Şiir...
Şair: Fernando Pessoa
Şiiri Seslendiren: Ramazan Tamgüç
Dün akşam şehirli biri konuştu
meyhane kapısında.
Bana da söyledi bir şeyler.
Adalet ve adalet için savaştan bahsetti,
acı çeken işçilerden,
açlık çekenlerin bir işe sahip olması
...gerektiğinden,
hiçbir şeyin umurlarında olmadığı zenginlerden.
Bana baktığında, gözlerimdeki yaşları gördü
ve güldü mutlulukla, çünkü inanıyordu
kendisinin hissettiği öfkeyi hissettiğime,
çekiyorum dediği acıyı benim de çektiğime.
Ama hemen hemen hiç dinlemedim onu.
Neden ilgilendirsin beni insanların
ne acılar çekmiş olduğu ya da çektiğine
...inandıkları?
Benim gibiymişler -öyleyse çekmiyorlar daha
...fazla bir acı.
Dünyanın bütün kötülüğü birbirimizle
...ilgilendiğimiz içindir.
Şu da var ki; gökyüzüyle yeryüzü yeter bize.
Daha fazlasını istemek, onu kaybedip mutsuz
...olmak demek.
Konuşadururken o halk dostu, çoktan düşünceye
...dalmıştım ben.
(Ve gözlerimi yaşartacak kadar dokunuyor
...bana bu.)
Uzaktan sürünün çıngırak sesleri
şu akşam vakti,
küçük bir kilisenin çanı kadar da hükmü yok
...onların
çiçeklerde ve derelerde.
Ne olacaktı ki basit ruhlar ayinine giderken ben...
(Tanrıya şükür iyi bir insan değilim,
ve ne gerek, doğal bencil çiçeklerin
ve zenginliği ırmakların, bilinçsizce
giderler yollarında, giderler de,
çiçek açmak ve akıp gitmektir tek dertleri.
Yeryüzünün tek görevidir bu:
Bir değişim berraklıkta,
o da düşünüp taşınmadan.)
Adam susmuş ve akşam kızıllığına bakmaktaydı.
Ama niçin ilgilendiriyor onu akşamın kızıllığı; ve
...nasıl bir öfke, nasıl bir sevgidir bu?
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Yesterday evening a man of the cities
Talked at the door of the inn.
He talked to me, too.
He talked about justice and the fight for justice
And the workers who suffer,
And constant work, and those who are hungry,
And the rich, who only turn their back to it.
And, looking at me, he saw tears in my eyes
And smiled with sympathy, believing I felt
The hatred he felt, and the compassion
He said he felt.
(But I wasn't even really listening to him.
What do I care about men
And what they suffer or think they suffer?
Let them be like me-then they wouldn't suffer.
All the evil in the world comes from us bothering with each other,
Wanting to do good, wanting to do evil.
Our soul and the sky and the earth are enough for us.
To want more is to lose this, and be unhappy.)
What I was thinking about
When the friend of the people talked
(And what moved me to tears),
Was that the distant murmuring of cowbells
That evening didn't seem like bells of a tiny chapel
Where flowers and brooks were at mass
With simple souls like mine.
(Praise be to God I'm not good,
And have the natural egotism of flowers
And rivers following their bed
Preoccupied without knowing it
Only with blooming and flowing.
This is the only mission in the World,
This-to exist clearly,
And to know how to do it without thinking about it.)
The man stopped talking and was looking at the sunset.
But what does someone who hates and loves want with a sunset?
Fernando Pessoa
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ontem à tarde um homem das cidades
Falava à porta da estalagem.
Falava comigo também.
Falava da justiça e da luta para haver justiça
E dos operários que sofrem,
E do trabalho constante, e dos que têm fome,
E dos ricos, que só têm costas para isso.
E, olhando para mim, viu-me lágrimas nos olhos
E sorriu com agrado, julgando que eu sentia
O ódio que ele sentia, e a compaixão
Que ele dizia que sentia.
(Mas eu mal o estava ouvindo.
Que me importam a mim os homens
E o que sofrem ou supõem que sofrem?
Sejam como eu - não sofrerão.
Todo o mal do mundo vem de nos importarmos uns com os outros,
Quer para fazer bem, quer para fazer mal.
A nossa alma e o céu e a terra bastam-nos.
Querer mais é perder isto, e ser infeliz.)
Eu no que estava pensando
Quando o amigo de gente falava
(E isso me comoveu até às lágrimas),
Era como o murmúrio longínquo dos chocalhos
A esse entardecer
Não parecia os sinos duma capela pequenina
A que fossem à missa as flores e os regatos
E as almas simples como a minha.
(Louvado seja Deus que não sou bom,
E tenho o egoísmo natural das flores
E dos rios que seguem o seu caminho
Preocupados sem o saber
Só com florir e ir correndo.
É essa a única missão no Mundo,
Essa - existir claramente,
E saber faze-lo sem pensar nisso.
E o homem calara-se, olhando o poente.
Mas que tem com o poente quem odeia e ama?
Fernando Pessoa
3 окт 2024
