قیام ژینا تا بحال موجب رقم خوردن تغییرات بزرگی در مبارزات مردم شده است. این تغییرات هم در داخل ایران و در میان ایرانیان خارج نشین تبعیدی یا غیر تبعیدی مشهود است. شعار زن، زندگی، آزادی، به شعاری جهانی و فراملیتی مبدل شده است. اما آنچه به جامعه ایرانیان مقیم خارج برمیگردد این است که از اوایل سال ۲۰۰۰ ترکیب جمعیتی ایرانیان خارج کم کم تغییر کرد. حداقل در سیدنی می‌توان گفت تا قبل از این دایاسپورای ایرانی متشکل از پناهندگان عمدتا سیاسی و تبعیدی بود و میانگین سنی متوسط و رو به بالا را داشتند، اما با ورود جوانانی که دارای وضعیت مالی مناسبی بودند و برخی از آنها، یا فرزندان کارگزاران رژیم بودند و یا با آنها ارتباط داشته و از تسهیلات دولتی برخوردار بودند، این ترکیب دچار تحول شد. پس از سرخوردگی هواداران جنبش سبز در سال ۱۳۸۸ و وخیم تر شدن روزانه وضعیت اقتصادی و اجتماعی در ایران، مهاجرت جوانان تحصیل‌کرده، دارای مهارت، جویای کار و زندگی بهتر که خاستگاه اجتماعی آنها عمدتا متوسط و مرفه بود، سرعت بیشتری گرفت. بسیاری از آنها هنوز توهمات خود را به این یا آن جناح رژیم از دست نداده و بعضا حتی در انتخابات رژیم هم در خارج از کشور شرکت کردەاند. پس از پایان دوره ریاست روحانی و به سر کار آمدن رئیسی، این قشر از جوانان اگر قبلا توهمی داشتند، امید هایشان به سستی گرائید. قیام ژینا در خارج از کشور موجب شد تا این جمعیت جوان، عمدتا لیبرال-دمکرات، تکنوکرات، تحصیل‌کرده و مسلح به دانش تکنولوژی ارتباطاتی سوشیال میدیا و پلتفرم های گوناگون به سرعت پا به میدان بگذارد و بسیاری از فعالین سیاسی، و بویژه چپ را جا بگذارند که در طی چهار دهه گذشته کلیه فعالیتهای سیاسی، گردهمایی، سال یادها، سمینار، راه پیمایی، تحصن و اعتصاب را سازماندهی و فراخوان داده بود. مسلما در این میان راه برای فرصت طلبان بسته نبوده است. این جوانان “ساختار شکن”شده و “برانداز” شده عمدتا در حول خواست مرگ بر خامنەای و یا سرنگونی رژیم، با احساسات بشدت ملی گرایانه، خواهان اتحاد “همه با هم” با جمعیتی که شمار آن تا بحال سابقه نداشته به خیابان‌ها آمدند. اما مسلما بزودی چالشها در اشکال گوناگون نمایان میشود. از نوع و ماهیت شعارها گرفته تا جدال هویت خواهی در چهارچوب جدال پرچم! اما چالش اصلی در فردای تعیین آینده، پس از سقوط رژیم است که برنامه و نوع حاکمیت و در یک‌کلام بدیل رژیم بسرعت، برادری و خواهری و “همه با هم” بودنها را کمرنگ می‌کند. صدای نو برخی از جوانب شکل گیری این تجمعات و فراخوان ها و چالشهای مذکور را با دو تن از فعالین نسبتا جوان شهرهای سیدنی و کانبرا در میان گذاشت. خانم المیرا بهرامی نژاد که ۸ سال هست از ایران به استرالیا آمده اند و دارای دکترای بیوشیمی است و مشغول کار علمی است. وی در انجمن‌های ایرانی در دانشگاه فعال بوده است و خود را فعال اجتماعی می‌خواند. مهمان دیگر برنامه کاوه اکبری است. وی کارشناسی ارشد در رشته جورنالیسم را به پایان رسانده و فعال سیاسی است که در سال ۲۰۰۹ و در تجمعات اعتراضی که در حمایت از جنبش سبز شکل گرفت حضور فعال داشته و فعالیتهای سیاسی خود را در حوزه های دیگر ادامه داده است. شما را به شنیدن این گفتگوی مفصل جلب میکنم.
6 сен 2024
