بنای تاریخی «هارون ولایت» یا «هارونیه» یا «مدرسه میرزا شاه حسین» در میدان عتیق اصفهان، کوچه هارونیه و در کنار منار 52 متری دوره سلجوقی واقع است. بنای هارون ولایت در زمان شاه اسماعیل صفوی به سال 918 قمری (891 خورشیدی) ساخته شد و بعدها توسط شاهان دیگر همین دودمان مرمت شد. این بنا که مردم محلی آن را «هارون ولات» می‌‌گویند، به دستور یکى از امراى مشهور شاه اسماعیل صفوی به نام «دورمش‌خان» و با نظارت وزیر او «میرزا شاه‌حسین اصفهانی» بنا شده است. بقعه هارون ولایت با گنبد فیروزه‌ای دوپوش، از سمت غرب به وسیله درى به محوطه مدرسه کوچکى باز مى‌شود که در اطراف آن حجره‌هایى وجود دارد و جرزها و پشت‌بغل‌هاى اطراف آن با تزئینات معقلى (آجر و کاشى) مزین شده است. ایوان جنوبی آن هم دارای محرابی است که با کاشی‌کاری معرق نفیس تزیین شده است. این مدرسه به وسیله سردرِ دیگرى به صحن شمالى هارون ولایت باز مى‌شود. کتیبه همین سردر نفیس، به خط ثلث با کاشی سفید معرق بر زمینه لاجوردی نشان مى‌دهد که این بنا در زمان شاه اسماعیل اول ساخته شده است. سردر شرقی هارون ولایت با تزئینات کاشی معرق، روبروی مسجد علی واقع شده است. هارون ولایت، صرف نظر از جذابیت‌های مذهبی برای افراد مذهبی، به خاطر کاشی‌کاری‌های زیبا، شفاف و زنده‌اش همواره در شمار بناهای تاریخی نفیس اصفهان بوده است و شایسته توجه و مراقبت بیشتر است اما دخالت‌های غیر اصولی و مرمت‌های سلیقه‌ای که در سال‌های اخیر در این بنای تاریخی - مذهبی صورت گرفته است، سیمای تاریخی و فرهنگی آن را مخدوش کرده است. صادق هدایت، نویسنده و پژوهش‌گر نامدار کشورمان، در سفرنامه «اصفهان نصف جهان» که حاصل سفرش به اصفهان در سال 1311 خورشیدی است، درباره هارون ولایت یا «مدرسه هارونیه» می‌نویسد: «در پیچ و خم‌های بازار کهنه اصفهان، هارون ولایت یا مدرسه هارونیه واقع شده که از بناهای دوره شاه اسمعیل است و نمایش خوبی از صنایع آن دوره به دست می‌دهد. بالای سردر آن دو طاوس روی کاشی ساخته‌اند و در کتیبه آن اسم شاه اسمعیل بهادرخان ذکر شده با سنه 918، در داخل آن ضریح نسبتا قدیمی گذاشته‌اند و معروف است که یک نفر یهودی در آنجا خاک است. این مدرسه از جاهایی است که مورد توجه عوام می باشد و به آن دخیل می‌بنددند و نذر و نیاز می‌کنند...» محمودرضا شایسته، در کتاب «اصفهان، بهشتی کوچک اما زمینی» در مورد هارون ولات می‌نویسد: «... از نکات جالب دیگر این که یهودیان نیز به آن ارادت خاصی داشته و معتقدند یکی از روحانیون آنها به نام "ملا نصیر" در این محل مدفون می‌باشد. بر اساس سفرنامه شاردن، این مکان برای مسلمانان، یهودیان و حتی مسیحیان در قرن یازدهم مقدس بوده است»
