1965 - Abdullâh İbnu Câfer (radıyallâhu anh) anlatıyor: "Resülullah(aleyhissalâtü vesselâm)'ın kazâ-i hâcet yaparken geri tarafından istitar (perdelenme) için en ziyâde tercih ettiği sütre, bir bina veya bir hurma kümesi idi. Bir seferinde Ensârdan bir zâtın bahçesine girdi. Orada bir deve vardı. Deve Resülullah (aleyhissalâtu vesselâm)'ı görünce inledi ve gözlerinden yaşlar aktı. Aleyhissalâtu vesselâm deveye yaklaştı ve gözyaşlarını sildi. Hayvan sâkinleşti. "Bu devenin sâhibi kim?" diye sorarak ilgi gösterdi. Ensar'dan bir genç: "O bana aittir ey Allah'ın Resülü!" deyip ortaya çıkınca Hz. Peygamber onu payladı: "Allah'ın sâna mülk kıldığı bu deve hakkında AIIah'tan korkmuyor musun? Bâk! Bu bana şikâyette bulundu. Sen bunu acıktırıyor ve fazla çalıştırarak da yoruyormuşsun." Ebü Dâvud, Cihâd 47, (2549).
Burada hizmetin önemine dikkat çekilmiştir. Aslında Allah katında "vesile"nin ne denli önemli olduğunu da gostermistir bu olay. Orada oruç tutan sahabe efendilerimiz oruç turmayanlarin yardımlarıyla daha doğrusu vesileleriyle oruç tutmuslardir. Oruc tutmayanlar onlarin cadirlarini sermeseler donarlar, yemeklerini yapmasalar aç kalirlar oruç tutan sahabiler. Yani oruç tutanlar oruç tutmayanlarin vesilesi ile oruç tutmuslardir. Peygamber efendimiz (sav) de bu olayi görünce boyle buyurmustur.
