Hâyal et: Jeon Jungkook···Yangın 

∆ Two: Düşünceler Yüzüm jungkook'un omzuna gömülü olsa da abimin sesini duyduğumda gözlerimi açıp ona baktım. Birkaç saniye bekledi ve ardından "Leyzi??" Diye endişeyle sordu. Eş zamanlı olarak elinde ki poşeti aceleyle yere bırakıp yanıma gelmişti. Beni jungkook'un kollarından alıp kendi kollarına sardığında gözyaşlarım artmıştı. Beni sıkıca sararken saçlarıma öpücükler konduruyordu. "Ne oldu? Neden ağlıyorsun, bebeğim?" Cevap vermeye yeltendim fakat hıçkırık buna engel oldu. "Şşş.. tamam, sakin ol güzelim.. geçti." Saçlarıma öpücük kondurmaya devam etti. "Ne oldu?" Dedi, bu defa sinirliydi. Bana sormamıştı. "Bilmiyoruz ki, aniden ağlamaya başlayana kadar uyuyakaldığının farkında değildik. Jeon uyandırınca daha fazla ağlamaya başladı, anlamadık hiçbirşey. Güzelim, iyi misin..? Leyzi?" Mina'nın seslenişine cevap vermedim. O konuşurken gözlerim tekrar muma takılmış, kulaklarım yıllardır unutamadığım o sesler, cümleler ile dolmuştu çünkü. "Mutlu musun nonaa?!" "Ne yaptın ya nasıl çıktı yangın?!!" "Çabuk çık evden!" "Onun ne suçu olabilir?!" "Annemin ölümüne sebep olan biriyle daha fazla yaşamak istemiyorum!!" "Nonaa, bekleme! Çabuk çık evden!" Annemin acı çığlığı.. "Aman Allah'ım!" "Onu istemiyorum!" "Nonaa, bekle! Nereye?!" "Sadece ölmek istiyorum." "Çık evden!" "Nonaa!" "Leyzi, nefes al!" Omzumdan sarsılmam ile kendime geldim. Gözlerim mumdan ayrılıp Taehyung'un gözleriyle buluştuğunda büyük bir korku gördüm. Sonra nefes aldım, derince. Nefesimi tuttuğumun farkında değildim ki. Gözlerim tekrar muma kaydı. Taehyung da arkasını dönüp muma baktı. Birkaç saniye öylece kaldı ve bana döndüğünde gözleri dolmuştu. Bir yaş aktı fakat hemen sildi ve ayağa kalktı. Ateşi iki parmağının arasına alıp söndürdükten sonra cebinden telefonunu çıkarıp fenerini açmış ve masaya koyup mumu alıp gitti. Abimin kalkmasının ardından jungkook beni kendine çekmiş ve sıkıca sarılmıştı. Kollarımı ona sarıp karşılık verdim. Sonra aniden jungkooktan ayrılıp ayağa kalktım. Mutfağa doğru gittim fakat tam girecekken taehyung çıktı. Tanrım.. gözleri kızarmıştı.. ikimizde aynı anda sarılmaya yeltenince sıkıca sarıldık. Birkaç saniye sonra ayrılıp göz yaşlarımı sildi. "Hadi gel elini yüzünü yıkalım." Kafamı salladım. Belimden nazikçe tutarak lavaboya yönlendirdi, kapısının önüne gelmiştik ki içeriden abimi çağırdıklarını duydum. "Hemen geleceğim bebeğim." Yine kafa sallamakla yetindim. O içeriye gidince bende lavaboya girip yüzüme su çarptım, önüme düşen saçlarımı umursamayıp aynısını yapmaya devam edince perçemlerim ve ön tutamlarım ıpsıklak oldu. Havluyu alıp yüzümü kuruladıktan sonra saçlarımı de kurutmaya çalıştım fakat çok uğraşmadan havluyu kenera koyup çıktım. Kapının önünde jungkook ile karşılaşmayı beklemiyordum. Bana sıkıca sarıldı. Önce şaşırdım fakat sonra karşılık verdim. "Çok korktum seni öyle görünce. İyisin değil mi?" Ayrıldığımızda dikkatlice süzdü yüzümü, ben ise dolmuş olan gözlerinde takılı kalmıştım. O.. o da mı ağlamıştı? "İyiyim, ben.. sadece mum.. pek güzle bir anım yok işte. Bir an o zamana gittim. Fakat iyiyim." Son cümleyi akan gözyaşını silerek söylemiştim. Hayretler içerisindeydim, resmen beni o hâlde gördüğü için ağlamıştı, ağlıyordu! "Neden ağlıyorsun, jungkook?" Aceleyla göz yaşını silerken küçük bir adım geriye gitti. "Sadece dayanamadım, çok.. çok kötü ağlıyordun, Leyzi. Hıçkırarak.. canım yandı." Bu sırada yanımızda taehyung belirmişti. "Güzelim, daha iyi misin?" Hızlı adımlarla odasına ilerlerken sordu. Hemen kafa salladım. "Hmhm, iyiyim." "Taehyung" benim hemen ardımdan jungkook'un sesi duyuldu. "Hm?" Dedi, aynı zamanda Odaya girerken rahat bir nefes alarak gülümsediğini gördüm. Sadece birkaç saniye sonra elinde bir kutu ile kapıya yöneldi. "Biraz konuşabilir miyiz?" Sadece kafa sallamakla ve onaylayan bir mırıltı çıkartmakla yetindi taehyung. O geri gelene kadar - yaklaşık 30 saniye - sesiz kaldık, ve boş boş bakıştık. Bilmiyorum, belki de boş boş değildi zira jungkook'un gözleri, tüm galaksiyi içine hapis etmişçesine parıldıyordu. Taehyung tekrar yanımıza geldiğinde jungkook'un omzunu patlatladı. "Güzelim sen içeri geç, ben şimdi elektriği de getireceğim. Biz konuşup geliyoruz tamam mı?" Sadece kafa salladım. Salona gittim ve kendimi koltuğa bıraktım. Birkaç saniye sonra lamba, televizyon ve klima çalıştı. Koltuğun kenarında ki şarj aletimi alıp telefonu mu da bulduktan sonra şarja taktım ve televizyon kumandasını aldım. Kafam dağılsın diye herhangi bir program da durdum. Çok geçmeden jungkook da geldi, çarprazım da ki koltuğa oturdu. Taehyung'ta elinde büyük bir içecek ve üç bardak, birde büyük bir kase ile geldi. Kaseyi ve bardakları önümde ki masaya koydu. Uzanıp kaseyi aldım ve içinde ki cipsten yemeye başladım. Hâlâ dikkatim televizyon da idi, taehyung ise bize içecek döküyordu. Hemen yanıma oturdu ve doldurduğu bardağı bana uzattı. "Jungkook bugün bizde kalacak, Leyzi." Kafamı onaylar biçimde sallarken uzattığı bardağı tuttum. "Hatta birkaç gün." İçeceğimden yudum alıp masaya koyarken ikisinin de benden bir cevap beklediğii ve gereksiz gergin olduklarını fark ettim. "İstediğin kadar kalabilirsin, benim için sorun değil. Neden bu kadar gerginsiniz, beni de geriyorsunuz." İkisi de nefes verdi. Sonra taehyung kıkırdadı ve omzumdan tutup kendine çekti. "Sen daha iyisin değil mi?" Kafa salladım. "İyiyim, gerçekten. Sadece.. tekrardan o günü yaşıyor muşum gibi hissettim, sanki oradaydım.. herşeyi, herşeyi yeniden yaşıyordum. Neyse işte, biliyorsun. Yıllardır oluyor." Bu defa kafa sallayan oydu. "Biliyorum. Leyzi, geçti. Hepsi, herşey geride kaldı. Herkes hayatına devam ediyor, kendine bunu yapma, o güne hapis etme kendini." Nefes verdim. "Elimde değil, tae-shii. Gerçekten elimde değil." Anlayışla kafasını salladı ve saçıma öpücük kondurdu. "Ablamın dedikleri, doğru ama.. değil mi? Haklı, benim yüz-" "Hayır." Dedi kesin bir dil ile. " Hayır Leyzi. Senin suçun değildi, ablan.. ah cidden ona abla demeye neden devam ediyorsun? Bu ablalık değil, Leyzi. Hiçbirşeyi bilmiyorken tüm sinirini, öfkesini, üzüntüsünü sana, yedi buçuk yaşında ki bir kıza kusmasında gerçekten mantık yok. Abin düşünebilmişse, o da düşünebilirdi ama o düşünmeden mantıksız davranmayı seçti. Sana destek olması gerekirdi. Daha yeni annesini kaybeden küçücük bir kızın tüm ailesini öldürdü. Abin de gitti, ablan da.. ne biliyim işte onlara sahip çıkan teyzeniz de. Seni kimsesiz bıraktı ve ben gerçekten ondan ablan diye bahsetmek istemiyorum. Neyse ne, o kız haklı değil. Senin suçun yok." "Var, taehyung. Bu su geçirmez bir gerçek, ben suçluyum. Benim yüzümden çıktı yangın, annem benim yüzümden kaçamadı. Ben olmasaydım, hemen çıkabilirdi. Ablam da abim de benim yüzümden annesiz kaldı, ablam haklıydı. Hepsi benim suçumdu ve ben maalesef ki hayatta kaldım. Şuan yaşadığım hayatı da hak etmiyorum. Seni de, anneni ve babanı da. Beni seven kimseyi hak etmiyorum, ben bencilim. Annesinin ölümüne sebep olan, abisinin ve ablasının hayatını alt üst ettikten sonra yeni bir aile bulan ve rahat bir hayat süren." "Leyzi." Uyarıcı bir tonda söyledi. "Böyle düşünmen canımı yakıyor. Küçüktün, çok küçüktün. Bilerek yapmadın. O kız bile artık suçlunun sen olmadığının farkındadır eminim. Kendini suçlamayı bırak artık. Kimse suçlu değil, kaza bu. Olacağı varmış, kader. O gün çıkmasaymış, başka bir zaman çıkacakmış. Öyle ölmeseymiş, başka şekilde ölecekmiş. Yeter, Leyzi. Sen rahat bir hayat sürmüyorsun ki. Yıllardır kabuslarla uyanıyorsun, bir yere çıkmıyorsun birşey yapmak istemiyorsun, herşeyi sana zorla yaptırıyoruz. Yemek bile yemek istemiyorsun, hak etmiyorum, diyorsun. Kendini dört duvar arasına hapis ediyorsun. Biraz eğlensen, sonrasında iki katı ağlıyorsun. Bunca zaman psikolojik tedavi gördün. Zaten yeni yeni bırakmıştık seanslara gitmeyi, çünkü gelişme vardı, artık iyiydin. Fakat tetiklendi, yine aynı yaşama dönme. Bunu kendine yapma Leyzi. Yeter. Yeter, bebeğim." Göz yaşımı silip bana sıkıca sarıldı. "Suçlu olmamana rağmen yıllardır hapis yatıyor gibisin, mutlu olmana izin vermiyorsun, insanların seni sevmesine izin vermiyorsun, herkese soğuk davranıyorsun, kimseyi sevmene de izin vermiyorsun. Sadece artık akışına bırak ve düşünme geçmişi." Hızlıca kafa salladım. Doğru söylüyordu, annemi ben öldürmüş olsaydım bile, şimdi cezam bitmiş olacaktı, çoktan hapisten çıkmış olacaktım. Yıllardır hayatı kendime zindan ediyordum. "Ağlama artık, seni ağlarken görmek canımı yakıyor." Tekrar kafa sallayıp ayağa kalktım, yine lavaboya gittim ve yüzümü yıkadım. Odama gidip pijamaları mı giydim, saçımın tokasını çözüp taramaya başladığımda Taehyung'un beni çağırdığını duyarak salona gittim. Jungkook'un varlığını tamamen unutmuştum, herşeyi duymuşmuydu yani? ∆∆∆ (⁠＾⁠3⁠＾⁠♪ Yorum yorum yorumm????

Cok agliyorum ya gozlerim sisicek yarina🥹🥹cok guzel ilerliyo ellerine saglik guzellik

WUGA

Güzelim yeni serimi bu,ve çoksel devamı gelsinnnn

İlkkkkk✌🏻