Aslında anestezistim fakat stilist olmak istiyorum. Hobimi profesyonelleştirmek adına asıl işimden istifa ettim @gamzealptekin ♥️ hayatımın çok karmaşık bir dönemindeyim, gerçekten çok sancılı bir süreç ..
Kendimizi nasıl geliştiririz ? Nasıl erken kalkabiliriz? Nasıl daha verimli bir hayat gecirebiliriz ? Öğrenci planlayıcısı gibi videolar çek lütfen her videonu özenle dinliyorum. Faydalı fikirler için teşekkürler
gamze kollarını çok hareket ettiriyosun, hızlı izleyenler için dikkat dağıtıcı olabiliyor. izlemeden de duramıyorum seni 😂 yanlış anlama beni lütfen, yapıcı bi eleştiride bulunmak istedim. çok seviyorum seni ❤️
gamze abla videoyu izlememe bile gerek yok senin gibi planlı güze tatlı bir kişiden kötü video olmadı imkansız gibi birşeybu aradA İSTANBUL DA BULUŞMA YAPALIM LÜTFEN
Ben bir çok şeyi en güzel şekilde yapıyorum. Fakat profesyonel olarak sadece satış-pazarlama yapabiliyorum. Onu da haklarımı tam olarak alabileceğim bir iş bulamıyorum. 37 yaşındayım sanırım geç kaldım. Bir de eşimi sevmiyorum. Cinsellik işkence gibi geliyor. Onunla birlikte oturmak sohbet etmek yürüyüş yapmak bile istemiyorum. Eşim ve ailesi 17 yıl boyunca benim makul olan özgürlüğümü kısıtladı. Kendimi geliştirmeme ve çalışıp paramı kazanmama izin vermediler. Ben bir girişimde bulunduğum zaman eşim hep boşanırız diye tehdit etti. Bende bu sene tamam boşanalım dedim. Bu sefer o istemedi. Meğerse yıllarca beni bununla korkutarak blöf yapmış. Beni hep engellediler. Sonuçta ben hayata geç kaldım. Evet eşim iyi bir insan fakat iyilik, duyarlılık bunun neresinde. Başkalarının gelişmesine yardımcı olurken benimkini engellemesi insanlığa sığmaz diye düşünüyorum Eşim iyi ahlaklı becerikli çalışkan duyarlı olmasına rağmen bütün bu meziyetleri bile beni onunla evli kalmaya devam ettirmiyor. Aklımda hep boşanma fikri var. Çoooooooooook Yoruldum. Bu kararımı bir türlü uygulayamıyorum. Biliyorum ben buraya ait değilim. Sadece bedenim burda. Ruhsuz kalpsiz yaşamaya çalışıyorum. Benim hayat amacım acı çeke çeke bir evliliğe katlanmak olmamalı. Bunu değiştirmem gerek. 2 çocuğum var. Onların kötü etkilenme durumu sözkonusu olabilir. Ben bununla nasıl başaçıkarım bilmiyorum. Psikiyatristlere psikologlara gittim. Senin kararın, biz sana şöyle yap diyemeyiz diyorlar. Hiçbir şekilde yol gösterici olmadılar. Sonuçta doğru 1 tanedir. İnsanı bu doğruya yönlendirebilirler. Ama sadece dinliyorlar. Tamam eşim tam da evlenilecek bir adam ama mantık evliliği yapınca, arada aşk olmayınca olmuyor. (Eşim bana aşık)Ben aşkına da inanmıyorum. Ben artık idare edemiyorum. Ancak 17 yıl dayanabildim. Bu kararımdan Bahsettiğim dostum bana sen başta böyle olduğunu bilerek evlendin diyor. Ben zamanla eşimi severim onun pozitif yönleri beni bağlar diye düşündüm ve hiçbir zaman boşanmak istemedim. Taa ki bu seneye kadar. Katlanamayacağımı anlayana kadar. Tabii bunda onun beni engellemesinin de büyük etkisi oldu. Tek başıma bir yürüyüşe, arka sokaktaki markete bile gidemiyorum Arkadaşıma akrabalarıma oturmaya gidemiyorum. Onların bize gelmesine izin vermiyorlar. Gideceğin yere çocukları da götür diyor. Çocuklar gelmek istemiyorlar. Zorla götüremem herhalde. Ortada hiçbir şey yokken Bu güvensizliği de beni kahretti. Olmadan sakınmak lazımmış. Eşime boşanmak istediğimi söylediğimde çok şaşırdı ve afalladı. Ne söyleyeceğini şaşırdı. O zaman baştan evlenmeseydin dedi. Ben yürümeyeceğini nereden bileyim. Eşim benden 13 yaş büyük. Mantık evliliği yaptığımı da biliyor. Ben toydum göremedim O görseydi yürümeyeceğini. Ayrıca hiçbir şey sonsuza kadar devam edemez. Her şeyin bir ömrü var. Bunu bir türlü idrak edemiyor. Lütfen bana bir yol gösterin.
özellikle son 2 aydır zaman zaman bunalıma giriyorum, artık hiçbir şey tatmin etmemeye başladı beni. kişiyi en iyi kendisi tanır diyerek haftalardır düşünüyorum sorunumu ama hala çıkış yolu bulabilmiş değilim ve yorulmaya başladım. aslında yazmayacaktım ama ne kaybederim ki... konunun kariyer seçimiyle de alakası olduğunu düşünüyorum çünkü bende kaygı yaratan en önemli şey dersler. 20 yaşındayım ve makine mühendisliği okuyorum. eminim bölümden zevk alan, dersleri severek geçen vardır fakat bölüm bana inanılmaz ağır geliyor. üstelik daha 2. sınıfım ve almam gereken dersleri düşündükçe kaygılanmamam elde değil. derslerin beni mutsuz ettiğinin hep farkındaydım ama sorunun okuduğum bölümde yani bir nevi kariyerimde olduğunu r/findyourpath isminde bir subreddit'e denk gelince fark ettim. oradaki insanlar da yollarını kaybetmiş veya yanlış yolda yürüyen insanlar. kimisi 18 yaşında, kimisi 40. hepsi de yaptığı işten, bulunduğu mesleki konumdan memnun değil ve bunu düzelttikleri zaman işlerin rayına gireceğine inanıyorlar. sanırım benim de onlardan eksik kalır tarafım yok. yalnız şöyle bir şey var: bir şekilde mutsuz olduğum zaman bütün hayatı tek kalemle silebiliyorum. bu biraz da benim küçüklükten bu yana düşündüğüm fikirlerle ilgili. hiçbir zaman dünyayı yaşanabilir bir yer olarak görmedim. dünyadaki kötülükleri kastetmiyorum, dünyaya gelme sebebimizi kastediyorum. hiçbirimize doğarken sorulmadı dünyaya gelmeyi istiyor musun diye. iki kişi, anne ve baba, karar veriyor ve hiçbir şeyden haberi olmayan çocuk hayata atılıyor. küçükken de neden istemediğim halde doğduğumu düşünürdüm. güzel bir çocukluk geçirdim fakat bahsettiğim "başkasının senin yerine karar vermesi ve hayatının değişmesi" fikri oldum olası bana saçma gelmiştir. milyarlarca insanın bir yaşama sebebi var. kimisi ruhunu geliştiriyor, kimisi insanlara yardım ediyor, kimisi sevdiği mesleği yapıyor, kimisi de bu dünyayı öteki dünya için bir sınav olarak görüyor. ben ise ne sebeple olursa olsun böyle bir düzeni kabul etmek istemiyorum. bazen şaşırıyorum insanlara, nasıl oluyor da hayatı bu kadar seviyorlar, diye. birey'e değer verilen bir dönemdeyiz fakat kimse dünyaya gelmeyi kendi seçmediğini konuşmuyor. doğduk, okuduk, evlendik, çocuk yaptık, öldük. herkes düzene ayak uydurmuş durumda. hayatta güzel şeyler yok mu, var ama tek yaptıkları bizi kandırmak. güzel şeyler varsa üç misli kötü şeyler var ve anlık mutluluklar için, zevkler için yaşamaya değmez. hayatı kendi içimde bu kadar itibarsızlaştırdığım için de bahsettiğin gibi tatmin olacak, hayat boyu sürdürebileceğim bir iş aramak istemiyorum. ne iş yaparsam yapayım hiçbir yere varmayacak ve herkes gibi öldüğümde de elimde bir şey kalmayacak. eğer bir varoluş amacımız varsa bu gerçekten insan aklının düşünemeyeceği bir şey olmalı. çünkü öbür türlü her davranışımız, kararımız anlık. kısacık ömrümüzü kurtarmaktan öteye geçemiyor. bu yüzden hiçbir mesleğe, biçbir ideolojiye, hayat amacına, dine, mesleğe vs bağlı kalmak bana mantıklı gelmiyor. biliyorum, yazdıklarım karmaşık olabilir. yeni uyanmamın da etkisi var tabi ama cidden kafam çorba gibi. ne düşündüğümü toparlayamıyorum, her şey karmakarışık. konudan yeterince saptım, başa dönmek istiyorum. zihnimi her zaman böyle karanlık düşünceler mi meşgul ediyor peki? elbette hayır. bunlar sadece içimden geçen ve hep var olan görüşlerim ve bir şekilde kendimi oyaladıkça, zevk alacak bir şey bulduğum sürece aklıma dahi gelmiyor ve 8 milyar insan gibi bir şekilde yaşayıp gidiyorum. haftalardır bu görüşlerimi açığa çıkaran sorunu aradım, derslerin önemli bir etken olduğuna eminim fakat tek sorun bu değil. birkaç gün önce babaanneme de keyfim olmadığını söyledim ve "hep evdesin, arkadaşlarınla gezmiyorsun" dedi. bunu hiç düşünmemiştim. sosyalleşmem, içimi dökmem gerektiğiyle ilgili birçok kişiden tavsiye aldım. nihan kaya'nın sevdiğim bir sözü var: "bir şey üretmeyen, yazmayan insan çıldırır. nitekim çıldırmış vaziyetteler." yazmak iyi geliyor gerçekten. okuyan da bir insanım ve düşüncelerimi dökmedikçe içimde bir baskı oluştuğunu hissedebiliyorum. bugüne kadar hep içimi dökmüşümdür. yıllarca en yakın arkadaşım dinledi beni, son bir yıl da sevgilim. ama sevgilimle ayrıldık ve arkadaşımla da konuşacak vakit bulamıyoruz. derslerdeki başarısızlığım kaygıyı tetikledi ve içimi kimseye dökememem de bunu perçinledi. işin içine dark thoughts'lar da girince yine hayatı sorgularken ve hiçbir şeyden zevk alamazken buldum kendimi. bu durumdan nasıl çıkılır inan bilmiyorum. çok karamsar konuştuğumun farkındayım ama zamanın ilerlediğini ve bazı şeylerin tükendiğini hissediyorum. insanlar gereğinden fazla önemsiyorlar hayatı. 20 yaşına kadar akıl sağlığımı bu kadar koruyabilmeme şaşırıyorum. aslında düşündüğüm şeyler dünya için küçük bir adım. herkes bir kez yaşamıştır bunu hayatında: kendi kendine düşündüğün bir konu vardır ve o konudaki fikrinden eminsindir. herhangi bir yerde senin fikrin savunulduğunda da "aa, aynısını düşündüm, aklıma gelmişti bu!" dersin. zamanla görüyorum ki varoluşsal sorgulamalar aslında bin yıllardır insanoğlunun gündeminde (mankind değil humankind :p) hatta yeni keşiflerle tanrı inancının 12 bin yıl önce dahi var olduğunu öğrendik. insanlar varoluşlarını hep sorgulamışlar, kendilerine tanrı yaratmışlar, din yaratmışlar ve tüm bunlar sadece varoluş amacını bulmak için. binlerce din, binlerce tanrı, binlerce yaratılış hikayesi.. gerçeği bulan var mı? yok. o yüzden sorgulamayı bıraktım, ne sebeple olursa olsun varoluşumu kabul etmiyorum. bir şekilde kendimi kandırıp 8 milyar insan gibi yaşamaya devam etmesi kolay olan seçenek. hobilerim var, ilgi alanlarım var, videoda anlattıklarını çok iyi anladım gamze abla hatta ingilizcesini de dinledim (: ama bu dediklerin için öncelikle kararlılık ve istek şart. kişi, istedikten sonra aradığı yolu youtube'da, reddit'te veya kendi içinde bulur. benim her şeyden önce bu tükenmişlik sendromundan kurtulmam lazım. geçen ay kendimi kandırmayı başarabilmiştim. kitap okumaya tekrar başladım, kendime hedefler belirledim, yeni umutlar edindim fakat aynı sıkıntılar yine nüksetti. normalde bugün (pazartesi) bell hooks'a başlamayı planlamıştım ama içimden okumak gelmedi. kitabı bıraktığım an bil ki hiç iyi şeyler hissetmiyorum. çünkü kitap benim kaçış noktam. okula her gidişimde otobüste kitap okurum, okula gittiğimi unutmak için; okuldan her çıktığımda hemen otobüse binip kitaba sarılırım ki derslerden kendimi soyutlayabileyim. ama işte öyle zamanlar oluyor ki kitap okumayı bile istemiyorum. velhasıl afedersin ama çok boktan bir durum. nasıl hareket edeceğime emin olmasam da umarım benim için en doğru olanı yaparım. bu arada dediğim gibi, yazmak iyi geliyor (: okumanı veya cevaplamanı beklemiyorum, zaten oldukça karamsar bir yazı ama sadece yazmak bile rahatlattı. kendine iyi bak gamze ablacım
bu arada videoyu ayakta mı yoksa oturarak mı çektiğine hiç dikkat etmemiştim, birazdan diğer videolarını kontrol edicem :D daha hareketli olmanı fark ettim, bence nasıl rahat ediyorsan öyle devam etmelisin. bildiğim kadarıyla 100m aboneli pewdiepie da son birkaç yıldır videolarını ayakta çekmeye başladı. milyonlarca aboneli başka kanalların da aynı şekilde ayakta çektiklerini gördüm ve o dikkatimi çekmişti. bir sebebi var mı bilmiyorum ama eğer izleyici memnuniyetini etkiliyorsa bence denenebilir (:
Okumamak ve cevaplamamak benim için ihtimal dahilinde değil. Hele de böyle yürekten, gerekli bir yorumu. Varoluş felsefesi ve dünyaya gelişimizin nedenselliği, senin de dediğin gibi, insanın oturup 30 dakika düşünerek anlayabileceği şeyler değil. Bu konular kafası çalışan insanlarla konuşulup beyin açacak güzel ve, yine söylüyorum, felsefi konular. Ama şu cümleye takılır, oradan yürürüm : ne iş yaparsam yapayım hiçbir yere varmayacak ve herkes gibi öldüğümde de elimde bir şey kalmayacak. Neden? İnsanlık tarihinde (antiseksist tanımını yediğim! :) ) etki yaratmış, evrime faydası olmuş insanların bu soruları sormadıklarına ihtimal bile vermiyorum. Ama bir şekilde, özellikle de üzerinde KONTROLümüz olmayan konulara takılmamak, anlamak sorgulamak ama takılmamak ve en nihayetinde ben kendime, ve insanlığa ne katarım demek kilit bence. Zaten her yaptığımız doğamız gereği önce bencil. Ama 'yapması gereken işi' yapan insan, katmak için ve üretmek için tutkulu olan insan oluyor çoğunlukla. Senin elinde bir şey kalması değil bazen mevzu, öyle değil mi? Şu an yaşadığın buhran, benim de o yaşta yaşadığım buhran, maalesef var ama geçici. Yaşamış birisi olarak dikkate almanı rica ediyorum bu sözlerimi. Pratik anlamda da, bir ay içerisinde hem kitap hem hedef hem o hem bu gibi önceki ayın çok zıttı bir alışkanlık değişikliğine gitmek sürdürülebilir olmamış olabilir. Oku. Yaz. Ne katarım diye sor. Neden geldim değil, bir şekilde geldim, bu elimdeki yaşam ile benim kapasitemde biri ne yapabilir diye sor. Sor ve kat. Gerçek tatmin oradan geliyor bence. Ruhundan öptüm.
@@GamzeAlptekin bahsettiğin konuların bana ulaştığına şüphen olmasın gamze abla, seni çok iyi anlıyorum. ilk yorumun üzerinden bir hafta geçti, biraz duruldum ve kafamı toparlayabildim. okuduğum bölümle ilgili radikal bir karar almalıyım; farklı üniversitede aynı bölüm olur veya farklı üniversitede farklı bir bölüm olur henüz bunun kritiğini yapmadım. bir de kesinlikle sosyalleşmem lazım. gördüm ki maalesef kendimi toplumdan çok soyutlamışım. her şeyden bu kadar kolay vazgeçebilmemi de buna bağlıyorum. son bir haftada sevdiğim kişilerle kısa sohbetlerim oldu ve birileriyle yakınlık kurmayı ne kadar özlediğimin farkına vardım. insan gerçekten tek başına bir yere kadar yaşayabiliyor, sonrası bunalım... bell hooks bir sorunu çözmek için önce onu isimlendirmemiz gerektiğini vurguluyor. bugün sıkıntılarımı isimlendirebildiğim için mutluyum. sırada üstesinden gelmek var. dediğin gibi insan bir şeyler ürettiği sürece hayattan tatmin oluyor. yukarıda yazdım mı bilmiyorum ama nihan kaya'nın sevdiğim bir sözü var: "herhangi bir şey üretmeyen herkes çıldırır. nitekim çıldırmış haldeler." yazmanın, çizmenin, üretmenin veya sonuç olarak ortaya bir eser koymanın ne kadar değerli olduğunu biliyorum aslında. şu sıralar yolumu kaybettim, hepsi bu☺️ bu arada fark etmişsindir, bell hooks'a başladım ve hatta ikinci kitabındayım🎉 feminism is for everybody: passionate politics benim için çok farklı bir deneyimdi, üzerine hiç düşünmediğim bakış açıları keşfettim. yazar amerika'da doğup büyümüş bir siyahi olduğu için anlattığı bazı konular bize uzak gelebiliyor ama sonuç olarak ufkunu genişletiyor, bence okumalısın🙃 yanıtladığın için teşekkür ederim, müsait olunca tekrar tekrar okuyacağım yazdıklarını. iyi ki varsın, kendine çok iyi bak
@@ayigittekdemir Yazdıklarının hepsini okudum ve okurken kendimi gördüm resmen… Şu an 11. sınıfa geçiyorum ve öyle kaygılarım var ki. Ne okumak istediğimden, neyi yaparsam mutlu olacağımdan bile emin olamıyorum ve sadece düşünüyorum öyle boş boş.. Hiçbir şeye hevesim kalmamış gibi hissediyorum falan filan. Sadece merak ettim gerçekten o yüzden sormak istedim. Bölümünü ya da üniversiteni değiştirdin mi? Hayatın nasıl gidiyor, daha iyi misin, mutlu musun? Cevap verirsen çok mutlu olurum🌸
Şu an perşembe öğlen izledim videoyu ve başlıyorum 🙌🏻 ekstra olarak her gün yaptıklarımız dışında yeni bir şeyler de deneyerek aldığımız tatmin duygusunu fark edip analiz edebiliriz. Belki hayat amacımız henüz denemediğimiz bir girişimdedir 🥰
Bir sorum olucakta daha verimli nasıl çalışabiliriz dikatimi tam topluyamiyorum konsantirasyonumu dağılıyor napmam gerek bununla ilgili video yapabilirsin 😊
Gamze abla ,öncelikle senin yeni keşfettim ama geç de olsa iyi ki de keşfetmişim... nedeni ise sesinle bile insana huzur veriyorsun . Benim sıkıntım şu meslek hayatı 10.Sinifa yeni geçtim . Bilmiyorum belki daha çok erken ama ne olmak istediğimi bilmemem beni çok sıkıyor. Senin gibi birkaç video izliyorum izliyorum fayda yok ne istediğimi bilmiyorum . Çocukken ilk hayalim öğretmenlkkti zaman içinde doğal olarak değişti . Bi sabah uyandım doktor olmak istedim sonrs vazgeçtim yani çevreden gorer insan özenir bender öyleydi . Sonra ingilizce öğretmeni olmak istedim yada tercüman çünkü yeni şeyleri keşfetmeyi seviyorum. Ve en büyük hayalim dünyayı gezmek emi hele görmek ve yeni insanlar onlarla konuşmak o kadar istiyorum ki yeni birkaç dil bilmek çk istiyorum liseye yeni 9. Sınıfa geçince herşey değişti. Öğretmenden mi kaynaklı yoksa benden mi bilmiyorum ingolizce ilgim soğudu . Hala yeni diller öğrenmek istiyorum ama bu meslek olarak değil (şuanlık.) Bazen ilerde hiçbi mesleğe sahip olamayacağımı başarı sz olacağımı düşünüyorum belki gereksiz bu kaygı ama bu çare bulmak istiyorum 10. Sınıfın sonunda alan seçicrz sayısl seçmeyi düşünüyorum sebebi sayısal derslere daha keyif alıyorum normale ortaokul yilarimda tam tersi matematikten nefret ederdim ama bu sene farkettim ki bu için var kısacası çalıšınca herşey oluyormuş ama saýisl mesleklere baktığmda kendimr göre hiçbir meslek bulamıyorum . Bazen sayısl derslere ilgim zaman içrisinde soğuk gideceğinden korkuyorum . Lütfen bu yorumunu okuyup cevaplarmisin biliyorum çok uzun yazdım ama ınan bana bir tavsiyeye ihtiyacım var ... şimdiden teşekkür ederım o tatlı dili ve o güzel yüreğine 😚😚😚
Seni çok çok iyi anlıyorum. Ben de 11’e geçiyorum şu an ve eşit ağırlık seçtim. Asla kararımdan emin değilim :) sürekli sürekli düşünüyorum, kafayı yicem artık. Bu aralar hukuku daha fazla düşünmeye başladım ve onda biraz daha karar kıldım gibi ama hala çok düşünüyorum ve işin içinden çıkamıyorum. İnanilmaz bir gelecek kaygım var. Bazı geceler oturup ağlıyorum, ilerde ne olucam, bir şey olabilecek miyim diye. Böyle işte… Merak edip sorma istedim. Sayisal mi seçtin son karar olarak ve ne olmak istiyorsun?
@@sevval6977 Evet sayısal seçtim sebebi ise orada daha mutlu olabileceğimi düşündüm şimdi 11 oldum hayırlısı o dersleri göreceğim zorlanabilirim ama elimden geldiği kadar hatta fazlasıyla çalışacağım olmazsa zaten nasipte bu var demektir bu arada sen eğer eşitte mutlu olacağını düşünüyorsan orda kal derim hukuk çok güzel bir bölüm ve her mesleğin zorlukları gibi onunda var önünde koca bir yıl var emin ol hepimizin gelecek kaygısı var ve şöyle düşün bu hayat senin kimsenin değil ilerde alacağın mesleği sen yaşayacaksın ve sen sürdüreceksin gerçekten gönlünden istediğin mesleği kafaya koy bana göre bir hedef olması lazım ki başarıya gidilebilesin mesela otur masanın başına bütün mesleklere bak araştır bazılarını not al bu sefer ise bölümlerine bak ve daha detaylıca bak video lar var çoğu meslek hakkında anlatımlar ve gerçekten daha çok iyi seçebilirsin böylece diye düşünüyorum çünkü ben böyle yaptım şuan önüme hedef olarak eczacılığı koydum bakalım hayırlısı belki ilerde kararım değişir ama biz ne olursa olsun durmadan çalışacağız pes etmek yok ve eminim sende çok iyi yerlere geleceksin ben sana inanıyor ve güveniyorum ama başta sen kendine inan ve güven:) bu arada çok özür dilerim yazı uzun oldu umarım faydam dokunmuştur....
@@ozlem810 Hayırr aksine çok teşekkür ederim bu kadar uzun yazdığın için. O kadar kaygılı ve düşünceli bir zamandan geçiyorum ki, şunu okumak bile ağlatmaya yetti beni :”) Umarım ikimiz içinde enn güzeli olur. Eczacılığı geliri, çalışma şartları vs.den ötürü ben de düşündüm mesela ama 9 ve 10’da kimyadan feci şekilde nefrer ettim hep. Güzel bir liseye gidiyorum bu arada. Akademik anlamda da kötü bir durumda olduğum söylenemez. İşte dediğim gibi kimyayı hiç sevmiyorum. Bu yüzden eczacılığın direkt benim için uygun olmadığını düşündüm. Tıp içinde benzer düşüncelerim var. Mühendislikleri de zaten istemiyorum. Sayısalda okumak isteyebileceğim tek bölüm diş gibi geliyor. Bu da kafamı karıştırıyor doğal olarak… Ah ahh böyle düşünüyorum işte. Teşekkür ederim umursayıp cevap verdiğin için🌸
Ayakta çekmen hakkında, açıkçası benim pek hoşuma gitmedi niyeyse. 😬 Hem biraz dikkatim dağıldı hem de sürekli ayakta mı, ayakta yorulmaz mı, rahat değildir şeklinde düşünceler geçti kafamdan 🙉 sanırım alışık olduğumuz görüntü daha iyi olur, sevgiler
Yorumun icin cok tesekkur ederim Kubracigim. Bana hareketlilik dikkati kolaylastiriyor gibi geldi, bazen degisiklik iyidir deyip biraz boyle deneyecegim ama yorumun da aklimda 🖤
@@GamzeAlptekin ayy ne sevinirdim düşünüyormuş bebek ,tatlı mini mini bir kiz bebek .Teyze olmak istiyorum .Bu arada ben Lola hep Devletmurat yani bu hesaptan yazcam haberin olsun öldüm🥰
