با(ز) میزنی در ید، گل ریحانم، خبر داری بی تو لحظه ای نمیتانم چبه از من دوری من نمیدانم در این دور جوانی نکن تو خزانم او نگاه نازک و چشمکای بزیب همون تیغ نگاهشه خود خودم میدانم او خنده بناز او موی های دراز دل مرا سوراخ کرده رسید به جانم برو تو از نظرم، برا از مغز سرم میدانی که از غمکای تو سوخته جیگرم بمان تنها مرا، برو به دوری ها بمان بسوزم ز درد تو ای بی وفا صدا بکن مرا ای یار ناسزا، فقط تو ای آخر به درد دل من دوا حیف همون روزا که ما بودیم یکجا میزنم من فریاد اما آوازم بی صدا فریاد می صدای من تا آسمان رسد بر درد بی دوای من رحم خدا رسد ز خاک گور من کفی بر بی وفا برید شاید که آن زمان به قدر عشق ما رسد صدای پیانینه (پیانو) سرمه آرام میکنه دل سودازدره به خودش رام میکنه علَمای دلم میخانم با نالش او مره میفهمه و تو نداری خواهش به جسم مرده من بیا تو جون بشو در رگهای خونی من قطره خون بشو در این شب های تار گذشتم زار زار ای بی وفا بیا و ایل مجنون بشو خنده مستانه نازهای جانانه سوسانده و جگرمه کرده دیوانه از سوز عشق تو میریزم چون خزان چرا نمیفهمی ای دخترک بی امان بیا به نزدم پظمانت هستم بشو باری دوای درد دل خستم در گرداب عشق تو، ماندم خدایا مدم با این همه بی وفاگیت خدا خارت کند فریاد می صدای من تا آسمان رسد بر درد بی دوای من رحم خدا رسد ز خاک گور من کفی بر بی وفا برید شاید که آن زمان به قدر عشق ما رسد
