Er was eens een hoogbejaarde verzamelaar. Hij wist zijn huis te vullen met alles wat hij bruikbaar vond. Toen kwam de dag dat hij naar het verzorgingstehuis moest.
Zou ik maar doen! Die zgn. hulpverlening "krijgt" jouw spullen en daar mag je ook nog eens voor betalen. Heb je commentaar wegens achterovergedrukte en slinks weggesluisde materie, wordt alles afgelachen en krom rechtgepraat of genegeert want ze weten alles van je en beter bovendien. Jij staat er inmiddels bij als de halve idioot die niks weet en weg zijn ze.
werd er maar eens gekeken in het hart van zo'n man.. ik herken dit gedrag uit duizenden... het gevoel en het gemis erna, als alles weg is.. men zegt dat het gevoel slijt, maar ik mis nog elk "spijkertje" ieder dingetje, elke dag, elk uur..de woede dat een ander beslist wat gewoon je eigendom is, van jou, waar jij ook hard voor gewerkt heb, maar daar wordt na afloop niet naar gekeken ;)
Ik had een tijdje last van beginnende verzameldrang. Het zijn de herinneringen die je koestert, die vind je terug in de spullen. Alleen is de herinnering niet weg als de spullen weg zijn. Echt niet, het is maar materiaal, aan alles komt een eind. Maar de herinnering, die blijft.
