Jak było w PSYCHIATRYKU? - Q&A | Hania Es 

''Ja byłam na oddziale depresyjnym więc po prostu wszyscy byliśmy smutni i nic nam się nie chciało '' - ten dystans do choroby. Kocham.

O mój Boże! Opowiadasz o takich rzeczach o których praktycznie nikt nie chce gadać albo nie ma pojęcia, bardzo szanuje

Super ze pomogla Ci przyjaciolka. Taka osoba to prawdziwy skarb. Zazdroszcze...

Dziewczyno, jesteś bardzo odważnym, wartościowym człowiekiem. Życzę Ci wszystkiego dobrego.

"Wszyscy są na skraju swoich sił" piękny tekst

Uwielbiam ten tekst "Ja byłam na depresyjnym, więc wszyscy byliśmy po prostu smutni i nic nam się nie chciało"

Nie ma sie czego wstydzic, tym bardziej hejtowac. 7 lat temu tez powinnam byc na takim oddziale. Pozdrawiam 🤗

The Polish language is so beautiful!!

O boże czemu zawsze kojarzyłam psychiatryk z jakimś opuszczonym niezadbanym miejscem gdzie odchodzi farba ze ścian?

To fantastycznie, że mówisz wprost o swojej chorobie, leczeniu i pobycie w psychiatryku! Dzięki takim osobom jak Ty, społeczeństwo zmienia swoje nastawienie do osób chorych. A przecież choroba psychiczna może spotkać każdego, zwłaszcza gdy żyjemy w tak "zwariowanych" czasach. Ja sama, gdy miałam depresję i zaczęłam terapię, ze zdziwieniem odkryłam, jak wielu ludzi ma podobne problemy. Wcześniej wydawało mi się, że to tylko ze mną jest coś nie tak, a wszyscy wokół są "normalni" :D I dlatego powinniśmy o tym mówić, żeby osoby, które z różnych względów czują, że coś jest nie tak z ich życiem i nie mogą sobie z tym poradzić, wiedziały, że nie są jedyne. I ja też w tamtym okresie zawarłam najpiękniejsze i najtrwalsze przyjaźnie, bo prawdziwych przyjaciół poznaje się biedzie. Pozdrawiam!

"Zadaje się z dość mądrymi ludźmi... a no i Arlena..."

Zastanawiało mnie zawsze,jak to możliwe że można się wyleczyć,no może nie wyleczyć,ale poprawić swój stan,właśnie w takim miejscu,gdzie słychać krzyki,spotykasz ludzi o różnych przypadłościach,to jest takie dołujące

Masz bardzo miły głos, którego przyjemnie się słucha🤗

kot mistrz drugiego planu😂

Ja jestem obecnie na internacji Sądowej w Szpitalu Psychiatrycznym już od 7 miesięcy . Trafiłem tu ponieważ pojawiły się u mnie objawy urojeń i cieszę się że tu trafiłem . Dobrze opisałas w tym odcinku jak to wygląda . Dobry odcinek.

kiedy mówiłaś o tych przyjaźniach i związkach to aż miałam taką jedną myśl że naprawdę chciałabym znaleźć się w takim szpitalu, gdzie są ludzie którzy by mnie zrozumieli, którzy byliby do mnie podobni bo tak w ""realnym"" świecie, między tymi um, 'zdrowymi' ludźmi nie potrafię nawiązać jakiejkolwiek znajomości

Kurcze. Twój film cały czas wyświetlał mi się w proponowanych, ale tak bardzo nie chciałam go oglądać, bo myślałam, że to znowu jakiś clickbait i przekoloryzowane story time. Tak bardzo się myliłam. Podoba mi się to, że otwarcie, po ludzku mówisz o swoich doświadczeniach no i w ogóle wyglądasz na fajna dziewczynę :)

Dobrze, że dzielisz się swoim doświadczeniem i pomagasz innym :) I szacun dla koleżanki, że Ci pomogła i skierowała Cię do specjalisty!

Świat nareszcie normalnieje. Życzę zdrówka i powodzenia.

Ja byłam na oddziale dzieciecym. Byłam przerażona. Płakałam. Bałam się że nie znajdę pracy, że jak wrócę do szkoły wszyscy będą się zemnie śmiać. Jak jechałam to byłam sparaliżowana, potem było lepiej. Gdy wróciłam do szkoły OHHH BOOOOIII... Jak te dzikuski z mojej klasy które chcą być psycho jak one zaczęły się mnie wypytywać o to jak było, czy byłam w izolatce? Czy chciałam się zabić? Czy byłam przykuta pasami? Nic nie mówiłam, nauczyciele mi pomagali w kartkówkach (supi dostawałam 5 za nic, takie wtf ale ja happy). Nie było super ale ok. Cute but psycho.

Niby 20 minut, a ja słuchałam tak zaciekawiona, że aż się zdziwiłam, że to już koniec. Miło patrzeć na Ciebie po tych wszystkich przeżyciach, cały czas trzymam za Ciebie kciuki ❤ PS. Cute but psycho, oczywiście :D

Obejrzałam do końca, mega materiał, naprawdę warto posiedzieć te 20 minut i posłuchać, bo to jest coś, co dla wielu ludzi jest zwyczajnie zagadką :D

Zazdroszcze że u was był sort na diagnozy, byłam pół roku w psychiatryku gdzie nie było żadnego podziału, tylko wszyscy razem. To był po prostu jeden z wielu oddziałów w szpitalu powiatowym. Ja z anoreksją i depresją razem z alkoholikami i schizofrenikami.coś takiego jak u ciebie ten oddział ostry. Tragedia i bardzo wjechało mi na psychike..

Też mam znajomości z psychiatryka i musze przyznać że to najlepsze znajomości jakie zawarłam dotychczas😂

Bardzo to doceniam, że jesteś tak otwarta i mówisz tak otwarcie o swoim byłym problemie. Bardzo Serdecznie Cię pozdrawiam ❤

"Zdarza mi się jęczeć mojej dziewczynie: zabierz mnie do psychiatryka, ja chcę na oddział" Kocham

bylam na oddziale dziecięcym ( z izby przyjęć, bez wcześniejszej zapowiedzi) pierwszy dzień płakałam bardzo, a później było dużo lepiej i cały czas czułam się bezpiecznie. ale większość personelu traktowala nas jak jakiś plebs. a jednak do osoby która jest po próbie nie powinno sie mowic "tylko się nie potnij suchym chlebem". miałam też duże wsparcie w swojej dziewczynie i ona bardzo mi pomogla przez to przejść. super nagrywasz i rób to dalej, poruszasz tematy tabu a to też jest potrzebne.

Widziałam ze dwa Twoje filmy wcześniej, ale jakoś nie dałam suba. Teraz daję, bo lubię wyjątkowych ludzi. Podziwiam, że się tym podzieliłaś, chociaż zgaduję, że w szpitalu byłaś już jakiś czas temu. Mega siła i dystans do własnych słabości, pozdrawiam i lecę oglądać inne filmy! W dodatku masz super imię xD

Uwielbiam cię za to ze nie boisz się o tym mówiąc

Będąc szczerym również siedziałem na takim oddziale i nie ma czego ukrywać. I dopowiadając jeszcze na pytanie odnośnie sortowania - tak, ogólnie, zazwyczaj są przynajmniej w danym miejscu dwa oddziały - ostry, dla osób, które naprawdę mają poważny problem, przede wszystkim polegający na samodestrukcji. Drugi jest właśnie dla osób, które miały 'delikatne' problemy, które łatwo było kontrolować. Ogólnie całość mi się bardzo podobała i życzę powodzenia w dalszym życiu :D

Hania, dobrze, że jesteś!

poważny temat,a kot z tyłu XDDDDDD

W książce "Twarze depresji" był bardzo smutny opis szpitali,bardzo niedofinansowane,zawsze na końcu,traktowane po macoszemu. To było bardzo smutne,patrząc na statystyki dotyczące np.depresji w Polsce.

Nie ma klamek w oknach, tak? No to zapraszam do mojej szkoły, damska szatnia na wf chyba przyciągała samobójców czy coś bo nie mogłyśmy nawet wietrzyć :P

Gratuluję Ci odwagi. Może się mylę, ale wydaje mi się, że takie miejsce może jeszcze bardziej pogłębiać depresję

Super, że nagrałaś film w tym temacie. Sama kiedyś googlowałam jak to jest w psychiatryku i to czego się naczytałam zdecydowanie zniechęciło mnie do tego miejsca! Na pewno na ogromną korzyść jest podział ludzi na odziały, dobrze, że trafiłaś do takiego szpitala. Myślę, że osoby które nie są ciężko chore psychicznie, tylko zaburzone mogłyby wynieść z takiego ostrego wydziału dużo przykrych doświadczeń i z pewnością ciężko o poczucie bezpieczeństwa w takich miejscach. Na lękowców mogłoby to mega niekorzystnie wpłynąć i znacznie pogorszyć lęki. A takich złotych relacji i przyjaźni tylko pozazdrościć! No i pana Mariana, który nauczył Cię dużo życia! :D Wielki plus dla Ciebie za ten film, w bardzo ciekawy sposób wszystko przedstawiłaś. Dobrze, że jest ktoś kto mówi o tym otwarcie, z pewnością pomoże rozjaśnić wiele kwestii osobom, którym potrzebna jest taka hospitalizacja. Zaciekawiłaś mnie bardzo odziałem terapeutycznym, sama chętnie chciałabym na takim pobyć kilka miesięcy temu ;) Może osobny film właśnie o tym?

Pracuję w ŚDS z osobami chorymi psychicznie (głównie schizofrenia paranoidalna) i nie wiem czemu dopiero teraz trafiłam na Twój kanał ;) Fajnie, że ktoś o tym głośno mówi, bo większość osób myśli, że do psychiatry chodzą tylko "czubki" a w szpitalu psychiatrycznym jest jak w Arkham czy American Horror Story ^^

Fajnie że rozmawiasz o taki rzeczach np.mi uświadomiłaś że psychiatryk nie jest taki straszny DZIĘKUJE ŻE JESTEŚ

Cieszę się, że trafiłaś na prawidłowy dla siebie oddział. Na ostry nie wysłałbym najgorszego wroga. Ja z depresją i skłonnościami samobójczymi trafiłem między rasowych wariatów. Koszmar. Gdyby nie to, że trafiła tam osoba podobna mojemu stanowi, ciężko by mi było tam wytrzymać. Hania, gratuluję Ci i cieszy mnie że dalej walczysz i potrafisz żyć. Mogę jedynie liczyć, że samemu też mi się to uda.

ale masz piekny głos, dykcję🤗😍

ty masz dziewczynę szanuje że mówisz o tym i nie wstydzisz się tego jestem tu nowa i strzelam suba

O BOZE TEN KOTEK JEST NAJSLODSZY

Bardzo fajny kanał! :) Jesteś taką pozytywną i uroczą osobą, aż buzia się sama uśmiecha! Sam od wielu lat zmagam się z nerwicą lękową i fobią społeczną i to nic przyjemnego. Dobrze, że mówisz otwarcie o takich sprawach :) Pozdrawiam!

Takie filmy są bardzo ważne,dziś wiele osób ma mniejsze lub większe problemy z psychiką.Niestety nadal niewiele ludzi podejmuje leczenie,żeby sobie pomóc.Świadomość społeczna zmienia się,jednak duża część społeczeństwa tkwi ze swoimi poglądami nadal w średniowieczu.Podziwiam ludzi takich jak Ty i Twoja przyjaciółka.

Ja byłam na młodzieżowym. To prawda przyjaźnie z psychiatryka to złoto

Świetnie, że się z nami podzieliłaś tym doświadczeniem. Dzięki ;-)

Cute but psycho! Fajnie, że nagrałaś taki szczery filmik. Mam wrażenie, że szpital psychiatryczny to nadal temat tabu, a dzięki Tobie być może więcej osób czegoś się dowie. Łamiesz stereotypy i uświadamiasz społeczeństwo, dzięki Ci za ten filmik :D

Mogłabym cię słuchać cały dzień ^^ cute but psycho *.*

Oddział terapeutyczny wygląda identycznie jak psychiatryk młodzieżowo- dziecięcy. I z psychiatryka wynosi się najlepsze przyjaźnie ❤️

Też byłam w psychiatryku i super wspominam ludzi z oddziału depresyjnego. Byłam przez ataki paniki, stany lękowe, depresje. Nooo i nie chciało mi się żyć totalnie. Dzisiaj gdybym nie miała córeczki wróciłabym tam bez zbędnych pytań czy słów ❤ uwielbiam Cię słuchać ❤ szczególnie jak teraz kiedy miałam atak paniki 😢

Mega ciekawy film 😍 Uwielbiam cię! Zrobisz 2 część? Chciałabym więcej posłuchac na temat zajęć które miałaś (:

Również byłem w szpitalu psychiatrycznym, doświadczyłem zdecydowaną większość rzeczy o których powiedziałaś. Przez wiele miesięcy czułem bezsilność i nie byłem wstanie wstać z łóżka. Ktoś mógłby powiedzieć, że to lenistwo nie mając pojęcia jak jest na prawdę co jest przykre. Nie było dnia bez płaczu, braku chęci do życia a wręcz przeciwnie. Tak na prawdę w każdy dzień kładłem się spać możliwie jak najwcześniej mając jedną z nielicznych wtedy motywacji, że może jutro będzie lepiej. Niestety nie było, psychiatrę miałem umówionego na 10 września zeszłego roku, kilka tygodni musiałem czekać na wizytę co było dla mnie najgorszym i najtrudniejszym co doświadczyłem, myślałem po prostu że tego nie doczekam i nie dam rady. A pomoc była moją jedyną deską ratunku, gdzieś w głębi serca bardzo chciałem wrócić do tego jaki byłem kiedyś, czyli szczęśliwy i pełen chęci do życia, nigdy się nie nudziłem a wręcz zawsze brakowało mi czasu na wszystko bo ciągle się za coś zabierałem. Później wszystko diametralnie się zmieniło przez ludzi, których spotkałem na swojej drodze i mnie skrzywdzili. Gdy już miałem silną depresję to pojawiła się osoba, która mnie skrzywdziła co spotęgowało wszystko i było tak źle jak nigdy. Na szczęście doczekałem się tej wymarzonej wówczas daty gdzie byłem umówiony do lekarza i skierował mnie prosto do szpitala. Szczerze? Dopiero wtedy poczułem ulgę i nadzieję i myśli że to może mi pomóc, że jestem bezpieczny. Po miesiącu wyszedłem i oczywiście nie było łatwo bo też zostałem rzucony na głęboką wodę, ale do tej pory jestem wdzięczny, że dostałem taką szansę i jestem dumny z tego, że jestem silny i się nie dałem wtedy. W tym momencie biorę leki i nieraz jest bardzo ciężko, ale cały czas mam tą myśl, że przeżyłem już tyle złych rzeczy, że jestem bardzo silny i nie dam się depresji. Ostatnio nawet nagrałem o tym swój pierwszy film na swój kanał w którym opowiadam o szpitalu, chcę mieć pamiątkę, bo jako pamiątka by to nie była to jednak jest to przeszłość, którą chcę mieć utrwaloną, wracać do tego, że udało mi się to wszystko przetrwać co daje mi satysfakcję i poprawia samopoczucie. Poza tym chciałbym, żeby inni zobaczyli jak na prawdę wygląda pobyt w szpitalu a nie jakie są stereotypy.

Szacun, nie wstydzisz się tego, nie boisz się chejtów! SZACUN MEEEEGAAA

Kochana, jestem pod wrażeniem Twojej odwagi do podjęcia tego tematu. Brawo!

Piękny chwile, chwile wyjęte z życiorysu prawdziwe

byłam i polecam serio jeśli macie problem warto. Życie się zmienia totalnie na lepsze oczywiście! 😊😊

Moja babcia cierpi nie schizofrenię. Nie jest łatwo, ponieważ mieszkam z nią w jednym domu. Ona ma oddzielne mieszkanie na parterze. Jeśli przychodzą do mnie moje znajome, to najzwyczajniej w świecie się jej boją. Nie dziwię się im - sama bym odczuwała lęk, gdybym jej nie znała. Babcia wiele razy była w szpitalu psychiatrycznym. Tak, czy siak to w ogóle nie pomogło. Ona sądzi, że jest jak najbardziej zdrowa. Poza tym nie chce przyjmować leków od swojego syna, a mojego taty. W tym właśnie tkwi problem. Leki nie wyleczyłyby choroby, a pomogły. Uspokoiły. Babcia nie śpi po nocach, czuwa. Jakiś głos w głowie mówi jej, że ktoś chodzi z nożem, że nas okrada. Poza tym bardzo przezywa sąsiadów. Niby oni wiedzą, że to chora kobieta, ale jednak jest troszkę głupio jeśli starsza kobieta stoi na ulicy i wyzywa ludzi. Cóż. Niektórzy mówią, że zachorowała przez traumatyczne doznania za czasów dziecięcych mojego taty. W sierpniu, tego roku, skończyła 78 lat. Ubzdurała sobie także, że niegdyś była nauczycielką języka angielskiego. Zabawne. Przecież za jej czasów, nie uczono angielskiego.

Fajnie że podchodzisz do tego z dystansem 👏

Ja powiem tyle, jeśli jakieś nastolatków oglądają ten film i widzą ten komentarz, to proszę przeczytajcie! Byłam w psychiatryku na oddziale dziecięcym (5-15 lat) Było tam okropnie! Nie można było używać żadnych urządzeń elektrycznych po za MP3 ;-; Nie było tam żadnego pogrupowania, osoby bardzo mocno chore, były z osobami które były o stokroć mniej zaburzone! Ja gdy tam się znalazłam, chorowałam na depresję. Codziennie do mojego pokoju wchodziły dzieci które były w stanie tragicznym, np. Walili głową w okna, bądź kładli się na podłodze i krzyczeli „-DELFINY ATAKUJĄ". Były tam też osoby które były ooprostu chorobliwie zboczone... Aż tak, że non stop chcieli się zaprzeproszeniem „lizać". Niestety w tym szpitalu byłam w pewien sposób wykorzystywana seksualnie... Nie było tam żadnego kontaktu z psychiatrą lub psychologiem. Nie było tam żadnych zajęć ani nic. Od rana do nocy trzeba było siedzieć w pokoju... Obiady były tam tak okropne, że dosłownie mało co dało się przełknąć, ziemniaki były zgniatane że skórą, a w mięsie było pełno chrząstek. Naprawdę, nie polecam pobytu w takim miejscu :/ Z góry przepraszam za popełnienie jakiegoś błędu ortograficznego OwO

Byłem, byłem i to nie raz. Jako pacjent z F20.0 spędzałem tygodnie w szpitalach. Obecnie podleczony na maksa. Super są Twoje filmy.

Po przeczytaniu większości komentarzy pod Twoim filmem,jedno tylko przyszło mi do głowy-gdzie byli rodzice tych wszystkich młodych ludzi,co do cholery robili przez te 12 ,14 ,15 lat???to rodzic daje odwagę,to rodzic daje wsparcie jako pierwszy mlodemu czlowiekowi I tyle w temacie- pozdrawiam

To jest straszne, że warunki w niektórych szpitalach psychiatrycznych tak bardzo odbiegają od warunków w szpitalu, w którym Ty byłaś. Ja przebywałam na kobiecym oddziale dla dorosłych, mówisz że wyszło z tego wiele związków, a my nie moglysmy mieć kontaktu z mężczyznami :v jedynie przez okno z palarni i toalety widzieliśmy okna z ich oddzialu. Oprócz podziału na oddział męski i kobiecy był podział na ludzi chorych i tych mniej chorych (???) ludzi chorzy nie mieli możliwości wychodzenia na dwór. Żadnych rowerków nie było, jedyne co mogliśmy robić to chodzić w te i z powrotem po korytarzu, nie było też żadnych przepustek

Weszłam tu tak po prostu, nawet mnie nie ciekawił temat, bo mam znajomych co tam byli i... I sie zakochalam w tobie. Ach i ten cudny dystans 😍

Z zasady jest ogromna obawa przed takimi miejscami, a ja to bym sobie poszła chętnie na oddział. Już jakiś czas temu uświadomiłam to sobie, jak bardzo jestem zmęczona lękiem, bólami somatycznymi, brakiem synchronizacji między ciałem a duchem i nakręcającą się spiralą autobesztania. Nigdy nie brałam leków ale był taki moment w życiu, kiedy powinno mi się coś przepisać i zamknąć na terapię. Chodziłam śmiertelnie przerażona przed, podczas i po konfrontacji z najgorszym demonem ojcem zwanym. W ogóle edukacja w temacie jest w Polsce nie tyle zerowa, co na poziomie piwnicy. Niewiele znanych mi osób mogłoby podejść w dojrzały sposób do problemu zaburzeń psychicznych. Dzięki za to, co robisz - podajesz to w rewelacyjnej formie! Ubranie tematu w codzienność i nawet z kapką humoru jest tym, czego potrzebuje to społeczeństwo ;)

Swietny material! Rozjasniajacy wiele zagadnien z tym - w dalszym ciagu w Polsce jak sadze - tematem tabu jakim jest Psychiatryk. Wielce mobilizujacy! Cudownie sluchac tak Otwartej i Inteligentnej Dziewczyny! CUTE BUT PSYCHO !!!

Dziwne, że nie powiedziałaś Haniu o tym, iż takowe relacje w psychiatryku są zakazane. Gdy personel zorientuje się, że z kimś obcujesz częściej niż normalnie, czy nawet utworzy się grupa to szybko potrafią rozdzielić towarzystwo. Na terapii jest zresztą to samo. Relacje antyterapeutyczne są zakazane i można nawet zostać wydalonym z terapii za nie.

Jestem pierwszy raz na Twoim kanale, ale zostanę na dłużej. Super film! A, no i śliczne masz kotki. ♥ Brałabym.

,,Pan Marian, 82-letni gangster" 💪😂

Twój kanał jest moim ulubionym! Nie! Ty jesteś moją ulubioną youtuberką! Twoje filmy ją mega mega interesujące i pomocne! Dzięki, że jesteś!

Wow, jesteś niesamowita, że otwarcie mówisz o wszystkim. Gratuluję odwagi :) ściskam ciepło! Mam nadzieję, że już się lepiej czujesz :)

Ja w wieku 14 lat zostałam na siłę tam zamknięta :) później tam wracałam ze 3 razy, fajnie było, polecam. Wiedząc już później jak to funkcjonuje wracałam sama, by poprawić swoja postawę. Fajnie, że nie tylko ja mowie o tym normalnie ;) Psychiatrzy mi zawsze mówili, że nie mam obowiązku mówić o żółtych papierach pracodawcom. Mimo wszystko trzeba też mieć głowę, jedni psychiatrzy się tobą normalnie zajmą a drudzy mogą pogorszyć twój stan lekami oraz brakiem zainteresowania tobą. Istnieje też coś takiego jak oddział otwarty, jest to tak naprawdę szkoła w której nauczyciele wiedzą, że każdy ma jakiś problem + dodatkowe zajęcia terapeutyczne. Maturę, test gimnazjalny pisane są w twojej macierzystej szkole więc nie ma problemu z papierami, świadectwa są normalne. Od kilku lat daje sobie sama radę bez leków, pozdrawiam. Cute but psycho, elo.

pozytywne wystąpienie, bardzo mi się podoba, pozdrawiam Cię serdecznie.... słodkiego masz kotka, Trzymaj się ciepło

Haniu, masz prześliczny róż.

Ja byłam w psychiatryku takim ogólnym, jeden wielki motłoch, ale jak przenieśli mnie na sam psychiatryk to był spokój z czego się bardzo cieszylam😁

Gdy opowiadasz o tym, co się może zdarzyć w psychiatryku, to przypomina mi się powieść pt Weronika postanawia umrzeć. Temu, kto nie czytał to Polecam!

Nie zadałam żadnego pytania, ale nie mogłam się doczekać tego odcinka. Bardzo szybko mi zleciało to 20 minut. :) Opowiesz na snapie coś więcej o tym gangsterze (np. czego się od niego nauczyłaś)?

Szacun ja na twoim miejscu nie poszłabym na ,, ostry '' nawet gdyby tam była moja przyjaciółka 😵😲😳

Okropnie się boję, mam termin na za tydzien :(

Dzień dobry Haniu! Z tej strony Ania. Mam 13 lat i niedawno podobnie jak ty byłam w ośrodku. Również przechodziłam przez depresję. Nadal jestem na lekach, ale czuję, że już jest lepiej. Dzięki twoim filmom nabrałam pewności siebie, bo zrobiłam swój coming out. Tak, mam inna orientację niż hetero. I wiem że to nic złego, lecz przez szkołę, klasę się zdołowałam. Życzę ci, że gdy masz gorsze dni byś powiedziała sobie i znalazła argument zawsze że nie jesteś do bani, nic niewartym człowiekiem. A właśnie odwrotnie. Do widzenia.

Bardzo się cieszę ze weszlam na twój kanał. Sama chcialam o tym cos powiedzieć ale jednak nie miałam tyle odwagi. Sama byłam na takim oddziale wszyscy wokół smutni i zniechęceni do zycia. Personel nie brał na serio moich objaw siedziałam tam przez 2 i pol miesiąca wtykali mi leki zebym nie odczuwała żadnych uczuć byłam tam przygaszona i nie miałam ochoty na nic, jedynymi osobami przez ktore dalam rade sie wleczyc byla moja rodzina psycholog i lekarz którym dziękuje z całego serca gdyby nie oni nie było by mnie tutaj.

cute but psycho 💜 też byłam w psychiatryku. my ludzie z psychiatryka łączmy się!

Ja też byłam w psychiatryku i byłam na oddziale schizofrenii . I nie ma co takich osób hejtować . I ja zgadzam się z jej wymowom .

Dziekuje Ci za ten filmik kochana

Śniło mi się tej nocy, że byłam z Tobą na sali dwuosobowej w psychiatryku w Wawie i pisałaś tam tekstu na bloga, ja się mega cieszyłam, że mogę z Tobą porozmawiać. Miałyśmy razem terapię grupową i na jedne zajęcia psychoterapeutka przyprowadziła psa white teriera i go głaskalyśmy, ale myslalalysmy, ze lepiej gdyby przyprowadziła kota. 😀 A na innych zajęciach coś rysowałyśmy. Takie to sny po mianserynie, co noc mam jakieś mega zwykle po kilka, mega barwne i pamiętam mnóstwo szczegółów i nawet twarze zupełnie nieznanych osób, tak że moglabym podawać rysopis. Az myslę, ze jak za parę miesięcy będę kończyc branje leków, to będę za tym tęsknić.

Mi pani pedagog która jest też terapeutą i rozmawiam z nią już 4 rok powiedziała że powinnam była być w szpitalu psychiatrycznym rok temu, gdy było ze mną bardzo źle. Ale że względu na problemy z mamą, i ogółem to że rodzice nigdy się mną zbytnio nie interesują, nigdy do tego nie doszło ale wyszłam jakoś z tych problemów dzięki tej pani i szczerze? Całych wakacji bycia samemu. Niestety, wczoraj moja dziewczyna dostała skierowanie i pojechała do szpitala. Nie może miec telefonu 😔 Nie wiem na jak długo będzie, ale mam nadzieję że nie aż tak długo i mam przede wszystkim nadzieję, że jej to pomoże.

Studiuję muzykoterapię, więc byłam pozytywnie zaskoczona, że było to w Waszej rutynie! Opowiedziałabyś mniej więcej jak ona wyglądała u Was?

cute but psycho

Weszłam tu przypadkiem , zaciekawił mnie twój film. Ciekawie opowiadasz. Zostawiam subskrypcje . Pozdrawiam:D

Sam byłem w zeszłym roku na oddziale psychiatrycznym. Ja niestety na Mącznej w Szczecinie nie miałem żadnej selekcji. Zostałem wrzucony do jednego wora razem z alkoholikami i narkomanami. Tylko, że w moim wypadku to przyjechało po mnie pogotowie, oraz psiarnia i skuli mnie jak kryminalistę. Ale miałem to szczęście, że byłem tylko tydzień (i to nie cały bo do pełnego tygodnia zabrakło kilku godzin) na oddziale. Przyjaźni na oddziale żadnych nie zawarłem bo po pierwsze za krótko tam byłem, a po drugie nie ufam ludziom i uważam, że każdy tylko czeka na okazję, by mnie skrzywdzić. I nie mam ochoty wracać tam po raz drugi.

Psychiatryk mi nigdy nie pomógł. Stamtąd wychodzisz bardziej nienormalny niż przed przyjęciem.

Podziwiam cię że umiesz o tym mówić💖 najbardziej jednak rozśmieszyło mnie jak powiedziałaś że czytasz książkę i nagle podchodzi dziewczyna zabiera ci książkę I mówi "ale to jest moje" 😂😳 jeszcze raz pisze podziwiam cię życzę dalszego miłego życia 💗💗💖😘

A co z ubraniami? Oni je piorą czy rodzice po nie przyjeżdżają???

też tak miałam że strasznie się bałam pobytu w szpitalu, byłam zła bo przecież nie jestem jakąś wariatką ja chce do domu itp a gdy przyjechałam i się troche zaklimatyzowałam to już było całkiem nieźle :))) (btw to podejście nie jestem wariatka było głupie xdw porównaniu do tego za co tam byłam)

Jeju, ogromna różnica jest między oddziałami dla dorosłych, a pediatrycznym. Nie wiem w sumie, który jest lepszy. Na pediatrycznym wszyscy byliśmy razem na jednym oddziale, a wiec było z niektórymi ciężko (w sumie na początku to ja należałam do tych osób), ale cieszę się, bo dzięki temu załapałam cudowne znajomości.

Jeśli chodzi o oddziały dziecięce to mogę powiedzieć, że często są w jednym oddziale. Mój syn był w takim szpitalu dwa tygodnie na diagnozie zespołu aspergera. Byłam zaskoczona jak dobrze nam tam było. Mimo wielu dzieci z poważnymi zaburzeniami opieka była prima sort. Pozdrawiam cieplutko.

Złote pytanie Ile siedziałaś w szpitalu? "CUTE BUT PSYCHO"

Bardzo fajna opcja :D opowiadania o tym :)

Pan Marian wydaje sie ciekawy

Pierwszy raz trafiłam na Twój vlog i jestem naprawdę mile zaskoczona. Cieszę się, że są tacy ludzie jak TY :) - Cute but psycho

Cute but psycho Oł jea Szanuje za odwage, bo nie oszukujmy się, większosć społeczeństwa na lipne pojęcie o tego typu problemach, niestety, oraz za rozprawienie się z samym sobą, nie każdego na to "stać" i wtedy bywa też niefajnie... Dziękuję że poruszasz temat, przypominając jeszcze raz że wszyscy jestesmy ludźmi (tylko i aż). Podrawiam