ԵՐԿԻՐ ՀՆԱՄՅԱ
Երկիր հնամյա, երկիր հայրենի,
ոչ մի աստղ պայծառ և ոչ մի լուսին
քո հավերժական հմայքը չունեն,
լեռներից այն կողմ, ամպերից անդին:
Որքան էլ քեզնից ես սուրամ հեռու,
որքան էլ օտար հողերում լինեմ,
անհունության մեջ, միջոցին թափուր,
ես քեց կորոնեմ, հայրենի իմ տուն:
Դու արաջին սեր և վերջին կարոտ,
հուշերի նավակ, ուրախ ու ցավոտ,
շրթերիս վրա կմնաս միշտ դու,
մայրական համբույր, իմ կարոտ տխուր:
Երկիր հնամյա, երկիր պապենի,
քո ոգուց շաղված լեզու մայրենի,
քո ոգուց բուսած տենչանք ու կարոտ,
ի՞նչ եմ արանց քեզ՝ միայն անտունի:
Ամպամած ձմեռ, թե պայծառ գարուն,
արցունքի հովիտ կամ դրախտավայր,
ես քեզ կտենչամ, ես քեզ կկանչեմ,
ես քեզնով կապրեմ, հայրենի իմ տուն:
29 сен 2024
