Excuses voor de dubbele upload. Er zat een onjuistheid in de vorige versie met betrekking tot het aantal bibliotheken in Boulder City Nevada, een gevoelig onderwerp waarover al meer dan genoeg misleidende informatie circuleert.
Grappig hoe bijna alle dingen waar jullie op afgeven, ik juist leuk gevonden dan wel vermakelijk vond. Bv de openingsscene (lied) was voor mij: O god, wordt dit zo'n musical/film (ik houd niet zo van musicals). Vervolgens verrast de film me door de hele theatrale musicalgebeuren niet te doen. Hoe dan ook, het valt me op dat jullie kritiek vaak blijft hangen bij een beschrijving van wat er gebeurt in plaats van uitleggen wat daar dan slecht dan wel goed aan is. Ik heb het idee dat jullie dat in andere afleveringen wel meer doen, maar misschien ligt het aan mij.
Al eerder gevraagd, maar gaan jullie ook een keer iets analyseren wat jullie wel literair of esthetisch verantwoord vinden? Zou wel interessant of zelfs leerzaam kunnen zijn.
Ik heb me vaak voorgenomen naast overgewaardeerde producten ook ondergewaarderde producten te gaan bespreken. We kwamen hier in de buurt toen we Harry Merry verdedigden in de aflevering over 'Man bijt hond'. Maar een geheel (of overwegend) positieve aflevering blijft steeds uit. De reden is vermoedelijk dat ik pas zin heb om ergens veel tijd in te steken als ik er kwaad over ben.
Hij is weer leuk, maar het punt over de drijvende kracht die nodig zou zijn voor musicalliedjes klopt niet helemaal. Juist de musicals die ze proberen te emuleren, de vroegere musicals, gebruikten hun liedjes als intermissies, Als je kijkt naar Good Morning uit Singin' In The Rain bijvoorbeeld, voegt het liedje niets tot weinig toe aan het verhaal en pakt de scene de draad precies weer op waar ze die achterlieten voor het liedje. Dit is mij zelfs aangeleerd als kenmerkend onderdeel van musical. Verhalende, voortdrijvende liederen zijn het domein van operette en opera. Verder weer heerlijk bezig!
Een rustpunt in een musical was idd heel normaal. Maar om een "rust" nodig te hebben moet er van tevoren en/of na die rust wel iets gebeuren. Dat is bij deze film niet het geval.
@@henkdevries7634 Inderdaad, dat maakt een musical net leuk. Er gebeurt veel, maar het is niet te zwaar omdat er ook gezongen wordt. Maar dat heb je met een nostalgische bril: je vergeet alle slechte dingen en prijst het verleden de hemel in. Dat is de nieuwe romantische beweging, het is eigenlijk een antiromantische beweging omdat het door het verleden terug op te wekken al die foutjes terug blootlegt. Dat vond ik persoonlijk een verrijking aan deze film, het vernieuwt het genre door er een pijnlijk afscheid van te nemen. Heel meta.
persoonlijk denk ik dat de liedjes de verschillende fases van de droom (Profesioneel wat dan ook) laat zien. eerst vol plezier, heel optimistisch en met elk volgend lied laat het zien dat hoe meer tijd je besteed proberend om alles te krijgen hoe minder je hebt. liedjes als "Someone in the crowd" toont een beeld van hoe mensen geloven dat liefde alles kan oplossen, waardoor ze er actief naar zoeken en de betekenis vervuilen. "City of stars" (Mijn persoonlijke favoriet) toont dat door het vervuilde beeld van liefde er onzekerheid ontstaat, een nood gedwongen idee om liefde te voeden met grote dingen terwijl het de kleine momenten zijn die het zo mooi maken, en terwijl je jezelf voorberijd om de grote dingen aan de liefde te voeren merk je niet hoe je het eigenlijk laat afsterven door zo vaak, zo lang weg te zijn. later in de film zien wij dit ook: Seb tekent een contract en laat Mia alleen zodat hij geld kan verdienen om zich beter te voelen in zijn relatie en laat daardoor de energie tussen hem en Mia leeg lopen tot er te weinig is om door te gaan. de film eindigt met de twee die niet samen komen, dit toont dat in een wereld met misformde beelden van wat wel en niet kan mensen voelen hun grootste dromen moeten volgen om weg te komen van de foute beelden van hun echte leven, ze beginnen te denken dat ze alles aankunnen alleen om te ontdekken dat hoe meer ze het proberen, hoe meer het word gezien als werk. al het plezier word eruit getrokken. wat ik zag als het bericht dat de film stuurd is dat: maakt niet uit hoe enthousiast je bent je kan niet alles, en het is oke om soms een stap terug te nemen van alle gekte om te zorgen dat je ervan blijft houden. geniet van de kleine dingen, probeer niet non-stop grote gebaren om te tonen dat je iets wil maar stop ook niet met proberen, het gaat om balans, een die ieder persoon zelf moet vinden en dat je moet uitkijken dat je niet te veel naar een kant leunt omdat het slecht kan eindigen. dat is gewoon mijn mening en als iemand anders er anders over denkt is dat prima, ik vind deze film gewoon erg goed en wilde vertellen waarom ik dat vind.
Ik vind juist het einde het sterkste punt van de film. Zonder dat einde was het gewoon een doorsnee romcom geweest. Maar dat einde vond ik geweldig. Het is (anders dan in veel romcoms) een niet-perfect einde: ze hebben wel allebei hun droom vervuld, maar zijn niet samen. Alles kan niet altijd perfect uitkomen. Waarom? Want, gewoon, zo gaat het leven. Het lijkt eerst jammer, maar als Emma (ben even de namen van de personages vergeten) de film van haar alternatieve toekomst in haar hoofd afspeelt, kom je (in ieder geval, kom ik) tot de conclusie: Als Ryan haar "levenspartner" was geweest, dan zat ze hier nu met hém; en als ze nu met hem in die zaal had gezeten... wie zou er dan op dat podium staan?? Hij kan niet op twee plekken tegelijk zijn. Die tegenstelling wordt fysiek duidelijk op het moment van de overgang tussen haar mentale film en het hier en nu. Ze glimlachen uiteindelijk naar elkaar: het is OK. Mijn interpretatie is, iedereen speelt een bepaalde rol in je leven, maar je kunt niet vooraf weten wat voor rol dat gaat zijn. Niet elke liefdesrelatie mondt uit in langdurige liefde, en in dit geval was hun rol in elkaars leven dat ze elkaar motiveerden om hun dromen achterna te gaan. En niet om nog lang en gelukkig samen te leven (saai). Juist die afsluitende glimlach (en het knikje van Ryan) wordt hier niet getoond, terwijl die zo belangrijk is!
De reden voor het hoge aantal nominaties is Hollywood dat zich masturbeert. Die Oscars worden uitgedeeld door mensen die diep in Hollywood geworteld zijn, en deze film is een grote bom nostalgie voor die mensen. Het gaat over de problemen die zij zelf hebben meegemaakt, en speelt in de tijd dat zij jong waren. Makkelijk scoren.
De heren slaan de plak wel een beetje mis vind ik. Ze hebben de film toch niet helemaal door naar mijn mening. Dat is zeker te merken wanneer er gezegd wordt dat de film zegt dat het personage van John Legend beter niet in de film had kunnen zitten. Maar dat is helemaal niet waar, de film geeft geen waardeoordeel over het gekozen pad van de personages, en ook niet over wat er gebeurt zou zijn als alles anders was gelopen. De film laat zien dat de beslissingen van Mia en Sebastian er toe hebben geleid dat ze uiteindelijk niet bij elkaar eindigen. De epiloog laat zien dat als ze andere beslissingen hadden genomen, ze wel bij waren geëindigd. Maar hier hangt verder geen waardeoordeel aan, terwijl Simon en Kasper er zelf wel een waardeoordeel aan hangen. Ze interpreteren de film verkeerd, en niet alleen dit ene stukje van de film.
Vallen mij erg veel 'rare' dingen op in jullie review. Ik ga ze niet een complete review van een review geven (en echt ik vind de snijtafel vermakelijk hoor) maar 2 puntjes deel ik toch: puntje 1: Jullie klagen over cliches binnen film, en vervolgens moet Mia een oude auto hebben en geen prius. Terwijl ook nog eens het niet de bedoeling is van Chazelle om van deze film een van rags naar riches verhaal te maken. Maar juist de strijd tussen droom en werkelijkheid weer te geven van 'de gewone mens'. (of dat nu de liefde is...of de kunst/werk etc.) puntje 2: De ruzie tijdens het verrassingsdiner bij Mia thuis.....hebben jullie wel eens ruzie met je partner gehad? Ik wel, en misschien doe ik het verkeerd hoor, maar in mijn ervaring loopt logica soms van mij en mijn vriendin weg. Ik vond het daarom juist een verademing om een onlogische gefrustreerde ruzie op het witte doek te zien.
welk cliche beroep je je dan op? heeft ook niets met oude of nieuwe auto te maken.. het gaat erom dat Mia beginnende is en als jonge zelfstandige werkende in de bediening van een koffiezaakje eerder een GOEDKOPERE auto zou rijden.. een Prius is fucking duur, een willekeurige 2de hands Smart ofzo had ook prima gewerkt. dus geef inderdaad vooral niet een complete review als dit pareltje 1 van je beste argumenten is.
Om een raar stereotype over 'Priusen en duur' uit de weg te halen; de Prius waar zij in rijdt zal niet meer moeten hebben gekost dan 5000 Dollar. Misschien ietwat duur voor een jonge meid die een bijbaantje heeft, maar voor Amerikaanse begrippen is dit helemaal niet duur of raar. Een Smart is daarentegen een luxe segment mini-auto. Een Prius past wel goed in het progressieve Californië.
www.cargurus.com/Cars/l-Used-Toyota-Prius-Los-Angeles-d15_L2163 not likely.. eerder drie keer zo duur. en verandert niet zoveel aan de discussie: waarom oude auto? omdat deze prius in hun ogen erg duur is.. en niet om aan een cliche te voldoen.
Je hebt blijkbaar niet gezien dat het hier om een ouder model gaat. Als je namelijk tot bouwjaar 2009 invult zit je wel rond de 5k. Ik ben hier niet voor de discussie, wou alleen even mijn autokennis delen.
not true.. Prius 2009 kost nog steeds rond de 8k.. misschien was een Smart niet het beste voorbeeld maar is toch aanzienlijk cheaper te vinden zelfs als je modellen na 2012 zoekt. www.cargurus.com/Cars/l-Used-smart-fortwo-d1040 en thanks but no thanks mbt je (gebrekkige) autokennis. 5k is overigens ook een fortuin voor een barista.. laat staan de bijbehorende kosten van het rijden van een Prius.
Dit is de Frozen voor volwassenen. Films worden steeds abstracter, geen verhaal maar een verwijzing naar een verhaal. Emotie in pure vorm (blij!!), vanuit het niets en zonder context. Dit is Mondriaan. Jullie zijn een beetje nostalgisch op zoek naar de Good Old Movie waarin dingen duidelijk en herkenbaar zijn.
Waarom genieten mensen van deze film: lieve en vrolijke cinematografie, aantrekkelijke en charismatische acteurs, oppeppende liedjes, vertederende dansjes. Het verhaal is in feite verschrikkelijk: uiteindelijk hadden ze gemakkelijk lang en gelukkig met elkaar kunnen leven, de film geeft geen enkele overtuigende reden waarom dit niet gebeurt. Het verbaasde mij dat zoveel mensen dit een vrolijke en positieve film vinden. Hebben die mensen de plot niet gevolgd? Is het die mensen ontgaan dat de hele plot een aaneenschakeling is van non-problemen, tot aan het laatste probleem (dan kom je toch na drie maanden weer lekker naar Hollywoord) aan toe? Zelden zo depressief een bioscoopzaal weer uitgekomen. Het wordt er nota bene nog ingewreven met die hele 'what if' montage. Het is echt alsof ze alleen maar een bepaalde stemming of gevoel wilden uitstralen, en de hele plot er maar een beetje uit de losse pols omheen hebben verzonnen, een plot die inconsistent is met zichzelf, en met de hele look and feel van de film. Al met al een behoorlijk schizofrene ervaring.
De film gaat er juist niet over dat het altijd goed komt. Het laat een beeld zien van hollywood waarin het perfecte plaatje niet waar blijkt te zijn. En wat John legend in de film doet is niet een nieuwe weg in slaan met jazz, maar hij vertegenwoordigd de populaire muziek die voor een groot publiek bedoeld is. Dat heeft dus helemaal niets te maken met waar jazz naartoe gaat. Dat is precies wat Emma stone niet aanstaat.
Laat ik beginnen door te zeggen dat ik de 'Kool-aid', die deze film toch een beetje is, gretig op drink. Ik kon jullie analyse goed volgen maar op de één of andere manier ben ik niet/minder gevoelig voor de kritiek. Terwijl ik overigens geen hang naar het verleden heb of fan ben van musicals. Een paar ongevraagde opmerkingen: - Chazelle vertelde over het openingsnummer dat hij direct wou laten weten waar het publiek aan toe is. 'Zo'n film wordt het, als je dit niks vindt kan je nu nog weg'. Over de top en onnodig, maar (goed uitgevoerd of niet) je weet wel meteen: dit is een musical. - De film is een liefdes- en haatbrief aan het adres van L.A. Het oude L.A./Hollywood uit films wordt geromantiseerd, het moderne L.A. / Hollywood bekritiseerd. De constante files horen bij de stad, net zoals het constante weer. Daarom zie je ze veel. Zelfde geldt voor de Prius die een tijd de best verkochte auto in L.A. was. - Ruzies in (romantische) films worden natuurlijk nooit meteen opgelost. Karakters zeggen nooit wat ze zouden moeten zeggen. Dialoog heeft altijd conflict nodig. In Annie Hall maken Woody Allen & Diane Keaton ruzie over het doodmaken van een spin. Als ze daarin gewoon meteen toegeven dat ze elkaar leuk vinden hoeft dat ook niet. Goed, de subtekst van die film is wellicht sterker, subtieler, überhaupt, aanwezig. Feit blijft dat als personages altijd direct zouden zeggen wat ze moeten zeggen films een stuk korter worden. Ik weet niet wat de reden is dat de één deze film niet trekt, terwijl de ander weg zwijmelt. Ik kan de muziek direct herkennen en luisterde er maanden naar. Anderen totaal niet. Misschien is de film meer style dan substance. Als de stijl de substance niet vervangt voor je, blijft er weinig over. Uiteindelijk een goede analyse, maar voor mij blijft het een topfilm die ik nog wel even blijf verdedigen. Dat is dan ook weer het mooie van films.
Ik denk ook dat de stijl sommigen tegenstaat, en er dan rationele argumenten voor worden gezorgt waarom het een bagger film zou zijn. Feel good (ook al vind ik het niet overdreven) wordt tegenwoordig snel als cringy ervaren.
Ik was zelf ook geen enorme fan van deze film, maar hem duiden met de term escapisme lijkt me echt een misvatting. Het gaat juist over de spanning tussen de aspiraties naar een droomwereld (gebracht door het musical-element) en het echte leven. Wat mij betreft ligt dit er iets te dik bovenop, is de film daardoor behoorlijk dwingend, en ook nogal Hollywood-centrisch. Dat laatste is volgens mij overigens de beste verklaring van waarom deze film het zo fantastisch doet bij de critics, zie bijvoorbeeld ook Birdman (had het moeten afleggen tegen Boyhood bij de Oscars). Ik vond de review van Mark Kermode op zich wel verhelderend, echt een erudiete beroepscritic die (ondanks dat ie wat verwaand over kan komen) uitstekend kan duiden hoe we films kunnnen begrijpen en waarderen in de traditie van cinema: ru-vid.com/video/%D0%B2%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BE-2xla9H5Jbqs.html
Wij hebben deze film ook halverwege afgezet. Je moet wel heel erg verliefd zijn op alles wat Hollywood Hollywood maakt om deze film te kunnen waarderen.
"Jij houdt van oude muziek, maar die muziek was toen nieuw", heerlijk treffend met dat robotstemmetje. Als een film een oscar wint, weet je zeker dat het voorspelbaar is.
Je moet je bedenken dat de mensen die bepalen wie er Oscars krijgen bijna exclusief in LA wonen. Je ziet dan ook dat films die Hollywood portretteren herkenbaar worden gevonden en het dus heel goed doen.
Hey heren, wat een fijne recensie! Best wel veel aangekaart van waarom die film steeds niet helemaal kloppend voelde, terwijl er toch zoveel elementen van potentie in zaten. Niet om de film per se te vergoelijken, maar van een aantal dingen waarvan jullie aangeven dat ze niet kloppen denk ik niet dat dat onbewust was. Ik kan me in ieder geval niet voorstellen dat de makers zich niet bedachten dat een telefoon en een cassette niet in één tijd passen. Die lijken me eerder stijlkeuzes van artistiekelingen, maar dan in een film die wel weer een soort van populair moet zijn, ook weer zo'n rare discrepantie. Ik denk dat ze met sommige niet-kloppende elementen gewoon te hard proberen de kijker op het verkeerde been te zetten, en met andere te hard erbovenop willen leggen dat hij leeft in het verleden en zij in een gedroomde toekomst. Ik denk dat veel van jullie (vaak terechte) kritiekpunten met dat in het achterhoofd gekozen zijn. Maar ook dat komt gewoon weer niet uit de verf, waardoor eigenlijk de hele film als bijna iets goeds maar toch net niks voelt. Daarnaast denk ik wel dat veel liedjes en gekke gebeurtenissen (net zoals in veel andere (ook oudere), minder memorabele musicals) waaronder zijn muziek uit de speakers, juist niet echt plaatsvinden maar alleen in het hoofd van (een van) de hoofdpersonages. Die voortdurende ervaring van de acteurs die zo heftig in liedjes wordt uitvergroot komt veel duidelijker naar voren in de film Chicago; daar deden sommige momenten in La La Land mij aan denken, maar dan minder duidelijk met dat doel zodat het weer niet-kloppend voelt. En wat de plot betreft: mijn gevoel was meer dat de film probeert te laten voelen hoe makkelijk dingen in het leven anders kunnen gaan dan je wilt, terwijl je toch steeds het gevoel hebt dat je aanstuurt op hoe het wel zou moeten. Dat het toch minder makkelijk te beïnvloeden is dan je denkt, terwijl je eigenlijk nooit snapt waarom dan. Maar misschien was dat al te obvious en vinden jullie dat nog steeds niet goed uitgevoerd. Anyway, dank voor deze kritische blik; het geeft weer genoeg stof tot nadenken. Keep up the good work.
erg sterk weer dit, dank hiervoor. dat wegwuiven van vandalisme en asociaal gedrag is inderdaad erg herkenbaar in de huidige entertainment cultuur, vond ik ook sterk aangemerkt bij de analyse van 'Intouchables'.
Interessante bespreking weer. Die ruzie die helemaal nergens over ging en die andere 'non-problemen' waren mij ook al opgevallen toen ik de film in de bioscoop zag. Als elke spanning in een scene weg te halen is door een ongelooflijk voor de hand liggende oplossing ('bel elkaar even op', 'praat eens met elkaar'), haak je als kijker intuïtief af. Volgens mij noemen we zulke momenten zelfs een 'plothole.' Deze film hangt aan elkaar van plotholes. Zoveel scenes die gewoon op het niveau van gezond verstand totaal incoherent zijn. Dan moet je wel echt je brein uitzetten om er nog van te kunnen genieten. Hier beneden zegt iemand: 'ik heb ook vaak ruzies met mijn vriendin die nergens over gaan.' Is dat een tegenargument? Alleen als het de bedoeling van de filmmakers was om juist dat te laten zien denk ik: de dagelijkse miscommunicatie tussen stellen. Maar dat is niet het geval. Ze willen een klassiek verhaal vertellen, waarin personages logische redenen hebben om dingen te doen, maar ze slagen er vervolgens niet in om een verhaal te schrijven waarin die motivaties en tegengestelde belangen op een logische en natuurlijke manier ontstaan, dus schrijven ze conflicten maar gewoon als 'momenten' en plakken ze de motivaties er ad hoc op. En ze rekenen erop dat het publiek te gaar is om op te merken dat ze naar een soort wartaal zitten te kijken. Het is of dat, of La La Land is stiekem een geniale deconstructie van de menselijke conditie, waarin wordt getoond dat de verhalen die we onszelf vertellen allemaal schijn zijn, en we in werkelijkheid gedreven worden door duistere motieven die niemand kent en die ad hoc verschijnen en weer weg gaan.
Er zitten denk ik ook aardig wat overeenkomsten tussen La La Land en Intouchables. Beide films drijven op een 'feel good premisse' , aantrekkelijke cinematografie en charismatische acteurs. Dat die charismatische acteurs vervolgens twee uur lang van de ene onzinnige en incoherente scene naar de andere hobbelen, en het verhaal eigenlijk eerder akelig en verontrustend is dan vrolijk en positief, lijkt bijna iedereen te ontgaan. Er is een soort oppervlakkig feel good motief (dansen en zingen, romantische liefde, nostalgie/ randfiguur helpt gehandicapte man, verbroedering zwart/wit) en dat is genoeg om iedereen een goed gevoel te geven. Voor de rest is het kijken naar bewegende kleurtjes, cola drinken en je goede gevoel koesteren.
Fijn, dat scheelt me weer...minstens een uur? hoelang is die film? Alle trailers, posters en juíst de populariteit riepen te veel weerstand op. Vermakelijke analyse, nu heb ik em toch gezien en ik kan bij sociale gelegenheden de film afzeiken.
Het betreurd me dat jullie deze film met al jullie cynisme uit elkaar trekken en er een houding op nahouden dat men eigenlijk niet doorheeft gehad hoe zwak het verhaal is en ondertussen niet eens de kern van de film te pakken hebben kunnen krijgen. Jullie commentaar op liedjes(dat ze het verhaal niet voortstuwen) is juist waar de het plot van deze film in ligt. " City of stars are these lights shining just for us/me?" dit is wat Gossling en Stone op een specifiek moment samen zingen. Hieruit blijkt voor beide hun motivatie en beeld van de wereld. Beide hebben dromen die ze beide willen waarmaken. Daarnaast verklaren ze aan elkaar dat ze elkaar altijd zullen steunen in samen hun dromen verwezenlijken. Echter wanneer het moment komt dat ze compromissen moeten sluiten blijkt dat ze dit totaal niet kunnen. Deze film gaat niet over escapism of over het verhemelijken van hollywood. Het gaat over het naar beneden halen van die droom. Het gaat over 2 mensen die niet samen kunnen zijn(door wat ze zingen in dat nummer) Beide hebben hun droom als hoofdrol in hun leven en het enige dat er toe doet. Het afwijzen van elkaar en de dromen van de ander. Waardoor uiteindelijk hun leven uit elkaar loopt en ze op die manier uberhaupt nooit samen hadden kunnen zijn. De prijs van ambitie.
Tof, ik denk wel dat de klacht over het gebrek aan armoede ongegrond is. Het gaat er juist om dat hun community van ze verwacht dat ze commercieel gaan doen en dat ze dus het risico hebben om outcasts te worden en ontmoedigd worden in hun dromen. Dat Emma Stone het op het eind dan helemaal gemaakt heeft is dan wel weer heel gek.
Heb zelf de film in de bioscoop gezien, en moet zeggen dat ik het wel knap vond dat Gosling en Stone er zuivere zangkunsten en strakke choreografie op na hielden; knap voor mensen die dat normaal niet doen, tenminste. Zoals jullie meldden zaten er prima dialogen in en ook het filmwerk en decor is vaak tekenend. Echter, door het ontbreken van samenhang tussen scenes en het weglaten of juist er dik bovenop leggen van belangrijke informatie wordt er uiteindelijk een piepkleine spanningsboog opgebouwd die eigenlijk niet eens een einde heeft. Goede analyse, leuk om te zien dat mensen hier alsnog verschillende meningen over hebben.
Analysten die ondanks dat ze de scene laten zien van de conversatie tussen broer en zus (Sebastian & Laura) zich daarna afvragen waarom Sebastian in eens op “bruiloften speelt” en daarbij wederom een shot van Laura dansend met haar echtgenoot laten zien zijn wat mij betreft hun titel niet waardig.
We zeggen niet dat hij op bruiloften speelt, maar dat hij op EEN bruiloft speelt. We vragen ons af of hij nog bij de band zit, omdat hij naast de band geen tijd leek te hebben voor 'familie en vrienden'. Kortom, we spreken nergens tegen dat het hier de bruiloft van Laura betreft. We benoemen het alleen niet expliciet.
Echt zo'n film die zo bekend dat ik er wel benieuwd naar was, maar me niet aantrekkelijk leek om te kijken. Bij deze analyse vloog de tijd om, terwijl dit zo'n film is waar 't normaal echt te lang duurt allemaal. Dus naar mijn inziens een erg geslaagde samenvatting!
Hi Kasper, Laatst zag ik jullie 'mecenas' video. Ik houd van jou (julllie) content, alleen vraag ik mij af hoeveel tijd jullie eraan besteden. De setting is altijd een vrij ongedwongen gesprek, waardoor ik het gevoel heb dat er best een bespreking per week kan zijn. Het zou voor mij (en misschien ook anderen) een grotere 'incentive' zijn als het enigzins duidelijk is hoeveel moeite erin wordt gestoken. Anyways, misschien is het ook wat klaagdrang van mezelf. Groetjes.
Beste Kwint, De gesprekken zijn inderdaad ongedwongen, wat maakt dat ze heel lang kunnen duren. De ruwe opname van deze aflevering was ruim 4 uur. Veruit het meest tijdrovende werk voor dit project is het terugbrengen van die uren tot een bondig geheel, dat ondanks de vele weglatingen coherent en compleet is. De montage van de La La Land-aflevering heeft zo goed als mijn hele meimaand opgeslokt, omdat ik veel lastige keuzes moest maken met betrekking tot volledigheid versus beknoptheid. Het beoogde resultaat van al dat werk is de aangename indruk van twee mensen die een ongedwongen, spontaan gesprek voeren bestaande uit alleen maar nuttige opmerkingen, wat hopelijk één van de redenen is dat jij het programma waardeert. Misschien dat ik nog een keer een achter-de-schermendocu maak om het productieproces inzichtelijker te krijgen. Groet, Kasper
supergoed stuk weer. het leek me al pulp deze film en dat vond ik al na het horen van de naam, maar na het zien hiervan weet ik dat ik mezelf deze ellende ga besparen!
Jeetje, wat zijn jullie slechte filmanalisten. Het is een musicalfilm. Natuurlijk is het over de top en niet realistisch. Dat is onderdeel van het genre. Dit cynische commentaar slaat nergens op.
Hele nette bespreking weer. Wat ik me wel afvraag: als jullie je erover verwonderen waarom de film het zo goed doet bij de recensenten, dan zouden jullie ook de positieve recensies zelf kunnen bespreken (want die zijn er genoeg). Is er een specifieke reden waarom jullie dit niet doen? Kan me wel voorstellen dat het dan een beetje "meta" wordt.
We hebben de recensies doorgenomen tijdens de opname, maar vonden daarin opvallend weinig argumenten. Om de video niet te lang te maken, heb ik dat gedeelte weggelaten en alleen het resultaat behouden: onze verbazing over het haast unanieme gedweep met dit stuk taart. Kijkers die behoefte hebben aan een outtake waarin we de recensies lezen, mogen deze comment liken. Misschien plaats ik die dan alsnog.
Oke, duidelijk. Ik snap dat het bespreken van alleen de film interessanter was. Het lijkt me op zichzelf al kwalijk dat er in recensies weinig argumenten te vinden zijn, maar dat is dan misschien iets voor een volgende aflevering.
