GLD doc 10 maart 2020 - Kinderhospice Binneveld: Hoop & Leven 

Voor een ieder die een realitycheck nodig heeft. Alstublieft. Hoe kunnen we zeuren over de kleine dingen. Dit zet alles in perspectief.

Wat een prachtige documentaire. Wat een LIEFDE! En wat een geloof. Wat een mooie plek voor deze kinderen. Vooral het verhaal van Rachel raakt me enorm. Onze Rachel is vorig jaar 8 januari 2020 overleden. Ze had trisomie 13, chromosoom 13 teveel, waardoor ze meerdere afwijkingen had. Na 8 maanden zwangerschap is ze nog 10 weken bij ons gebleven. De zorg was pittig, maar we hebben dit met zoveel liefde gedaan. Precies wat de moeder van Rachel zei; ik doe het graag. Ik heb met zoveel liefde voor haar gezorgd en had heel graag nog veel langer voor haar willen zorgen. Ons meisje leeft nu bij Jezus, vrij van elke beperking. Ik mis d'r enorm en tegelijkertijd ben ik zo dankbaar dat ze is gekomen. Heel veel kracht, liefde en zegen voor jullie gezinnen en voor jullie organisatie.

Dit zijn de diamantjes van onze samenleving. Heel veel respect voor de ouders en verzorgers.

Wat indrukwekkend, als je zelf gezonde kinderen hebt, sta je hier niet bij stil. Mooi om dit te zien, mooi dat getuigenis dat Rachels leven in Gods hand ligt, dat geloofsvertrouwen geeft kracht, en ook de directeur: alle tranen gewist als er een einde aan alles komt en we in de eeuwigheid bij God mogen zijn.

Wat een indrukwekkende documentaire... En blijf me zo afvragen hoe het nu met dat mooie meisje Rachel zal zijn...

Ontroerend en bijzonder deze kinderen en volwassenen,respect❤️❤️

Wat een indrukwekkende documentaire is dit. Ik werd er wel een beetje emotioneel door. Knap hoe deze mensen zich staande houden en met de situatie omgaan. Heel veel respect.

veel respect moge Allah jullie altijd bij staan.

Jeetje zeg, heel veel respect voor de medewerkers en ouders❤️

Wat goed dat jullie dit laten zien, indrukwekkende en bemoedigende documentaire. Als moeder van gezonde kinderen heb je geen idee wat het is om een gehandicapt kind te hebben. Heel bijzonder om te zien!

Mooi initiatief en ook echt dikke respect voor de ouders de kinderen en ook voor de medewerkers! ✊✊✊🍀🙏

Veel respect voor de gezinnen! En wat fijn dat er een goede logeerplek is waar warme zorg wordt geleverd.

Wat een respect voor de ouders die dit moeten doorstaan... ❤️

Wat een hoop lieve knappe kinderen! Je omarmt ze zo in je hart na 1 blik erop geworpen te hebben.

Wat goed en fijn dat er mensen zijn die dit werk kunnen en mogen doen ❤️

Wat een ontzettende mooie mensen allemaal ❤️ heel veel respect en liefde voor jullie 😘

Wat verschrikkelijk voor die kindjes. En wat mooi dat er zoveel liefde is daar❤

Wat bijzonder en fijn dat er zo’n plek is voor deze kinderen en hun ouders. Ik kan me niet voorstellen hoeveel energie (en tranen) het moet kosten om je kindje zo kwetsbaar of in pijn te zien, en dan de zorg die je moet geven daar nog bovenop. Je DOET het omdat het je kind is, maar toch heb ik heel veel respect voor deze ouders en gezinnen. En dus ook voor een hospice als dit en de mensen die er werken! Veel liefde en succes voor jullie 💛

Tranen en respect. Wat een power ouders!!

Prachtige gouden kinderen! Die door zoveel liefde omringd worden.

Respect .... zo Liefdevol ..... ❤

Veel respect voor u allen.❤ Een knuffel van mij.

Wat een mooie, bijzondere mensen. Voor deze gezinnen doen we deze coronamaatregelen.

ik vin het zo erg voor de kinderen

Heel veel respect! ❤️

Het raakt me diep van binnen, wat sommige kinderen al vanaf de geboorte meemaken. Dit gun je niemand

Ooooooo wow zo mooi die zorg wil daar ook werken ❤❤❤❤❤

Respect❤️ en wat een mooi en bijzonder werk. 🙏🏻 Dit raakt je.

Respect voor iedereen!

Fantastische mensen respect!

Heel veel respect en knap en mooie ontroerende film veel succes met alles

Respect

Wilma Stoelinga... wat een prachtig mens...🌹

Veel sterkte en betr Schap

Laten we toch veel bidden of de Heere deze kinderen ouders en verzorgers wil dragen en sterken. En ik ontevreden persoon schaam me diep .

Wauw❤️

ik vind het heel erg bijzonder filmpje deze mensen verdienen een lintje

Ontroerend.

Zo heftig dit .

Hoe is het, altijd die cliche vraag die altijd gesteld wordt

💗

Waar doen jullie dit in Gelderland

Ouders zouden zichzelf af moeten vragen waarom een kindje zou moeten leven… is dat omdat het voor hen goed voelt of is dat omdat het kindje kwaliteit van leven heeft? Dit is uitzichtloos lijden. Pijn zonder doel! Wachten op de dood… (dit geldt niet voor alle kinderen op deze groep)

Heeft noud spata5? Dat heeft mirthe van de groentjes en hij lijkt qua lichaamskenmerken op haar

Open your eyes in the last days ..For What is the deal if you gain the whole world but stil lose your own soul 💯💤wake up⚠️REPENT ❗....

natuurlijk, de zorg voor zieken en stervenden is belangrijk, maar mag niet de 'gewone' zorg gaan overschaduwen ... het is iets wat ik de laatste tijd meer en meer opmerk, je moet al met 1 been in het graf staan, wilt men je verlossen van je lang-lopende opdrachten, anders ben je een profiteur. Alles is er, maar daarom niet voor jou en dat sluit zó naadloos aan bij de film, die ik gisteren zag, dat ik deze ruimte gebruik om mensen te sensibiliseren - er is een grote groep van mensen aan het verzuipen door die wisselstroom, mensen die niet veel nodig hebben en met een beetje gezond verstand en de verwachting dat ze halverwege de brug komen, uit het slop gehaald kunnen worden, maar de algemene politiek is die van het rantsoeneren tot er een tekort is en dan gooit men wat koekkruimels om het weer goed te maken. De Deense film ging over een jongensweeshuis/-internaat en het begint in 1960, het jaar dat ik geboren ben. Het idee was, dat die jongens alleen zouden gered worden als ze aan een ijzeren discipline onderworpen zouden zijn - het leek er meer op een kazerne dan een centrum voor jongeren, die door omstandigheden geen normale zorg kregen. De kinderen waren in gevaar, maar de omgeving sloot de ogen en dan kunnen we nu verwijtend zeggen dat het te maken had met onmenselijkheid, in het kielzog van een oorlog, maar dat vind ik een flauw excuus. 28 jaar heb ik gewerkt op een MLK school - er waren meerdere scholen, maar dit was de plek waar ik me 'thuis' voelde en het voordeel was, dat ik met de school meegegroeid ben - niet in aantal, wel in zorg. Ik zag in deze scholen heel wat fout lopen en vaak gingen de leerkrachten daarin mee, waardoor het evengoed een disciplinerende pseudo gevangenis werd, maar in de Augustinusschool bleef de zon schijnen. We moesten ermee stoppen en daar werden we van op de hoogte gebracht in de maand dat ook mijn ouders 'bijna weg' waren, op exact 28 dagen van elkaar, kregen ze beiden een hersenbloeding en werden zorg-behoevend. Wij hadden onze eigen dagtaken, dus konden we niet zomaar de zorg op ons nemen en zo werd ik voor de eerste keer geconfronteerd met de hypocriete onwil van instituten, die alleen maar werken aan de subsidie en niet aan een (aan)gepaste zorg. Mijn ouders kwamen gelukkig wel terecht bij een verzorgingstehuis, dat vijf sterren verdient, ook wat ons betreft - ze waren er veilig en toen mijn moeder vroeg of ze haar laatste dagen niet thuis kon doorbrengen, was dat ook geen probleem, maar ik heb andere verhalen gehoord en weet hoe gemakkelijk de oplossingen zijn, als je maar ziet wat iemand nodig heeft. Het gaat niet goed met me, maar ik vraag niet veel en dat geeft de mensen wantrouwen - ik wil in alle rust mijn leven loslaten en in alle vertrouwen het pand verlaten, maar zo zien mensen dat niet en waar we al heel wat stappen in de goede richting hebben gezet wat kinderen betreft, hebben we het bij wijze van spreken bij anderen weggehaald. Je mag niet eens meer ziek zijn in deze veeleisende maatschappij en werkgevers lijken hoe langer hoe meer op de oude slavendrijvers, ik overdrijf niet. Omdat ik steeds weer de uitzondering op de regel bleek te zijn, kon ik fluiten naar extra zorg - geen uitkering, geen terugbetaling van de ziektekosten, enkel een tegemoetkoming zolang er kinderen in huis waren, die studeerden, ... ik ben dus letterlijk ARM geworden, omdat ik niet meer kan beantwoorden aan de vaak vergezochte eisen. Toch gaat men dat sugar coaten met extra zorg voor zaken, die ons zo te zien dichter bij het hart liggen en dat is al evengoed het wegkijken van iets dat je beter eens structureel zou aanpakken. Ik heb nieuwe woorden geleerd op het internet - challenge bijvoorbeeld, heel wat youtubers doen het tegenwoordig en mijn challenge is NIKS VRAGEN en dan kijken wat men spontaan voor je doet. NIKS dus, want aan jou kunnen ze ook niks verdienen en ze frissen er hun c.v. niet mee op. Dan zijn er de samenwerkingen, iets krijgen zonder dat je ervoor betaald wordt - dat zou een perfecte oplossing voor me zijn, want ik zie gelijk of iets de mensen aanspreekt of alleen maar irriteert en voeg je die twee samen, waarom blijf ik dan in een situatie, die je kan vergelijken met je ergste nachtmerrie? Ik maak me geen illusies, het verhaal dat ze ervan wilden maken lag al klaar en dan wordt dat weer het grote voorbeeld, zonder dat men z'n geweten belast met onbelangrijke zaken. Ik spreek niet ijdel, maar uit ervaring - alles wat ik heb voorgesteld is honend weggelachen en nu lijkt het alsof ik de dakloze ben, die een huis heeft gekraakt, ook al heb ik jaren mijn loon gebruikt om een gezin van vijf te onderhouden. Dát is de realiteit, niet het idee dat er altijd sprake is van gedeelde verantwoordelijkheid en buiten dat, wil ik niet eens meer leven, daarvoor ben ik te weinig waard!

🦿🦾🦵🏿💪🏿🦿🦾🦵🏿💪🏿🦿🦾🦵🏿💪🏿 🦿🦾🦵🏿💪🏿🦿🦾🦵🏿💪🏿🦿🦾🦵🏿💪🏿

Dat is egt looi

Hast Du karhteter beutel

Sorry hoor heb je 3 kinderen en dan neem je nog een 4e kind ni hebben die andere 3 te weinig aandacht en liefde om dat je als ouders alleen maar bezig bent met rachel

Respect