Actrice Margôt Ros liep hersenletsel op tijdens een voorstelling | KRAAK 

Meer weten? brabantn.ws/fp3u

Wow, wat een eyeopener van Margot. Dit raakt mij. Ik ga beslist dit boek kopen want het zit onder mijn huid. Ongeveer 12 jaar geleden kreeg ik een fietsongeluk. Ik moest hard remmen (mountainbike) en vloog over de kop. Kwam op mijn voorhoofd terecht en flinke beschadiging voorhoofd en neus, hetgeen verbonden. Ik ben enige tijd buiten bewustzijn geweest. Iemand die toevallig ter plaatse was heeft via mijn telefoon mijn zus kunnen bereiken, woonde in de buurt en kwam ik vandaan en zij heeft mij naar de eerste hulp gebracht. Daar is overigens niets gescand. Wel was verteld dat ik nog wel last kon krijgen van de klap en dat er sprake was van een hersenschudding. Die avond had ik een slaapdienst. Ik werkte in de zorg, als begeleider C met licht verstandelijk beperkte jongeren met een bi-polaire stoornis. Ik ben zelfs die avond nog naar mijn werk gegaan. Mijn coördinator ging met mij in gesprek en zei het onverantwoord te vinden dat ik die nacht zou werken. Dit bleek achteraf een heel verstandig besluit te zijn. Na twee uur ben ik in auto terug naar huis gereden, ongeveer een half uur vanaf mijn werk. Thuisgekomen ging ik naar de wc (hangtoilet). Zat op het toilet en ineens voelde ik dat ik met toilet en al omviel. Met moeite ben ik naar mijn bed gekropen... Pas na enkele weken kwam ik er weer uit. Het bleek een erg zware hersenschudding. Vanaf dat moment heb ik last van enorme harde ruis, suizen in het hoofd. Zo hard dat het geluid de golven, wanneer je op het strand bent, overstemd. Ik hoor geen sprinkhanen meer alsook geen hoge als lage tonen. Ik heb audiologische onderzoeken laten doen. Mijn hersens zijn door de val zodanig beschadigd dat ik er een zware tinnitus aan heb over gehouden. Op mijn vraag of daar iets aan is te doen: Jawel, maar dan wordt je gehele gehoor uitgeschakeld. Ik heb daar niet voor kunnen kiezen. Neemt niet weg dat tinnitus je soms compleet gestoord maakt. Ruim 3 jaar geleden kreeg ik een burnout. Zo zwaar dat ik minstens een jaar lang geleefd heb als een kasplant. Mijn partner kon er niet meer tegen en scheidde zich van mij. Daarna dwong zij mij het huis te verkopen. De huizen bleken zo duur te zijn geworden dat ik er niet meer iets van kon terugkopen, immers had ik ook geen inkomen meer en geen werk. Ook de huren, vrije sector bleken enorm te zijn. €1000 voor een tweekamerflatje, no way. Ik kocht dus een camper, tijdelijk dacht ik toen nog. Ter overbrugging. Ik kreeg ontslag met een handdrukje. En werd compleet afhankelijk van de overheid. Inmiddels ben ik meer dan drie jaar verder. Ik heb nog steeds problemen met associeren, ik kan niet lang focussen op iets. Mijn aandacht verslapt snel. Gedurende 3 jaar heb ik enorme problemen gehad met de stoelgang. Het eerste jaar kon ik nauwelijks 10 minuten lopen terwijl ik eerder 2 x 10 km per week hard liep. En zo veel meer... Je bent ineens zoveel controle kwijt, haast onvoorstelbaar. Ik heb zelfs in de paniek, hetgeen alles met zich meebracht, een Wia aangevraagd omdat ik mijn leven niet meer kon overzien, terwijl ik wel aan allerlei verplichtingen moest voldoen ivm het UWV, waarvan solliciteren terwijl ik mij in volledige chaos bevond, depressief en zonder ook maar enige energie. Ik liep toen al ruim een jaar bij een psycholoog ivm mijn problemen. De Wia werd afgewezen. Ik kwam uit op 28% (een nietszeggend gesprek, zonder verder onderzoek). En werd meegedeeld dat ik, naar ik mij herinner, pas in aanmerking zou komen, wanneer ik 30 punten zou hebben gescoord. Mensen, zo viel mij op, zijn allesbehalve empatisch en voelen zich verheven boven jou en dat louter omdat je kwetsbaar bent. En dus bleef de hele afhankelijke ratjetoe bestaan. Ik voelde mij ook denigrerend bejegend door gemeente Utrecht medewerkers. Kreeg diverse oproepen van de gemeente ivm controles aangaande mijn briefadres. Immers had ik geen huis meer, kon ik geen ander huis vanwege de idiote prijzen meer open, want geen werk en huren waren in de vrije sector onbetaalbaar evenals in de sociale sector. Ik wilde niet op een flatje 10 hoog met 2 kamers voor minstens €1000. Ik moest aantonen dat ik niet ergens woonde, dat ik inderdaad in een camper woonde. Waar ik verbleef. Op welke plaatsen. Bewijsstukken. Zij moesten al mijn bankgegevens zien. Ik zat tegenover 3 vrouwen in het laatste fysieke gesprek. De 'hoofdaanvoerder' zie mij, lopend naar de 'verhoorkamer', dat er twee dames zijn, waaronder zij van de gemeente en dat er 1 dame bij is als stagiaire. Toen, tijdens het gesprek de 'hoofdaanvoerder' even weg ging om kopieën te maken, vroeg ik de stagiaire wat haar deel was aan het gesprek. Zij zei dat zij een controller is van de overheid. Niet dat zij mij niet vertrouwde, maar dat dit een routine onderzoek betreft en zij er om die reden bij zat. De .hoofdaanvoerder' had dus gelogen. Ik ben daar in die kamer helemaal uit elkaar gespat van woede. Ik heb zitten janken en duidelijk gemaakt dat ik het schandalig vind hoe ik behandeld word. Hoe ik uitgescheten wordt na al die jaren gewerkt te hebben en belastingen te hebben betaald. Hoezeer de zorg uitgekleed is met rutte1, 2 en 3, bezuiniging op bezuiniging, en hoeveel mensen zoals mij de dupe zijn geworden van het systeem 'bezuinigingen'. Nooit heeft iemand zich druk gemaakt waar ik mijn inboedel bewaar. Waar mijn belangrijke papieren zijn. Werkelijk alles moeten ze van je weten. Je privacy is verdwenen. Aan het eind van het gesprek kreeg ik een lijstje met adressen waar ik kon overnachten waarop het Leger des Heils, de Daklozen Opvang etc. Ook kon ik mij wenden tot een Wijkgebonden hulpdienst vd Gemeente waarna ik nooit naartoe ben gegaan omdat mijn vertrouwen compleet verdwenen was en is in onverheidinstanties, na zoveel tegenslagen en ik steeds meer het idee kreeg veel beter af te zijn in een camper dan een flatje waar je alleen maar in de verlegenheid komt om van het balkon kan springen. Ik was immers flink depressief. Mijn medicatie bestond en bestaat uit antidepressiva en een bloeddrukverlager. Met mijn fietsongeluk en burnout tezamen kom ik nooit meer in een stadium van 'de oude' terecht. Van dat besef ben ik zo langzamerhand wel doordrongen. Ik heb blijvende schade aan mijn cortex en alles wat daarmee samenhangt. Daar zal ik mee moeten leren leven.

Fantastisch boek! Beterschap

ik heb tweeënhalf jaar geleden een fietsongeluk gehad. kreeg ook de diagnose lichte hersenschudding maar heb vervolgens 3 maand vooral in het donker op de bank gelegen. veel dingen herkende ik in het boek, zoals "piepkrijt", vreselijk, die ogenschijnlijk kleine geluiden. ik kwam bij brain and spine rehab terecht in Zutphen en daar hebben ze zoveel inzicht in hersenletsel! daar word ik erg geholpen. geen doekje voor het bloeden maar fundamentele verbeteringen door behandelingen met de nieuwste medische inzichten. ( met oa de kennis en apparaten die ze in Utah hebben). na elke behandeling klikt er weer een puzzelstukje in mijn hoofd aan en gaat het weer wat beter.