EDIT: Po 2 latach wracam jako człowiek zreformowany i śpiewam "alleluja!". Oto moja recenzja drugiego sezonu zatytułowana... "Myliłem się": • Myliłem się. EUFORIA j...
ni, nie i jeszcze raz nie. Genialny serial i genialne postaci. Właśnie to, że nie da się nikogo polubić od tak, stanowi zaletę tego serialu. To przede wszystkim psychologiczny portret ludzi, którzy mają problemy ze względu na wychowanie. Dzieci, które muszą mierzyć się ze swoimi demonami, które tak naprawdę są demonami ich rodziców, a ich to demony ich dziadków etc. Pokazuje, że mimo chęci i starań, czasami jesteśmy w sytuacji bez wyjścia. Odsłania dlaczego ludzie są jacy są i dlaczego nie potrafią się zmienić chociaż bardzo chcę. Ten penisy w każdym odcinku? Przesada, wcale tak dużo ich nie ma, ja specjalnie nie zauważyłem. Trzeba tez pamietać, że Levinson robił serial na podstawie włanych wspomnień o czym sam mówił. Wspólczesne nastolatki uprawiają mniej seksu i biorą mniej narkotyków niż poprzednie generacje. OWszem, ten serial to gigantyczn hiperbola, ale uderzająca obuchem po głowie i genialnie pokazująca, że ludzie nie są tacy jacy są bo chcą, a dlatego, że inaczej nie potrafią, nikt ich nie nauczył, a potem było już za późno. To Ci umyka moim zdaniem. Ta nieuchronność, na której opiera się cały nihilizm, dekadentyzm i postmodernizm, całe to societal collapse. To wręcz odwrotnie do Twojej opinii serial bardzo głęboki, między innymi przez to, że bohaterowie jakby nie próbowali, kończą w gównie z gównianymi decyzjami. Sex Education też jest fajne, ale nie jest hiperbolą. Jest zwyczajniejsze, pokazuje dzieciaków z grubsza normalnymi i kochającymi rodzicami, ale z drobnymi problemami. Euphoria wybrała i skodensowała w jednym serialu te przypadki najgorsze, które przecież też się zdarzają. I to wlaśnie chciala pokazać- skąd się biorą problemy ludzi. Ja sympatyzowałem nawet z Natem, bo zwyczajnie jest mi przykro, ze tak skrzywdzili go rodzicie. Właśnie współczuciem buduje się tutaj więź z bohaterami.Co wiecej, dla mnie to swoisty "prequel" Big Little Lies, gdzie Nate to Skarsgaard. Oba seriale skupiają się dokładnie na tym samym (w przeciwieństwie do Sex Educatiion), tj. pokazaniu tego jak rodzicielstwo można nas spieprzyć, jak wielki wpływ na rozwój ma każdy gest i każde zachowanie. A efektowność wcale nie jest tylko dla efektowności- moim zdaniem to nowy poziom jeśli chodzi o estetykę, pracę kamery, muzykę. Wizjonerstwo, jakiego dawno nie widziałem. I to takie, które idealnie spaja caly ten hedonizm oraz te historię.
Kacper, kosmicznie szanuję ten komentarz. Dodałeś kontekst, którego nie znałem (wspomnienia Levinsona), przedstawiłeś inną optykę (hiperbola jest celowa, dzieci jako produkt wychowania). Bardzo dziękuję za ten komentarz. Naprawdę zmusił mnie do myślenia i innego spojrzenia na cały serial i własną opinię. O to w Bez/Schematu chodzi.
Bardzo ciekawy komentarz. Mnie "Euforia" też początkowo zniechęciła. Bardzo kojarzy się z filmami Gaspara Noé. Są podobnie zachwycające wizualnie, wręcz odurzające, a równocześnie pod tą czasami piękną, czasami niepokojącą, ale zawsze fascynującą powłoką jest wulgarność, prostactwo, brak wrażliwości, są ludzie, których nie potrafię polubić i ich historie, które zostawiają we mnie poczucie ogromnej pustki. Widzę wszechobecne cierpienie, ale nie potrafię do końca współczuć bohaterom, bo właśnie poraża mnie ich nihilizm, przed którym mam ochotę uciec najdalej jak tylko się da. Bohaterowie Euphorii wydają mi się nawet nieco bardziej sympatyczni, bo widać w nich dużo naturalnych potrzeb emocjonalnych (szczególnie współczuję Cassie), są one jedynie nakryte pewnym sposobem bycia jak kocem. "Euforia" jest w gruncie rzeczy bardzo przygnębiająca i może to jest w niej najciekawsze - że nie ma tam prawdziwego szczęścia. Szczęście zastępują momenty euforii. I serial - podobnie jak filmy GN (np. Climax) - najpierw zasysa, a potem zostawia po sobie jakąś wielką czarną dziurę. Prawdopodobnie zobaczę kolejny sezon- dla mnie to trochę jak terapia szokowa, katharsis, reset - przypomnienie o tym, czego nie chcę; choć nie wątpię, że są ludzie, których chwilowo to wszystko odurzy i zapragną zatopić się w stanie euforii, mimo że na tym etapie serial pozbawia złudzeń co do optymistycznych rozwiązań większości wątków.
Zarzuty, które pojawiają się w serialu równie dobrze można uznać za jego zalety. Jestem równie subiektywny co Ty, bo Euforia bardzo przypadła mi do gustu. Ale właśnie dlatego, że nie siliła się na tanie moralizatorstwo, nie tłumaczyła wszystkiego dosłownie i klarownie, a pozostawała wiele do samodzielnej refleksji. Nie uznałem za konieczne wyjaśnianie co czuje dana bohaterka czy bohater, bo było to bardzo dobrze widoczne i przedstawione. I mam zupełnie inny obraz nastolatków po Euforii niż Ty. Patrząc na to czym nastolatkowie się zajmują, w co uciekają, jak tracą czas to właśnie najłatwiej uznać ich za płytkich, bez ambicji, ale oni robią to z jakiegoś powodu, a to że pochodzą z dobrze uposażonych rodzin niewiele zmienia. Bo w tym wieku nie kasa jest kluczowa, a uwaga, zrozumienie, akceptacja. Tego właśnie szukają bohaterowie Euforii. Porównanie do Sex Education (który również jest bardzo dobrym serialem) jest również chybione, bo oba seriale mają zupełne inne tonality i mierzą się z delikatnie innymi problemami czy ich kontekstem. Pomijając już warstwę treści, nie sposób nie docenić formy Euforii - nakręconej w wyjątkowy sposób, z niezwykłą pieczołowitością, dbałością, ale i kreatywnością. Zalecam popatrzeć zarówno na serial, jak i na "głupich" nastolatków z nieco innej perspektywy. Pozdr.
Świetna opinia i w punkt. Euforia jest na prawdę fantastyczna pod względem audiowizualnym,ale jeżeli chodzi o przekaz czy fabułę świeci pustką. Serial dosłownie jest tylko o seksie, narkotykach i dramie. Nie ma żadnych refleksji i wydaje mi się, że może wpłynąć złe na młode osoby.. za to Sex Education z netflixa opowiada Zdrowo o podobnych problemach - o seksie, o przyjaźni, o więzi z rodzicami etc Euforia pokazuje nastolatki jako bezmózgie maszyny, które chcą się tylko zjarać i zaruchac, rodzice są praktycznie nie obecni i nie wiedza nic o dzieciach, na wszystko pozwalają, a na końcu po wszystkich traumatycznych wydarzeniach wszystkie postacie idą na bal ubrane jakby szły na gale Oscara..serio, co ten serial chce przekazać?
Widzę recenzję filmowana, który szuka "dobrych schematów" z checklisty typu "sympatyczny villain", "bohaterowie przechodzą [przymusowo] przemianę wewnętrzną" itp. Powoduje to zupełne niezrozumienie tego, dlaczego ten serial jest dobry. Jako osoba w trakcie specjalizacji z psychiatrii mam dosyć pewnych, w gruncie rzeczy szkodliwych, schematów świata kina, które wmawiają nam że wszystko ma się skończć dobrze, a źli bohaterowie kiedyś zrozumieją i naprawią swoje błędy. Niestety, większość zaburzeń osobowości, osób uzależnionych nie wychodzi na prostą - albo kosztuje ich to wiele lat intensywnego wysiłku. A seriale nadal nas oszukują, że jeśli damy wsparcie i wytrwamy, to ten ktoś się przemieni. I tak kreujemy osoby współuzależnione (co nie obejmuje wyłącznie np. rodzin alkoholików; ile to osób nie potrafi uwolnić się od toksycznych partnerów?). Czas to odczarować. Euforia robi to dobrze. Weźmy Nate'a - dla mnie jest to doskonały portret osobowości rozwijającej się w kierunku dyssocjalnej czyli potocznie socjopaty/psychopaty. Jest zły, łamie wiele norm społecznych. Nie liczy się z innymi, bo całkowicie brak mu empatii. Wręcz uważa się za lepszego od innych. Jest powierzchownie czarujący - ale tylko powierzchownie; jest też dobry w manipulację. I jest tak okrutnie płaski oraz przewidywalny. Bo uwaga - większość dyssocjali nie jest tak magiczna i wielowarstwowa jak Hannibal Lecter. Uważa się za inteligentnego i przebiegłego - ale w rzeczywistości jest mniej sprytny, niż mu się wydaje. I co najważniejsze - nie zmienia się. I dla dobra tego serialu nie powinien się zmieniać. Nigdy nie widziałam serialu teen drama z tak dobrym obrazem tego rodzaju osoby. Dalej, Cassie która znowuż byłaby zapewne reprezentantką osobowości zależnej, gdyby nie wiek. Woli być przywiązana do toksycznego partnera, niż być sama. Ma problemy z samodzielnym podejmowaniem decyzji, wręcz szuka osób, które zdejmą z niej taką odpowiedzialność. I wreszcie Rue, która nie wygrywa z nałogiem. To jest tak smutne, a jednocześnie tak bardzo nie-niespodziewane. Znam 2 osoby które są trzeźwymi alkoholikami, a kilkadziesiąt razy tyle takich, co przegrywają z nałogiem, i to zwykle walkoverem. I tylko jedną osobę, która wygrała z narkotykami. Mam nadzieję, że w kolejnych recenzjach serialu spojrzysz na niego inaczej niż tylko pod kątem fana kina. Bo lubiłam Twoje recenzje ale tej aż przykro się słuchało. Jakbyś 2 razy przed jej opublikowaniem nie pomyślał, że może chodziło o coś więcej niż entertainment.
A mi się fajnie oglądało ten serial :) O dziwo zgadzam się z tym co mówisz, jednak nie przeszkadza mi to. Widocznie miałem ochotę na tanią rozrywkę lub co bardziej prawdopodobne wciągnęła mnie historia głównej bohaterki. Czekam z ciekawością na drugi sezon.
Słuchajcie, po 2 latach wracam jako człowiek zreformowany i śpiewam "alleluja!". Oto moja recenzja drugiego sezonu zatytułowana... "Myliłem się" ru-vid.com/video/%D0%B2%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BE-OVQeHqJSdss.html
Uwielbiam postać Nate'a. Owszem, nie każdy może polubić się z jego decyzjami czy to towarzyskimi, czy życiowymi, ale jedno trzeba przyznać - jest to bohater rozbudowany, skomplilowany, ciekawy oraz nietuzinkowy. Nate nie zachwyca osobowością. Nie jest to Kapitan Ameryka czy Aria z gry o tron, ale jednostka budząca kontrowersje. Nie mogę się nadziwić jak dobrze napisana jest to postać.. Ten dynamizm, portret psychologiczny, wyparcie, agresja- to wszystko tworzy nam wizerunek skrzywionego psychicznie chłopca w opakowaniu twardziela. (Scena z lustrem, kiedy mały Nate przeobraża się w dużego Nate'a. On nadal wewnętrznie jest tym chłopcem). I szczerze? Kocham to. Jest to coś świeżego. Nie potrafię go kochać i nie potrafię nienawidzić jednocześnie. Z jednej strony mam nadzieję, że posłucha własnego serca, a on zaraz potem postępuje zupełnie odwrotnie pozostawiając mnie zupełnie sfrustrowaną. Scena z załamaniem nerwowym mnie urzekła. To chyba był ten moment, kiedy tak pokochałam jego postać. Piękna, przerażająca i emocjonalna scena. Oglądałam z zapartym tchem. Gra aktorska w punkt. Musimy sprostować, że jest to serial dla osób pełnoletnich. Pełen wulgarności, bezpośredni, a co za tym idzie - mocny. On ma szokować, mamy czuć, że miejscami to przesada. Naprawdę, ona urzeka. Mamy pełno seriali poprawnych politycznie, łagodnych, wręcz wycenzurowanych z autentyczności. Euforia jest jak grom z jasnego nieba - tego się nie spodziewałeś. Czy ta wulgarność jest więc czymś zasługującym na krytykę? Moim zdaniem wręcz przeciwnie. Czy ponury, ciemny obraz jest minusem? W żadnym wypadku. Powiem więcej: mamy zwrócić uwagę na emocje, więc niepotrzebne nam są rozpraszające, jasne barwy w tle. Wyzywające, świecące makijaże oraz ubrania a w tle noc i mrok. CUDO. Co reżyser chce nam przekazać - w życiu nastolatków obecna jest pewna pustka, którą starają się oni zapełnić wszelakimi używkami. A one? Pozwalają poczuć. Doświadczyć czego? A jakże - euforii. :)
Serio? Pan się nie przygotował do recenzji wydaje mi się. Jak byś przeczyła negatywną recenzję, obejrzał postacie w filmwebie i mamy to, zrobię sobie teraz filmik. Porównujesz Groffa do McKeya? jeśli już to do Neta. Ciekawie się słuchało Twoich innych opinii , ale to? W pierwszej chwili pomyślałam, że zrobiłeś eksperyment i czekasz na fale tsunami, ale po Twoich komentarzach komentarzy hym..na pewno nie. Wiec polecam wyspać się, usiąść wygodnie, zrobić herbatkę i obejrzeć od początku. Serial jest trudny, szokuje i daje do myślenia, tak jak czasami rzeczywistość. A fabułę przedstawia RUE, bo to jej oczami widzisz tych wszystkich ludzi.
No to tak - zgadzam się, że teensploitation jest tam bardzo mocne i jest to tani chwyt. A to cycek, a to penis, a to kreska. Nie spisywałbym jednak na straty wszystkiego - w każdym wątku da się coś znaleźć, ale trzeba mieć trochę dobrej woli, której faktycznie przez to epatowanie wszystkim może zabraknąć. Absolutnie zgadzam się, co do ostatniej sekwencji, że jest cudowna, ale przyznać trzeba, że montaż i ujęcia w dużej mierze jest również na bardzo wysokim poziomie wraz z dobrze dopasowaną muzyką. Sporo w tym serialu wyszło, tyle że to co najważniejsze zostało niestety uproszczone pod przeciętnego amerykańskiego widza.
Zdecydowanie. Jak wspomniałem, przetrwałem ten serial dla świetnej bohaterki i aktorki. Szkoda, że to na niej nie skoncentrowała się fabuła, resztę traktując jako tło. Żal też że wszystko w tym serialu jest tak dosłowne i toporne, pomimo magicznego montażu i kamery.
Po wczorajszym live z Q&A, musiałam obejrzeć ten odcinek, który ma najwięcej łapek w dół 🙃. Euphoria, ani to nie jest kontrowersyjny serial, który sprawiłby, że myślę o nastolatkach i dokąd ten świat zmierza, ani nie jest taki, żeby się przy nim dobrze bawić i kibicować głównym bohaterom.. Zgadzam się, że Sex Education jest super, pod kątem fabuły, bohaterów i na pewno niesie też treści edukacyjne. Z takich ciekawych serialów o nastolatkach to na pewno również mocno wpłynął na mnie Skins, oglądałam tyle lat temu, a dalej mnie szokuje co te dzieci tam wyczyniały 🙂. Z kolei film o podobnej tematyce, to warty obejrzenia jest - My! (Oryginalny tytuł to Wij), holednerski film o grupie nastolatków, który jest tak straszny pod kątem tego do czego mogą być zdolni mlodzi ludzie, że dalej mam ciarki jak myślę o niektórych scenach.
Euphoria jeszcze nie oglądałem choć jest na liście, ale oglądając trailer i materiały prasowe miałem wrażenie, że ktoś tam w HBO powiedział "Wiem! Zróbmy amerykańską wersję Skins UK, 12 lat od tego kultowego serialu, dla nowej generacji nastolatków, to będzie hit!". I jak zwykle się nie udało i jak zwykle tylko seriale brytyjskie (jak wspomniany Sex Education) dźwigają temat należycie.
Nie zgadzam się z twoja oceną To jest raczej serial (dość drastyczny i przerysowany w formie ale zarazem bardzo estetyzujący) dla dorosłych, rodziców, o walorach edukacyjnych, uświadamiający co grozi młodzieży, jakie napotyka problemy i jakich błedów nie popełniać. Takie Trzynaście powodów ale raczej dla dorosłych. W zasadzie problemy wszystkich dzieciakow w filmie wynikaja z powodów wychowawczych, rodzinnych. Jak dla mnie blisko 8/10.
Szanuję odrębną opinię, chociaż się z nią nie zgadzam. Już w komentarzach ktoś inny przedstawił taką tezę. Jeśli jest tak jak piszesz, to dlaczego serial tak mało miejsca poświęca rodzicom, aby ukazać związek między ich wychowaniem a rezultatem w postaci zachowań dzieci?
@@BezSchematu No rodziców jest sporo, ich interakcji i "grzeszków", do tego w zasadzie każdy odcinek zaczyna sie też od streszczenia perypetii z wcześniejszej młodości przerabianego bohatera. Do tego pokazany jest nakładajacy się na to, unikalny w skali historii, wzrost dostępnosci do nowych bodźców i zagrozeń płynacych ze świata (narkotyki, internet). I co oczywiście nie wyklucza wpływu indywidualnych predyspozycji poszczególnych dzieciaków i zdarzeń losowych. Tak że można powiedzieć że serial jest dla dorosłych, rodziców ku nauce dla młodzieży ku przestrodze, dla wszystkich ku zrozumieniu.
Tak zastanawiam się, dlaczego uważasz go za przerysowany? Ja byłem światkiem wielu sytuacji, które mają miejsce w serialu. Jedyne co może być przerysowane to, że z ekipy kilku osób, wszyscy mają bardzo trudne problemy, ale ja to wole niż 1 wątek ciekawy a reszta chujowa.... Tu chodzi o to, żeby pokazać jak najwięcej różnych problemów z jakimi zmagają się nastolatkowie, a nie to, że każda grupa nastolatków tak teraz wygląda....
Kurde... przekonałeś mnie. Zgadzam się że ten serial nie fabuły, i jest aż do bólu obyczajowy, bez żadnych fabularnych klamr, i twój film mi to uświadomił. Jednak, cholera, on dosłownie podbił moje serce. W Czerwcu i Lipcu, podczas wyjątkowo nudnych wakacji, kiedy go oglądałem, był najjaśniejszy punktem całego tygodnia, tym serialem, na którego nowe odcinki czekałem z zniecierpliwieniem cały tydzień, a kiedy był poniedziałek, i mogłem obejrzeć nowy odcinek, byłem wniebowzięty. Nie wiem co w nim mi się spodobało, bo gdyby logicznie pomyśleć, historia jakieś narkomanki nie powinna mnie zainteresować, a jednak serial mnie wciągnął. Nie wiem czy to wina Zendayi czy nadzieja że HBO wyemituje wreszcie coś co podbije moje serce jak Gra o Tron, czy może genialna muzyka serialu stworzona przez Labrinth i Zendaye, czy jeszcze coś innego. Nie wiem. Po prostu podbił moje serce. Być może dlatego że nie mam zbyt bogatego życia towarzyskiego, i przyglądanie się historii dwóch nastolatek zapełniało mi resztki potrzeb towarzystwa. Nie wiem. Ale wiem że ten serial strasznie mi się spodobał, zaangażował emocjonalnie, i stał się sentymentem. Ja nawet byłbym gotów w rankingu najlepszych seriali HBO dać go zaraz na drugim miejscu po Grze o Tron, choć zapewne dla Pana była by to wręcz herezja. Jednak jak to z sentymentami bywa, dla przykładu, chyba każdy ma jakąś ulubioną grę z dzieciństwa, taką, na myśl której aż łza roni się od wzruszenia, a jednak większość takich gier są dość stare i proste, i nie mogły by się równać z Wiedźminem 3, lub Red Death Redempction(nie wiem jak to się piszę), a jednak w rankingach, przynajmniej ja, stawiłbym w subiektywnej ocenie wyżej swoją ulubioną grę z dzieciństwa, niż najnowszą dobrą grę, nawet jeśli tą sentymentalna gra wygląda słabo przy prawdziwych grach. Z euphorią mam tak samo. Subiektywnie uznałbym ją przez emocjonalny sentyment, za najlepszy serial zaraz po GoT. W ogóle, kiedy ją oglądałem, odnosiłem wrażenie jakbym doświadczał czegoś słodkiego jak miód, a jednocześnie twardego jak uderzenie o beton. Z betonem chodzi o dość brutalne przedstawienie środowiska nastolatków, ale to też sprawiało mi przyjemność. Tytuł pańskiego filmu mnie zaskoczył, ale przekonał mnie pan. Nie zmienia to faktu że subiektywnie dla mnie euphoria na zawsze pozostanie czymś niezwykłym. Ja już tak mam że strasznie kiepsko wychodzi mi obiektywność.
Dlaczego uparcie porównujesz "Euphorię" do "Sex Education"? Jaki sens ma porównywanie dwóch produkcji, które łączy tylko wspólny gatunek? Naprawdę wydaje Ci się, że każdy nastolatek (niezależnie od pochodzenia) przechodzi w liceum przemianę wewnętrzną? Sama główna bohaterka w dialogu wspomina o tym, że jej pokolenie charakteryzuje się brakiem pasji i uciekaniem od nudy. Zazwyczaj jest to ucieczka w nałogi, internet, "złe towarzystwo". Zdajesz sobie sprawę z tego, że większość ludzi w młodym wieku rzeczywiście nie ma pojęcia co chcą zrobić ze swoim życiem i popełnia błędy, których później przez wiele lat żałuje? W kwestii wspomnianych błędów w "Euforii" można znaleźć ich esencję, bo tak jak wskazuje sam tytuł: serial jest wybuchem, ekscytującą mieszanką zachowań i zdarzeń, które w świecie rzeczywistym nie wydarzyłyby się w tym samym czasie w jednym liceum. Mówisz o nagości i o erotyce, którą serial jest przesiąknięty. Fakt, jest. Tylko czy rzeczywiście bez sensu i kontekstu jak to ująłeś? Jeżeli twórcy chcieli realistycznie przedstawić na przykład wirtualne spotkanie o charakterze erotycznym dlaczego mieli to robić delikatnie i z użyciem ocenzurowania skoro taką wybrali konwencję i to ona spowodowała pożądany wydźwięk? Nie wspomnę o uznaniu imion za "głupie", bo z uwagi na infantylność tego zarzutu można tylko wzruszyć ramionami.
@@BezSchematu Motyw ma to do siebie, że się powtarza. Inaczej nie byłby motywem, akurat ten o którym mowa w większym lub mniejszym stopniu można zaobserwować w wielu produkcjach young adult. Co do identycznej tematyki: z identycznych rzeczy mamy grupę nastolatków i liceum, w którym się uczą. Dalej konteksty, sensy, bohaterowie są wykreowani w innych celach i w oparciu o inne wzorce. Rozmawiamy o dwóch serialach o całkowicie innej dynamice i stwierdzenie, że ich tematyka jest identyczna jest krzywdzące dla obu produkcji. Zabiera im polot, którym się wyróżniają.
Zgadzam się, że mają różną dynamikę, wymowę i gatunek. Dziś jeszcze dorzuciłbym do tego „I May Destroy You”. I pisząc to co piszesz sama udowadniasz, że porównywanie tych produkcji jest uprawnione. Spośród trzech „Euforia” wypada wręcz infantylnie. Jest nachalna, zmanierowana i męcząca. Brakuje jej polotu intelektualnego i emocjonalnego.
@@BezSchematu Oczywiście że jest uprawnione tak jak wiele rzeczy, jednak to wcale nie znaczy że jest też miarodajne. Porównanie na zasadzie wyszukiwania elementów konwencji, którą się polubiło w innej, która charakteryzuje się inną estetyką i została stworzona w innym celu nie ma żadnego sensu. Taki sposób absorbowania nowych treści zawsze będzie przynosił rozczarowanie, możemy w nieskończoność wymieniać produkcje z tego gatunku, bo jak wiadomo pojawiają się z dużą częstotliwością na serwisach streamingowych. Jednak rzadko pojawiają się seriale, które po seansie zostają w głowie i odbijają się w niej echem przez dłuższy czas. Zwróć uwagę na to, że twórcy sięgają po różne środki i bywa, że tworzą zdarzenia, których oglądanie powoduje dyskomfort, kreują klaustrofobiczne przestrzenie i nie dających się polubić bohaterów po to, żeby wyryć się w pamięci widza. Oczywiście że miło jest oglądać zabawnych, lekko nieporadnych bohaterów zmagających się z oczywistą codziennością. Jednak nie każdy obrazek musi być koniecznie miły i ładny, czasami pod tą nieprzyjemną otoczką kryją się treści istotniejsze od tych, które widzimy na pierwszy rzut oka. Wiadomo, że nie do każdego musi to trafiać dlatego mamy ogromny wybór, warto jednak pamiętać że to wciąż jest fikcja.
Cóż, nie zabierałem się do obejrzenia tak czy inaczej. Tym bardziej fajnie, że "zrobiłeś to za mnie" i streściłeś, co tu się właściwie wydarzyło. Ta scena grupowa na końcu wygląda bardzo intrygująco, chyba ją sobie zapodam, chociaż nie wiem, czy będzie mieć sens w oderwaniu od całości, ale z tego co mówisz, to tu i tak nie ma spójnej całości. Co do teenage drama w ogóle, to bardzo lubię 13 powodów i nie mogę wyjść ze zdziwienia, że 3 sezon zebrał na Rotten Tomatoes fak fatalne recenzje i oceny. Aktorsko ten sezon zrobił ze mnie papkę, zwłaszcza postacie Tylera i matki Bryce'a.
No dobra... nie zgadzam się aż z taką radykalną krytyką tego serialu. Mi się zwyczajnie podobał. Choćby z uwagi na genialną rolę Ru i naprawdę fajne flow, dosadne dialogi, pracę kamery. Niemniej za wysiłek włożony w tak solidnie krytyczną recenzję masz ode mnie suba. Wysłuchałem z dużym zaciekawieniem. Pozdrawiam.
przepraszam, ale mowisz o tym wszystkim tak jakbyś nie zrozumiał celu tego serialu, tak jak większość polaków zresztą. Reżyser pokazuje autentyczne (! tak, wiele mają wspolnego z moimi rowieśnikami) postacie. Ich historię, bez umoralniania lub pokazywania wzorców, bo to co to jest dobre w ich zachowaniu a co złe trzeba ocenić samemu. Jak dla mnie jest to nieoczywiste arcydzieło
Wielu masz znajomych z wyższej klasy średniej, którzy włamują się innym do mieszkania i leją ich do nieprzytomności? Albo koleżanek, które z nudów uprawiają publicznie seks w basenie, zdradzając faceta na oczach grupy ludzi? Najgorszy argument jakiego można użyć to: bo nie rozumiesz. Nie. Rozumiem. Po prostu nie widzę tam nic interesującego.
ja może nie męczyłem się zbytnio podczas oglądania tego serialu, ale z perspektywy czasu zgadzam się z większością zarzutów w recenzji. zwłaszcza to porównanie do serialu do zawartości instagrama do mnie przemówiło. atrakcyjne, wciągające obrazy z których jednak w sumie mało wynika :P
A ja się z tobą nie zgodzę ,uważam ten serial za jeden z lepszych jakie widziałem w 2019 roku.Sądzę że każda z postaci to inny mocny i wyjaskrawiony charakter np: Nate dominant kieruje się strachem i złością, Maddy jest typową materialistka i mówiąc kolokwialnie "Blacharą" czy choćby Chris który jest podporządkowany ale dąży do dawno ustalonego celu...,myślę że reżyser chciał wrzucić ich wszystkich do jednego worka i zobaczyć co się stanie.A my obserwujemy co się stanie,jeszcze reżyser podaje nam to w taki nie tuzinkowy i artystyczny sposób z pomocą kamery kolorów i fenomenalnej muzyki.Sądzę że zależy jak podejdziemy do tego serialu.Pozdrawiam
Sczeże nieobejżałam całego serialu tylko urywki więc mogę jedynie napisać to : główna bohaterka jest obłędna w ostatnim odcinku leciały mi łzy , co do chronografi zgadzam się z filmikiem
Naaah. Krytyka za to, że nie ma postaci które da się polubić? To może lepiej pozostać przy wszelkiego typu filmów o superbohaterach --- tam prostacko jest wyłożone kogo mamy lubić a kogo nie, kto jest dobry a kto nie. Rozumiem wskazywać na to (to prawda, chyba ze 2 osoby da się polubić), ale traktować to jako argument do krytyki? Jeśli ktoś nie lubi takich filmów/seriali --- sure. Osobom które nie wymagają bohaterów sympatycznych w filmach dynda to i powiewa.
Mam takie same spostrzeżenia na temat tego serialu. Coś mi w nim cały czas brakowało i chyba właśnie chodzi o chociaż jedną postać która przechodzi przemianę i daje przykład że można odbić się od dna.
Przygotowując się do obejrzenia tego odcinka bez schematu - obejrzałem ten serial w 1.5 dnia i nie żałuję. Tylko dla głównej bohaterki warto. Ogólnie serial mocno dołujący, brudny (ja tego lukru nie czuję) pokazujący nieszczęście dzieciaków w obecnych czasach.
...które sami sobie tworzą. Nie wojna, nie kataklizm naturalny, nie ubóstwo, nie prześladowanie czy znęcanie się dorosłych. Oni sami, jakby z nudów i dostatku. Za wyjątkiem głównej bohaterki, w przypadku której można mówić o śmierci ojca. Czy autentycznie widzisz wiele takich dzieciaków w swoim otoczeniu? Którzy szantażują się sekstejpami, tną, ćpają do nieprzytomności, uciekają z domu, włamują do mieszkań i biją do nieprzytomności?
@@BezSchematu oczywiscie nie na taką skalę - ale jak sobie popatrzysz to to ma miejsce. Zobacz jak np. teraz dzieciaki sie nagrywają jak się nad kimś znęcają, jak zły wizerunek w socialmedia może zniszczyć 'real life', ile jest wycieków nagich fotek + lasek które potem mają mega depresje że to wyciekło. Tak to się dzieje.
Skąd ty wiesz czy tacy są nastolatkowie w USA ja znam kogoś kto tam był i powiedział mi to i owo . Autor nagrania podobno się wychowywał w USA i zna lepiej problemy młodzieży i ludzi ze stanów. Podobno pisze scenariusz do 3 sezonu
To jest jakiś przeseksualizowany fanfik a nie serial. Jak dla mnie te postaci nie są zbyt reprezentatywne wobec realnych nastolatków a jak już to jest ich mokrym snem czy raczej fantazją że tak powinni żyć. Teraz gdy mamy problem z przeseksualizowanymi i debilnymi książkami romansowymi dla nastolatek z romantyzowaniem przemocy, mam wrażenie że obecne autorki takich tworów ukratkiem oglądało Euforię i stwierdziło że to jest prawda. Ewentualnie oglądali teź Riveldale i czytało za dużo seks fanfików z Harrym Stylesem
Film jest świetny, a rola Zendayi - głównej bohaterki - rewelacyjna, Naprawdę polecam obejrzeć samodzielnie i wyrobić sobie opinię, a nie sugerować się głupią opinią j.w.
Również obejrzałem ten serial w zasadzie wyłącznie dla Zendayi. Na początku bałem się, że fabuła skupi się na tym jak główna bohaterka kołuje dragi, ale dałem serialowi szansę jak rzuciła ćpanie. Rue wydawała się najbardziej ludzka, po prostu zmęczona tym wszystkim i jakoś dało jej się wybaczyć to, co spieprzyła, bo była konkretnie zdołowana i miała prawo różnie reagować. Pod koniec już jej realnie współczułem. Reszta bohaterów to niestety porażka. Toksyczna Jules, która chce się tylko pieprzyć albo bawić i ma w dupie czyjeś uczucia, postać Nate'a składająca się tylko z bycia cwaniaczkiem-przemocowcem, a patrząc na drugoplanowe bohaterki miałem wrażenie, że widzę tę samą osobę, czyli napaloną nastolatkę z fałszywymi koleżankami wpatrzoną w lajki na Instagramie i cyferki na koncie - takie kółko wzajemnej adoracji. No i te nieszczęsne sceny seksu. Naprawdę nie jestem jakiś pruderyjny, ale scenarzyści mogli nam oszczędzić niektórych widoków, tym bardziej, że NIC nie wnosiły do fabuły. Szkoda, że nie rozwinęli bardziej wątku Lex i jej przyjaźni z Rue. Nawet jakby walnęli oklepany wątek trójkąta romantycznego między nimi i Jules, to ten serial miałby więcej sensu. Generalnie szkoda, bo jakiś potencjał był.
Wiem, że trochę opóźniony komentarz, ale zdecydowanie nie podoba mi się to spłycenie postaci Nate'a do "przemocowego cwaniaczka". Wydaje mi się, że był to jeden z bardziej złożonych bohaterów, na którego zachowanie miało wiele czynników, wynikających m.in. z jego dzieciństwa. To, jak bardzo rzeczy, których świadkiem był w dzieciństwie wpłynęło na jego późniejsze postrzeganie świata i ludzi. To, w jaki sposób był traktowany przez najbliższe mu osoby i jaki miał z nimi stosunek. Np. scena, w której jako mały chłopiec odkrył taśmy swojego ojca. Zrozumiał wtedy, że całe życie żył w kłamstwie, bo przecież cała ich rodzina była szanowana w mieście, a jednak pod tym płaszczykiem perfekcji i ułożenia kryły się brudne sekrety. Dlatego też Nate decyduje przejąć kontrolę nad wszystkim, co ukazuje nam scena z jego dzieciństwa, gdy "wziął się za siebie", zaczął ćwiczyć, stał się popularny w swoim środowisku, umawiał się z popularnymi dziewczynami, był kapitanem drużyny, miał wygórowane oczekiwania. Chciał stworzyć sobie nową rzeczywistość, która będzie mu bardziej przychylna, dlatego kiedy coś nie szło po jego myśli, stawał się agresywny, bo nauczył się, że agresja to jedyne wyjście. Bardzo ważna była scena jego sprzeczki z ojcem w bodajże 8 odcinku. Sam fakt, że on zdaje sobie sprawę z tego, że nie jest zdrowy i ma problemy. On sam nie potrafi się w tym wszystkim odnaleźć. Nie wie, czym jest miłość, bo nigdy jej nie zaznał w dzieciństwie, więc nie potrafi jej także okazać w nastoletnim życiu.
Obejrzałam pobieżnie po kilka odcinków i cóż... Jak dla mnie ten serial powstał tylko wyłącznie po to, by szokować (taka serialowa kopia kontrowersyjnego filmu "Dzieciaki" z 1995 roku) i rzecz jasna, postaci muszą być jak najbardziej przerysowane - mamy tu ćpającą i raczej inteligentną (choć niektórzy mówią, że to się wyklucza :)) Rue, prowokująca i naśladująca stylem gwiazdy porno Latynoska Maddy czy obłędnie naiwna blondynka Cassie, mamy tu Nate'a (który jest nazywany przemocowcem i czarnym charakterem), hermafrodytę Jules która się puszcza z obcymi po motelach, no i dilera, który jest przewrotnie super kumplem. To tyle... A tak na plus, to na pewno dobra muzyka - i to tyle pozytywów według mnie.
Nie zgadzam się. Serial jest świetny i może dobrze ze nie jest to klasyczny serial o nastolatkach z jakąś dramą po środku i problemami takie jak narkotyki czy alkohol gdzieś w tle tylko rzeczywiste przedstawienie każdego z problemów po kolei i postaci się z nim zmagających.
Ten serial to obraz pewnej rzeczywistości. Dlatego porusza. Pan mówi o potrzebach widza, który (jak rozumiem) szuka inteligentnej rozrywki z morałem.. Ten serial pokazuje bagno. Pan zdaje się być oburzonu, że nie łąkę. Pokazuje pięknie, tzn. w taki sposób, że czujemy bagno, a nie w taki, że bagno wydaje się nam piękne.. Przyznaję, że nie szukałem, ale doceniłbym, gdybym obejrzał Pański krytyczny komentarz do 'serialu' Trudne Sprawy - tam byłby moim zdaniem bardziej trafny..
Szczerze nie chcę mi się pisać i to zabrzmi jak bym nie miał argumentów bo mam ale jak coś to Sex Education wyszło 2019 11 stycznia a Eruphoria 16 czerwca też 2019 roku więc zarzucanie dosłownej kopii jest co najmniej zabawne bo wydaje mi się że seriali nie kręci się 5 miesięcy. Krytycy moim zdaniem podają opinie jak by nie patrzeć subiektywną ale oni nie są randomowymi ludźmi z ulicy którzy dostali zadanie ocenić serial. Albo mówienie że imiona co najmniej są głupie jest również zabawne bo co komu do imion jak by były jakieś inne to by nic się nie zmieniło. Nie chcę mi się już pisać przepraszam że tak poplątane .
Trafiłem na B/S dopiero niedawno (genialny roast 2 sezonu Wiedźmina!) ale tu pojawił się zgrzyt. Ogromny. Bez Schematu szuka schematów w jednym z ciekawiej zrealizowanych seriali naszych czasów i jest niezadowolony, że ich nie znajduje. Coś tu jest nie tak. Mam nadzieję, że po obejrzeniu drugiego sezonu zweryfikujesz swoją opinię i nagrasz nowy materiał na ten temat ponieważ ten jest obrzydliwie boomerski i niegodny kogoś tak mocno zaznajomionego z popkulturą.
@@BezSchematu Po wysłuchaniu Twojej opinii mam takie odczucie jakbyś był ucieleśnieniem osób, do których powinien ten serial przemówić. Do tych najoporniejszych w dostrzeganiu problemów z jakimi zmagają się dzisiejsi nastolatkowie. Bohaterowie są tak skonstruowani aby być kumulacją wszystkiego złego co mogło się w ich życiu zdarzyć. Ten pierwszy szok ma zainteresować, a pod nim jest ogromna głębia ciągów przyczynowo-skutkowych prowadzących do zachowań, które są prawdziwe, wiarygodne i umotywowane ich backgroundem, który szczególnie w 1 sezonie co odcinek jest przedstawiany w stosunku do każdego z bohaterów. Ciebie wyraźnie odrzuciło na etapie tego szoku i to mnie bardzo dziwi ponieważ na podstawie innych materiałów odbieram Cię jako osobę posiadającą dużą dozę empatii do osób potrzebujących pomocy, do społeczności LGBTQ+, skracając, do osób, których odzwierciedlają bohaterowie Euphorii. Odpowiadając sam sobie na własne zdziwienie, myślę, że albo ten serial jest Ci niepotrzebny, bo już to wszystko wiesz, albo forma (jakże wspaniała!) przysłoniła Ci to co jest w nim najważniejsze, czyli ogromną przestrogę na temat tego, co dzieje się z kolejnymi pokoleniami jeśli zamykamy się w schematach wtłoczonych nam przez poprzednie. Sex Education to również wspaniała produkcja, ale znacznie prostsza. Trochę taki problem solver dla kogoś zagubionego w świecie zdrowej, otwartej seksualności i taki serial był bardzo potrzebny. Euphoria jest czymś innym, wymaga więcej zaangażowania, nie podaje rozwiązań na tacy. Wierzę, że uda Ci się to jeszcze dostrzec w tej produkcji :)
@@pkqura12 Widziałeś może "Normal People"? Ten serial zrobił wszystko to, co "Euforia" bardzo chciała. Ale nie potrzebował do tego krzykliwych środków i hiperboli na każdym kroku. A może widziałeś "I May Destroy You"? To samo. Na tle tych dzieł "Euforia" jest po prostu tworem prymitywnym -- przestylizowanym, ale uderzająco płytkim .
@@BezSchematu Normal People tak, I may destroy you nie, więc wypowiem się tylko odnośnie pierwszego. Podobnie jak w przypadku Sex Education próbujesz wrzucić dwa young adulty w jeden worek. A one są kompletnie różne, nie tylko w formie. Normal People bardzo klaustrofobicznie zamyka nas w jednej relacji. Bardzo skomplikowanej, ale czy bardziej niż Nate'a i Maddie w Euphorii? Moim zdaniem nie, choć na pewno my jako widzowie nie mamy dostępu do tak wielu myśli tych bohaterów jak w przypadku Connella i Marianne. Sposób narracji jest też zupełnie inny, Normal People jest rozciągnięte na kilka lat, Euphoria pokazuje mały wycinek co znacznie wpływa na character development. Jeżeli już miałbym się silić na jakieś porównanie to Euphorii konstrukcją najbliżej jest do Skins, który przecierał szlaki w tym gatunku. Oba są dużo bardziej przekrojowe niż Normal People. Przestylizowana i krzykliwa forma Euphorii to wyraz czasów dzisiejszej młodzieży. Ja jestem gdzieś pomiędzy, nie jest to mój styl życia ale też nie zamykam oczu i nie mówię, że świat tak nie wygląda. Mój nie, Twój też nie, ale dzieciaków mających teraz między 15 a 20 lat jak najbardziej. Tylko w Euphorii masz to w pigułce o zwiększonej dawce. Co nie oznacza, że Euphoria nie jest dziełem uniwersalnym i dotyczy tylko tu i teraz. Gdy wrócę pamięcią do czasów licealnych, odrzucając pryzmat postkomunistycznej Polski i schabowego z ziemniakami to problemy moje i moich rówieśników wcale nie różniły się od tych w Euphorii. Otyłe dziewczyny szukały akceptacji gdziekolwiek, osoby z pozornie dobrych domów były chodzącymi bombami przemocy, a ci z rozbitych rodzin nie potrafili odnaleźć się w związkach. Tylko wtedy nikt o tym nie wiedział, nikt o tym nie rozmawiał bo nie było takiej Euphorii, która, niech Ci będzie, prymitywnie pokazałaby w jakich schematach byliśmy zamknięci i skąd się one wzięły. Jeszcze wracając do Normal People i samej formy. Mimo, że ja zachwycam się jednym i drugim to one potencjalnie skierowane są do różnego odbiorcy. I czy to oznacza, że ktoś, kogo forma Normal People zanudziłaby na śmierć (a znam takie osoby, które odpadły) ma nie mieć dostępu do równie wartościowych treści? Euphoria w wielu wypadkach będzie dużo łatwiejsza w odbiorze i tak jak już wcześniej wspomniałem, znacznie bardziej przekrojowa.
Odnoszę wrażenie po obejrzeniu tej recenzji, że nie rozmawiałeś nigdy z kimś, kto ma problemy psychiczne. Mam nadzieję, że zobaczyłeś następnie odcinek specjalny o Rue i zmieniłeś zdanie bo brak jakiegokolwiek zrozumienia tego tematu w Twoim filmie powinien być karany. Są ludzie którzy ledwo znajdują siły żeby dotrwać do końca dnia bo 99% rzeczy i ludzi dookoła wywołuje strach, przerażenie czy niepokój. Często uciekają w xanax czy po prostu inne uzależnienia bo świat jest kurewsko brzydki bez tego i nie do zniesienia. Zaryzykowałbym nawet stwierdzenie, że po prostu nie zrozumiałeś o co w tym serialu chodzi. Mogli wszyscy pójść pobiegać i odłożyć smartfon i byliby zdrowi. Takich ludzi jest masa. Porównania do Sex Education to tylko potwierdzenie Twojej ignorancji. W porównaniu do Euforii to jest lekka komedia o naprawdę błahych sprawach i problemach. Zdaję sobie sprawę, że to oczywiście subiektywna recenzja, ale według mnie przybrała bardzo zły ton
Ale zrobiłem recenzje drugiego sezonu i całkowicie podsylalem głowę popiołem. Sprawdź: ru-vid.com/video/%D0%B2%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BE-OVQeHqJSdss.html
Wkurwiająca? Ja mam wrażenie, że choć była (dla mnie) wizualnie najpiękniejsza, to jako postać była najpłytszą chyba ze wszystkich. Mam na myśli, że nie zgłębili jej w ogóle, a robiła raczej za przystawkę dla Rue i epizod w jej życiu. Może posłużyła trochę by pokazać zawiłość relacji (przyjaźń/miłość/a może tylko fascynacja?) między dziewczynami. Szkoda.
Końcówka właśnie w ogóle mi się nie podobała, to znaczy wyglądała cudownie ale zupełnie nie pasowała mi do reszty serialu. Miałam wrażenie że próbowali zrobić coś inyrygujacego, mądrego, ciekawego i z przekazem tak jak ta końcówka, ale no kurwa ostatecznie postawili na nacpanych imprezujacych i ruchajacych się nastolatkach
Brytyjskie seriale są zwykle we wyższej lidze, zawsze bardziej podobał mi się bardziej brytyjskie poczucie humoru, to zestawów zazwyczaj idzie na szokowaniu
rzygać mi się chce jak tego słucham i szczerze gowno wiesz o amerykańskich nastolatkach i w ogóle nie wiesz nic co się dziej w świecie nastolatków. ten serial bardzo i to bardzo przybliża rzeczywistość co się dzieje w Ameryce i zaskoczę Cię takie rzeczy dzieją się też w Polsce i pewnie gdzieś indziej na świecie. ten serial jest dziełem w kinematografii pod względem każdym i w szczególności pod względem przekazu a twórca serialu jest bardzo dobrym i utalentowanym artystą udowodnił to nie raz. nie chce mi się już strzępić ryja na to wiec tylko jeszcze na koniec dodam ze to ty jesteś płytki i nie powinieneś wyrażać zdania (a raczej hejtu) na żadna związana rzecz z kinematografią to jest 1 powód a 2 powód to ze masz zamknięty umysł. nie nadajesz się do tego. twój vibe jest zły i to co tu nagrałeś to nie konstruktywna krytyka tylko zwykły hejt. dawno nie słyszałam żeby ktoś tak pluł jadem jak ty. życzę wszystkim miłego dnia Tobie również .warto obejrzeć ten serial szczególnie polecam osobą które mają problem z używkami. 1 specjalny odcinek przed drugim sezonem niesamowicie daje do myślenia i ma silny wspaniały prawdziwy przekaz (2 odcinek tez na pewno będzie wymiatał).NIE SŁUCHAJCIE JEGO BZDUR!
Próbuje szanować twoją recenzję, ale... z szacunkiem, ale nie da się tego słuchać. Zgadzam się z większością widowni tutaj, że twoje wypowiedzi są płytkie i mało rozumiesz cel tego serialu
