Αφου με ξεπουλας με κασετες στην Ομονοια, αφου δε ξεχωριζεις τ' αγκαθι απ την μπιγκονια, αφου και το φεγγαρι το βγαζεις σε λογαριθμους...για πες μου, γιατι εγω σαν τον τρελο προσπαθω...να φτιαξω ενα γοβακι που να χωραει το ποδι σου, μια πιστα να χορευεις να χαιρεται ο ηρωδης σου, τεραστιους προβολεις να φωτιζουν τη σπαταλη σου και συ να μη με κοιτας, να μη μιλας του τρελου...αφου λοιπον δε μ' αγαπας και μου φερεσαι αλλιωτικα εγω με διαμαντια και ρουμπινια τη μιζερια μας και τη γκρινια μου θα σου στολισω.........παντα υπεροχοι οι στιχοι του Φοιβου..