Ayşenur hanım çok şanslı bir evlatsınız yüreği güzel sevgi dolu tecrübeli emektar bir babanız var benim babamda 50 yıllık Uzunyol şoförüydü şuan 82 yaşında hislerinizi babaya duyulan özlemi iyi bilirim yollar alırr götürür babamızı kalbimizde onunla gider gelir çok kazalarda geçirdi benim babacım Allah'ım bize bağışladı zor ve gururlu bir meslek rabbim babanızı size bağışlasın kazasız belasız işler ve uzun ömürler dilerim Rabbim birliğinizi dirliğinizi bozmasın saygıyla ellerinden öperim baba ve annenizin Adana'dan yazıyorum selamlar🙏🏻💝😇
ben bir kamyoncu olarak çok memnunum sunduğunuz bu programdan. ellerinize dilinize sağlık rıdvan abi selametle git. Allah senin ve senin gibi şöför abilerimizin yolunu daim acık eylesin.amin
-Şoförlük gerçekten zor bir meslek. Araç kullanmaya başlamadan önce, "Hem zor, hem de zevkli zor meslek." diyordum. Ancak, araç kullanmaya başlayınca, gerçekten bu mesleğin çok zorlukları bulunduğunu daha iyi anladım. Sağlık mazeretinden dolayı, ağır vasıta kullanamayacağım. O yüzden hep tır, kamyon yolculuğu yapmak isterim. Şoförlüğün zorluklarını yolculuk yaparak daha iyi anlar insan. Arabalarınızın tekerlerine taş değimesin. -Program sayesinde, güzel Türkiye'nin güzel köşelerini de görme şansımız oluyor. -Programda emeği geçenlere, bu satıları okuyanlara, Kahramanmaraş Göksun Keklikoluk'a, Sivas İmranlı doğançal'a (Yazıkoya Orté) Göksun'dan günaydınlar ve bol selamlar.
Bir şoför çocuğu olarak programı beğeniyorum.. fakat dünyanın en zor mesleği bu degildir... 5 ay oldu cocuklarimin ailemin yüzünü göremedim.. gel bide denizcilere sor gurbeti.. 1 hafta eve gelememek nedir ki ya...
Eskiden herşey ne kadar güzeldi değil mi ? Pokemon tasolarımız vardı, çoğumuzun banyoları sobalıydı, sobalı olmayan banyolara da pazar günleri elektrikli soba koyardık öyle yıkarlardı bizi, ya da içerde leğende yıkanırdık... Kar yağardı, karla oynamanın heyecanı çok farklıydı ellerimiz üşürdü eldivenimiz yoksa çorap geçirirdik ellerimize yine oynardık. Sanırım yeni jenerasyon böyle şeylerin lezzetine asla varamayacak. 90'ların çocuğu olmak farklıydı, kendimi bu konuda şanslı hissediyorum... Evlerimizde radyolarımız vardı, yollarımızı topraktı... Sonra biraz büyüdük sevdiğimiz kızlar oldu, hiçbirini kolumuza takamadık çünkü konuşurken bile utanırdık yıllar yine geçti ve işte bugündeyiz... İz bırakmak istedim, geçmiş olsun millet geçmiş olsun. BÜYÜDÜK
