Documentaire over het Rooms Katholieke opvoedingsgesticht Groenestein - Bevat interviews met voormalige bewoners van het opvoedingsgesticht aan de Loosduinseweg. Gemaakt door Hans Koekoek en Henny van Aurich in 1982.
Ik ben Humphrey van Buren. Ik zat in Groenesteijn van 1953 tot 1960 a 1962. Het was een vreselijke tijd daar ik herken dat ik daar geslagen werd. Ik was in de tijd van voogdes juffrouw J.A. Vreeswijk en directeur de heer Beemster directeur katholieke kinderbescherming. Ook de heer Goes ken ik nog. De kinderbescherming kantoor zat onder het gebouw bij souterrain. Ik zat op de jongens en meisjes afdeling. Het was een vreselijke tijd met totaal geen mensenkennis van opvoeders.
Als kind zat ik in de jaren 50 in het Westeinde op de lagere school. ’s Morgens zag ik op weg naar school op het trottoir aan de overkant soms een groepje gespannen kinderen dat door geheel in zwart gehulde driftige nonnen werd afgemarcheerd naar de kerk aan het einde van het Westeinde. De kinderen met de nonnen kwamen van Groenestein. Bij het gangbare dreigement in die tijd: “ik breng je naar Groenestein, als je niet wat gezeglijker wordt”, had ik een duidelijk afschrikwekkend beeld.
I'm really surprised there were no stories of sexual abuse. I was born and raised in Den Haag and I knew about this place, but never knew what a horrible place this was. 😔
Een aangetrouwde neef van mij heeft er gezeten en wilde er nooit een woord over kwijt. Als ik er wel eens naar vroeg werd hij stil. Desondanks kan ik mij het gebouw groenesteijn nog goed herrinneren, als kind liep ik er langs als ik van een tante, welke op de regentesselaan woonde, terug kwam en kocht dan een zoute bom in een uitstallinkje wat voor Groenesteijn stond en ging dan via de engelenburgstraat naar huis. Zelfs als kind vond ik het een mooi maar naargeestig gebouw. Wat ik mij nog kan herrinneren was er ook een hofje achter waar een schoolkameraadje van mij woonde.
Wat een verschrikking zelf ben ik er ooit eens een paar keer geweest omdat er een nichtje van mij verbleef, ik zelf heb er geen leuke herinneringen aan. De sfeer die daar hing wordt er nog eng van, heb ook wel met de mensen te doen die daar moesten verblijven en al die narigheid hebben moeten mee maken.
mijn grootvader en grootmoeder hebben daar gezeten ik ben al jaren opzoek naar het archief zodat ik weer verder kan met het stamboom onderzoek ,maar wat ik altijd heb gehoord was het daar vreselijk famrientjes@orange.fr
@@stefanvermeer3209 Wat een taal gebruik... In naam van elke God worden er verschrikkelijke dingen gedaan. In de Islam is het even erg gesteld ! Vroeger en NU... Lees het boek van Lala Gúl : Muziek mag niet, daten is verboden, het hebben van vrienden van het andere geslacht is onwettig, je leuk kleden en opmaken is ongepast, ’s avonds buiten zijn is niet geoorloofd, “vieze, immorele” films en series kijken is onaanvaardbaar (en dan bedoel ik geen porno, gewoon een film waarin wordt gezoend), het vieren van verjaardagen of andere heidense feestdagen mag niet, werken met mannen kan niet en ook uitgaan en feesten op festivals is verboden.’ Opgroeien in een streng islamitisch gezin betekent voor Büsra dingen stiekem doen. DIT GEBEURD THUIS!
Wat een onzin, zoek waarschijnlijk al jaren niet goed op het internet en vindt nu dit !!! Ik ben ik erg geschrokken van het feit dat mensen zo hard en eenzijdig zijn in hun oordeel over anderen in deze film ! Dit gaat echt mijn verstand te boven.... Waarom worden naast al die negatieve geluiden die naar mijn mening erg overdreven zijn geen melding gemaakt van de goede dingen die er zijn geweest ? Mijn zus is er voor de oorlog op school geweest. De meisjesschool werd opgeheven in 1950, en later ook de jongens school. Mijn zus heeft geen nare ervaringen maar wel haar eerste en tweede communie daar gedaan en vioolles gekregen . In Groenestein waren de kinderen ingedeeld in twaalf groepen. Tot 1952 was dat een indeling naar leeftijd, daarna ging men over naar indeling in ‘gezinsverband’, dus met gevarieerde leeftijden. De groepen werden geleid door broeders, nonnen en groepsleider/sters. Groenestein was in de jaren 60 geen weeshuis meer , het was een voogdij-inrichting, waar minderjarigen krachtens de kinderbescherming konden worden geplaatst. Ik weet niet hoe oud de mensen zijn die in deze film hun verhaal vertellen ? Kinderen werden geplaatst door de dienst van sociale zaken, in verband met ziekte waardoor een moeder het gezin tijdelijk niet kon verzorgen. Er werd carnaval gevierd, je kreeg zakgeld na leeftijd, goed te eten en veel persoonlijke aandacht. Kinderen konden regelmatig met de leden van de staf spreken over hun persoonlijke moeilijkheden, gezin, toekomst, enz. Kinderen zaten overal in Den Haag op verschillende scholen, waar ze met eigen fiets of openbaar vervoer heen konden gaan . Je huiswerk deed je samen aan tafel na het avondeten. Er was muziek, tv en je kon pianospelen,voetballen in de zomer ging je op kamp. Op de slaapzaal luisterde je via de radio met ze alle naar hoorspelen o.a. Paul Vlaanderen . Ik begrijp deze documentaire niet’. Had ik maar toen kunnen reageren . Met zeep in mijn mond zegt de man in het begin ...hoe oud is hij daar in 1982 ...???
Ik was in 1946 met mijn ouders in Groenestein. Het werd gebruikt als een noodtehuis voor gerepatrieerden. Wij hadden een grote zaal waar veel families tesamen sliepen. Verzorging was heel goed als ik me herinner maar ik was 8 jaar oud. Alles is een beetje vaag. Ik weet wel dat er een school was en ik mocht mee spelen als de kinderen buiten waren. Vandaar werden verhuisd naar Welgelegen in Rijswijk. Ik woon nu in America.
