Bu 19 dakika 51 saniyelik susturulmadan konuştuğum video (ve tabiki bu kanalda konuşabildiğim her video) zamanında susturulmuş küçük mel’e armağandır 🙌🏻✨
dünyanın farklı yerlerinde insanın aynı şeyleri yaşadığını görmesi çok güzel bir his. aynı zamanda acı verici. umarım ailelerin neler yaptığını fark ettiği bir dünya olur
Ben de hayatım boyunca baskıyla büyüdüm. Örneğin annem bana sürekli ortaokul biter bitmez kapanacaksın diyordu. Asla fikrim sorulmadı, herkes biliyordu istemediğimi zaten ve annemin dediği oldu. Kıyafet almaya gittiğimizde mağaza çalışanlarına benim için bir şeyler soruyordu. Çalışanlar kızınız istemiyor belli ki eve gidin konuşun, sonra gelin tarzında yorumlar yapıyordu. Ben asla annemin sözünden çıkamayacağımı, ona başkaldıramayacağımı sanırdım. Ta ki bir arkadaşımın açıldığını görene kadar. Bir aydınlanma yaşadım ve dedim ki insanlar istediğini yapabiliyormuş. Annemden gizli açık bir şekilde dışarıya çıktım ve tabii ki geldiğimde büyük kıyamet koptu vs. ama sonuç olarak şu an istediğim şekilde açığım. Tabii ki hâlâ ne giydiğime karışıyor ve komik olanı karışmadığını iddia ediyor ama yine de eski bene kıyasla daha iyi bir yerdeyim. 2.örnek: Ben resim konusunda yetenekli bir insanım. 6.sınıfta halk eğitim merkezinde kursa başladım. Tuvaller yapıyordum. Annem özellikle ders konusunda çok baskıcı bir insan. Beni 7.sınıfta seneye 8.sınıf olacağım, derslerim aksar diye göndermedi. 8.sınıfta zaten ihtimal yoktu. Şu an tıp okuyorum ama onun baskıları sayesinde değil. Tam tersine bana daha rahat bir ortam sağlasaydı şu an her komite sınavından önce deliler gibi ağlayıp stres olmazdım. Onun dışında 1 tuval yapmak için 3 ayımı harcadığım halde emeklerimi hiçe sayıp tuvallerimi akrabalara dağıttı. Vermemesi için ağladım, yırtındım ama beni dinlemedi tabii ki ve şu an elimde kendime ait 1-2 tuval var. Bu akrabaların evlerine gittiğimizde de tuvallerimi asmaya bile tenezzül etmediklerini gördüm mesela. Bunlar sadece örneklerin bazıları ve komik olanı bunlardan söz açtığımda her şeyi inkâr edip suçun kendinde olduğunu asla kabul etmemesi ve her şeyin suçlusu benim zaten tarzında triplere girmesi. Öz güvensiz, içe dönük bir insan olduğum için şikayet etmesi. Teşekkürler ailem. :)
Küçükken sosyal bilgiler dersinde ailede soz hakki iste sizin fikirleriniz de degerli gibi temalar işlenmişti. Ayni gunun aksami eve gittim ve ailem bi seyler tartışıyordu . Bende fikrimi söylüyordum ama kimse dinlemiyordu sonra ozellikle gidip abime konustum ama susturdu beni . O an bi patlamayla benim de soz hakkim oldugunu fikrimi belirtmek istedigimi aglayarak ve bağırarak anlattim . Bir hafta boyunca beni dinliyormus gibi yapip sonra eski hallerine dönmüşlerdi:)) ve sonra özgüvensiz bireyler hayata atilmaya calisti .
bunu senden okuyunca hatırladım ilkokulda da bize okulda böyle şeyler işleniyordu ve öğretmenin bunu ödevlendirme gibi verdiği bile oluyordu. Ama sonu benzer yerlere çıkıyordu anlattığındaki gibi 🫠
Bu video tesadüfen karşıma çıktı. Gerçekten o kadar iyi anlıyorum ki seni. Bana çok benziyorsun. Dış görünüşünde bi an kendimi izliyorum sandım soıehskalal. Bi zamandan sonra baskılanmaktan susturulmaktan boşverme moduna geçiyoruz sonrada sen hayattan niye keyif almıyorsun oluyo. Ve o kadar çok yaşıyorsun ki bunu artık kişiliğin haline geliyo bu sessizlik. Oysa biliyorum ben böyle biri değilim. Ne gidecek yerim ne de imkanım var. Artık bu insanlar arasında üni bitene kadar kalıcam belliki. Neyse umarım bizim için en iyisi olur❤
abinin üniversiteye gitmesi aslında senin için dönüm noktasıymış bence. o anda çok kötü ve travmatik bir zaman gibi dursa da dönüp baktığında kendin olabilme sorumluluğunu alman gereken ilk anmış. çok duygusal geldi bana nedense. 🥺 ayrıca seni yüz yüze de görmüş bir insan olarak tekrar söylemek isterim ki senin içe dönük biri olduğunu sanmıyorum kdnahahha bazen sadece doğru zamanda doğru insanlarla bir araya gelemiyoruz diye düşünüyorum ben. insan karşısındakini değil de en çok kendini ortaya koymaya çalışan insanlarla bir arada olduğunda haliyle dinlenip anlaşılmadığını hissettiğinde konuşmak ve orada yer almaya çalışmak istememesi de çok doğal. bu seni sosyalleşemeyen biri yapmaz bence. çünkü düşününce bahsettiğin kadar içe dönük ve topluma karışamayan biri olsaydın muhtemelen binlerce insana ulaşabilecek bir platformda konuşabilecek cesareti de gösteremezdin. ayrıca kendinle gurur duyabilmenle de ben gurur duydum 🥺 bu bence hayatta hissedilecek en değerli duygulardan. kendine en çok sen sahip çıktığın için tebrik ederim 🤎🫶🫂
Abimin üniversiteye gittiği dönemdeki kendime hiç bu açıdan bakmamıştım. Böyle düşününce ben de duygulandım 🥺 Doğru insanlarla karşılaşmama konusunda haklı olabilirsin çünkü kendi insanlarımla bambaşka birisi oluyorum 🫶🏻
bence sen dışa dönük bi içe dönüksün (kendini illa ki introvert olarak tanımlayacaksan yani..) çünkü burda bunları konuşmak anlatmak kolay değil çok cesurca. Ayrıca Psikolağa anlatmadığı şeyleri youTube topluluğuyla paylaşan koca yürekli mel^^
Bu video ile tanıdım sizi muhtemelen tüm videolarınızı izleyeceğim, devamlı olarak yetersizlik değersizlik ve başarısızlık hissiyle baş etmeye çalışan biriydim çok uzun süre, çalışma ortamında benim kahvem kötü olur diye otomatik türk kahve makinasında başka insanlara kahve dahi yapmaktan çekiniyordum. Yaptığımda da insanların gözünün içine bakıyordum beğensinler ve beni onaylasınlar diye,. 4 yıldır terapi alıyorum ve kendilik psikolojisi alanında okumalar yapıyorum. epey iyi bir noktadayım. Tabi hayatını tüm bu hislerle geçirmiş biri olarak hala peşimdeler, ancak alıştım, bunların sadece benim düşüncem olduğunu biliyorum, hala günlük hayatta çok kez bu duygularla savaşıyorum. Önemli olan mücadele etmek, biraz bu hislerden sıyrılıp dünyaya başka çerçeveden baktığınızda dünyanız değişiyor. Mücadele etmeyi bırakmayın kendinizle dahi olsa. 🌸🌸🌸 Bu tip kök sorunlar uzun dönemli terapi ile çözülüyor ancak, maddi anlamda gelirimin çok büyük bir kısmını terapiye ayırdım çok uzun süre, yaşıtlarım ev araba sahibi olurken ben borç sahibi oldum ama kendimi buldum☺️ eğer ki çok farklı bir insan olabilirdim cümlesini kurabiliyorsanız o insanın peşinden gidin lütfen, insanın kendi dönüşümünü hatta bazen dönüşemeyişini izlemesi kadar keyifli bir şey yokmuş bu dünyada 🍀
Yani bence bu kanalda birçok video çekip güzelce kendini ifade edebiliyor olman bence geçmişteki travmalarına rağmen başarılı güçlü biri olduğunu gösteriyor. Tebrik ediyorum. Hatta böyle şeyler yaşamış ve bir şeyler yaşamış insanlar görünce sanki ben başarmışım gibi gurur duyuyorum. Bu arada bende benzer süreçlerden geçtim ailemden hep şu cümleyi duyduğumu hatırlıyorum. Sen bir .çocuksun kendin için neyin iyi neyin kötü olduğunu ayırt edemezsin dediler .Ve ben şuna inandım her zaman benim fikrim önemli değil benim ne hissettiğim önemli değil ailemin bunu makul bulması önemli .Ancak bu şekilde sevilmeye layık olabilirim .11.sınıfın yazında kapanmam gerektiğini söylediler ve ben istemiyordum. Zamanla alışacaksın merak etme biz bunu seni çok sevdiğimiz ve korumak istediğimiz için yapıyoruz dediler .Bende boyun eğmek zorunda kaldım. Üniversite hayatımda kapalıydım çok mutsuzdum. Âmâ insanlar beni böyle tanıdığı için açılmaya cesaret edemiyordum .Herkesin yargılayıcı bakışlarından korkuyordum Korkak ürkek çekingen biriydim. Sadece yakın arkadaşlarım beni gerçekten tanıyordu. Okul bitti çalışmaya başladım bir şantiyede mühendis olarak iş yerinde özgüvenim artmış insanlarla konuşma kabiliyetim artmıştı sosyal bir işti çünkü .Hala ailemle yaşıyordum. ama bu noktaya gelene kadar içimde o kadar büyük bir öfke hissediyordum ki. Bir gün şehirler arası bir otobüste İstanbul'a gidiyordum .O yolculukta bütün hayatım film şeridi gibi gözlerimin önünden geçti .8-9 saatlik yolculuk boyunca ağladım. Çok öfkeliydim .Bütün herkese meydan okuma ve bütün gemileri yakma düşüncesini içimden atamıyordum. Eve gittim aileme ben açılacağım ve sizden izin almıyorum sadece haber veriyorum dedim .Kahroldular tabi .Bunu söylemek bile zorken tepkileriyle uğraşmak çok daha zordu. O gün baş örtümü çıkardım ve bir daha asla takmadım. Ertesi gün işe açık gittim Herkes sanki adam öldürmüşüm gibi bana bakıyordu ve arkamdan dedikodumu yapıyorlardı. O günlerde belli etmedim ama .Dokunsalar ağlayacaktım. Her akşam eve geldiğimde ağlıyordum. Neyse bir şekilde memnun olmasalar bile beni evlatlıktan atamayacakları için alıştılar normalleşti hala kabul görmüyordum ama buna da şükür. Bir süreliğine bunları yaptığım için kendimi süper kahraman gibi hissettim ne yalan söyliyim. Ama şimdilerde Ağır bir depresyon. Geçiriyorum kısa süre terapi alma şansım oldu doktorumun teşhisi )İş yerimde bir çok kişi ile birlikte işten çıkarıldım .Maddi bağımsızlığım azaldı. Bu yüzden terapiye devam edemiyorum. Aslan burcuyum ve gururluyum kimseden yardım talep edemiyorum maalesef zor bir zaman geçiriyorum. Âmâ videona denk geldim bunları yüksek sesle konuşman çok hoşuma gitti. Not : Bu arada annem ve babam kötü insanlar değiller sadece başka bir çocuk yetiştirme yöntemi bilmiyorlar Yani aslında çok merhametli duygusal ve kalbi temiz kişiler ama işte ben onların ilk çocuğuydum .Benden sonraki 2 kardeşimi hep korudum ve onların isteklerini gerçekleştirmek için her şeyi yaptım .Onlar benim yaşadığım zorlamaların %1ni bile hissetmediler annem ve babamda bu zorlamanın işe yaramadığını anladılar zaten .O yüzden eminim onların daha mutlu bir hayatları olacaktır.
Sen farkında değilsin ama gurur duyman gereken çok şey var mesela bu kısacık video bile bana iyi geldi ve kanalına abone oldum çok nadiren insanlara kanım ısınır genelde içimde her şeye karşı bir nefret var ama seni izlerken kalbimde bir yere dokundun sanki o yüzden git ve kendinle gurur duy 💕
Bir videonda sevdiğin çocuğa açıldığını söylemiştin. Bu senin biraz olsun cesaretlendiğini gösterir. Ben 6 yıl açılamadım. Senin gibi kendimden nefret ediyorum, aynada veya telefonda göremekten rahatsız oluyorum. Yıllık fotoğraflarında veya sınıf fotoğraflarında bile gözükmek istemezdim. Sadece kız olmak ile ilgili bir şey değil. Sanırım başka insanları kendimizden daha değerli görüyoruz ve onları rahatsız etmeyelim, göze batmayalım derken sönük kalıyoruz. Kısaca yalnız değilsin ve umarım hayatın istediğin gibi olur.
Bunun cinsiyet ile bi alakası olduğunu düşünmüyorum genel olarak insan olmakla alakası var 🫠 kendimi cesaretlendirebilmek için 100 adım attıysam 99unda geri gittim. Ama bir noktada ilerleme kaydediyorsun, önemli olan biraz başlamaya çalışmak. Umarım hepimizin hayatı istediği gibi olur 🙌🏻
Biraz bu konu ile alakalı içimi dokmek istedim Küçüklüğümden beri ailem ve abilerim tarafından hep baskıya uğradım özellikle dersler anlamında hep o başarılı her şeyi çok iyi kızdım ortaokulda hem sporda hem derslerde hem sanatta tabi bu şeyler beni de mukkemelliyetcilik huyumu gelistridi o zamanlar ve lgs geldi çattı tabi küçüklüğümden beri başarı baskısı artık bana işlemiş başarısız olmaya katlanamiyorum tabi lgs zamanı başarısız olduğum zamanlar oldu tabi ailem kızıyordu abim kızıyordu bende deliriyordum ve bu bana hep kaygı olarak duruyordu ve sonuç hüsran stresten hiçbir şey yapamayıp çok kotu (bana göre)bir puan yaptım aileme bırakın okumayayim bı ise yaramiycam dediğimi hatırlıyorum resmen cokmustum iyi ki babam beni dinlemeyip ortalama bı liseye yazildim sinifim o kadar kötüydü ki liseden nefret ettim 4 senede 3 okul değiştirdim ve artık liseden hevesim kaçtı açığa yazıldım tabi lgs yüzünden edindiğim yüksek kaygı yks zamanında da kendini gösterdi lisede de çok iyi olamasam da ortalamaydim ancak yks zamanı kaygım o kadar çok arttı ki artık dayanamıyordum ailem sonunda beni dinledi ve psikologa gönderdi peki noldu? İLK SEANSTA HOCA DEDİ Kİ PSİKİYATRİYE DE GİT ve hem psikologa hem psikiyatriye gittim o sene berbattı benim için ilaç kullandım ilac da bana işe yaradı ancak çok rahattım neyse yks geldi yine ben başarısız oldum stresten yine yapamadım bu stres beni bitirdi bide bu sene malum ayt mat... Yine batırdım derece beklenirken resmen çöktüm babama dedim mezuna kaliyom yok yine baskı yaz yaz yaz biz seni okuturuz çok tessekur ederim şimdi elektrik elektronik mühendisliği okuyacağım ancak yine kaygı var maalesef ailem sonunda derslerime karismiyacak diye mutlu olurken bu sefer de ing hazirliktan kaldım ve abim benim öyle bı ağzıma etti bugün kendimi yine hiçbir işe yaramaz birisi gibi hissettim bazen kendime çok üzülüyorum hala bana karisiyorlar ailem karışmıyor ancak abimden kurtulamadim maalesef benim iyiliğini istedigimi biliyorum ancak napabilriim ki bı ing atlamadan kaldım diye demedigini bırakmadı ailem bile kizmadi bana ancak hala tam özgürlüğümü aldığımı düşünmüyorum yıllardır ne yapmam gerektiğini bilmiyorum bu konu ile ilgili belki ben izim veriyorumdur karismalarina ama gerçekten bıktım artık onlar da tam bıraksalar ben kendimi bırakamıyorum dediğim gibi mukeemelliyetci bı insanim ne yaparsam yapayım kendimi memnun edemiyorum bunu psikologuymla çok yenmeye çalıştım ama olmuyor maalesef ki yol kat ettiğimi bile düşünmüyorum öyle işte biraz içimi dökmek istedim
Bu noktada ailenin senin üzerinde oluşturduğu ve senin de kabullendiğin kabul ettirilmiş baskılardan kurtulman, ailenin sözlerinden kurtulmadan daha çok işine yarar sanırım. Artık ailenin yıllardır oluşturduğu baskı üzerinde çoktan yer edinmiş buna devam ediyor olmasalar bile sen artık bunu kendine bir ders ve çoğunlukla da dert edindiğin için kendi kendine de çok baskı kuruyor olman mümkün. Umarım kendine başarından daha çok önem verebildiğin bir ortam elde edebilirsin ✨
@@nekomelll katılıyorum ailem artık baskı yapmıyor hatta daha anlayışlılar benle hep gurur duyduklari çok başarılı olduğumu soyluyorlar ancak abim bu sefer başımı ağrıtıyor onu da bı şekilde halledicegim umarım bende bunların farkındayım ama artık kaygıya olumsuz bakmamaya çalışıyorum en verimli olduğum zamanlar kaygılı olduğum zamanlar her ne kadar insanlar kaygıya olumsuz yönde baksalarda kaygı benim bir duygum ve beni bu zamana kadar bitirse de artık onunla barisiyorum ve kabulleniyorum artık ilaç almayacağım kaygimi azaltmak için kaygıyı beni olumlu etkilemesine izin vereceğim mükemmeliyetçiliğin de hala üzerine çalışıyorum tamamen yendim diyemem ama artık kabullendim her şeyde iyi olamam ben de insanım yapamayacağım şeyler olucak bazen olaylar benden bağımsız ilerleyebilir bunu kontrol edemem bunu için de deliremem abimlede orta yolu bulacagimiza inanıyorum benim başarılı olmamı istiyor haklı çünkü bende bu kapasiteyi görüyor yapabileceğime de inanıyorum zor günler beni bekliyor ama ben alışığım zaten bunlara hayatımın ne zamanı kolay geçti ki zaten yine de tavsiyen için tessekur ederim artık hayata daha pozitif bakmaya odaklanacagim sanırım büyümenin bir parçası bu
@@nothinonme6150 Ağabeyin de senin adına kaygı geliştirmiş olabilir. Bunun pek çok sebebi olabilir. Bazen kardeşler, aşırı korumacı olabilirler. “Aman kardeşime bir şey olmasın” kaygısıyla anne ve babanın bile üstünde korumacı olabilirler. Ailede bir rol eksikliği olabilir ve abi kişi bunu doldurmaya çalışıyor ve bunu baskı ile yapıyor olabilir. Kurtarıcı, koruyucu rolünü kendine biçmiş olabilir. Tabii ki bunlar olasılık… Kesin değil… Bunu aşmanın yol şudur ya da budur diyemem, dersem de abes kaçar. Üniversitede okuduğun bölüm illa yapmak zorunda olduğun meslek olmak zorunda değildir. Yeni şeyler keşfetmeye çalış, belki de tüm bunların sebebi senin olmaman gereken bir kişi olmaya zorlanmandan kaynaklanabilir. Sınavlar hiçbir şeyin ölçütü değil. Gerçek ölçüt senin kendini arayışın… Belki de mühendis olmaman gerekiyor. Belki de kendini kanıtlayacağın başka bir alan vardır. Bilemiyorum. Oku, düşün, yaz mesela… Ha, haddimi aştıysam da özür dilerim. Bu ülkenin sınav sistemi bir rezalet bunu da bil. Ben ki çok başarılı bir öğrenciydim ama üniversite sınavını 3. Girişimde kazandım ve elektronik mühendisliği bölümünü hazırlık dahil 9 yılda bitirdim. Ben ki kimsenin çözemediği matematik ve geometri sorularını çözerdim ama üniversitede çakıldım, sınavda çakıldım. Yani üniversiteye öğrenci mi alınıyor, komando mu alımıyor belli değil… Bir başımızda silah sıkmadıkları kalıyor. Hem hayatından zevk alacağın hem de geçimini sağlayabileceğin iş başka bir iş olabilir. Bilmiyorum. Okulu bırak falan demiyorum ama yanlış anlama, fakat seni bir şeylere iten bir çekim mutlaka vardır. Onu bulacaksın.
konuşmanı dinlemek o kadar huzur verdi ki anlatamam. Ben senin deyişinle susturulmadım 1 sene öncesine kadar. 2 abim var benim ve geçen sene sevgilim olduğunu öğrendiklerinde bu susturulmaya benzer bir şey yaşadım. sevgilim olduğunu öğrendiler çocukla konuşmayı kestim bu sorun değildi benim için çok yakın olduğum bir arkadaşımla görüşmemi yasaklamıştı küçük abim ama ona rağmen görüştüm ve o hariç evdeki herkes biliyordu kızla arkadaş olduğumu. Bu sevgili olayı çıkınca kızla hala arkadaş olduğumu da öğrendi abim ve tamamıyla her şeyden uzaklaştırıldım. normalde tiyatro kursuna gidiyordum kursu bıraktım arkadaşlarımın hepsi kızla ortak arkadaşımız diye onlardan da uzaklaştım ve sonunda yalnız kaldım. hem mental hemde fiziksel olarak. ben dışadönük birisiyim diyebilirdim kendime o zamanlar ama artık öyle değilim. her şeyden uzaklaştırıldıktan sonra ilk defa dışarı çıktığım gün tek başımaydım ve çok korkutucu gelmişti bana ki ben dışarıda gezmesini tozmasını severim ama ona rağmen çok korkmuştum sanırım o zaman ilk defa o susturulmanın etkisini açık bir şekilde hissetmiştim. çok kötüydü benüm için ve hala kötü sınav senem olmasa ve telefonum bozulmamış olmasa hala daha kötü olmaya devam edecek. abimlere karşı 4-5 ay çok mesafeliydim aynı şekilde anneme karşı çünkü annem hem arkdaşımla görüştüğümü biliyordu hem çocukla konuştuğumu biliyordu ona rağmen abimlere karşı korumadı beni ve ben bu yüzden anneme ve abimlere karşı her zaman bi duvarım olduğunu hissedicem çünkü hiçbiri biz bu kızı her şeyden herkesten uzaklaştırdık tekrardan arkadaş bulabilecek mi diye sormadı. tek başına gezmeye alışık olmayan ben kalabalık arkadaş ortamıyla gezen ben aylardır tek geziyorum çok garip geliyor abimlere extra tepkili olmamın sebebi takip ettirmeleriydi şuanda hala yapıyorlar mı bilmiyorum ama canları cehenneme ne bok yiyorsalar yesinler
Madem böyle ot gibi yaşamanı istiyolar neden doğurup çocuk bakma sorumluluğu alıyolar aw cidden bu tip ailelerin kısırlaştırılması gerek hem çocuk bakamıyor hem yaptığı çocuğun hayatına müdahale ediyor
@@renkli_08kusura bakma da annenler niye buna izin veriyor? Gercekten kotu bir niyetle soylemıyorum ama ailen zaten abinlere bu sorumluluğu yuklemis eger rahatsiz olsalar asla boyle bir durum olmazdı abi senin arkadasin olabilir ebevynin d3gil. Muhtemeln biz kotu olmayalım diye sanki rahatsız olıyomus gibi d3 yapıp karısmıyolardır ama emin ol onlara ailen boyle bir sorumluluk veya hak vermeseydi boyle olmazdı. İleride kızdıgın sucladıgın insanlarin sırası cok degisiyor. Anneni veya babanı da cok masum gorme derim cok sık olan bir manipule etme sekli cunku sucu abilere atıp kacıyolar. Emin ol abinleri bu sekilde sana davranması icin yetistir3n onlar tamamen sucsuz cıkmak icin
Video için teşekkürler, böyle samimi paylaşımlar olan videoları izlemeyi tercih ediyorum. Video uzun olduğu için özetini okuyorum. Umarım videolar sürer. Hoşçakalınız. Giriş ve Konunun Belirlenişi Bugün sizlerle travmalarımız üzerine konuşmak istiyorum. Geçen gece saat 1 civarında, normalde çok fazla konuşmayan içe dönük biri olarak, aniden birçok hatıra, anı ve travmanın zihnime geldiğini fark ettim. Bu düşünceler beni o kadar etkiledi ki neredeyse uyuyamadım. Bu nedenle, bazı şeyleri paylaşmaya karar verdim çünkü bu konunun beni ne kadar rahatsız ettiğini daha önce hiç kimseyle paylaşmamıştım. İçe Dönüklük ve Aile Dinamikleri Normalde çok konuşkan olmayan bir insanım. Genellikle kendimi geri tutar, sohbete dahil olmaktan çekinirim. Çocukluğumda ailem ve çevrem tarafından çok fazla susturuldum. Özellikle ailem, fikirlerimi ifade etmeme izin vermedi. Bu baskı, benim gelecekteki karakterimi şekillendirdi ve şu anki içe dönük yapımın temel sebeplerinden biri oldu. Türk aile yapısında, anne babanın çocuk üzerinde baskıcı olması yaygın ve bu durum benim de susturulmamla sonuçlandı. Abimin Rolü ve Destekleyici Olması Abim, ailem tarafından benim susturulmamın önüne geçmeye çalıştı. Üniversiteye gitmesi, hayatımın en travmatik anlarından biri olarak hatırlanıyor çünkü bu süreçte kendimi keşfetme fırsatı bulamadım. Abim, bana bazı fırsatlar sundu ancak bu fırsatlar oldukça kısıtlıydı. Yine de, onun desteği benim için çok önemliydi. Kendi Kendini Değerlendirme ve Özgüven Kendimi çok öven birisi değilim. Hayatımın büyük bir döneminde kendimden nefret ettim. Ancak, şu an kendimle gurur duyduğum noktalar var. Kendimi geliştirmeye çalışıyorum ve bu süreçte küçük desteklerin büyük katkılar sağladığını fark ettim. Özellikle, kendimi ifade edebildiğim bu platformda daha özgür ve açık bir birey olma yolunda ilerliyorum. Geçmişle Yüzleşme ve Terapiden Geçmiş Deneyimler Yaklaşık dört yıl önce bir psikolog tarafından terapi almaya başladım. Yeme bozukluğu ile mücadele ediyordum ve bu süreç benim için çok zorlu geçti. Terapide, ailemle olan sorunlarımı tam olarak ifade edemedim ve bu da sürecin etkisini azaltmadı. Geçmişte yaşadığım baskılar ve susturulmalar, şu anki halimi büyük ölçüde etkiledi. Çocukluk Anıları ve Baskının Etkileri Küçükken, çevremdeki insanlar benim fikirlerimi sürekli susturdu. Özellikle ailem, çocukken fikirlerimi belirtmeye çalıştığımda beni engellerdi. Bu durum, konuşmayı bırakmamı ve kendi içime kapanmamı sağladı. 5 yaşındayken, arkadaş ortamında yapılan bir olay, gururumu kırdı ve bu olayın etkisi yıllar sonra bile beni etkiledi. Sonuç ve Tavsiyeler Son olarak, hiçbir zaman bir çocuğu susturmamanızı tavsiye ediyorum. Çocuklar, dünyaya geldikleri için anne babaları tarafından yönlendirilirler ancak onların birey olarak kendi seslerini duyabilmeleri de çok önemlidir. Çocuklara karşı alakasız veya olumsuz tavırlar, onların özgüvenlerini zedeler ve uzun vadede ciddi psikolojik sorunlara yol açabilir. Bu videoyu izlediğiniz için teşekkür ederim. Eğer siz de travmalarınız veya geçmişinizle ilgili konuşmak isterseniz, bu platform benim için bir alan olabilir. Konuşmak, iyileşme sürecinin ilk adımı olabilir.
Merhaba, bir videonuzla beni esir aldınız. İlk diyeceğim şu: Yalnız değilsiniz. Bazen internette görüyorum. Yüzlerce binlerce insan içini dökmek için cesur bir insan arıyor. İtiraf erme ya da paylaşma cesaretini gösterebilen bir kişi bazen onlarca yüzlerce insanın da ses çıkarmasına sebep oluyor. Videonuzu izledim. Derhal abone oldum. Kendim de bu tür videolar çekip atıyorum bazen… Neyse… Dediğim gibi yalnız değilsiniz. Bu aile travması denilen biçerdöver çoğumuzun üstünden geçti. Buğday başakları gibi kökümüzden koparıldık, hunharca tohumlarımız koparıldı. Lime lime edildik. Fakat kendimizin kırık parçalarını bulduk, birleştirdik, yapıştırdık ve yeniden kendimizi inşa ettik. Kırık dökük seramik bir vazo gibi… Yıkılmadık. Zordu ama üstesinden gelmeye çalışıyoruz. Her şeye rağmen… (Not: İnternet aleminde karşımıza hater ismi verilen kötü niyetli kişiler de olacaktır, olabilir. Öyle kişilere pabuç bırakmayın.) Ortalıkta yaralı bir kuşak var. Y kuşağı deniliyor. Anne baba ne yaptığını bilmiyor. Fakat dertlerini kendi çocukları da çekmesin diye çabalarken kendilerini unuttular bu kuşağın üyeleri… Aile adı altında tüm suçlar örtbas edildi. Fakat şu var. Bunların hepsi yaşandı. Bunlar ciğerimize oturdu. Size baktığımda fakat, bir hayat enerjisi görüyorum. O batarya, her şeye rağmen hala %100 gösteriyor. Eyvallah. Teşekkür ederim.
İnsanlar bena hep susuyorsun diyor. Suskunluğum hakkında aynı şeyleri yasamışız. Bu konu kakkında çok doluyum konuşsam roman olur yani o derece. İnsanlardan nefret ediyorum hatta tiksinşyorum hiç kimseyle artık konuşmuyorum. İntihar etmeyi bile düşündürüyorlar bana bunu sürekli söylemelerinden dolayı.
Herkesin kendine ait yaşanmış birçok tramvatik noktaları vardır ancak aile eğer ki çocuğa yaşam alanında pozitif bir ortam sağlamıyorsa maalesef çocuk kendi içine daha fazla kapanıyor ve kendini ifade etmekte zorlanıyor veyahut çok güzel yeteneklere sahip olacakken çok güzel yerlerde olacakken yaşadığı olaylar sonucunda özgüvensiz bir birey olup hiç bir şey başaramayacağını düşünüyor ve bu döngü devam ediyor.. Aileler çocuğa söz hakkı vermiyor ortamlarda hakkını savunmasını engelliyor sonra çocuk büyüdükten sonra onu özgüvensilik , hakkını savunamayan pasif biri , kabullenmiş çaresiz gibi damgalar ile çocuğunu azarlayabiliyor.. Ve en önemlisi yeni işe girmeyi cesaret gösteremeyen bireyler çocuklukta suçlanma ile karış karşıya kalmış kişiler oluyor çünkü o çocuk ne yaptıysa ya da ne yapmadiysa hep suçlandı dolayısıyla şimdi de yeni bir şey yapmaktan yeni bir yere gitmekten çekiniyor çünkü hatta yapmaktan suçlanmaktan korkuyor... Peki ne mi yapmalıyız (naçizane) Eğer aile isek çocuğu suçlamaya eğilimli olmayalım emij olun ki çocuğunu suçlayan ebeveyn yaşlandığı zaman çocuk tarafından kendisi de suçlanma ile karşı karşıya kalması yüksek olacaktır.. Çocuk yere bir şey mi döktü hemen "seni sakar nasıl yaparsın bunu bıktım senden" dememeliyiz Onun yerine "Elinden kaymış olabilir dalgın olmuş olabilirsin istersen gel beraber temizleyelim bir dahakine kendi başına bile temizleyebilrisin .."gibi daha yapıcı cümleler kullanalım Çocuğumuzu susturmayalim , unutmayalım ki çocuk çocukken susturulursa ileride ya hiç konuşmayan biri olacak ya da susturuldugu için size hep sitem edecektir Çocuk çocukken konuşmaya hakkı vardır tıpkı büyük bir birey gibi .. Bu tarz şeyler yaşayan ya da farklı şeyler yaşayan kişiler ise lütfen geçmişi biraz da olsa geçmişte bırakarak (çünkü tamamen bırakılmıyor) Kendimizi sevelim kendimizden nefret etmeyelim unutmayalım ki insan bizi bizden başka anlayacak kimse pekte yoktu aslında kendimizi en iyi kendimiz biliyoruz ve kendimizi kendimiz için keşfetmeliiyizz Siz her şeyden daha değerlisiniz ❤ Bu tarz video yayınlayıp hem içimizi dökme fırsatı yaşattığıniz için hem sizi dinlediğimiz için teşekkür ederim hanımefendiyeee🦋
O kadar iyi ki varsin ki Seni o kadar iyi anlıyorum ve tebrik ediyorum ki Sennnn cok güçlü ve zeki birisin hayat ve kendin seni çok güzel yetiştirmiş 🪴
