Felsefe benim biraz gözümü korkuturdu gençliğimde. Düşünmeye yatkın olmadığımdan değil. Valla bakın, ben de hayat hakkında düşünürüm. Hem de çok. Siz de biliyorsunuz. Burada kaç kitap konuştuk bu konularda. Ama işte gerçek düşünürlerin seviyesine ulaşmam mümkün olmayacağı için mi nedir, biraz da gençlikten, kaçardım felsefeden. Dili biraz dolambaçlı geldi hep. Psikoloji ve psikiyatri dili bana daha yakın. Bu "Ben Okurum" programları da artık iyice benim itiraf siteme döndü ama ne yapayım size içimi açmayı seviyorum. Ayol kitaplar hakkında konuşuyoruz, kitaplar hakkında düşüncelerimizi paylaşıyoruz, gerçekleri mi anlatmayacağız? Neyse efendim, bu felsefeye duyduğum çekingenliği, yıllar önce Alain de Botton’u keşfettiğimde biraz yener gibi oldum. Alain de Botton’un benim gibi sıradan okurların sorularına daha anlaşılır, kolay yoldan yanıt vermesi ama bunu yaparken de yine bolca düşünceye sevk etmesini sevmiştim. Gündelik yaşamın filozofu diyorlar ona. Küçümseyenler, ticari bulanlar da var elbette. Ama işte benim gibi felsefeye yakınlaşmak isteyenler için sağlam ve yararlı bir ilk durak değil mi? Tam da bu yüzden yıllardır ne zaman yeni bir kitabı çıksa, alır koyarım kütüphaneme. Ama ilk kitabı olan ve üstünde roman yazan Aşk Üzerine’yi kaçırmışım. Everest yayınları yazarın kitaplarını yeniden yayımlamaya başlayınca dikkatimi çekti bu eksiğim. Böyle cazip bir konu nasıl kaçar?! Hemen başladım okumaya. Sonra dedim ki, "Ben Okurum"cular da sever bu kitabı. Anlatıcımızın çiçeği burnunda ilişkisine daha ilk anlarından başlayıp son dakikasına kadar tanıklık ettiğimiz bu okuma serüveni, bize aşkın evrelerini, düştüğümüz tuzakları, yaptığımız hataları, aşkın güzelliğini, aşkta ne bulduğumuzu, neyi kaybettiğimizi hatırlatırken, elbette felsefenin o netleştirici gözlüğünü de takmamızı sağlıyor. Biz olaylara tanıklık ediyoruz, filozoflar da omuzumuzdan düşüncelerini fısıldıyorlar bize yolumuzu aydınlatmak için.
Evet efendim, bu bölümde Alain de Botton’un izinden giderek felsefede aşk kavramını konuşuyoruz. Ya da aşk felsefesi mi konuşuyoruz? Bakın yine kafam karıştı. Konuğum Mimar Sinan Üniversitesi Rektör Yardımcısı, Felsefe Tarihi Ana Bilim Dalı öğretim üyelerinden profesör Kaan Harun Ökten’e soruyorum bu soruyu elbette. Kaan Hocam’ı dinleyişimi görseydiniz, bence çok gülerdiniz. Ben yine bayağı öğrencilik günlerime döndüm onunla sohbet ederken. Elbette Platon’lar, Kant’lar ve daha kimler kimler havada uçuştu, ben az kalsın not almaya başlıyordum ama tuttum kendimi, konuyu kendi düzeyime çekmeye çalışmakla yetindim. Çıkarın defterleri, siz alın benim yerime de notları. Soracağım hep bunları...
“İnsan resmen ölmeden, herhangi birini hayatının aşkı olarak düşünemez aslında (ki o zaman da zaten olanaksızdır). Oysa Chloe ile tanıştıktan kısa bir süre sonra onu hayatımın aşkı olarak görmek, hiç de tuhaf gelmiyordu bana. Nedenini bilmiyorum ama hissettiklerimi göz önünde bulundurarak ona birden duyduğum bu yakınlığın olsa olsa aşk olabileceğini söyleyebilirim. Bu sürecin iç dinamiklerini bildiğimi de iddia edemeyeceğim, deneyimlerim dışında kanıt da yok elimde. Londra’ya döndükten birkaç gün sonra Chloe ile birlikte geçirdiğimiz öğleden sonrayı örnek verebilirim. Noel’den birkaç hafta önce Londra’nın Batı yakasında bir lokantada akşam yemeği yedikten sonra yapılacak hem en tuhaf, hem de en doğal şeymiş gibi geceyi onun dairesinde sevişerek bitirmemiz de bir başka örnek. Chloe Noel’i ailesiyle geçirdi, ben arkadaşlarımla İskoçya’ya gittim, ama birbirimizi her gün aradık, bazen günde beş defa konuşuyorduk. Bir şey söylemek için değil hani, yalnızca ikimiz de daha önce kimseyle böyle konuşmadığımızı, ötekilerin zorlama ve kandırmacadan öteye gitmediğini, (doğal olarak bir kurtarıcıya gerek duyan) o bekleyişin artık gerçekten sona erdiğini hissettiğimiz için arıyorduk birbirimizi. Yaşamım boyunca beceriksizce aradığım, düşlerimde gördüğüm kadındı o ve gülüşü, gözleri, espri anlayışı, edebiyat zevki, kaygıları ve zekasıyla idealimdeki sevgiliye tıpatıp uyuyordu.
Ve birbirimize bu denli uygun olduğumuzu hissetmeye başladığım için de (yalnızca cümlelerimi tamamlamıyor, yaşamımı bütünlüyordu) Chloe ile tanışmanın basit bir raslantı olabileceğini aklım almıyordu. Yazgı, kısmet gibi olguları gerekli şüphecilikle değerlendirebilecek yetkinlikteydim oysa. Genelde batıl inançlarım da yoktur, ama Chloe ile birlikte, önemsiz görünen bir dizi ayrıntıyı, içgüdüsel olarak zaten hissettiklerimizin bir kanıtı olarak görmeye başladık; birbirimiz için yaratılmıştık.”
#denizyücebaşarır #benokurum #aşküzerine #alaindebotton #kaanökten #everestyayınları #aşkınfelsefesi
4 май 2024
