Brigitte, jouw buurvrouw/ vriendin krijgt haar zoon niet meer terug (in dit leven). Maar het moet wel een grote steun voor haar zijn dat je dit lied voor haar en ter ere van je buurjongen hebt gemaakt ♥️
Dit komt binnen als een mokerslag. Man, wat heftig. Ik weet niet of ik het überhaupt zou kunnen zingen, hulde, Brigitte Kaandorp, muzikanten en Theo Nijland.
Afgelopen weekend was ik bij de voorstelling waarin dit nummer gezongen wordt. Hele nummer kippenvel gehad. Op eerste blik natuurlijk niet per se een nummer dat je in een comedyvoorstelling zou plaatsen, maar op een of andere manier paste dit (plus het verhaal wat ervoor werd verteld) perfect in de voorstelling. Vraag me niet waarom, maar dat deed ‘t gewoon. Respect Brigitte. Nog meer fan dan ik al was. ❤️
Idd super mooi maar ook triest. Maar men vergeet vaak dat ze geen comedyshow maakt maar cabaret. En dat doet zij op de oude manier: met een lach en af en toe ook een traan.
Via een nabestaandegroep kwam ik bij dit liedje terrecht, Het verwoord precies hoe ik me voel nadat ik mijn dochter verloor. Bedankt voor het doorbreken van het taboe en via dit lied maak je het bespreekbaar, het is zo belangrijk erover te blijven praten.
Ik wens u heel veel sterkte met het dragen van dit verlies van uw dochter. Steek een kaarsje voor jullie aan, dat het licht van de Eeuwige jullie mag dragen.
Achteraf praten is éen ding, en meestal vooral ten bate van jezelf. . Je ogen en oren en alertheid continue openhouden én de tijd nemen voor een ander is iets heel anders . Mensen beseffen meestal niet hoe egoïstisch en egocentrisch ze bezig zijn . En dan is er “plotseling” zomaar iemand dood. Ja, hoe kan dat nou....
Wat is dit een mooi en intens nummer! Een moeilijk onderwerp schitterend onder woorden gebracht. Voor mij zeker(e) een winnaar voor de Annnie MG Schmidt prijs
Tranen lopen over mijn wangen. Ik heb zelf niemand verloren maar deze tekst, deze muziek, laat je de pijn voelen van iemand die achter blijft. Prachtig...verdrietig... maar prachtig.
Dit lied vond ik al mooi toen ik het lang geleden voor het eerst hoorde. Een paar dagen geleden "herontdekte" ik dit nummer. Inmiddels 35 en zelf vader komt het harder binnen. Huilen heb ik sinds de basisschool niet gedaan, maar een traantje kwam nu wel erg dichtbij. Iets ergers kan ik mij niet voorstellen. Die machteloosheid, spijt, twijfel, verwarring, allemaal prachtig verwoord.
Brigitte, Alex Klaassen is een waardige winnaar van de Annie MG Schmidtprijs. Maar voor mij is jouw nummer van een andere klasse. Deze raakt op een niet te beschrijven manier. Jij bent voor mij de winnaar.
Ik lees je commentaar en de tranen schieten me weer in mijn ogen. Vorig jaar rond deze tijd heeft mijn schoonzus besloten dat het genoeg was. Had dit lied eerder al live gezien bij de try-out in Bergen op Zoom, had toen ook al natte ogen en toen was er nog niks gebeurd. Ik weet niet wat je hebt meegemaakt, en dat gaat me ook helemaal niks aan, maar ik hoop dat het allemaal wat kalmer is geworden in je hoofd. Bij ons gaat het wel weer. Af en toe komt er iets voorbij zoals dit lied en dan gaan de sluizen weer even open.
Wat een paar strijkinstrumenten kan doen, contra uw optreden op tv. Zoveel meer volume en impact en het penetreert recht in je hart. Hulde! Het is, en blijft een pijnlijk onderwerp voor mij. Ik ben 'gered' maar om het te horen vanuit een moeders perspectief, blijft pijnlijk. En zeer confronterend.
Pure paniek, ik weet het nog als de dag van gisteren. Paniek omdat je zóveel gevoelens hebt onderdrukt in de loop der tijd, dat je geest op ontploffen staat. Het mislukte. Gelukkig maar. Ik heb, ook met hulp van anderen, geleerd om die kluwen van onderdrukt oud zeer leren voelen en verwerken. En er een heel en gelukkig leven voor teruggekregen, stukje bij beetje. En nu huil ik om dit geweldig mooie en invoelende liedje van mijn onvolprezen Brigitte Kaandorp, 16 jaar na dato. Sterkte allemaal.
@@persvrij het is uw schuld niet!! Ik was zelf heel erg psychotisch, je weet alleen wat erin je hoofd gebeurd, maar niet dat je het Echt ook doet, je leeft in een film. Ik hoop dat U nu een beetje tot rust komt, het licht niet aan U!! De geest in je Hoofd, je Gedachtengang is ziek!
Achteraf praten is éen ding, en meestal vooral ten bate van jezelf. . Je ogen en oren en alertheid continue openhouden én de tijd nemen voor een ander is iets heel anders . Mensen beseffen meestal niet hoe egoïstisch en egocentrisch ze bezig zijn . En dan is er “plotseling” zomaar iemand dood. Ja, hoe kan dat nou....
Dit is wel heel crue gezegd. Achterblijvers worstelen hier sowieso al mee. Niet altijd zijn er signalen of is er ruimte om erover te praten, ook al wil je dat als betrokkene zo graag. Wanneer iemand blijft ontkennen dat er iets is, omdat ze dat niet aan zichzelf kunnen toegeven. Laat staan aan hun naasten. Met jouw reactie vergroot je het schuldgevoel van nabestaanden.
