Zacząłem dzwonić do niego na komórkę, na domowy, do drzwi i pukać. Gdyby była mama w domu (była wtedy w sanatorium), to z racji płytkiego snu od razu by to usłyszała i mi otworzyła. Ojciec natomiast, śpi jak zabity (wiecie, sen w stylu "W razie wybuchu wojny, przenieść w bezpieczne miejsce"). Gdy nic nie zdało egzaminu, włożyłem 5-groszówkę w przełącznik od dzwonka do drzwi i usnąłem na klatce schodowej. Obudził się po ponad godzinie, bo... Chciało mu się palić. Otworzył mi drzwi i poszedł do kuchni. I tutaj zaczęła się najbardziej wstydliwa dla mnie akcja. Wpadłem za nim, pchnąłem go na ziemię, sprzedałem mu 2 szybkie na twarz i powiedziałem "Jeszcze raz mi skur*ysynu zamknij chałupę, to ci kur*a łapy przetrącę. Zrobiłeś to pierwszy i ostatni raz, rozumiesz?! ROZUMIESZ KUR*A???!!!". Gdy wstawał, dostał jeszcze raz. Byłem w takim amoku, że aż mi się ręce trzęsły. W tamtym czasie miał kilka swoich głupich zagrywek i zachowań i akcja z zamkniętymi drzwiami to była ta jedna kropelka, która przelała czarę goryczy. Mimo wstydliwego przebiegu całej akcji, miała ona jeden pozytywny wydźwięk. Wtedy mój ojciec zrozumiał, że jestem silniejszy od niego i że już nie da mi rady. Zaowocowało to tym, że całkowicie przestał do mnie skakać z łapami (a zdarzało mu się to kiedyś nader często). Na drugi dzień rano, gdy zawsze wpadał do mnie do pokoju jak czołg, tym razem najpierw zapukał. Otworzył i powiedział "Cześć syneczku, bułki ci kupiłem na śniadanie, ja lecę do pracy, hej". W końcu do niego dotarło, że jego "złote czasy" już minęły. A teraz ciekawa historia, o której opowiedzieli mi mój wujek i sąsiad. Co ważne, obaj panowie mają doskonały kontakt ze swoimi synami i do tej pory ich synowie bardzo chętnie spędzają czas w ich towarzystwie. Raz mój ojciec siedział z nimi przy piwie i zapytał "Co wy robicie, że wy się tak fajnie dogadujecie ze swoimi dzieciakami?", na co jeden i drugi praktycznie jednogłośnie odpowiedzieli "Bo widzisz Zbyszek, my ich słuchamy". Wytłumaczyli mu, że gdy dziecko przychodzi do rodzica z problemami, nie zbywa się go tekstem "Zostaw/nie rusz/odsłoń", a siada się z nim do dyskusji. Mój ojciec skwitował to krótkim "A tam pi€rdolicie", na co oni "No właśnie, tak podchodzisz do tego, a później się dziwisz, że masz jak masz". Mój wujek jeszcze dodał "Zbychu, twój Jarek to bardzo ogarnięty chłopak, więc zacznij z nim normalnie rozmawiać, bo jak będziesz do niego podchodzić tak jak teraz, to zobaczysz, że na starość on cię oleje i zostaniesz sam". Ojciec klasycznie "A tam pi€rdolisz". I się okazało, że wujek miał rację. Kiedyś się tym przejmowałem, wylałem morze łez i zastanawiałem się co jest ze mną nie tak, że mój ojciec ma do mnie podejście jakie ma. Ale w pewnym momencie życia dotarło do mnie, że przejmowanie się tym nic mi nie da. Zacząłem więc stosować zasadę Metalliki - "Jeśli nie możesz czegoś zmienić, olej to". I to była jedna z najlepszych decyzji jakie mogłem podjąć. Odkąd przestałem się przejmować ojcem, jestem o wiele zdrowszym człowiekiem. Przestałem też myśleć o tym, jak bardzo go nie lubię i że lepiej by było bez niego. Bo wiem, że nic mi to nie da, oprócz zszarganych nerwów. I wam wszystkim skrzywdzonym przez rodziców, również radzę takie podejście. Ich już nie zmienicie, a wy będziecie o wiele zdrowsi. Autorze, bardzo dziękuję za ten film i poruszenie tak ważnego tematu. A was moi drodzy, przytulam wszystkich razem i z osobna. Pamiętajcie, że to wy jesteście dla siebie najważniejsi i walczcie o siebie.

moim zdaniem brakuje najważniejszego Rodzic: Jasiu ze sprawdzianu dostał 4 a ty 2 Dziecko: Ale Kamil dostał 1 Rodzic: inni mnie nie interesują

paradoks starego: wypomni ci wszystko czego nie umiesz, jednocześnie nie nauczy cie niczego, bo nie umiesz, a on to zrobi lepiej oraz skrytykuje twoje próby nauki i rozwoju

Ja nie radziłem sobie z nauką. Po prostu siedziałem i nie potrafiłem nic z tego zrozumieć, choć bardzo chciałem. Nikogo to nie obchodziło, byłem pozostawiony sam sobie. Jedynie przypominano sobie o mnie wtedy, gdy trzeba było opieprzyć po zebraniu w szkole. Podejście było takie, że jeśli dziecko ma złe oceny, to leń i koniec. Jeśli dziecko sobie nie radzi to nie istniało coś takiego jak pomoc. To są podstawy, a jestem przekonany, że nie byłym jedynym dzieciakiem, u którego wpłynęło to na niskie poczucie wartości. Na szczęście pracuję nad tym, ale długo mi zajęło zrozumienie jak to wpłynęło na postrzeganie siebie i swoich możliwości.

Dodałbym do tego używanie nauki/sprzątania jako kary. Ciężko potem się przemóc do obowiązków z własnej woli jak ma sie zakodowane że jest sie za coś karanym

Odnoszę wrażenie że w wychowaniu dzieci bardzo ważna jest świadomość tego że dzieci chłoną świat jak gąbka i bardzo ważne jest jak się zachowujemy przy nich. Nie mam jeszcze dzieci niestety ale najbardziej irytuje mnie fakt gdy obserwuje rodziców którzy irytują się gdy dziecko zadaje mnóstwo pytań co zabiją w dzieciach tą naturalną ciekawość.

- Mamo pomóc ci w czymś? - nie, nie trzeba A po chwili w kuchni słychać tylko "nikt mi nie pomaga, ciągle przy tych garach siedzę i zero czasu dla siebie"

To smutne, że dzieci są narażone na takie niedojrzałe zachowanie ich rodziców.

Mnie rodzice najbardziej skrzywili wyrabiając mi ugodowy charakter. Przez nich zawsze jak wchodzę z kimś w dyskusje lub próbuje odmówić zrobienia czegoś, instynktownie chce ustąpić gdy ktoś zaczyna skomleć takim typowym "no weź się zgódź". Nie zliczę ile razy się przez to wkopalem w jakiś syf.

Drugi punkt to była kwintesencja mojego domu rodzinnego. Z jednej strony narzekanie, że mama wszystko musi robić sama, a z drugiej daj, ja to zrobię szybciej. Pamiętam jak w podstawówce mieliśmy przynieść na technikę produkty spożywcze, bo mieliśmy przygotowywać sałatki i koleżanka musiała mi obrać jabłko, bo ja nie umiałam i było mi strasznie wstyd 😂 Rodzice, pozwólcie swoim dzieciom uczyć się życia, bo to nie jest tak, że po przekroczeniu jakiegoś wieku magicznie te umiejętności same przychodzą - wszystkiego trzeba się w życiu nauczyć.

Mój ojciec wszystko chce robić sam, a jak ja mam coś przy nim zrobić i mi nie wychodzi to za chwilę słyszę "Daj mi, ja zrobię" albo krzyk "Myśl" zamiast spokojnego zwrócenia uwagi. Teraz ma pretensję że wszystko musi robić sam i nikt go nie wyręcza...

To jest przerażające ile "nie wiem ale się dowiem" wie o naszym społeczeństwie jakby u każdego zamontował na chacie kamerki i zbierał te dane przez 15,20 lat xD

Co do tej kwestii "wartościowej kultury". Pamiętam jak kiedyś oglądałem z rodzicami film "Nietykalni" (o tym czarnoskórym co się opiekował niepełnosprawnym). Byłem wcześniej że szkoła na tym w kinie więc jak leciało w tv to chciałem obejrzeć też z nimi. No więc w trakcie oglądania było widać że nie są zbytnio zainteresowani, a na koniec stwierdzili że "ale mydło" i "skoro takie filmy ci się podobają to ok". Do dzisiaj okazjonalnie od nich słyszę takie drwiące przytyki odnośnie tego typu kina. Także tyle by było w temacie wychowania na wartościowej kulturze. I tak naprawdę komentarze typu "takie coś ci się podoba?" słyszałem i słyszę bardzo często. Nie ma co się dziwić że dzisiaj już się nie chwalę przed nikim swoimi zainteresowaniami.

Jak ktoś mi mówił, że jak nie będę się uczył, to będę kopać rowy, to odpowiadałem, że rowy same się nie wykopią.

Co do treści kultury to jestem wdzięczna rodzicom, za to że zawsze starali mi się pokazać różne źródła kultury. Czytali do snu książki czy mity greckie, oglądaliśmy razem animacje, graliśmy w d&d, rysowaliśmy, graliśmy na pianinie w domu, kupili mi pierwszego tableta graficznego i wszystko to sprawiło, że po latach sama pracuje w branży artystycznej i czuje się wewnętrznie bogatsza o te wszystkie doświadczenia :D

Aż przypomniało mi się dzieciństwo. Dziękuję.

Pomyślcie Sobie ile karier zostało zrujnowanych ponieważ dzieci słyszeli od swoich rodziców coś w stylu: "synek po co będziesz zmieniał pracę, tutaj ci płacą, masz piniendzę na czas, a pójdziesz gdzieś indziej to nie wiadomo co będzie"

ja się pytam. dlaczego nie ma obowiązku kształcenia się w zakresie wychowania dzieci? sam zostałem na długo zniszczony... najgorzej, że od bardzo małego człowieka rozumiałem więcej niż rodzice. nie miałem jednak siły przebicia jako dziecko :) komunikacja na poziomie zerowym, stres, awantury - stany lękowe, depresja. ile razy zastraszano mnie, ze umre, gdy przestane jesc mieso. ile razy slyszalem, ze pyskuje. ile razy slyszalem: bo cie z domu wypier*olę. ile razy słyszałem, że mam się nie śmiać jak debil, ile razy słyszałem, że nie mogę słuchać innej muzyki, oglądać innych bajek, myśleć w inny sposób. sory, ale dlaczego ciągle jest dużo takich patorodzin? czy zaczniemy w koncu karac ludzi, ktorzy zle wychowuja dzieci i zapewniaja im traumy na cale zycie, niweczac ogromne szanse i marzenia? PS 7/7 bingo!

Drugi przykład to u mnie w domu norma od kiedy pamiętam. Wyręczanie w myciu naczyń, gotowaniu, robieniu prania czy w czymkolwiek bo ja jestem "cielak" albo "dwie lewe ręce". Czasem jednak dostawałem jakieś zadania to zawsze robiłem źle według uznania rodziców nie zależnie czy się starałem czy nie. Zawsze był ten sam odzew, robie źle i się nie nadaję. Po jakimś czasie stwierdziłem, że nie ma co się starać bo odzew jest taki sam jak przy nie staraniu więc bardzo często robie wszystko na odwal się i nikt odemnie nic nie oczekuje. Na dodatek często mam awantury w pokoju o to, że jest brudno i samozwancza "stara matka" musi "sprzątać" za mnie. W rzeczywistowci co drugi dzien mi wparowuje z miotłą i coś wygarnia, poczym zbiera butelki po wodzie z dwóch dni ( pije okolo 5litrów wiec 3 butelki na dzien), jestem zbyt leniwy żeby kazda butelke wyności osobno do kosza który jest na dworze. Jak się nazbiera kilka to wynoszę. Czepianie się o wszystko to też klasyka, kiedyś o jedzenie za dużo, dzisiaj jestem na diecie i trend się odwrócił na wciskanie i dopytawanie typu "jadłeś?", "co będziesz jadł". Dokładnie w ten sam sposób jaki jest przedstawiony w filmie, zostałem nauczony tabliczki mnożenia, musiałem siedzieć i zakuwać. Również nikt nie miał dla mnie czasu dostałem komputer i zajmowałem się sam sobą, z dłuższej perspektywy uznaje to za duży plus, mieszkam na wsi mało kto ma tu górnolotne podejście do życia. Komputer uratował mnie od zdegeneratowanych rówieśników i złych nawyków typu palenia papierosów, picia alkoholu i dragów. Zawsze byłem zdaleka od tego typu aktywności. Również spędziłem tyle czasu w internecie, że sam się wychowałem i teraz wyłapuje pewne zachowania, i sposoby myślenia rodzówców i ciesze się ze mi ich nie przekazali.

warto jeszcze pamiętać o typowej zasadzie w polskich domach "nie odejdziesz od stołu, dopóki wszytsko nie zniknie z talerza". Do teraz mam z tym problem, że jak zaczynam coś jeść to nie potrafie skończyć kiedy poczuje sytość, tylko wtedy jak zobacze że zjadłam wszytsko

Mam czasem wrażenie że interesuje się wychowaniem dzieci bardziej niż interesują się czy interesowali moi rodzice. Jest to strasznie przykre bo czego bym nie robił to do nich nie przemówie. Łatwiej jest już poczekać do wyprowadzki z domu I zająć się sobą bo nawet gdyby zmienili swoje podejście w tym momencie nic to już nie da.

Jako dziecko byłam wychowywana przez matkę-narcyza, skończyło się zerwaniem jakichkolwiek relacji z całą rodziną, mieli rację z jednym, jako dorosła mogę co chce, więc chciałam zerwać z nimi kontakt i nigdy więcej go nie mieć, udało się. Z tego miejsca wszystkim polecam terapię, nie pamiętam 80% mojego życia przez traumy, ale da się to przetrwać, terapia jest super 🥰

Ja od małego interesowałem się animacją i sztuką z nią związaną co było wręcz piętnowane u mnie w domu "taki duży chłopczyk a dalej bajeczki ogląda" oczywiście większość tego typu tekstów wywodziło się z przekonania że "jak animowane to dla dzieci i głupie nie to co nasze kurła polskie seriale paradokumentalne". Efektem takiego traktowania był wstyd co do mojego zainteresowania i teraz kiedy mam już gdzieś opinię innych zacząłem naukę rysowania i robię sobie pomniejszę projekty graficzne, gdyby moja fascynacja animacją nie była wyśmiewana pewnie zaczął bym swoją przygodę ze sztuką wcześniej i byłbym teraz na wyższym poziomie lecz przeszłości już nie zmienię i mogę tylko brnąć na przód ku rozwoju mojej pasji.

Krzyk przy odrabianiu pracy domowej skutecznie zniechęcił mnie do dalszej nauki i rozwoju kiedy nie potrafiłem czegoś zrozumieć. :)

Mogłabym się rozpisywać, ale powiem krótko i konkretnie. Każdy powinien oglądać ten film zanim zostanie rodzicem!❤

Mnie mama mówiła na temat nauki. "Chcesz zostać babką klozetowa?" nic to nie dało. Nie wyszłam za dobrze w życiu i tak z edukacją Kolejna kwestia. Miałam ogromny trądzik, wiecznie nie mogłam wygrać z cerą. A powodem głównie była dieta w domu. Tłusta na maxa. Dopiero jak wyprowadziłam się z domu cera się poprawiła bardzo

Brak doceniania czegokolwiek co zrobi sie wartościowego to sport narodowy tego kraju. Docenić można drobną rzecz ale nawet takiej drobnej to nie ma mowy ale spierdolić coś to wtedy psów wieszanie i samo najgorsze. Sport narodowy. Nie dziwne, że taki mamy kraj i ludzi.

Wiele ludzi zapomina że ich dzieci nie są jakimiś npc które funkcjonują tylko jedząc i chodząc do szkoły/pracy , są to ludzie jak wszyscy inni i też potrzebują kontaktu z przyrodą i innymi ludźmi. Tak jak każdy inny człowiek też muszą odpocząć lub się , że tak napiszę, wysrać "wPuŚć MnIe SzYbKo Do ToAleTy ja SZyBkO zrObiĘ I tY znoWU wEjDZiesz" - najczęściej słyszany przeze mnie tekst

jako przyszły rodzic doceniam tego typu materiał. dziękuję

Ludzie więcej przygotowują się do kupna samochodu. Czytają artykułu poradniki na yt a gdy robią sobie dziecko to myślą że wystarczy mieć a reszta sama się zrobi

Ja byłem rozpieszczony przez mamę w takim sensie, że dosłownie wszystko za mnie robiła. Do pójścia do szkoły niczego mnie nie nauczyła z podstawowych rzeczy manualnych, mimo że spędzała dużo czasu ze mną. Później próbowała nadrabiać te zaległości ale już nie było łatwo. Zresztą do dziś mama ma skłonności do wyręczania mnie. Efekt jest taki, że dziś mam lewe ręce i ciężko się czegoś nauczyć manualnego. Były takie rzeczy które powinienem ogarniać jako kilkulatek a nie ogarniałem jako kilkunastolatek. Jestem jedynakiem i byłem rozpieszczony w takim sensie, że wyręczano mnie we wszystkim, ale nie byłem rozpieszczony materialnie. To wszystko przez skąpstwo taty, który choćby miał miliony na koncie to i tak ich nie wyda i będzie kombinował jak oszczędzać, nawet kosztem dziadostwa. Bardzo dużo mama się z tatą o to kłóciła, bo chciała żyć w lepszym standardzie życia, ale nie miała pieniędzy, bo tata nie chciał ich dołożyć. Sam np. przez wiele lat miałem przestarzały komputer, bo zamiast kupić nowy komputer tak jak jest u każdego, przywoził mi stare z pracy i dokładał do nich skombinowane skądś używane, przestarzałe rzeczy. Ogólnie dużo rzeczy przywoził od kogoś lub z pracy zamiast kupować, jakby miał to samo kupić to by już nie kupił.

Chyba jednym z największych błędów, jakiego skutki odczuwam, a chyba nie był wymieniony w filmie to jest brak wsparcia. Ogólnie. Może chodzić o pojedyncze słowo, o pochwałę, a czasem o pogadanie dłużej z dzieckiem i powiedzenie mu, że robi swoetną robotę. Niektórzy rodzice uważają, że okazują swoje wsparcie tzw. "acts of service": wożenie dziecka do szkoły/na zajęcia, kupowanie mu jedzenia, robienie za niego rzeczy x itp. a powiem szczerze, że przynajmniej mi jako dziecka często brakowało zwykłego słowa i przytulenia. Może się wydawać, że jeśli dziecko często wyjeżdża z domu, to robi się samodzielne i odpowiedzialne, ale z drugiej strony odcina się emocjonalnie od rodziny i zanim się obejrzysz twoja pociecha będzie się bała puścić ci jego/jej ulubioną piosenkę. Bynajmniej to są wnioski, jakie wyciągnęłam z moich doświadczeń

Jak już się opanuje świecenie dobrze ojcu czyt."Jak świecisz? Mi świec a nie sobie" to już wszystko idzie z górki 🤣

Mam 25 lat i może to głupie. Jednak widzę ogromne skutki takiego wychowania. W szczególności w pracy gdzie jestem najmłodsza (dzieci głosu nie maja) mam problem z wyrażaniem własnego zdania.

U mnie najdziwniejsze jest to że zawsze rodzice powtarzali ucz się to będziesz miał dobrą pracę, a teraz ani nie mam kondycji do pracy ciężkiej ani nie mam głowy do skończenia studiów a gdy idę na rozmowę o pracę nikt nie pyta o świadectwo o maturę (której nie mam) tylko co potrafisz w życiu zrobić a niewiele potrafię bo rodzice uczyć się kazali do szkoły a nie życiowych spraw. A teraz te moje stopnie w szkole nie dają mi pracy. Pozdro z 10 miesiąca bezrobocia

Świetny materiał! :)) Ja mam swoją opinię i wiem że jest ona dość "odważna" jedankże zdania nie zmienię - a mianowicie, uważam, że są osoby, które NIGDY nie powinny zostać rodzicami. Naprawdę tak uważam.

"ucz się bo zostaniesz ślusarzem" i teraz trochę żałuję, że nim nie zostałem i nie kasuję od 200 zł wzyż za jedną fuchę

Mam 25lat,6letnia córkę i ten materiał utwierdził mnie w przekonaniu iż jestem dobrym rodzicem ❤

Zgadzam się ze wszystkim, bo dawno to dostrzegłem. Jeśli kiedyś będzie mi dane zostać rodzicem to będę starał się być lepszym rodzicem dla swoich dzieci niż moi rodzice byli dla mnie.

Po obejrzeniu tego filmu złapałem się za głowę bo to 100% PRAWDA!! W tym wszystkim najgorsze jest to że kiedy próbujesz uświadomić rodzicom że zle robili ( i dalej to robią) to wypierają się wszystkiego, albo manipulują faktami że koniec końców TY JESTEŚ TEN ZŁY :(

Najgorsze w tym wszystkim jest to że jak zwracam moim rodzicom uwage na takie sprawy to mówią "moi rodzice też tak robili i jakoś żyję"... Super, żyjesz, ale zobacz jak żyjesz Nie odważyłam się im tego powiedzieć :/ Jak byłam młodsza to gdy chciałam rodzicą o czymś powiedzieć to często przed tym mówiłam "tylko nie krzycz", bałam się kłótni Teraz gdy się czasami (żadko i najczęściej przez tate bo nie rozumie co sie do niego mówi i zamyka się w bańce informacyjnej żyjąc w czasach średniowiecza) kłócimy oni krzyczą, ja podnoszę głos, oni przeklinają, ja raczej nie, choć zdarza się, a na mnie krzyczą żebym nie krzyczała i nie przeklinała 💀 Albo oni mówią żebym nie siedziała tyle na telefonie a sami całe dnie oglądają telewizje albo grają w pokemon go A kiedy mówię że nudzi mi się to zamiast mi pomóc w tym żeby mi przestało się nudzić, znaleźć mi jakieś ciekawe i fajne zajęcie, to oni "to coś porób", "to posprzątaj" i ostatecznie kończę na telefonie mimo że nie chciałam, po prostu nie wiem jak inaczej spędzać czas wolny Na szczęście nigdy nie dostałam kary, ale jak słyszę gdy tata mówi, że tutaj popełnili błąd w moim wychowaniu to krew się we mnie gotuje Nie potrafię się uczyć, mam dobre oceny tylko dlatego że mam dobrą pamięć, ale nie działa to z każdym przedmiotem i zamiast mi pomóc w chemii to mówią "weź się troche przyłóż" jakbym tego nie robiła 💀 Mam 13 lat, prawie 14, a nie umiem myć naczyń. Od paru lat słyszę od rodziców że powinnam się nauczyć. Ok, to nauczcie mnie wreszcie, przecież sama tego nie zrobię X'D Właściwie to jedyne co potrafię zrobić w kuchni to: 1. Herbata 2. Zupka hińska, oyakata itp 3. Kanapki 4. Podgrzać coś w mikrofali 5. Obrać ziemniaki 6. Upiec naleśniki - tylko upiec, nie potrafię zrobić ciasta, bo raz jak mama robiła to mi sie nudziło i zaproponowałam jej pomoc i MAGIA chciała mojej pomocy, prawdopodobieństwo takiego wydarzenia wynosi 0,0000001% No właśnie, moje praktycznie zerowe umiejętności wynikają z tego ża nikt nigdy nie chce mojej pomocy. Tata do mnie mówi "pomóż mamie zrobić obiad", a mama na to mówi "nie potrzebuję pomocy" a później narzekają że nie umiem nic ugotować w tym wieku a oni potrafili już obiad dla rodziny zrobić 😮‍💨 Tak bardzo chciałam wreszcie to wyrzucić z siebie :')

Niestety, jak chyba każdy jako rodzic popełniam przynajmniej kilka z tych błędów. Oczywiście najważniejsze jest żeby w porę zreflektować swoje własne zachowania i przynajmniej próbować dać naszym pociechom coś lepszego niż dostaliśmy my za młodu. A pomimo starań rodzica dochodzi jeszcze otoczenie dzieci (dziadkowie, ciocie i wójkowie, koleżanki, koledzy), wraz z żoną staramy się nie używać przekleństw, no i co z tego jak wszyscy dookoła rzucają przysłowiowym mięsem jak przecinkami. Co do wyręczania dzieci to istnieje też odwrotna sytuacja, gdy rodzic zleca wykonanie czegoś i odchodzi bez chociażby krztyny informacji na temat danego zadania, a później przychodzi i krytykuje za złe wykonanie.

Planuję w bliżej nieokreślonej przyszłości mieć potomstwo, i patrząc na sporo filmów tego pokroju wiem, co przekazać i nie przekazać moich potencjalnym przyszłym latoroślom: - akceptację siebie bez względu na wygląd czy dysfunkcje/zaburzenia psychiczne - możliwość realizacji i pielęgnacji pasji i zainteresowań bez jakichś zmyślnych zagrywek psychologicznych, nawet jeśli to miałoby być składanie odkurzacza - możliwość samorealizacji bez nadmiernej kontroli, łamania prawa do prywatności czy szantażu emocjonalnego - docenianie siebie bez kultu numerków - wiarę w siebie - kulturę osobistą - świadomość, że zwracanie uwagi (w tym ze względu na hipokryzję) działa w obydwie strony - szczerość i zaufanie względem najbliższych - możliwość samodzielnego wyboru w kwestii wiary - świadomość, że proszenie o pomoc czy udanie się do psychologa/psychiatry/psychoterapeuty NIE jest wstydem/ujmą - SAMODZIELNOŚCI i niezależności - wykonywania różnych prac w domu bez ciągłego wyręczania A z rzeczy, których bym unikał, to: - przemocy (W TYM PSYCHICZNEJ, ludzie przemoc psychiczna to też jest przemoc) - szantażu emocjonalnego - robienia papki z mózgu poprzez sprzeczne komunikaty - kultu numerków - przedstawiania płaczu jako coś, co nie przystoi - zwalania winy na dziecko z powodu każdej pierdoły - zaściankowego kultu dóbr materialnych i pieniądza - dyktatury dorosłych w domu z pominięciem racji/uczuć dziecka - kultury porażki jako tragedii oraz azjatyckiej kultury pracy (czyli "pracuj aż do upadłego bez względu na zdrowie czy psychikę) Nie wiem jak wy, ale tego filmy tego typu to idealne poradniki dla rodziców/przyszłych rodziców, co robić i czego nie robić, aby nie spieprzyć wychowania potomstwa. Proszę o więcej, bo naprawdę robicie super robotę takimi filmami!!!

Zacznijmy od tego, że świadomość ludzi na temat psychiki. Ja się z tym borykam do dziś i jak próbuję swoim rodzicom wytłumaczyć dlaczego na przykład zawaliłem drugi kierunek studiów to nie daje to nic. Żeby trochę rozjaśnić sytuację: Miałem podejrzenie ADHD dorosłego i jak się okazało leki na to nie pomagały. Do tego jak poszedłem na rozmowę do terapeuty sprawiłem niemały problem, bo pani nie do końca wiedziała jak sobie z tym poradzić. Tym czasem moi rodzice: Wymyśliłeś sobie. Tak, wymyśliłem sobie, że będzie mi ciężej w życiu.

Jeśli chodzi o jedzenie to jest jeszcze gorzej gdy się mieszka z babcią... Kiedy się mówi że się najadlo i nie zje więcej to przeważnie babcia odpowie: "Jak to. Nie zjesz jedzenia przyrządzonego przeze MNIE? Ranisz moje uczucia..."

Do kwestii odżywiania się, uważam że to jest uwarunkowane kwestią kulturowo-geograficzną. Tłuste i kaloryczne dania polskie są uwarunkowane klimatem kraju, który przez wieki był dosyć surowy. Dawniej praca była głównie fizyczna i ciężka i wymagała dużo ruchu np.wysłanie listu wymagało wrzucenia do skrzynki pocztowej. Również jedzenie dawniej było o wiele zdrowsze i jak najmniej przetworzone. Teraz jest na odwrót.

"Jesteś bezmyślna." "Nie myśl sobie że jesteś jakąś artystką." "Na wszystko trzeba sobie zasłużyć ciężką pracą." Mam 50 lat i wciąż borykam się z bardzo niską samooceną. Najbardziej martwię się że moim dzieciom robię to samo.

Chyba standart: 1) Ty nic nie umiesz 2) Tobie nie trzeba 3) Jeszcze zdążysz coś tam.... (ale tak naprawdę to nie zdążysz) 4) Nie idź tam 5) Nie jedź tam 6) Nie rób tego Praktycznie wszystko na nie. Potem się Qurva dziwią czemu taka nie inaczej jest i że nic nie osiągnąłem do tej pory. Ważne że pewność siebie zdegradować do 0. To się udało.

Temat zawsze aktualny i na czasie. Lektorze, szacun za krystaliczną dykcję!

chciałem tylko napisać, że dziękuję wszystkim rodzicom, którzy starają się dać dzieciom to, co najlepsze. którzy okazują szacunek, miłość, pokazują świat z różnych perspektyw. którzy po prostu są i wspierają 🧡 jesteście wielcy.

No życie, Większość wynika z polskiego wzorca rodziny. Niedojrzali emocjonalnie dzieciaki maj dzieci, bo kto mi powie że człowiek lat 21-24 jest dojrzały emocjonalnie. Ale słyszysz ciągle pytania, najpierw o ślub, potem o dziecko, ciągła presją i mamy pokolenia ludzi z zaburzeniami.

Dokładnie.. ciągłe awantury że nic nie robiłam, a notorycznie spotykałam się z tekstami, że nic nie umiem albo nie pozwalano mi się niczego nauczyć. Wyrywano mi z ręki gąbkę z krzykiem, bo pobiję naczynia.. No błagam.. Mimo to, miałam okropne poczucie winy, nikt nie rozumiał mojej frustracji i ciągle obwiniał o lenistwo

Całe życie było "weź lepiej to zostaw bo nie umiesz, ja to później zrobię" gdy próbowałem przy czymkolwiek pomagać, a potem wielkie zdziwienie, że nie zmywam po sobie naczyń, nie zamiatam, nie wynoszę śmieci, etc. Jeszcze do niedawna nie umiałem zrobić prania. Musiałem w internecie szukać jak wstawić pranie bo nie wiedziałem ile proszku dać, gdzie płynu nalać, etc. Jakieś 4-5 lat temu zainteresowałem się gotowaniem i z początku szło mi opornie, ale z czasem nabrałem doświadczenia i ostatnie 2 lata mocno poszerzyłem swoje horyzonty kulinarne i teraz to ja gotuję wszystkie obiady i kolacje w domu, zmywam naczynia i generalnie zajmuję się kuchnią i nieskromnie powiem, że gotuję całkiem przyzwoicie. Poza tym i niewybrednym językiem (prawie nigdy jednak nie kierowanym do mnie) nie mogę powiedzieć żeby tata i dziadkowie popełniali jakieś szczególne błędy wychowawcze. Moja kochana mama natomiast biła mnie, wyzywała, publicznie poniżała, wyśmiewała moje zainteresowania i generalnie nie była wzorem dobrego rodzicielstwa. No, ale przynajmniej nie oddała mnie do domu dziecka żeby mieć czas na chlanie wódy jak to zrobiła ze starszym bratem i siostrą. Nie żeby zrobiła to z miłości do mnie, po prostu wiedziała że tata, dziadkowie, wujek, etc. by ją rozszarpali żywcem gdyby wpadła na taki pomysł więc była zmuszona mnie trzymać...

Warto dodać jeszcze jeden do tej listy ..... nadopiekuńczość

Moi rodzice popełniali 5 z 7 błędów i skończyło się to dla mnie depresją/lekami na nią/terapią i możliwością pójścia do szpitala na terapie. No więc zajebiście że w końcu jest film, który będę mógł im pokazać i poza psychoterapeutką będą mieli kolejny dowód na błędy w ich sposobie wychowywania.

U mnie były dwa inne zjawiska: 1. "Nie narzekaj, inni mają gorzej", które próbowało maskować problemy chodzące mi po głowie w zakresie typowo życiowym, mimo że podświadomie czułem, że coś mi doskwiera 2. Zrzucanie winy na mnie za to, że coś się stało, tylko dlatego, że byłem najmłodszy (no bo przecież dorosły by nie zepsuł, już nie mówiąc o tym, że dana rzecz mogłą sama się zużyć/zepsuć np. ze starości)

REL Większość, jak nie każdy, z nas miał przejebane dzieciństwo Nasi rodzicie byli tak wychowani przez swoich rodziców a ci z kolei przez swoich rodziców Rodzic nie chciał źle dla dziecka ale został tak nauczony Aż 7 pokoleń wstecz ma wpływ na nas dzisiaj Do dziś wypleniam złe nawyki i prostuje to co skrzywione I jestem codziennie lepszy Stawiam na budowanie dobrych nawyków Wybaczyłem przeszłości (rodzicom) i dbam o teraźniejszość Żyję mi się lepiej gdy przeszłość to zamknięty rozdział Wstaje rano i jestem wdzięczny, nowy dzień nastał Pamiętaj, że gdyby nie Twoi rodzicie Ciebie na świecie by nie było Rozumiem iż przez Ból i Cierpienie To co nie wygodne Prowadzi mnie do bycia jeszcze lepszym

Jak tak czytam wasze komentarze to zawsze słyszałam że się w drzwi nie zmieszczę i tak do dzisiaj. Ale nic w tej kwestii nie zrobili. A najlepszym tekstem że jak na mnie krzyczeli to mnie tym motywowali ,normalnie paradoks.

Współczuję rodziców. Ja miałem i mam wspaniałych rodziców. Zapewnili mi dobre dzieciństwo i czasy nastoletnie, a nawet teraz, mając 27 lat, potrafią mi pomóc jak mi się noga powinie...chociaż teraz to ja z bratem ich bardziej wspieram, bo im się należy. Mama nauczyła mnie jak zajmować się domem, przez co jestem samodzielny, a ojciec wielu innych przydatnych rzeczy - podstawowych napraw samochodu, elektryki, budowlanki itd. Pomijam inne aspekty życiowe jak np. kultura.

U mnie w domu zazwyczaj ojciec krzyczał podczas sprzątania, gdy robiłam coś źle pomimo, iż często robiłam to po raz pierwszy bądź drugi. Nic nie wytłumaczył tylko standardowo nakrzyczał, poobrażał no bo w końcu to jest takie proste i ja musze być jakaś głupia skoro nie umiem czegoś zrobić za pierwszym razem, a na koniec sobie poszedł. Dodatkowo bardzo często za dzieciaka nie spędzał ze mną prawie w ogóle czasu, tłumacząc się pracą, a potem po kilku latach jest niezwykle zdziwiony, że to ja nie chcę w ogóle spędzać z nim czasu. Naciskał też mocna na naukę, jednak za każdym razem, gdy dostawałam tą 6 czy 5 to nic nie mówił, nic nie pochwalał. Za to każdy błąd był piętnowany. Dam przykłady. Raz gdy się dowiedział, że nie przeczytałam "Pana Tadeusza" (a przeczytałam wszystkie lektury oprócz tej) to nakrzyczał na mnie, że już sobie praktycznie całe życie zniszczyłam, że pracy nie znajdę, że matury nie zdam. Wszystko okraszone wiązanką przekleństw. I to nie jest tak, że cały temat olałam, nie. Wręcz przeciwnie, przeczytałam z 5 streszczeń szczegółowych, obejrzałam 3 filmy na yt na temat pana tadeusza, za sprawdzianu z treści dostałam 3+ co oczywiście jest słabą oceną, ale się starałam. Kolejna sytuacja to według mnie po prostu HIT. Otóż, dostałam nagrodę na koniec roku za najwyższą średnią w szkole, a potem po tej całej uroczystości, apelu itd. zadzwoniłam, aby zawiózł mnie do domu. Podczas drogi do domu krótko stwierdził, iż ja na ta nagrodę nie zasłużyłam, że on nawet nie widział żebym ja chociaż raz się uczyła (zapomniał że kompletnie ma mnie w dupie), i w ogóle jestem największym leniem na tej planecie i nic nie robię całe dnie. Ogólnie często stwierdzał że jestem leniem, moja mama też. Weszło mi to już tak w krew, że teraz po całym produktywnym dniu, gdy zrobię wszystko co zaplanowałam i miałam mało czasu na odpoczynek to dalej uważam, że leniłam się i mogłam zrobić więcej. Jeśli chodzi o kulturę to też nie poszczycił się za bardzo. Razem z mamą często od dzieciaka oglądałam różne filmy od filmów akcji po dramaty, aż po romanse. Za każdym razem, gdy tata zauważał że coś oglądamy stwierdzał tylko, że to oglądał i czemu my to oglądamy skoro moja mama już to widziała. Jednak ona za każdym razem ze spokojem oznajmowała, że przecież ja jeszcze nie widziałam danego filmu. Moim hobby są książki lubią czytać, jednak mój ojciec stwierdził, że to żadne hobby i jego łapanie ryb jest o wiele lepsze. Mam jedną przyjaciółkę, której mama nie jest zbyt dobrym wzorem rodzica i razem stwierdziłyśmy, że każdy kto ma w przyszłości stać się rodzicem powinien przejść jakiś kurs jak być dobrym rodzicem.

Ten temat jest często poruszany - i bardzo dobrze. Wniosek nasuwa się jeden - na posiadanie dziecka powinno być pozwolenie albo bardziej przyziemna opcja - obowiązkowe szkolenie z rodzicielstwa i wychowania dziecka z jakimś testem na koniec. Ale to raczej utopijne wymysły i w dzisiejszych czasach nikomu nie zależy aby ludzie byli mądrzejsi i zdrowsi psychicznie, tylko żeby byli głupsi i łatwiej się na nich zarabiało.

Ja mam 32 lata a jak jestem u rodziców to nic nie mogę w kuchni zrobić. Upieczenie sernika jest zadaniem nie do wykonania bo i tak 'wszystko źle robisz, daj mi to, ja to zrobię'. Do ogródka warzywnego też nikt nie ma wstępu bo nikt nie wie jak prawidłowo pielić xD Czujecie to, WYRYWANIE CHWASTÓW. Tylko jedna osoba w domu wie jak to robić prawidłowo :D

Dzieci mają tendencje do zachowywania się dojrzalej niż ich właśni rodzice.

Oj, najczęściej problem jest z chęcią. Nie kryjmy się, praca w Polsce bardzo często wytwarza wręcz mnóstwo stresu i zmęczenia. Wracając do domu często masz kolejną gammę obowiązków do odbębnienia, przy czym dziecko zazwyczaj chciałoby mnóstwa uwagi której zwyczajnie nie jest się już w stanie dać, bo samemu ledwo się funkcjonuje, lub jest się wyjątkowo już zirytowany. Nie wiem jak inni, ale osobiście nie potrafię bawić się z siostrzeńcem po robocie, bo zwyczajnie jestem już bardzo przebodźcowany i potrzebuje spokojnego zajęcia by pozbierać myśli, a dziecko które od razu chciałoby ze mną pobawić się w miliony zabaw, zmieniając zdanie co 10 min. Doprowadza mnie to do jeszcze większego zmęczenia i zirytowania w ostateczności.

A potem będą płakać że dzieci niechcą pózniej utrzymywać znimi kontaktu.

Ja mam tak, że nigdy nie mówię o tym, że czuję się smutna i nigdy nie płaczę w obecności innych bo w domu nik nie nauczył mnie otwartości. A nawet jak mówię co czuję to czuję się niezrozumiana.

Podobają mi się tego typu filmiki. Można fajnie poszerzyć wiedzę o nowe perspektywy (swoją drogą podoba mi się Twój otwarty, nastawiony na rozwój światopogląd, zorganizowana struktura filmików i umiejętność wypowiadania się), no i poczytać w komentarzach historie ludzi, które też dają nowe perspektywy i okazje to wyciągania wniosków 😊

Byłem wychowywany przez matkę ojca nie miał. Całe moje dzieciństwo polegało na siedzeniu w domu i szukaniu zajęcia na siłę z czego wychowywanie polegało na krzyczeniu i wypominaniu mi błędów jedynym plusem było to że zamiast paradokumentow oglądałem filmy i zwierzętach i faunie podwodnej co wzbogaciło moja ciekawość co zostało we mnie do teraz.

Niesamowicie w punkt! Super odcinek

nie pozwolono mi się uczyć na błędach---> skutek , staram sie omijać nowych wyzwań w towarzystwie osób których nie znam(a najlepiej wcale) chodź z tym walczę bo widze jak pozytywnie wpływa na mnie poprostu nauka nowych rzeczy takich jak : obsługa maszyn , wymiana łańcuchów , zbijanie pierdół z desek, i naprawde wiele.... praca więcej uczy niż szkoła , a tym bardziej prymitywna i małozmechanizowana , tym bardziej wymaga twojej kreatywności aby poradzić sobie z trudnymi wyzwaniami, warto mieć kierowników ,którzy powiedzą to twoje 8h rób jak chcesz norma ma być zrobiona bhp zachowane , a mechanicy na miejscu... pozdrawiam 21lat rządny nauki praktycznej

U mnie był też problem porównywanie do sióstr, co więcej, moje siostry są pełnosprawne a ja od urodzenia zmagam się z chorobą nowotworową. Były porównanie o naukę, o obowiązki domowe itp. problem w tym że uczyłem się bardzo dobrze, świadectwa z paskiem, czasami średnie powyżej 5.0, a i tak słyszałem że siostry siedzą więcej przy książkach. To sprawiło że nie wierzyłem w siebie, nawet jak już coś robiłem to bałem się znów będą porównania

Szacun za zebranie tych bardzo wartościowych treści w jeden odcinek❤

Świetny materiał 👍

Ja mam sytuacje że jeśli chcę wyrazić swoją opinię na jakiś temat dorosłym, do dostaje odpowiedz: "Nie odzywaj się dorośli rozmawiają. Jesteś dzieckiem ty jeszcze nic nie wiesz"

Bardzo ważny film, który powinien dotrzeć do jak największej ilości osób 👍 W wielu rodzinach występują te problemy i nikt na to nie zwraca uwagi, a są to istotne aspekty w życiu. Matki wyręczają często swoich synów, robią za nich wszystko, a później taki dorosły chłopak nie potrafi nic zrobić w domu i rodzi to kolejne problemy, wtedy kiedy próbuje się związać z kimś, wspólnie zamieszkać. Na szczęście mam wrażenie, że coraz bardziej rośnie ta świadomość i młodzi rodzice starają się nie popełniać takich błędów 🙂

I to wpychanie jedzenia... Dziwię się że się nie skończyło u mnie jakąś bulimią. Babcia szantażowała mnie emocjonalnie że jak nie zjem wszystkich kanapeczek to ona mnie już nie będzie kochać... Szybko nauczyłam się zjadać na siłę te kanapki jak dla drwala a potem sobie wychodziłam na podwórko i po kryjomu wymuszałam wymioty bo od przejedzenia brzuch mnie bolał. No wesoło było :D Do dziś jak widzę jak dzieci są zmuszane do zjedzenia 'jeszcze jednej łyżeczki' to mi się na płacz zbiera.

masakra, dobry temat, świetnie, dzięki że jesteś.

1. Bo tak 2. daj ja zrobie, nikt mi nie pomaga 3. Jak Ci przyłożę 4. Nie mam czasu 5. Nadwaga również mnie dotknęła. 6. W sumie gównofilmy też, może nie koniecznie dlaczego ja, ale zdecydownie mogę powiedzieć, że jestem kulturowym analfabetą. 7 Nie mam czasu, daj mi spokój. 8 WULGARYZMY… wszystko? Więcej: 9. ALKOHOL. Obecnie jest mi bardzo trudno, nie rozumiem samego siebie, jestem emocjonalnie wycofany, uzależniłem sie od trawy (ale teraz jestem czysty od 11 miesiecy), odczuwam wszechobecne niezrozumienie, mam wrażenie jakbym nigdy nie poznał kogoś z podobnej rodziny, albo jakby wszyscy procz mnie sobie z tym poradzili i tylko ja jeszcze nie wyszedł na ludzi. Jestem aż zdziwiony, że to tak powszechne zjawisko, że powstał na ten temat filmik. Naprawdę nie wiem jakim sposobem nie poznałem nikogo podobnego do mnie, czyżby dotknięte tym problemem osoby odpychały się wzajemnie podświadomie?.. nie wiem. Obecnie mam terapie, odnalazłem pewnego rodzaju sposób na radzenie sobie z cierpieniem, jest nim świadomość, tak myślę, że dzięki sprowadzeniu postrzegania rzeczywistości do samej świadomości jestem wstanie przeżywać wszystkie nagromadzone emocje które do tej pory nie miały ujścia. To tak jakby nie robić kupy całe życie. Ciało by nie wytrzymało, ale mentalnie można mieć naprawdę wielkie jelita i wielu z nas tutaj umarło mając je pełne. Staram się odnaleźć w sobie wdzięczność, że moge się w końcu ładniej ujmując oczyścić. Nadal jednak jest we mnie bardzo głęboki żal, że naprawdę można aż tak komuś zepsuć głowę, nie da sie chyba tego ująć w słowa, ludzie którzy tego nie doświadczyli nigdy tego nie pojmą. Uwierzcie naprawde nie ma tu co rozumieć, to jest w najczystszej postaci bezsens. A raczej pozbawienie istoty ludzkiej umiejetnosci dostrzegania sensu w swoim zyciu, ku*wa naprawde da sie komuś tak na*ebac do glowy zeby nie widział sensu. Najgorsze jest chyba to, że ja tak naprawdę pragne tego wspolczucia od drugiego czlowieka, mimo, że prawie nie spotykam ludzi ktorzy są wstanie mi je dać, sprawić bym poczuł się jakbym je otrzymał, a jak już je otrzymam, to nic mi to nie daje. Mam świadomość, to wszystko co mam i staram się BYĆ Świadomy. Dzięki temu mogę odczuwać cierpienie i nie mieć z tym problemu, aż minie. Dzięki temu powoli odzyskuje swój charakter, albo wręcz go tworzę od nowa, a odzyskuje temperament raczej.

Chętnie obejrzałbym odcinek w którym wypowiadasz się się na temat polskiej kuchni i jakoś ogólnie o alternatywach. Pozdrawiam Polski Chlebożerca :)

Wyczerpujący i rzetelny materiał jakiego szukałem. Sam pochodzę z patologicznej rodziny gdzie rola ojca była zdegradowana do granic absurdu. Teraz wychowując dwóch chłopców ten brak wzorców stawia mnie każdego dnia przed murem niepewności podejmowanych decyzji lub nawet przy doborze słownictwa jakiego używam w tłumaczeniu zasad działania świata. Dla takich rodziców jak ja ten materiał zrzuca z barków duży ciężar. Dziękuję.

Ten materiał wywołał u wszystkich oglądających refleksję. Całe życie zastanawiałem się czemu na samą myśl o tym, że mam przeczytać książkę albo zwyczajnie odrobić pracę domową to aż mnie skręcało... teraz wiem... Zawsze w ramach kary za wszystkie numery jako dziecko musiałem siedzieć w domu i czytać książki itp. Teraz dorosły mężczyzna, ojciec i mąż a dalej mają na mnie wpływ te wszystkie wydarzenia... ahhh ta psychologia

W moim wypadku - to z czego jestem w tym wypadku bardzo zadowolony to fakt, że zawsze mogłem ze swoimi rodzicami porozmawiać. Poza tym też sporo czytam książek. U mnie w rodzinie zarówno kultura jak i kuchnia były i są bardzo ważne. I tu jest w sumie jedyna rzecz, z którą nie do końca się zgodzę. Otóż nasza kuchnia to nie tylko schabowy z kapustą. To także cała gama zup, surówek itp. Mamy też całą masę owoców. I to od nas zależy jakie nawyki żywieniowe przekażemy naszym dzieciom. Generalnie jednak film bardzo dobry. Szczególnie spodobał mi się fragment dotyczący wiary. Co to w ogóle znaczy, bo ludzie powiedzą? Wiara nie jest na pokaz. Ona ma być skorelowana z życiem codziennym. Nie mogę iść do kościoła, a potem na przykład kraść czy być nieuczciwym. A jak już to zrobię to powinienem zadośćuczynić. Dlatego osobiście jak jestem z dziećmi w Kościele to im tłumaczę po co to wszystko jest. Najważniejszy jest jednak zdecydowanie przykład. Bardzo często widziałem na przykład moją mamę modlącą się wieczorem. I to mi zostało.

Mi ojciec powiedział, że wymyślam głupoty jak chciałem korepetycje z matematyki. A jak miałem egzamin komisyjny z matmy w 2 gimnazjum to uznał, że nie zdałem, bo matka kazała mi się nie uczyć. Świadectwo szkolne to był jedyny okres kiedy ojciec interesowal się moja edukacja xD

Dziekuje dobry materiał.

Jest to genialne!! :)

U mnie było to samo. Ciągłe pretensje, że nie sprzątam, zostawiam brud itd. Często rodzice widzieli gdzieś brud, a ja nie. Na moje pytanie czemu nie mogą mi powiedzieć i wskazać co mam sprzątnąć, zawsze słyszałam "ty masz się domyślać, a nie że my cię łaskawie będziemy prosić!"

W podstawówce oglądałem dużo paradokumentów i myślałem, że tacy (durni lub podli) są wszyscy ludzie na świecie, a ja jestem jednym z nielicznych przyzwoitych. Teraz to się śmieję z takiego podejścia.

Wszystko dotyczy mojego domu oprócz jedzenia 😅 ale już jakiś czas temu zrozumiałem dlaczego wyrośliśmy na mentalnych inwalidów i tak dużo czasu nam zajmuje/zajęło odnalezienie siebie i sensu.

Można rozmawiać z 12-latkiem że system edukacji jest wadliwy. Że większość nauczycieli nie posiada kompetencji i pasji do nauczania, a to że są w szkole wynika z ich nkeograniecia życiowego i braku chęci znalezienia lepszej pracy. Że przedmioty jakich uczy się w szkole nie wynikają z wyboru i zainteresowań dziecka, ale z programu przygotowanego przez Ministarestwo. Że na egzaminach, odpowiadając na pytania musi wpasować się w system z klucza. Że, mimo że jest bystrym uczniem i potrafi liczyć, to nie może podać od razu wyniku zadania, ale musi napisać na kartce w jaki sposób do tego wyniku doszedł, podczas gdy zadania typu a, b, c, d niejako zmuszają go do podania prawidłowej odpowiedzi od razu. Że czytanie książek nie wynika z ciekawości poznawania świata, ale z przymusu programowego. Że interpretacja wierszy jest jedna i tylko jedna, prawidłowa tylko wtedy jak pasuje do klucza. Powiedz to wszytko 12-latkowi, który za chwilę ma wybrać ścieżkę życiowej kariery. Albo powiedz mu w skrócie: ucz się bo tak, bo będzie Ci w życiu łatwiej. I jako nastolatek dostawałem zwykle tą drugą odpowiedź. Teraz z perspektywy czasu widzę że jakbym sam nie doszedł do tej pierwszej odpowiedzi, a dostał ją od rodziców, to jako 12-latek to raczej bym tego nie zapamiętał. I nie mówię tu że rozmowa z dziećmi jest zła, ale wykładanie wszystkiego jak leci też nie jest za dobre, bo dziecko przestaje odkrywać, bo wszystko ma odkryte. I czasem trzeba zaufać autorytetom (rodzicom), trochę się pomęczyć, nie rozumiejąc po co, żeby potem po latach zobaczyć, że to miało sens. Że wystarczyło powiedzieć "ucz się, a będzie Ci w życiu łatwiej". I jest.

Jak to jest, że tak wielu ludzi spotkało się z takim sposobem wychowania? Nasi rodzice i rodzice naszych rodziców itd. też byli tak wychowywani, czy co? Przecież to są tak oczywiste i widoczne błędy, że się dziwię, że nikt nic z tym nie robi.

Niedługo posłanie dziecka do szkoły będzie poważnym błędem wychowawczym w Polsce.

Genialne informacje dziękuję! Na szczęście od lat inwestuję w rozwój osobisty więc nie popełniam tych błędów, albo mało, ale nigdy dość powtarzania co robić a czego nie robić.

Świetny odcinek

Każdy rodzic powinien mieć jakieś podstawy psychologii, czy ogólnie wiedzę o wychowywaniu dzieci. Ja osobiście nie rozumiem jak można powołać na świat kolejne życie nie mając elementarnej wiedzy na ten temat

Mnie z kolei rodzice wiecznie straszyli, że będę gruba o matko i sobie faceta nie znajde, nikt nie bedzie chcial takiego wieloryba. Żeby nie było- rodzice zaszczepili we mnie od małego Mc Donalda i brak aktywności fizycznej, ale jak już było z nimi bardzo źle wagowo, nagle wszystko odstawili a ja jako dziecko nie ogarniałam co sie dzieje, że nagle nic nie mogę. Zero rozmowy o odżywianiu, zaczeły sie straszenia, że słodycze i wszystko poza rybą na parze to cie zguuuubiii. No i tak mam zaburzenia odżywiania w dorosłym życiu (ale męża jednak mam) 😂

oglądając ten film i czytając komentarze zaczęłam doceniać to jakich mam rodziców, praktycznie nic z tego odcinka nie pojawiło się u mnie w rodzinie a jak już to może w małym stopniu i bardzo rzadko, powodzenia ludzie z waszymi rodzicami kiedyś nadejdzie spokój

Dobry odcinek jak zresztą wszystkie .