Khatami=در این میان مطبوعات نیز بیکار ننشستند و روزنامه های كیهان و جمهوری اسلامی با نوشتن مقاله هائی بر ضد بازرگان آتش بیار معرکه شدند.
قسمت هائی از یادداشت های خاتمی که با عناوین "مرگ آقای سادات و نطق آقای بازرگان" و "چه كسی آمریكایی است؟" منتشر شد به شرح زیر می باشد:
از آن روزی که ارگان "نهضت آزادی"، همنوا با با ارگان"دفتر
هماهنگی ضدانقلابی" علیه خط امام؛ یعنی اسلام اصیل و علیه همه ارگان های انقلابی وشخصیت های کارساز و پاکباخته انقلاب اسلامی چون: بهشتی، رجائی، هاشمی، خامنه ای و ...به منظور تغذیه ارگان های تبلیغاتی آمریکا و اسرائیل و بختیار و ...مطلب می نوشتند و دشنام و ناسزا می گفتند،
شادروان بازرگان در واکنش به یادداشت های خاتمی جوابیه ای خطاب به کیهان نوشت که در قسمت هائی از آن آمده است:
"جناب آقای خاتمی! نماینده امام و سرپرست روزنامه کیهان
چهارشنبه 15 مهرماه گذشته که در اثر هیاهو و حملات عده ای از همکاران محترممان در مجلس شورای اسلامی از حق قانونی خود و نوبتی 15 دقیقه نطق قبل از دستور محروم شده، نیمه کاره رها و به صندلی خود برگشتم و ناسزاها و ناروائی ها فروکش کرد، به طرف شما خم شده، گفتم: آیا روزنامه کیهان حاضر است متن تمام کمال نطقم را چاپ کند، فرمودید: بلی! به شرط آنکه خودم هم اظهار نظری بکنم. گفتم: چه بهتر !
فردا عصر از سرعت عمل روزنامه کیهان به تحسین درآمده، دیدم مسابقه را قبل از آن که حریف حاضر شده و یا داور سوت بکشد، برده اید. نه یک مقاله بلکه سه مقاله از 16 تا 19 مهرماه "اظهار نظر" و "اظهار لطف" فرموده و خوانندگان را گیج کرده اید که بدانند اصلا بحث روی چیست و دعوا بر سر لحاف کیست؟...
...در تاریخ ثبت شد که در ایران، آزادی عقیده و بیان، حتی در مجلس نمایندگان آن هم برای استفاده مودبانه و ملتسمانه، خاموش کردن جنگ خانگی وجود ندارد....من در آنروز یک حرفی زدم، درست یا نادرست. بقول آن مرد مومن آل فرعون که درباره حضرت موسی به درباریان نصیحت کرده، می گفت: چرا می خواهند کسی را که می گوید ارباب من خدا است بکشید، بگذارید حرفش را بزند، اگر دروغ می گوید زیان آنرا خودش خواهد چشید، اما اگر راست می گوید، وای به حال شما، از بلاهائی که خبر می دهد!
من بیچاره که بعد از شش هفت ماه انتظار کشیدن و نطق قبل از دستور و قرض کردن وقت از آقای صباغیان، بقول شما سکوت را شکسته، به حرف آمدم، نه زور و نه اسلحه ای در دستم بود، نه افسون و سحر کلام داشتم و نه قدرت دولتی و مقامی در اختیارم قرار داشت که به فرض سوء نیت و قصد خیانت کسی را وادار به خرابی و فساد کنم یا آتش و کشتاری به راه اندازم.پس این خشم و یورش ده بیست نفر نمایندگان و سکوت حاکی از رضایت جناب رئیس برای چه بود؟
مردم را هم که می گوئید اکثریتشان با شما هستند و راه خود را یافته اند. با تمام کردن نطق که مچم بهتر باز می شد و رویم سیاهتر می شد!
20 сен 2008
