Author: Hayk Grigoryan
------------------------------------------
Music: Max Richter
Text
Խորը աշուն էր անձրևային,
Տերևներն էին կարմիր, դեղին...
Ինչ-որ մեկը իրեն կորցրած,
Ուշքն ու միտքը տվել էր դեղին:
Գուցե կորած սիրո համար,
Գուցե անդարձ տարիների...
Ամեն դեպքում մեր այս տղան,
Բանտարկյալն էր չար նյութերի:
Սկզբում ոչ-ոք չէր փնովվում...
Ասում էին, թե դարդը մեծ է:
Մեկ-երկու գրամ շաբաթական...
Դե... դա չարյաց փոքրագույնն է:
Ամիսները, տարվա վրա,
Շարվում էին՝ մեծ բանտ էին դառնում,
Թմրամոլը, առանց դեղի,
Մեռած հոգու էր վերածվում:
Մեռած հոգին թասիբ չունի,
Մեր հոգում է մեր թասիբը...
Ամեն տեսակ պիղծ բան կանի,
Որ չվորդնի իր մարմինը:
Այսպես ծախեց տուն ու տեղը,
Դարձավ գող ու ավազակ,
Երակներն էր լցնում դեղը...
Կարոտ էր նա կյանքին շիտակ:
Անիծված էր մեր այս տղան,
Երեսին մարդ չէր նայում,
Բայց տղայի սրտի խորքում,
Աստված կռիվ էր անում...
Դևերը մեր կյանքում շատ են,
Սուրբ լույսերն են ավաղ քիչ,
Բայց թշվառիս համար Աստված,
Լույս էր պահել դեռ մի-քիչ:
Կնոջ տեսքով, մի անմար լույս,
Որ աշխարհում մայր է կոչվում:
Միայն մայրն է՝ Աստված վկա,
Որ չի թողնում... որ չի լքում:
Մի օր տեսավ թմրամոլը,
Իր մոր ձեռքին ասեղ ու դեղ
Եվ բղավեց չոր կոկորդով.
-Մամ, գժվե՞լ ես... ետ տուր այստեղ:
Մայրը ասաց իր խեղճ որդուն.
-Բալես... ձեռքիցս չես առնի:
Սա իմ որդուն կործանել է,
Թող իմ կյանքն էլ կործանի:
Կրակ թափվեց վերեվից,
Խղճի վրա թմրամոլի...
Մորը գրկեց ու համբուրեց,
Հետո լացեց` իջավ ծնկի... .
Եվ խոստացավ չոքած տղան,
Իր սրբության ոտքերի տակ,
Որ այլևս, "կորած մարդը"
Ապրլու է միայն շիտակ: .
Մինջև հիմա էլ դեռ ապրում է:
Բիզնես ունի ու ընտանիք,
Միայն մայրը արդեն չկա...
Հոգու տունն է առանց տանիք:
Պատմությունս իրական է,
Կամ էլ, թե ոչ... ո՞վ իմանա,
Բայց փողոցում մեծացածը,
Այս խոսքերս կհասկանա... .
Հիմա խորհուրդ կտամ ես քեզ,
Իմ բարեկամ... ու շատ տեղին.
-Որքան էլ բարդ լինի կյանքդ՝
Խելքդ չտաս հանկարծ դեղին
11 мар 2019
