MƏHƏMMƏD FÜZULİ Gördüm ol xurşidi-hüsnün, ixtiyarım qalmadı, Sayə tək bir yerdə durmağa qərarım qalmadı. Bir gün olmaz təl’ətin görmək müyəssər, ah kim, Zərrəcə ol gül yanında e’tibarım qalmadı. Pak qıldı surətimdən zə’f dəhr ayinəsin, Öylə məhv oldum ki, bir zərrə qübarım qalmadı. Qəm günü həmdəmlərim qərq oldular göz yaşinə, Silməyə göz yaşimi bir qəmküsarım qalmadı. Ruzigarım xoş keçirdi, ah kim, dövran dönüb, Oldu əhvalım xərab, ol ruzigarım qalmadı. Rahi-eşq içrə mənə ancaq fəna məqsud idi, Şükr kim, məqsudə yetdim, intizarım qalmadı. Ey Füzuli, el qamu əğyarım oldu yar üçün, Suzi-dildən qeyri bir dilsuz yarım qalmadı.
