Το πρώτο σχόλιο δικό μου, ίσως το δικαιούμαι γιατί πολύ το αγάπησα αυτό το κομμάτι, γιατί όταν το πρωτοάκουσα φαντάστηκα εμάς τους δύο να τρέχουμε μέσα στα χωράφια με τις παπαρούνες. Σπάρτη 2004 έφευγες οριστικά και εγώ θα έμενα λίγο ακόμα πίσω, ευτυχώς ο καιρός με φύσηξε σύντομα και εμένα μακριά αλλιώς δεν θα άντεχα χωρίς να σε βλέπω. Περάσαν δεκαπέντε χρόνια και ακόμα να σε ξεχάσω και ας μην είπαμε γεια.
Έτσι είναι οι έρωτες. Έχουν εγωισμο τιμόνι. Κ μας οδηγούν σε μονοπάτια μοναχικα. Τι μουσική είναι αυτή η ψυχή γίνεται πιάνο που κάθε πλήκτρο της βγάζει αγάπη πόνο θλίψη ανάμνηση χαρά έρωτα. Τι μουσική σα αερινο βαμβάκι χαιδευει τα συναισθήματα. Εύγε ευ ανθια.
