Het boze deel, en het complexe, want ik heb een geweldige jeugd gehad tot mijn vader zelfmoord pleegde, voor de rest heel liefdevol opgevoed, alleen boosheid moest altijd uitgepraat worden zonder dat ik eventjes kon ontladen op mijn kamer, dus ik twijfel over het complexe (ik begin me al beter te voelen qua stress) want het was een eenmalig trauma alleen als ik boos wil worden op papa dan voel ik me eerder beschaamd en angstig.
Het inzicht dat het (verwond kind) delen zijn en niet wie jij nu bent. En dat er een vechtdeel in mij zit waarmee prima grenzen aan gegeven kunnen worden. Hoe zit het met een (onbewuste) lage eigenwaarde of zelfs gebrek aan een gevoel van bestaansrecht? Zelfs al zou ik zien dat ik een ‘freeze’ response krijg, ben ik het wel waard om voor mezelf op te komen? Dat zit zo diep dat ik vaak dingen gewoon over me heen liet komen. En gewoon doorgaan tot het een keer keihard mis gaat. Hoe bouw je zelf respect op als je identiteit die van een slachtoffer is, blijf je dan niet zoeken naar bevestiging van deze overtuiging?
Ik kom nadat ik getriggert wordt in verhalen van vroeger terecht. Eerst weet ik niet en voel ik alleen maar en dan later pas soms dagen, uren (veel onrust).komt er een connectie oid. Uit jou verhaal bergrijp ik dat dit niet helpend is. Hoé stop je dit?
Je stopt het door de taal van delen te gaan gebruiken. Niet jij wordt getriggerd, maar een deel van je wordt getriggerd. En door nieuwsgierigheid te hebben naar dit deel kun je gaan opmerken welk deel getriggerd wordt. Dit is een trauma aanpak die ik toepas met cliënten.
@@GuanFelixOnRU-vidEcht heel dankbaar en erkennen door jou uitleg. Alleen gaat het hier dus mis omdat de trigger komt vanuit het onderbewustzijn en automatisch vanuit het autonome zenuwgestel. Het zit dus nog in je lichaam. Wat ik merk als ik steeds meer bewust wordt en naar mijn lichaam ga dit helpend is. Bedankt voor al je tips
Graag gedaan. Door nieuwsgierig te blijven naar wat ons lichaam via gevoelens, gedachten en gedrag aan ons vertelt, leren we meer en meer het onderbewuste deel van onszelf kennen.
@@GuanFelixOnRU-videven nog wat ophelderen als het mag. Bij dat deel hoort dan een verhaal, en dat gaat over vroeger. Dus dan dat stuk verhaal er laten zijn met alle gedachten en gevoelens?
Belangrijk is te blijven bedenken dat het verhaal inderdaad bij vroeger hoort en je niet meer in die situatie leeft, terwijl dat deel dat wel nog kan denken. Dus, beseffen en denken: "ik ben niet meer ... van vroeger" en "ik heb nu de optie om een andere keuze te maken".
Waardevolle video. Ik ben zelf begin vorig jaar thuis komen te zitten en kreeg de diagnose C-PTSS. Ergens was ik opgelucht, omdat ik jarenlang getraumatiseerd door het leven ging, wat ik niet wist omdat ik al die tijd de verkeerde diagnoses kreeg. Ik ben al aardig op weg, maar gezien ik de helft van mijn bestaan in de overleving stand heb gestaan, duurt het toch langer dan ik had gedacht om weer stevig op mijn benen te staan.
Ik ben al 52 en nog altijd zoekend naar een therapeut, meestal na intake, soms na 7mnd, altijd krijg ik te horen: sorry, uw problemen zijn te complex, we beginnen er niet aan of dit kunnen wij niet. U legt het in elke video zo si pel en eenvoudig en exact herkenbaar uit, er moeten toch therapeuten zijn die ons kunnen helpen? Heeft u nog plaats of kent u nog iemand, evt online, ik woon in Zeeland. Ik heb als ik iemand had wel altijd in het verleden gewroet. Ik zou heel graag op uw wijze geholpen worden.
Bedankt Felix Duidelijke omschrijving wat complexe Ptss inhoud en wat er aan te doen is. Na 5 maanden intense sessies was het eigenlijk fijn te horen dat ik alle benodigde handvaten had ontwikkeld om de genezing in werking te zetten…. Ik heb nu een “grijze wijze zelf “ die regelmatig in gesprek is met kindsdelen die nog steeds getriggerd worden door dagelijkse emoties. Hij zegt dat hij begrijpt hoe en wanneer ze ontstaan zijn ,troost ze en legt hun uit dat de oude reacties niet meer nodig zijn omdat er nu een “grijze wijze zelf “ is die er altijd voor hen is daarom hoeven zij zich nooit meer alleen of eenzaam te voelen. Nieuwe neurale paden worden zo aangelegd… Een lange weg maar zeker de moeite waard als je je afvraagt: “do i belong in this world”? Bedankt Grt lucien😅
