Bir varmış, bir yokmuş.
Evvel zaman içinde, kalbur zaman dışınıda,
pireler berber, cüceler dev, devler tellal,
bebeler analarının beşiğini tıngır-mıngır sallar iken,
yedi tepenin ardında,
mutlu mu mutlu, refah ve huzur dolu bir ülke varmış.
Bu ülke halkıyla beraber büyük acı ve fedakarlık çeken gazi bir kumandan tarafından gelecek nesillerin bağımsız ve mutlu yaşamaları için kurulmuş. Ve gelecek nesiller Atalarını unutmadan çağdaş ve aydın bir yaşam sürdürüyorlarmış.
Ülke refah ve huzur doluymuş, çünkü ülkeyi yönetenler karşıt görüşlere açık, birbirlerine saygılı insanlarmış. İnsanı yaşatıyorlarmış ki, devlet yaşasın diye…
Onun için ülke iktidarı ve muhalefeti son derece uyumlu birlik ve beraberlik sergiliyorlarmış.
Ülke yönetimi sadece saygılı da değil, çok iyi eğitimli, bilgili, liyakatlıymış.
Ülkede eğitime çok değer verildiği için her çocuğun eşit şartlarda okula gitmesi ve eğitim almasına önem veriliyormuş. Ülkenin üniversiteleri en çağdaş ilim irfan yuvalarıymış.
Ekonomik refah o kadar üst seviyedeymiş ki, kimse geçim sıkıntısı çekmiyor, hiç bir çocuk okula gitmektense çalışmak mecburiyetinde kalmıyormuş. İşsizlik hiç yokmuş ve asgari ücret herkesin rahatça geçinebileceği kadar yüksekmiş.
Eğitim ve ekonomik refahın yanısıra ülkenin en önemli özelliklerinden biriyse insanlarının demokrasi ve hukuğu çok benimsemeleriymiş.
Onun için ülke en bağımsız, en özgür basına sahipmiş.
Ülke bu kadar huzur içinde olduğu için tüm dünya tarafından kıskanılıyormuş. Özellikle ülkenin manevi ve dini değerlerine bağlı olan iktidarı dış güçler yıprandırmak istiyorlarmış.
Onun için ülkede çıkan olumsuzluklar her zaman dış güçler kaynaklıymış, ve ne halk ne yönetim birlik ve beraberliklerini bozmak isteyenlere asla ve asla taviz vermiyorlarmış. Gerek iktidar gerekse vatandaş güvenlik güçlerine çok sahip çıkıyorlarmış.İşte böyle mutlu ve bahtiyar yaşıyormuş halk.Sonra mı ne olmuş?
Ne olacak?…
Onlar ermiş muradına…
15 сен 2024
