Son sahnesinde 12 sene önce yaşadığım ayrılığı gördüm. yemek hazırlamam, ayrılık isteğinin dile getirilmesi, benim duymazlıktan gelerek reddetmem, sonra söylenenlerin kafama dank etmesi, sevgi ve nefret ile gelişen fiziksel taşkınlıklar, karşı tarafın ağlaması, onu üzmeye dayanamamam ama her sözünde yine sevgi ve nefretle kendimi kaybetmem.. aynısını yaşamasaydım güzel yazmışlar, güzel oynamışlar der geçerdim. bu sahne beni 12 sene öncesine, ankara'ya götürdü. 12 senede çok şey değişti ama ben yine de nalan'ın acısını yüreğimde, beynimde hissettim. yazan, yöneten, oynayan herkesi kutluyorum.
Bu hayatta ben şunu öğrendim, gercekten kim nerden kırarsa ordanda bir gün kendi kırılıyor. Ilahi adalet mutlaka tecelli eder. Ben beni uzenlerin bir bir aynı sekilde üzüldüğünü gördüm ve duydum.. insanin ici rahatsa gerisini Allaha bırakmalı..
