Zwołują żywych, opłakują zmarłych („Polskie Dzwony”) Wyciąg (...)
Dzwony nie są jedynie potężnymi metalowymi naczyniami (instrumentami) wytwarzającymi donośne i majestatyczne dźwięki, lecz wraz z organami stanowią najważniejsze instrumenty muzyczne znane chrześcijańskiej kulturze Europy Zachodniej. W chrześcijaństwie urosły one do symbolu duchowego rozwoju. Głos dzwonów, na swój sposób, wspiera proces przenikania wiary do ludzkich sumień. Stąd przede wszystkim nawołują one wiernych do modlitwy i zwołują na liturgię. Ponadto są narzędziem społecznej komunikacji oraz znakiem identyfikacyjnym poszczególnych wspólnot i miejscowości, bowiem każdy dzwon wybrzmiewa inaczej.
W konsekwencji ich znaczenie od kilkunastu wieków było doceniane w Europie, a nieco później także i w Polsce. (...)
Do Polski dzwony przywędrowały wraz z chrześcijaństwem. W XI w. musiało być ich już wiele, skoro czeski kronikarz Kosmas napisał: „…Na końcu więcej niż na stu wozach - wieźli olbrzymie dzwony i wszystek skarb Polski. Za nimi postępował niezliczony tłum znakomitych mężów, z rękami skrępowanymi żelaznymi pętami…” (cyt. dot. najazdu Brzetysława I na Polskę w 1039 r.). (...)
Wielkie znaczenie dzwonów opiewa znany starożytny napis: Vivos voco, mortuos plango, fulgura frango - Zwołuję żywych, opłakuję zmarłych, łamię pioruny. Głos dzwonu staje się w rzeczy samej głosem Chrystusa i głosem Kościoła, głosem majestatu i potęgi, wreszcie głosem upomnienia. Gdy dzwon zabrzmi z wieży kościelnej, odzywają się przez niego Chrystus i jego Oblubienica Kościół święty. Zwołują wiernych, by rychło zbiegli się na Najświętszą Ofiarę, lub gdy są zbyt daleko, by choć z oddali uczestniczyli w niej myślą i sercem. Rankiem, w południe i wieczór donośnym głosem wzywają do oddania czci Matce Bożej, do odmawiania Anioł Pański” (zob. tenże, Dzwony w liturgii Kościoła, „Ruch Biblijny i Liturgiczny” 21(1968), s. 314).
vvena.pl/zwolu...
24 окт 2024
