Ter ere van deze speciale masterclass is cellist Jan Bastiaan Neven op bezoek geweest bij Anner Bijlsma. Samen hebben zij gewerkt aan de Sarabande uit de 2e Suite, vastgelegd in dit videoverslag.
Het ' ontcijferen' van de boogjes bij de cellosuiten van Bach blijft onbevredigend wanneer blijkt dat op die basis de muziek niet beter, anders, aantrekkelijker wordt, integendeel, er sluipt een stijfjes element in dat aandacht gaat opeisen. Probeer deze muziek te leren spelen zonder de boogjes vast te leggen. Heen en weer strijken op een cello is wat anders dan het creatief aanbrengen van en spelen met articulaties . Articulaties bij Bach zijn in allerlei variaties mogelijk, eenvormigheid daarbij druist in tegen het levendige karakter van de muziek zelf. Daar schiep Bach een enorme artistieke ruimte voor de speler. Anner zag dat wel, maar zijn voor mij wat schools vastleggen van keuzes hierin legt er voor mij een wat geforceerd sausje over, dat eerlijk gezegd wel eens quasi artistiek aandoet. Het wordt te ingewikkeld, zo speelde hij het ook. Als een acteur die opeens ontdekt dat zijn rol waar hij al jaren zo'n verdiend succes mee heeft eigenlijk nog kunstzinniger wordt wanneer hij hem in het Chinees speelt. Alleen maar omdat het stuk in China speelt.
I really appreciate dear Anner's insistence on being loyal to the Magdalena manuscript, but it is after all not Bach's manuscripts, and comparisons between the Bach manuscript of the violin partitas and sonatas to the Magdalena manuscript show how often Magdalena is keen to making mistakes. The supposed "correct notes" in Magdalena's cello suites really don't make much sense (eg. suddenly lowering the raised submediant is not how harmony works), and there are many instances where a player should play detective and see that Magdalena makes many mistakes, many...
